Μπροστά σε ένα τριήμερο τραγουδιού και χαράς, κεφιού και ξεφαντώματος, ελάτε να περιηγηθούμε στον ιδιαίτερο κόσμο μιας αφρικάνικης φυλής όπου το μέτρο της αξίας της ανθρώπινης ύπαρξης είναι το τραγούδι της ζωής! Συναισθηματική σοφία και αρμονική επαφή με τη φύση και τη ζωή μάς διδάσκουν ετούτοι οι μακρινοί (ιδίως πολιτισμικά παρά γεωγραφικά) συνάνθρωποί μας.
Υπάρχει μια φυλή στην Αφρική, όπου η ημερομηνία γέννησης ενός παιδιού δεν υπολογίζεται από τη στιγμή που γεννήθηκε, ούτε από τη στιγμή της σύλληψη, αλλά από την ημέρα που το παιδί υπήρξε ως σκέψη στο μυαλό της μητέρας του. Και όταν μια γυναίκα αποφασίζει ότι θα έχει ένα παιδί, πάει και κάθεται κάτω από ένα δέντρο μόνη και ακούει όσο μπορεί να ακούσει το τραγούδι του παιδιού που θέλει να έρθει. Και αφού έχει ακούσει το τραγούδι, πάει πίσω στον άνθρωπο που θα είναι ο πατέρας του παιδιού και το διδάσκει σ‘ αυτόν. Έτσι λοιπόν, τη στιγμή της σύλληψης του παιδιού, τραγουδούν το τραγούδι του, ως ένα τρόπο για να το καλέσουν.
Και στη συνέχεια, όταν η μητέρα είναι έγκυος, διδάσκει το τραγούδι του παιδιού στις μαίες και τις ηλικιωμένες γυναίκες του χωριού έτσι ώστε όταν το παιδί γεννιέται οι μαίες και οι άνθρωποι γύρω του να τραγουδήσουν το τραγούδι του για να το υποδεχθούν.
Καθώς το παιδί μεγαλώνει, οι άλλοι κάτοικοι του χωριού διδάσκονται το τραγούδι του παιδιού. Εάν το παιδί πέσει ή όταν πονάει το γόνατο του, κάποιος αρχίζει να του τραγουδά το τραγούδι του. Ή όταν το παιδί κάνει κάτι θαυμάσιο, ή περνά μέσα από τις τελετές της εφηβείας και της ενηλικίωσης, οι κάτοικοι του χωριού τραγουδούν το τραγούδι του για να το τιμήσουν.
Στην αφρικανική φυλή υπάρχει μία άλλη περίσταση κατά την οποία οι κάτοικοι τραγουδούν για το παιδί. Σε οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής του, κάποιος που διαπράττει ένα έγκλημα ή μια παρεκκλίνουσα κοινωνική πράξη καλείται στο κέντρο του χωριού και οι άνθρωποι στην κοινότητα σχηματίζουν ένα κύκλο γύρω του. Στη συνέχεια, τραγουδούν το τραγούδι του ενόχου.
Η φυλή αναγνωρίζει ότι η διόρθωση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς δεν είναι η τιμωρία. Είναι η αγάπη και η ανάμνηση της ταυτότητας. Όταν έχω αναγνωρίσει το δικό μου τραγούδι δεν έχω καμία επιθυμία ή την ανάγκη να κάνω κάτι που θα βλάψει τον άλλο.
Και το τραγούδι είναι ο δικός τους τρόπος να δηλώσουν την ύπαρξή τους μέσα από τη ζωή τους. Στο γάμο τα τραγούδια των νεόνυμφων τραγουδιούνται μαζί.
Και τέλος, όταν αυτό το παιδί ως γέροντας πια, ή ως γριούλα είναι ξαπλωμένο στο κρεβάτι έτοιμο να φύγει από τη ζωή, όλοι οι κάτοικοι γνωρίζουν το τραγούδι του, και του το τραγουδούν για τελευταία φορά.
Μπορεί να μην έχουμε μεγαλώσει σε μια αφρικανική φυλή που τραγουδάει το τραγούδι μας σε κρίσιμες μεταβάσεις της ζωής μας, αλλά η ζωή πάντα μας υπενθυμίζει πότε είμαστε σε αρμονία με τον εαυτό μας και πότε όχι. Όταν αισθανόμαστε καλά, αυτό που κάνουμε ταιριάζει με το τραγούδι μας ενώ όταν αισθανόμαστε άσχημα, δεν συμβαίνει αυτό. Στο τέλος, θα αναγνωρίσουμε όλοι μας το δικό μας, ιδιαίτερο, ξεχωριστό τραγούδι και θα το τραγουδούμε καλά. Ας κρατήσουμε το τραγούδι μας και θα βρούμε το δρόμο μας για το σπίτι.
Πηγή: banoosh.com, ksm.gr – Μετάφραση: Αρκούλη Κυριακή
Filed under: Έρευνα,Ανθρώπινη Ανάπτυξη,Διαπολιτισμική Αγωγή,Διαφορετικότητα,Διαχείριση Κρίσεων,Εφηβεία,Εκπαιδευτικό Υλικό,Εμψύχωση Ομάδας,Κείμενα,Νέα για Νέους,Οικογένεια,Πες μου μια Ιστορία,Συναισθηματική Αγωγή,Τέχνη,Υγεία |
Σχολιάστε