O εθισμός στο διαδίκτυο, η εξαρτητική συμπεριφορά που στοιχειώνει αρκετά εφηβικά δωμάτια και διατυπώνεται ως η μεγάλη αγωνία των γονέων, μέσα από βιώματα προσωπικά και αληθινά.
Διαβάστε την ιστορία του Γιάννη (μη πραγματικό όνομα) που, όταν στο σπίτι του η σύνδεση στο διαδίκτυο παρουσίασε πρόβλημα, συνειδητοποίησε την εξάρτησή του, τη μοναξιά, τη θλίψη και τις χαμένες φιλίες. Εθισμένος στο διαδικτυακό παιχνίδι «World of Warcraft» (WoW), μάς περιγράφει πώς άλλαξε ο ίδιος -σκέψη, συναίσθημα, τρόπο ζωής, συμπεριφορά- από τον εθισμό και τελικά, πώς μπόρεσε να νικήσει την εξάρτησή του…

Η αρχή:
Ουσιαστικά ξεκινούν όλα πολύ αθώα. Ο Γιάννης, που κατοικεί σε μια γερμανική επαρχία, αγοράζει ένα παιχνίδι για τον Η/Υ και αρχίζει στο σπίτι του να παίζει. Στην αρχή δεν έχει και τόσο ενδιαφέρον διότι πρέπει να φτάσει πρώτα σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο ώστε να το διασκεδάσει. Αύτο απαιτεί μεν χρόνο, αλλά δεν πειράζει. Μερικά πράγματα έχουν προτεραιότητα απέναντι στους φίλους. Ο ηλεκτρονικός κόσμος τον απορροφά ολοκληρωτικά, ανακαλύπτει συνεχώς καινούργια πράγματα. Όσο περισσότερο παίζει, τόσο πιο ισχυρή γίνεται η φιγούρα του και τόσο περισσότερα πράγματα μπορεί να κάνει μέσα στο παιχνίδι. Είναι ενθουσιασμένος με το τι μπορεί εδώ να πετύχει. Ποιον νοιάζει ότι η φίλη του παίρνει πάλι τηλέφωνο και τον ρωτάει εάν θέλει να πάει μαζί της στον κινηματογράφο. Αυτή τη στιγμή δεν μπορεί, επειδή χρειάζεται αυτό το συγκεκριμένο όπλο για να γίνει καλύτερος.
Νέοι φίλοι:
Σύντομα τα καταφέρνει ο Γιάννης σε αυτό το παιχνίδι, το μαθαίνει καλά και έρχονται και οι πρώτες επιτυχίες. Δυστυχώς όμως ξεχνάει τους φίλους του, με τους οποίους είχε κανονίσει να πάνε για μπάνιο – αλλά τι θέλουν αυτοί πάλι και γκρινιάζουν; Στον κόσμο του «World of Warcraft» βρίσκει ο Γιάννης νέους φίλους, με τους οποίους δίνει κάθε βράδυ ραντεβού για να σκοτώσουν ένα καινούριο τέρας μέσα στη σπηλιά. «Αυτοί οι φίλοι δεν σε εγκαταλείπουν, γιατί μόνο μαζί είναι δυνατοί και μπορούν να πετύχουν κάτι», εξηγεί ο Γιάννης. «Είχα την αίσθηση, πως αυτοί οι άνθρωποι είναι η οικογένειά μου και πως είμαι για εκείνους σημαντικός», λέει. Κοινές μάχες, κοινές επιτυχίες – «αυτό μου δίνει την αίσθηση πως είμαι πανίσχυρος και προπάντων όχι μόνος».
Ένα χρόνο στο διαδίκτυο:
Μεταξύ των νέων φίλων είναι και ο Αντρέας, ο oποίος είναι μερικά χρόνια μεγαλύτερος και έχει περισσότερη εμπειρία στο WoW. Ένα βράδυ συνδέεται ο Ανδρέας -όπως έχουν προσυννενοηθεί- στο παιχνίδι. Εμφανίζεται όμως μόνο και μόνο για να πει πως χρειάζεται λίγο χρόνο ακόμη και πως θα μπορεί να ξεκινήσει το παιχνίδι σε μισή ώρα. Ο Γιάννης κάθεται και περιμένει μέχρι που ξανασυνδέεται ο συμπαίκτης του: Μόλις τον χώρισε η γυναίκα του, του λέει εν συντομία ο Ανδρέας. Αλλά δεν έχει τώρα σημασία, ας συνεχίσουν το παιχνίδι…
Οι φίλοι του Γιάννη δεν αδιαφορούν για αυτόν. Ακόμη όχι. «Κάποια στιγμή προσπάθησαν οι φίλοι μου να μου πουν, πως είναι τελείως τρελό να παίζω τόσο πολύ», λέει ο Γιάννης και: «Οι φίλοι μου θεωρούσαν πως έχανα την πραγματικότητα από τα μάτια μου, αλλά τότε σκεφτόμουνα πως οι άλλοι ήτανε θυμωμένοι, επειδή δεν τους αφιέρωνα πλέον τόσο χρόνο όσο παλαιότερα».
Οι φίλοι του Γιάννη απομακρύνονταν όλο και περισσότερο, γιατί ποτέ δεν είχε χρόνο ή ξέχναγε τα ραντεβού τους, μέχρι που σταμάτησαν όλοι να επικοινωνούν μαζί του. Και στο σχολείο άρχισαν τα πράγματα να πηγαίνουν όλο και χειρότερα. «Δεν έκανα πια τις ασκήσεις μου, δεν διάβαζα πια τα μαθήματα και συχνά έπαιζα όλη τη νύχτα ώστε το πρωί να μην μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι. Αυτός είχε φυσικά αντίκτυπο και στους βαθμούς μου». Σήμερα το μετανιώνει ο Γιάννης που δεν προσπάθησε περισσότερο για το σχολείο.
Κάθε τόσο προσπαθούσαν οι γονείς του να τον αποτρέψουν από το παιχνίδι. Συχνά τσακώνονται, επειδή ο Γιάννης απομονώνεται τελείως από την οικογενειακή ζωή και βγαίνει πλέον σπανία από το δωμάτιο του – εγκαταλείπει τον Η/Υ μόνο για να ετοιμάσει κάτι να φάει και να πάει στην τουαλέτα.
Όταν το Διαδίκτυο παθαίνει βλάβη, που είναι ο πραγματικός κόσμος;
Ένα χρόνο ζει ψυχή τε και σώματι για το παιχνίδι στον Η/Υ. Μέχρι την ημέρα που παθαίνει ξαφνικά το διαδίκτυο τη βλάβη – για μια ολόκληρη βδομάδα. «Αρχικά με έπιασε πραγματικά πανικός, αφού είχα ραντεβού στον κόσμο του WoW και δεν ήθελα τους φίλους μου εκεί να τους εγκαταλείψω», θυμάται ο Γιάννης. Ξαφνικά αισθάνθηκε το κενό.
Αυτό το κενό στο κεφάλι του, στο δωμάτιό του, απλά παντού, τον τρελαίνει. Περπατάει στο δωμάτιο, μετά κάθεται, ξανασηκώνεται, δεν βρίσκει ησυχία. Τελικά δεν μπορεί χωρίς. Κάθε λίγο κοιτάει το κινητό του. Κανένας δεν τον πήρε τηλέφωνο, κανείς δεν του έστειλε μήνυμα. Οι φίλοι του απομακρύνθηκαν. Πώς θα καταφέρει να περάσει μια βδομάδα χωρίς το παιχνίδι; «Αυτή η αίσθηση να μην έχεις κάτι να κάνεις, να ασχοληθείς, είναι τραγική. Σε πλακώνει κυριολεκτικά», λέει ο σήμερα εικοσάχρονος.
Στην πραγματική ζωή λοιπόν οι φίλοι χάθηκαν, η κοπέλα του έφυγε, οι γονείς δεν είναι πρόθυμοι να δεχθούν αυτούς τους διαταραγμένους ρυθμούς στην οικογενειακή ζωή μόνο και μόνο επειδή δεν λειτουργεί το Ίντερνετ. Και στο σχολείο δεν τα καταφέρνει να ενσωματωθεί πάλι και να προχωρήσει μαζί με τους άλλους – έλειψε πολύ και διάβαζε πολύ λίγο για να τα καταφέρει. «Έχεις την αίσθηση σαν να στέκεσαι μπροστά από το τίποτα – ένα βουνό από θρύψαλα, γιατί μέχρι τώρα ζούσες στον εικονικό κόσμο μια χαρά. Ο πραγματικός κόσμος σού φαίνεται ξαφνικά εξωπραγματικός και δεν μπορείς πια να ανταποκριθείς».
Ο Γιάννης προσπαθεί να επικοινωνήσει ξανά με τους φίλους του. «Αρχικά φυσικά δεν μου απαντούσε κανείς. Και όταν πετύχαινα κάποιον το τηλέφωνο μου έλεγε πως δεν είχε ούτε χρόνο ούτε όρεξή να κάνει κάτι μαζί μου. Μου έδωσαν σαφώς να καταλάβω πως δεν μπορούσα να τους συμπεριφέρομαι έτσι και να μπω πάλι απλά στην παρέα, μόνο επειδή το «World of Warcraft» παροδικά δεν ήτανε διαθέσιμο». Ο Γιάννης έπρεπε να βιώσει την εμπειρία της απόρριψης.
Ακόμα και οι νύχτες φαίνεται να είναι μεγαλύτερες. Δεν μπορεί να κοιμηθεί, αλλά δεν θέλει και να μείνει και ξύπνιος…

Μόνο η ισχύς μετράει – ποιος είναι πραγματικά ο εικονικός κόσμος:
Όταν μετά από μία εβδομάδα επανήλθε η λειτουργία του Internet πρέπει να διαπιστώσει πως και οι φίλοι από το «World of Warcraft» δεν θέλουν πλέον να παίξουν μαζί του, αφού η φιγούρα του έχει χάσει δύναμη. «Ωραίοι φίλοι. Έπρεπε να διαπιστώσω, πως ενδιαφέρονταν μόνο για τη δύναμη της φιγούρας μου στο παιχνίδι, και πώς θα επωφεληθούν από αυτήν». Ο Γιάννης αρχίζει να καταλαβαίνει πως ο εικονικός κόσμος δεν είναι καλύτερος από τον πραγματικό, απεναντίας – εδώ παίζει ρολό μόνο η δύναμη και όχι η φιλία.
Αρχίζει να ξεχνάει το «World of Warcraft». Οι παλιοί του φίλοι του συγχωρούν την παρέκκλιση στον φανταστικό κόσμο και ενσωματώνεται πάλι στην οικογενειακή ζωή. «Φυσικά σκεφτόμουνα κάθε τόσο το παιχνίδι και αναπολούσα τις εποχές που ήμουνα ισχυρός και ανήκα στην ομάδα που είχε επιτυχίες, αλλά όλο και περισσότερο αντιλαμβανόμουν πως η ισχύς που έχω στο παιχνίδι δεν μπορεί να με γλιτώσει από τα πραγματικά προβλήματα», λέει ο Γιάννης. Αισθάνεται πως δεν το χρειάζεται το παιχνίδι για να είναι ευτυχισμένος, να αισθάνεται πως τον κατανοούν.
«Πήρα το μάθημά μου», λέει ο Γιάννης. Διαπίστωσε πως ο εθισμός στο διαδίκτυο δεν είναι μια εφεύρεση των ΜΜΕ αλλά πραγματικότητα. Το καλοκαίρι μετά «τη χρονιά του παιχνιδιού» πήρε, με ένα χρόνο καθυστέρηση, το απολυτήριο Λυκείου. Βγαίνει πάλι συχνά με τους φίλους του και απέκτησε και καινούργια κοπέλα.
Όμως η διακοπή μιας κατάστασης, όπως στην προηγούμενη πραγματική περιγραφή, δεν είναι πάντα τόσο εύκολη και απαιτεί τις περισσότερες φορές την συμβουλή και συμμετοχή ειδικών σε ατομικό και οικογενειακό επίπεδο.

Πηγή: christos.tarasidis.org
Filed under: Ανθρώπινη Ανάπτυξη,Διαχείριση Κρίσεων,Εφηβεία,Εκπαιδευτικό Υλικό,Εξαρτήσεις,Κείμενα,Νέα για Νέους,Οικογένεια,Πες μου μια Ιστορία,Συναισθηματική Αγωγή,Υγεία | Leave a comment »