«Το κοινό σε όλους τους χρήστες είναι ένας τεράστιος ψυχικός πόνος. Και αυτό τους ναρκώνει.»

Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών και σε μια προσπάθεια να αντιληφθούμε την ουσία των προγραμμάτων απεξάρτησης μεταφέρουμε εδώ αποσπάσματα από μια εξαιρετική συνέντευξη της Κατερίνας Μάτσα, η οποία είναι η ηθική αλλά και πρακτική αυτουργός της Μονάδας Απεξάρτησης «18 Άνω».

Σχεδόν σαράντα χρόνια προσπαθεί να βοηθήσει νέους ανθρώπους να ξεφύγουν από τα πάθη τους και τους εθισμούς. Η συνέντευξη – η οποία δόθηκε πέρισυ στο Σταύρο Διοσκουρίδη – αναφέρεται σε μια μελέτη που εκδόθηκε με αφορμή τη δουλειά της, μελέτη που συνδέει το προσωπικό πένθος με τη χρήση ουσιών.

ν’ αντιληφθούμε καλύτερα την αξία των προγραμμάτων απεξάρτησης στην εποχή μας Πηγή: www.lifo.gr

ν’ αντιληφθούμε καλύτερα την αξία των προγραμμάτων απεξάρτησης στην εποχή μας Πηγή: www.lifo.gr

«…Ο στόχος του συγκεκριμένου βιβλίου, που μιλάει για τον θάνατο, είναι να υπηρετήσει τη ζωή, τελικά…

Πρόκειται για παρατηρήσεις πολλών χρόνων. Παρατηρήσαμε, ότι μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων που μπαίνουν στα ναρκωτικά κουβαλούν επάνω τους πολλούς θανάτους. Θανάτους που αφορούν συγγενικά πρόσωπα, θανάτους που έχουν σημαδέψει την οικογένεια σε προηγούμενες γενιές. Και το πένθος, στις περιπτώσεις αυτές που δεν επιτελέστηκε, μεταφέρθηκε επιγενιακά.

Σε έναν μεγάλο αριθμό τοξικομανών είδαμε ότι η στροφή στα ναρκωτικά ακολουθεί τη μεγάλη απώλεια. Τα περιστατικά που παρουσιάζονται είναι πάρα πολύ ενδεικτικά, γιατί βλέπει κανείς ότι ακολούθησαν μια πορεία, κουβαλώντας αυτό το τοπίο. Η άλλη παρατήρηση ήταν πως αν δεν υπάρχει κίνητρο, δεν γίνεται τίποτα, ή πως, αν δεν είναι δική του επιλογή, δεν μπορώ να βοηθήσω. Η δική μας πεποίθηση, ως 18 Άνω, είναι πως το κίνητρο δεν πέφτει από τον ουρανό. Πολλά παιδιά, και αυτό φαίνεται και στις περιγραφές συνεδριών που υπάρχουν στο βιβλίο, κυρίως γυναικών, δηλώνουν ότι δεν μπορούν να σταματήσουν. Ψάχνοντας αυτές τις περιπτώσεις, λοιπόν, των ανθρώπων που λένε “ήπια για να έρθω”, είδαμε ότι δεν επικαλούνται τα στερητικά σύνδρομα, αλλά κάτι βαθύτερο μέσα τους. Αυτό το αίσθημα της παγωνιάς, του θανάτου. Το ψάξαμε, και σε αυτές τις περιπτώσεις βρήκαμε πάλι ένα αδύνατο πένθος.

Ο ελληνικός λαός, επί παραδείγματι, δεν έχει πενθήσει για τον Εμφύλιο, που έχει παραμείνει, έτσι, μια ανοιχτή πληγή στην ελληνική κοινωνία. Χρησιμοποιήθηκε, λοιπόν, αυτή η πολύ μικρή ομάδα τοξικομανών, προκειμένου να ανοίξει η συζήτηση για το πένθος. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνει η ελληνική κοινωνία για να μπορέσει να προχωρήσει. Όταν χάνεις κάτι που σημαίνει πολλά για σένα, αλλάζεις κι εσύ ο ίδιος. Αυτό το έλεγε πολύ ωραία η Τζούντιθ Μπάτλερ. Και η δική σου ταυτότητα είναι διαφορετική μετά. Για να συνεχίσεις τη ζωή σου και να κάνεις μια καινούργια αρχή πρέπει να αποδεχτείς την απώλεια. Αυτό πρέπει να κάνει η ελληνική κοινωνία, αν θέλει να πάει παρακάτω».

Η εποχή που περνάμε, της κρίσης και της αναταραχής, είναι η κατάλληλη ώστε να προχωρήσει η κοινωνία σε μια φάση αναστοχασμού. Αλλά πώς συνδέεται μια προσωπική κατάσταση, όπως το πένθος, με την κοινωνία, χωρίς να μπαίνει σε καλούπια;

«Ο καθένας μέσα στην κοινωνία αυτή, και ίσως περισσότερο στην προηγούμενη, έχει νεκρούς που δεν μπόρεσε, δεν πρόλαβε, δεν τον άφησαν να τους θρηνήσει. Αυτό αποκτά γενικό χαρακτήρα και με την ίδια έννοια εντάσσεται στην κοινωνία, ώστε να το δουλέψει.

Ας πάρουμε παράδειγμα την υπόθεση της εξόντωσης των Εβραίων ή και των Αρμένιων. Σαφώς ο κάθε επιζών ή αυτοί που δεν πήγαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης πρέπει να επεξεργαστούν αυτό που συνέβη μέσα τους. Είναι πάρα πολύ δύσκολο ν’ απορροφήσουν κάτι τόσο μεγάλο, που τους ξεπερνά. Το γεγονός της εξόντωσης επηρεάζει τον λαό που την υπέστη, άρα επηρεάζει και την κοινότητά του. Τις τελετές, τον τρόπο που ζει».

Σύμφωνα με έρευνες, είναι πολύ εμφανές πόσο κοινωνική είναι η φύση της εξάρτησης σε σχέση με παλαιότερες εποχές. Τη δεκαετία του ’70 ήταν αδύνατο να ισχυριστεί κάποιος πως το 3% θα εξαρτιόταν από το διαδίκτυο.

«Σε έρευνα που έχουμε κάνει εδώ με τον υπεύθυνο του 18 Άνω για τον εθισμό στο ίντερνετ, έχουμε βρει ότι ένα 11% κάνει προβληματική χρήση του διαδικτύου. Η εξάρτηση, λοιπόν, αναπτύσσεται σε ένα κοινωνικό πλαίσιο τόσο ασφυκτικό, που το ευάλωτο υπόστρωμα δεν αντέχει και ψάχνει τρόπους να ξεφύγει. Τα ναρκωτικά προωθούνται ταυτόχρονα με θετικό και αρνητικό τρόπο, δηλαδή το σύστημα λέει στον εξαρτώμενο ότι τον θέλει στο περιθώριο και του δείχνει τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να πάει εκεί. Νόμιμους και παράνομους. Αλλά τον θέλει στο περιθώριο».

Είναι πολλές οι πτυχές – και όχι μόνο αρνητικές – των επιπτώσεων της κρίσης στη διαμόρφωση των σύγχρονων εθισμών. Οι διάφορες σχέσεις, από τις οικογενειακές μέχρι τις φιλικές, τις εργασιακές και τις πολιτικές, δοκιμάζονται από τα αποτελέσματα της οικονομικής κατάρρευσης, χωρίς να επηρεάζεται όμως το σύστημα καθεαυτό.

«Δεν μπορούμε να δώσουμε αριθμητικά δεδομένα, λόγω του ότι είναι πολύ πρόσφατα. Όμως εμπειρικά μπορούμε να μιλήσουμε, γιατί βλέπουμε ν’ αυξάνεται η προσέλευση. Καταρχάς, αυξάνεται το ποσοστό των ανθρώπων που καταφεύγουν στις ουσίες, καθώς και η διάδοση κάθε είδους εξαρτήσεων. Από την άλλη, μειώνονται οι ευκαιρίες για επανένταξη. Υπάρχει πολύ μεγάλο ποσοστό ανεργίας. Πώς θα πείσεις την αγορά εργασίας; Ακόμη, αυξάνεται ο κοινωνικός ρατσισμός απέναντι στους τοξικομανείς. Και, φυσικά, ο ρατσισμός γενικότερα. Γίνεται πιο κατασταλτική, πιο αυστηρή η κοινωνία. Πιο εύκολα, δηλαδή, θα τους στείλει στη φυλακή. Ενισχύονται τα κοινωνικά στερεότυπα.

Επιπλέον, αυτήν την εποχή μειώνονται οι δυνατότητες της θεραπείας. Στραγγαλίζονται τα προγράμματα, κυρίως της απεξάρτησης. Προωθείται η αντίληψη ότι είναι θεραπεία η συντήρηση με τα υποκατάστατα και περνάει το σκεπτικό ότι ο τοξικομανής είναι χρόνιος ασθενής και ανίατη περίπτωση, ότι θα έχει φωτεινά διαλείμματα, αλλά θα αρρωστήσει ξανά. Και αποθαρρύνεται και ο ίδιος».

Στην οικογένεια η κρίση υποχρεώνει τους γονείς να κάνουν τα πάντα, ξοδεύοντας τον χρόνο τους από εδώ κι από εκεί, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, με αποτέλεσμα το παιδί να νιώθει εγκαταλελειμμένο, αβοήθητο.

«Σε μία εποχή τόσο σκληρή και τεχνολογικά ανεπτυγμένη, αυτό που βγαίνει πιο συχνά απ’ τους συνανθρώπους μας είναι η ανάγκη να ακούσουν το “σ’ αγαπώ”. Από μόνη της η κρίση επιφέρει κατάθλιψη, φοβία, πανικό. Σε άλλους προκύπτει απλά ως ένα αίσθημα δυσφορίας. Κι έτσι καταφεύγουν στα ναρκωτικά, που τους δίνουν τη δυνατότητα να αισθάνονται σημαντικοί, τη θαλπωρή που χρειάζονται και, το κυριότερο, καταπνίγουν τον πόνο. Το κοινό σε όλους τους ασθενείς είναι ένας τεράστιος ψυχικός πόνος. Και αυτό τους ναρκώνει. Γι’ αυτό, όταν σταματάνε τη χρήση, αυτό που είναι πιο έντονο είναι αυτό το αίσθημα άγχους. Περισσότερο και από τους σωματικούς πόνους, δεν αντέχουν το άγχος».

Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με το ίντερνετ,

«όπου είσαι το avatar σου. Νιώθεις ότι είσαι μια άλλη περσόνα. Κάτι διαφορετικό και πιο σημαντικό».

Επίσης, πάντα θα υπάρχει το γνωστό παιχνίδι με την εξουσία και τον νόμο.

«Όταν λέω νόμο, δεν εννοώ την παραβατικότητα αλλά την ύπαρξη κανόνων και ορίων. Να ξέρουμε πού πρέπει να σταματήσουμε. Να υπάρχουν κάποιες αξίες. Αυτά τα παιδιά, μεγαλώνοντας, είναι εύκολο να περάσουν στην παραβατικότητα. Την οποιαδήποτε παραβατικότητα. Και, φυσικά, προβαίνουν σε παραβατικές πράξεις, προκειμένου να εξασφαλίσουν τη δόση τους. Η μερική αποποινικοποίηση σαφώς θα περιορίσει αυτήν τη συμπεριφορά. Όμως είναι πιο βαθύ το ζήτημα απ’ το νομικό καθεστώς των ουσιών. Γιατί, πραγματικά, η παραβατικότητα μπορεί να υπάρχει ακόμη και αν η ουσία που χρησιμοποιούν είναι μισοπαράνομη ή δεν διώκεται».

Τέλος, υπάρχει και η κατηγορία ανθρώπων που δεν ανήκουν στους αποκλεισμένους, που έχουν δουλειά και δεν θα μπορούσες να τους χαρακτηρίσεις απελπισμένους και στα όρια της επιβίωσης, αλλά έχουν βάλει τα ναρκωτικά για τα καλά στη ζωή τους.

«Ο κοινωνικός χαρακτήρας των εξαρτήσεων μας εξηγεί την περίπτωση. Υπάρχουν άνθρωποι που η ζωή τους, είτε έχει συγκεκριμένες δυσκολίες είτε όχι, έχει αρχίσει ν’ αδειάζει από νόημα, από στόχους και όραμα. Εμείς, στο πρόγραμμα, προσπαθούμε να τους ξαναδώσουμε το όραμα. Πρόκειται για παιδιά που ζουν μια αδιάκοπη, επαναλαμβανόμενη ρουτίνα και γι’ αυτό προσπαθούν να ξεφύγουν. Είτε με ναρκωτικά, είτε με χάπια, είτε κολλώντας στο ίντερνετ και, παίζοντας παιχνίδια, είτε με οτιδήποτε άλλο».

Το μέτρο σύγκρισης για όλα σε εθνικό επίπεδο τα τελευταία χρόνια ήταν η Αργεντινή, που γνώρισε μια παρόμοια κρίση στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Εκεί, μαζί με την ανάπτυξη (που εδώ θα κάνουμε χρόνια να τη δούμε), εμφανίστηκε το πάκο, μια κακή επεξεργασία της κοκαΐνης που θέρισε στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες και των υπόλοιπων αστικών κέντρων. Τα αποτελέσματά της ήταν φρικιαστικά. Παρόμοια είναι και του «σίσα», ενός ναρκωτικού που παρασκευάζεται αποκλειστικά στην Αθήνα (πέριξ του λόφου του Στρέφη έγραφε η «Καθημερινή») και αποκαλείται «κόκα των φτωχών». Εμφανίστηκε στην Αθήνα το 2010, είναι ενέσιμη και κοστίζει περίπου 20 ευρώ το γραμμάριο και 1 με 2 ευρώ η δόση. Τα συστατικά της είναι ένα μείγμα μεθαμφεταμίνης, υδροχλωρικού οξέος, αιθανόλης και υγρών μπαταρίας αυτοκινήτου. Οι παρενέργειες είναι παρόμοιες με της κοκαΐνης, τα συμπτώματα, όμως, αποκαρδιωτικά.

«Τριάντα χρόνια δουλεύω με τοξικομανείς, δεν έχω δει τέτοια μεταμόρφωση των ανθρώπων, όπως με το σίσα. Είναι τρομακτικό. Σαν να λιώνουν τα εσωτερικά όργανα. Και όμως, επειδή είναι απελπισμένοι, το παίρνουν και κυκλοφορεί πάρα πολύ στην αγορά»,

εξομολογείται η κ. Μάτσα και συμπληρώνει πως παρά το ότι τη θεωρούμε το ναρκωτικό των πλουσίων

«η κοκαΐνη είναι πια το ναρκωτικό της πιάτσας. Όλοι παίρνουν κοκαΐνη. Υπάρχουν εποχές που η κοκαΐνη είναι πιο φθηνή από την ηρωίνη, ανάλογα με τα φορτία και το πώς καθορίζονται οι τιμές. Δεν είναι πια το ναρκωτικό των πλουσίων, έχει μπει στην καθημερινότητα. Ας πούμε, στο τμήμα των εφήβων που έρχονται εδώ, πρώτη ουσία είναι το χασίς, δεύτερη η ηρωίνη και η κοκαΐνη, σχεδόν σε ίσο ποσοστό».

Ένα από τα θετικά των ημερών είναι πως τα μέτρα που έχουν επανειλημμένως παρθεί οδήγησαν στην επανασυγκρότηση συλλογικοτήτων που διεκδικούν τα δικαιώματα που παρέσυρε το ποτάμι της κρίσης. Η κ. Μάτσα μας θυμίζει πως

«υπάρχει ένα καταπληκτικό βιβλίο τεσσάρων ψυχιάτρων της Κατοχής, οι οποίοι έκαναν μία έρευνα στα νοσοκομεία εκείνης της περιόδου. Έχει τον τίτλο Η ψυχοπαθολογία του άγχους, του φόβου και της πείνας τον καιρό της Κατοχής. Εκδόθηκε το 1947 κι επανεκδόθηκε το 1991. Εκεί αποδεικνύεται ότι γλίτωσαν από την ψυχική εκμηδένιση μόνο όσοι οργανώθηκαν και λειτούργησαν συλλογικά και οργάνωσαν την αντίσταση τους. Χωρίς αυτά τα ερείσματα της συλλογικής αντίδρασης δεν υπάρχεις ως άνθρωπος, εκμηδενίζεσαι. Ευτυχώς, δεν υπάρχει ακόμα το συναίσθημα της ήττας.

Εγώ θα το έβλεπα περισσότερο ως αναμονή. Τώρα περιμένουν όλοι τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Και όλοι ρωτούν τι θα γίνει, τι θα κάνουμε; Αυτός ο προβληματισμός είναι κάτι πολύ θετικό για την εποχή μας. Και αυτή η ανάγκη ν’ αντισταθούμε σε κάτι που έρχεται να μας συνθλίψει και που δεν το περιμέναμε είναι πραγματικά ελπιδοφόρα. Οι διαδηλώσεις, τα κοινωνικά ιατρεία, διάφορες τέτοιες μορφές συλλογικότητας, το έχουν δείξει καθαρά αυτό. Υπάρχει ένας αναβρασμός. Οι άνθρωποι που κάθονταν στον καναπέ τους βγήκαν πια έξω. Και μολονότι τα ΜΜΕ παρουσιάζουν μ’ έναν τρομοκρατικό τρόπο και τη χρεοκοπία και την κατάρρευση και τους ακροδεξιούς και τους ακροαριστερούς, δεν πιστεύω ότι ο λαός είναι τρομοκρατημένος. Σαφώς απλώνεται ένα κύμα φόβου, αλλά δεν τον έχουν συνθλίψει όπως θα ήθελαν».

«Η ένταξη σε συλλογικότητες λειτουργεί ως αντίδοτο και στην κρίση και στις εξαρτήσεις».

Πηγή: http://www.lifo.gr

Advertisements

Είναι αδελφός μου και έχει σύνδρομο Down. Μεγάλη τύχη να τον έχεις αδελφό!

Ένα κείμενο ουσιωδώς συναισθηματικό και διάφανο μες στην αλήθεια του «αλιεύσαμε» από το facebook. Είναι του Βάσια Τσοκόπουλου  και ακουμπά σαν χάδι φροντίδας, σαν ανάσα σιωπής σε κάθε ανθρώπινη ψυχή. 

Έχω έναν αδελφό. Γεννήθηκε με νοητική υστέρηση, με σύνδρομο Down. Η σύγχρονη επιστημονική ονομασία είναι τρισωμία 21 – το 21ο χρωμόσωμα έχει κάποια βλάβη. Ο Λεωνίδας. Πήρε το όνομα του παππού εκ μητρός, του παππού που ήταν μικρασιάτης πρόσφυγας, Καισαριανιώτης, κομμουνιστής και σκοτώθηκε το 1940 στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο.

Όταν το 1937 η μητέρα μου πήγε σπίτι φορώντας την στολή της ΕΟΝ, που τους την είχαν δώσει στο σχολείο, ο παππούς μου δεν είπε τίποτα. Την πήρε από το χέρι και την πήγε στο σπίτι ενός γείτονα, που είχε φυλακιστεί και βασανιστεί από τη δικτατορία του Μεταξά. Η μητέρα μου είδε το ανθρώπινο ερείπιο, τον σακατεμένο άνθρωπο, χωρίς νύχια. Ήταν επτά χρονών και δεν ξαναφόρεσε τη στολή της ΕΟΝ.

Η μητέρα μου έγραψε ένα βιβλίο για τη ζωή της με τον Λεωνίδα, τον γιο της και αδελφό μου. Πηγαίο γραπτό – σας το συνιστώ. Λέγεται «Είναι ο γιος μου», έχει κάνει πολλές ανατυπώσεις στις εκδόσεις Καστανιώτη. Για χάρη του έφτιαξε ένα ολόκληρο σχολείο Ειδικής Αγωγής, το «Μαργαρίτα», το οποίο είναι πρότυπο και λειτουργεί αισίως 34 χρόνια. Λοιπόν, με τον αδελφό μου μεγάλωσα μαζί. Όσο και να προσπάθησαν οι γονείς μας να με «προστατέψουν» από το τραύμα, απομόνωση πλήρης δεν μπορούσε να υπάρξει.

Ο Λεωνίδας από πολλές απόψεις ήταν και είναι το κύριο μέρος της ζωής μου. Ο Λεωνίδας με έκανε να μην αντέχω την αδικία. Να είμαι ανεκτικός στην ανθρώπινη αδυναμία. Να ξεχωρίζω το ουσιαστικό από το επουσιώδες και πολλά ακόμα, αμέτρητα.

Τώρα ο Λεωνίδας είναι 53 χρονών στα 54. Στον κόσμο του εν μέρει. Με νοητική ηλικία μικρού παιδιού, με τις ιδιοτροπίες του και τα κολλήματά του. Πολλές φορές στη ζωή μου σκέφτηκα για να παρηγοριέμαι ότι υπάρχουν και χειρότερα, όχι μόνο σε υπαρξιακή βάση, αλλά και σε πρακτική. Γιατί, δηλαδή, ο μικροαστός ή ο χωριάτης που ψηφίζει χρυσή αυγή ξέρει περισσότερα από τον Λεωνίδα; Ο κόπανος που ακολουθεί τις προκαταλήψεις του κοινότοπου, του ψεύτικου τρόπου σκέψης νοιώθει περισσότερα; Ή ο φλούδας του life style, ο ρατσιστής, ο σεξιστής, ο εκδικητικός, ο εκμεταλλευτής; Όχι, βέβαια, με τίποτα.

Ο Λεωνίδας όταν βρει τον δίαυλο να επικοινωνήσει τις ανάγκες του, τον άνθρωπο που θα τον ακούσει και θα τον αντιμετωπίσει ως άνθρωπο που είναι, βγάζει μια χαρά και μια συναισθηματική πλημμύρα που είναι άπιαστος στόχος για όλους εμάς τους λεγόμενους κανονικούς. Δεν έχει κανένα υπολογισμό στις πράξεις του, δεν κάνει πόλεμο με τους άλλους όπως κάνουμε εμείς, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, αλλά πάντως κάνουμε. Δεν κάνει φιγούρα. Δεν έχει δυο εαυτούς, δεν έχει τεχνητή εικόνα του εαυτού του. Κι όχι μόνο ο Λεωνίδας. Όλοι οι όμοιοί του.

Μιλώ γι αυτόν γιατί είναι αδελφός μου και μόνο. Είναι μεγάλο μάθημα, ο Λεωνίδας. Μεγάλη τύχη να τον έχεις αδελφό, παρά την πίκρα, παρά το αδιέξοδο πολλές, τις περισσότερες, φορές. Ο Λεωνίδας, και η σκέψη μου για τον Λεωνίδα με ξαναφέρνει στον δρόμο μου, όταν παρεκκλίνω ή ξεφεύγω.

Με αυτά τα λίγα αποχεραιτώ το facebook. Ξαναβρήκα παλιούς φίλους εδώ, γνώρισα ανθρώπους, έκανα νέους φίλους, διάβασα πολλά ενδιαφέροντα και έξυπνα, αλλά έχασα και πολύ χρόνο σε ανοησίες, επιφανειακούς «διαλόγους», ακκισμούς, φιγούρα και νοσηρή ματαιοδοξία. Ματαιοδοξία και όχι φιλοσοφική ματαιότητα, που αξίζει…

H νεολαία επιμένει… Greeklish-τικα!

Γνώριμη σε όλους η άσχημη συνήθεια των ημερών με τα «greeklish» που, καθώς φαίνεται, καθόλου αθώα δεν είναι μια και στα επόμενα χρόνια θα έχουν καταστρέψει μεγάλο μέρος του μοναδικού πολιτισμού μας. Φαίνεται πώς οι περισσότεροι που επιλέγουν και χρησιμοποιούν τον συγκεκριμένο τρόπο επικοινωνίας – από αφέλεια; από αδιαφορία; – δε συνειδητοποιούν τη σοβαρότητα του θέματος και επιμένουν στα greeklish πληγώνοντας το πιο ζωντανό κύτταρο του πολιτισμού της χώρας: τη γλώσσα.

Την ίδια ώρα που σε άλλα μέρη του κόσμου η Αρχαία Ελληνική γλώσσα θεωρείται η βάση και το μέλλον των υπολογιστών και ψηφίζεται η θέση της στα καλύτερα πανεπιστήμια παγκοσμίως η νεολαία (κυρίως) της Ελλάδας επιμένει…. Greeklish-τικα! Το ποσοστό των αποφοίτων σχολών ανωτάτης εκπαίδευσης (ΑΕΙ και ΤΕΙ) που χρησιμοποιεί τα Greeklish είναι εκτός από αρκετά μεγάλο, είναι επίσης και απαράδεκτο. Δεν είναι δυνατόν ένας απόφοιτος ανωτάτης σχολής – όποια και αν είναι αυτή – να χρησιμοποιεί τα Greeklish και να τα αντικαθιστά έναντι της μητρικής του γλώσσας της Ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας γλώσσας της Αγγλικής. Αν θέλετε να θεωρείστε και να αποκαλείστε «επιστήμονες» θα πρέπει πρωτίστως να μάθετε να γράφετε σωστά στην μητρική σας γλώσσα καθώς και στην επίσημη διεθνή γλώσσα. Αλλιώς το πτυχίο σας δεν αξίζει να μπει ούτε σε κορνίζα. Οι Ελληνικές επιγραφές κάνουν την εμφάνισή τους σε πολλά πανεπιστήμια του κόσμου καθώς και σε μουσεία.

Λίγα παραδείγματα είναι τα εξής :

1) Το σύμβολο του Boston College της Μασσαχουσέτης – «αἰὲν ἀριστεύειν… καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων, μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν…» (Ιλιάς Ζ’, στ. 208). (Πάντα να αριστεύεις…και να είσαι ανώτερος από τους άλλους, και να μην ντροπιάζεις την γενιά των προγόνων σου…).

2) ΔΙΠΛΟΥΝ ΟΡΩΣΙΝ ΟΙ ΜΑΘΟΝΤΕΣ ΓΡΑΜΜΑΤΑ «Διπλά βλέπουν αυτοί που γνωρίζουν γράμματα». Στην είσοδο στο κτίριο της γραμματείας του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου.

3) «ΠΛΕΩΝ ΕΠΙ ΟΙΝΟΠΑ ΠΟΝΤΟΝ ΕΠ’ ΑΛΛΟΘΡΟΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ» «Μέντης Ἀγχιάλοιο δαίφρονος εὔχομαι εἶναι υἱός, ἀτὰρ Ταφίοισι φιληρέτμοισιν ἀνάσσω. Νῦν δ’ ὧδε ξὺν νηὶ κατήλυθονἠδ’ ἑτάροισιν πλέων ἐπὶ οἴνοπα πόντον ἐπ’ ἀλλοθρόους ἀνθρώπους, ἐς Τεμέσην μετὰ χαλκόν, ἄγω δ’ αἴθωνα σίδηρον.» (Οδύσσεια, Α.180-184) «πως είμαι γιος του Αγχίαλου πέτομαι του καστροπολεμάρχου Μέντη με λεν, κι οι καραβόχαροι Ταφιώτες μ᾿ έχουν ρήγα. Εδώ έχω φτάσει με τους συντρόφους στο πλοίο μου ταξιδεύω για τόπο αλλόγλωσσο, την Τέμεσα, στο πέλαο το κρασάτο, να δώσω σίδερο, χαλκό να πάρω πίσω.» Επιγραφή στη γέφυρα Eiserner Steg της Φρανκφούρτης, Γερμανία.

4) Διόδια έξω από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου προς Κάιρο με την επιγραφή «ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ». Η αναγραφή της πόλης και στα Ελληνικά ήταν απαίτηση των δημάρχων της περιοχής Αλεξάνδρειας προς τιμήν του μεγάλου Αλεξάνδρου.

Για το θέμα της «Hellenic Quest» που είχε διαφημιστεί ως ένα σύστημα όπου τα αρχαία Ελληνικά θα είναι η βάση των υπολογιστών, υπήρξαν κάποιοι σοβαροί και με βάση ενδοιασμοί. Το κείμενο δεν ήταν βασισμένο ολόκληρο σε αλήθειες αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η Ελληνική γλώσσα δεν είναι σημαντική. Ιδιαίτερα ότι τα γράμματα αντιστοιχούν σε αριθμούς είναι τεκμηριωμένο από τον Πυθαγόρα μέχρι τους σημαντικότερους αναλυτές και επιστήμονες παγκοσμίως. Είναι δώρο Θεού να μπορούμε να μιλούμε σε αυτή τη γλώσσα από την ημέρα της γέννησης μας. Και φυσικά μπορούμε πολύ πιο εύκολα να μάθουμε και άλλες ξένες γλώσσες σε σχέση με άλλους λαούς.

Μετά από όλα τα παραπάνω – εσύ γράφεις ακόμη Greeklish;

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Αργολική Ανάπτυξη” (Ελλάδα) στις 30/5/2013 Αρ. Φ. 661

Τα παιδιά πάντα ξέρουν πως η επαφή δε χάνεται ποτέ

Το μικρό αγόρι τα κατάφερε, είχε από ώρα καντηλιάσει τον πολύχρωμο αετό. Τον κάρφωσε χρωματιστό – χρωματιστό στη μέση του γαλάζιου. Κρατούσε το σπάγκο περήφανο.
Μέρες πριν έκοβε κι έσχιζε τα καλάμια, τα γυάλιζε (η μικρή ακίδα είναι ακόμα φωλιασμένη στην τρυφερή παλάμη), έκοβε το πολύχρωμο χαρτί στο σχήμα που πρέπει. Ύστερα το δέσιμο χαρτιού – σκελετού με αλευρόκολλα. Εφημερίδες ψιλοκομμένες για ουρά. Τα ζύγια στην ακρίβεια. Ελαφρύ σπάγκο. Όχι πολύ σαβούρα στο τέλος. Λίγη φιγούρα στις γωνίες. Τα αρχικά να ξεχωρίζουν καλά όσο ψηλά κι αν πήγαινε κι από κάτω μια λέξη γραμμένη με κάρβουνο. Μικρά τα γράμματα, μυστική συμφωνία μεταξύ κυρίων, όχι κάτι που έπρεπε να γνωρίζουν όλοι: «ΠΕΤΑ!»

Η τελευταία νύχτα, ήταν άγρυπνο, δίπλα στο κρεβάτι ο αετός όρθιος ίσαμε το μπόι του, τελευταία φορά στη γη. Αύριο η μεγάλη μέρα.

Να τος τώρα να τραβά το σπάγκο. Τ΄ αγόρι προς τη γη τον αετό, ο αετός τ΄ αγόρι προς τα ουράνια. Ανάμεσά τους ο σπάγκος. Τ΄ αρχικά ψιλά – ψιλά φαινόντουσαν λίγο μα η λέξη όχι, έτσι έπρεπε! Αυτός όμως ήξερε: «ΠΕΤΑ!»

Ο αγέρας δυνάμωσε. Τον κοιτούσε ώρες. Τότε το χέρι με το σπάγκο τεντώθηκε ψηλά, το μικρό σώμα στις μύτες των ποδιών, μια συνέχεια από τη γη ως τον ουρανό, μια χούφτα ανοιχτή, μια κραυγή: «ΠΕΤΑ!»

Για μια στιγμή ο σπάγκος χόρεψε και μετά χάθηκε. Στριφογύρισε ο αετός στον ουρανό, είχε χάσει την επαφή με τη γη. Το αγόρι τον κοιτούσε ακόμα σημαδάκι χρωματιστό χρωματιστό, τ΄ αρχικά όμως όχι. Τότε ήταν που άρχισε όχι ν΄ ανεβαίνει άλλο, όχι να εξαφανίζεται μα να επιστρέφει, αντίθετα στον αγέρα, αντίθετα στη λογική. Τ΄ αρχικά μεγάλωναν, να και η λέξη η μικρογραμμένη. Ο αετός ήρθε και σωριάστηκε δίπλα στα τρύπια μποτάκια.

Ένα καλάμι του έσπασε, στην πάνω δεξιά γωνία κοντά μπήχτηκε ένα ξύλο στο χαρτί, όμως ήταν στη θέση του. Ένωσε απαλά τις άκρες, θαρρείς πονούσε, μα ξανάνοιξαν. Σκούπισε τη μύτη στο μανίκι, τον σήκωσε από κάτω. Στο σπίτι είχαν το χρόνο να γιατρευτούν. Σουρούπωσε, σήκωσε και την ουρά, πήρε το δρόμο για το σπίτι. Είχαν πολύ δρόμο μαζί.

Δεν αμφέβαλλε. Ήξερε πως έτσι θα γινόταν. Τα παιδιά πάντα ξέρουν πως η επαφή δε χάνεται ποτέ, έστω κι αν ο σπάγκος σπάσει, αντίθετα στον αγέρα, αντίθετα στη λογική, η επαφή… Η επαφή στριφογυρίζει για λίγο, γίνεται ένα σημαδάκι μα δε χάνεται ποτέ.

Του εκπαιδευτικού Μιχάλη Υψηλάντη

Το αυτιστικό παιδί είναι αυτό που είναι!

Είναι οι διαφορετικές πινελιές με τις οποίες χρωματίζεται ο κόσμος του αυτιστικού παιδιού κι είναι πολύ σημαντικό να μπορούμε να τις αναγνωρίζουμε, χωρίς να το… κακοχαρακτηρίζουμε!

Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πόση μαγεία κρύβει ένα παιδί μέσα του

Στα δύο του χρόνια, ο Jacob Barnett διαγνώστηκε με Σύνδρομο Asperger. Οι γιατροί είχαν ανακοινώσει ότι δεν θα μπορεί να δέσει ούτε τα κορδόνια των παπουτσιών του μόνος του. Και έπεσαν πέρα για πέρα έξω.

Σήμερα, ο Jacob που διαθέτει δείκτη ευφυΐας υψηλότερο του Αϊνστάιν (170), κάνει το Master του στην Αστροφυσική στο πανεπιστήμιο Indiana University-Purdue University Indianapolis (IUPUI) και είναι ένας από τους πλέον ελπιδοφόρους ερευνητές στον τομέα της κβαντικής φυσικής, σε ηλικία μόλις 14 ετών.

Ο 14χρονος, έχει φτάσει ένα βήμα πριν καταρρίψει τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, ενώ έχει αποκτήσει και έμμισθη θέση ερευνητή στο πανεπιστήμιο που φοιτά.

Σύμφωνα με τον ίδιο, βρίσκεται πλέον μερικές μαθηματικές εξισώσεις μακριά από το να αποδείξει ως λαθεμένη τη θεωρία της σχετικότητας, ενώ πρόκειται να επιχειρήσει να αντικρούσει και τη θεωρία του Big Bang.

“Ακόμα δουλεύω πάνω σε αυτό. Έχω μία ιδέα, αλλά εξακολουθώ να εργάζομαι στις λεπτομέρειες”, δήλωσε ο ίδιος. Ένα επίτευγμα που αν καταφέρει τελικά να το φέρει εις πέρας, αναμένεται να του χαρίσει μια θέση στο πάνθεον της ιστορίας και ενδεχομένως, το βραβείο Νόμπελ.

Καθηγητές από το Institute for Advanced Study in Princeton επιβεβαιώνουν άλλωστε πως βρίσκεται στο σωστό δρόμο.

“Έχω εντυπωσιαστεί από το ενδιαφέρον και τις γνώσεις που κατέχει μέχρι στιγμής”, επισήμανε ο καθηγητής Scott Tremaine, ο οποίος με mail του στην οικογένεια του Barnett, ενημέρωσε τον ίδιο και τους οικείους του πως αν τελικά τα καταφέρει, εκείνος θα στηρίξει την υποψηφιότητα του για το βραβείο.

Το παιδί – θαύμα

Ο 14χρονος μπορούσε λύνει παζλ 5.000 κομματιών από την ηλικία των τριών και στα δέκα του χρόνια εγκατέλειψε το σχολείο για να μπει στο Πανεπιστήμιο.

Σε πρόσφατη ομιλία του στο TEDx Teen, είχε δηλώσει με αφοπλιστική ειλικρίνεια: “Κανονικά δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι εδώ τώρα. Οι ειδικοί είχαν πει πως δεν θα κατάφερνα καν να μιλήσω. Προφανώς κάποιοι τραβάνε τα μαλλιά τους τώρα”.

Η μητέρα του, Kristine Barnett έχει γράψει βιβλίο για την μέχρι σήμερα ιστορία του μικρού, το οποίο κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις “Ψυχογιός”. Η οικογένεια του μικρού, έχει ιδρύσει και λειτουργεί υπό την επιμέλεια της, το ίδρυμα Jacob’s Place για αυτιστικά παιδιά. Η μητέρα του, με το βιβλίο της αλλά και τη συνολική της δράση, έχει σαν στόχο της να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη για τα παιδιά που παρουσιάζουν αυτισμό.

Η ίδια δήλωσε πρόσφατα: “Ο Jacob παλεύει με το πρόβλημα του κάθε μέρα και μας έχει στο πλάι του, όπως πρέπει να κάνει κάθε γονιός για το παιδί του. Έχει συνειδητοποιήσει τα προβλήματα του και τα πολεμάει με δύναμη ψυχής”.

Τι είναι το Σύνδρομο Asperger

Το όνομα Σύνδρομο Asperger (Asperger’s Syndrome) καθιερώθηκε από το 1981 όταν η Δρ. Λόρνα Γουίνγκ (Lorna Wing), μια Αγγλίδα ψυχίατρος, δημοσίευσε ένα ακαδημαϊκό έγγραφο που λεγόταν Asperger’s Syndrome: a Clinical Account, το οποίο ξανάφερε στο φως την έρευνα που είχε κάνει ο Hans Asperger και καθιέρωσε έτσι την επωνυμία Asperger’s Syndrome για να περιγράψει μία πάθηση που ανήκει στις Διαταραχές του Αυτιστικού Φάσματος (Αutistic Spectrum Disorder).

Το Σύνδρομο Asperger θεωρείται πάθηση που ανήκει στις Διαταραχές του Αυτιστικού Φάσματος, διότι όπως και ο κλασσικός Αυτισμός, είναι μια αναπτυξιακή διαταραχή που επηρεάζει τον τρόπο επικοινωνίας και τις σχέσεις ενός ατόμου με το περιβάλλον του.

Συχνά θεωρείται ότι όλοι όσοι έχουν Αυτισμό και έχουν υψηλές επιδόσεις, φέρουν το Σύνδρομο Asperger. Ωστόσο, είναι γνωστό σήμερα ότι υπάρχουν αρκετές άλλες μορφές Αυτισμού, αυτές του αποκαλούμενου ως “Λειτουργικού Αυτισμού”, όπου τα άτομα αποδίδουν με υψηλές επιδόσεις χωρίς να εμφανίζουν αυτά καθαυτά τα συμπτώματα του Συνδρόμου Asperger.

Είτε έχουν Σύνδρομο Asperger (ΣΑ), είτε Υψηλής Λειτουργικότητας Αυτισμό (ΥΛΑ), τα παιδιά και οι ενήλικες βιώνουν δυσκολίες στις καθημερινές κοινωνικές τους αλληλεπιδράσεις. Η ικανότητά τους για ανάπτυξη φιλικών σχέσεων είναι γενικά περιορισμένη, όπως είναι και η ικανότητά τους να καταλάβουν τη συναισθηματική έκφραση των άλλων ανθρώπων. Σε πολλές περιπτώσεις, οι παθήσεις αυτές συνδέονται και με μαθησιακές δυσκολίες.

Στην πραγματικότητα όμως, όλοι οι άνθρωποι, παιδιά και ενήλικες παράλληλα με ΣA και ΥΛΑ μοιράζονται την ίδια δυσκολία στην κατανόηση του κόσμου που τους περιβάλλει. Τα άτομα με ΣΑ και ΥΛΑ έχουν συνήθως φυσιολογική ή ανώτερη νοημοσύνη και επιθυμούν την επαφή και τη σχέση με άλλους ανθρώπους, αλλά δε γνωρίζουν τον τρόπο προσέγγισης, με αποτέλεσμα να πλησιάζουν τους άλλους με ακατάλληλο και ιδιόρρυθμο τρόπο.

Με πληροφορίες από: Huffington Post, aspergerhellas.org

πηγή: news247.gr

Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ που ενώνει φωνές, καρδιές, σκέψεις

Η Επιτροπή ενάντια στις Κοινωνικές Διακρίσεις της Ένωσης Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης Ηρακλείου, διοργανώνει Φεστιβάλ εκδηλώσεων ευαισθητοποίησης σχετικά με την αποδοχή της διαφορετικότητας την Πέμπτη 20 & Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013 στο Πάρκο Γεωργιάδη.

Ομάδες μαθητών, καθηγητών, σύλλογοι μεταναστών, άτομα με αναπηρία, φορείς και πολίτες της πόλης μας συνεργάζονται και παρουσιάζουν εικαστικά εργαστήρια, θέατρο, μουσική, χορό, τραγούδι, παιχνίδια, προσωπικές ιστορίες κ.α. ως επιβάτες μιας σύγχρονης Κιβωτού προστασίας και διάσωσης του ανθρωπισμού μας.

Ο τρόπος προσέγγισης είναι κυρίως βιωματικός και διαδραστικός, προσδοκώντας να εμπλέξουμε ενεργά το κοινό που θα λάβει μέρος.
Καλούμε όλο τον κόσμο να γίνει συνεπιβάτης σ’ αυτό το ταξίδι προς την αποδοχή και την αλληλεγγύη.

Η Αναλυτική Παρουσίαση των Συμμετοχών ε δ ώ.

Το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ ε δ ώ.

Οι δραστηριότητες επιγραμματικά:

• Καλλιτεχνική έκφραση μέσα από ζωγραφική, κολάζ, graffiti κ.α.
• Αναπαριστούμε τον Οστρακισμό σε μία σύγχρονη μορφή, εξοστρακίζοντας
ανεπιθύμητες ιδέες και αξίες που δεν έχουν θέση στην κοινωνία μας.
• Παίζουμε με τα “Παιχνίδια του Κόσμου”.
• Θεατρικές παραστάσεις και Θεατρικό παιχνίδι.
• Εργαστήριο Παραδοσιακών Χορών από διάφορες χώρες.
• Μουσική και Χορός από μαθητικά συγκροτήματα.
• Έκθεση Φωτογραφίας με θέμα τους πρόσφυγες.
• Εργαστήρια Ανάγνωσης και Δημιουργικής γραφής.
• Μαθαίνουμε να δείχνουμε τον απαραίτητο σεβασμό και αλληλεγγύη στα Άτομα με αναπηρία, μέσα από βιωματικές δράσεις.
• Συζητάμε με μετανάστες και ανακαλύπτουμε τα συναισθήματα που μας συνδέουν.

Ο Συμβουλευτικός Σταθμός Νέων Ν.Ηρακλείου συμμετέχει στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ την Παρασκευή 21 Ιουνίου (19.00-21.00) με τη Βιωματική Δράση – Θεατρικό Παιχνίδι » Ο Άλλος είμαι Εγώ» :

Συνομιλίες, αγγίγματα, βλέμματα, συναισθήματα, κινήσεις, συγκινήσεις, αλληλεπιδράσεις, παιχνίδια και σιωπές, μέσα σ’ ένα βίωμα θεατρικό που βάζει στη σκέψη και στη δράση, στον καθρέπτη και στη σκηνή, το Εγώ & το Εμείς, τον Εαυτό & τον Άλλο.

Ψυχή και ρίζα ο λόγος του Octavio Paz:

Για να μπορώ να είμαι πρέπει να είμαι άλλος,

Να βγω από μένα, να με ψάξω ανάμεσα στους άλλους,

Τους άλλους που δεν είναι αν εγώ δεν υπάρχω,

τους άλλους που μου δίνουν πλήρη ύπαρξη,

δεν είμαι, δεν υπάρχει εγώ, πάντα είμαστε εμείς,

η ζωή είναι άλλη.

Πάντα εκεί πιο μακριά,

η ζωή που μας ξεζεί και μας αποξενώνει

που μας βρίσκει ένα πρόσωπο και το ξοδεύει…