Τούτη η εικόνα είναι συγκλονιστική: Ένα σκίτσο του Γιάννη Αντωνόπουλου δείχνει τον Παπα-Στρατή Δήμου που έφυγε από τη ζωή την ίδια μέρα με το μικρό προσφυγόπουλο, να το κουβαλάει με τρυφερότητα, γκρεμίζοντας τους φράχτες των ανθρώπων. Μια ζωγραφιά συμπυκνώνει την τραυματισμένη ανθρωπιά μας, τις ματαιωμένες ελπίδες μας, την απαράμιλλη ομορφιά της προσφοράς στον πλησίον μας.
Δυό λόγια τιμής για τον Παπα-Στρατή, γραμμένα όσο ήταν εν ζωή:
Ο Πατέρας Ευστράτιος Δήμου, ή «Παπα-Στρατής» για τους περισσότερους, κάθεται στην αυλή του σπιτιού του, περιτριγυρισμένος από λουλούδια σε πήλινες γλάστρες, μια μικρή βερικοκιά και τον τεράστιο σαν αρκούδα σκύλο του, τον Σίμπα. Από μια φωλιά στον τοίχο, χελιδόνια πετούν ψηλά στον ουρανό πάνω από τη Λέσβο.
Έχει μεγάλα γκριζογάλανα μάτια, γεμάτα σπιρτάδα, μακριά πλούσια γκρίζα γενειάδα και τα μαλλιά του δεμένα σε αλογοουρά. Φοράει ένα σκούρο μπλε ράσο και δερμάτινα σανδάλια. Πάσχει από μια χρόνια αναπνευστική ασθένεια και πρέπει να είναι μονίμως συνδεδεμένος με σωληνάκι σε μια φιάλη που του χορηγεί οξυγόνο κατευθείαν στους πνεύμονές του.
Ο Παπα-Στρατής, μαζί με άλλους ντόπιους εθελοντές στο χωριό Καλλονή, βοηθάει πρόσφυγες από το 2007 μέσω της ΜΚΟ «Αγκαλιά». Όλα αυτά τα χρόνια υπολογίζει ότι έχει βοηθήσει γύρω στους δέκα χιλιάδες ανθρώπους, καθώς και αρκετούς ντόπιους όταν βρέθηκαν σε δύσκολη κατάσταση. Αλλά ποτέ πριν δεν είχε ξαναδεί τόσο πολλούς πρόσφυγες να ζητούν βοήθεια.
«Κάθε μέρα καταφτάνουν στην Καλλονή 100-200 άτομα», λέει ο ιερέας. «Οι ντόπιοι τούς λένε να έρχονται σε εμάς για βοήθεια. Τους δίνουμε φαγητό, νερό, γάλα για τα μωρά, παπούτσια, ρούχα. Μπορούν επίσης να μείνουν εδώ: έχουμε κουβέρτες και στρώματα».
Λίγες μέρες πριν πεθάνει, ο Παπα-Στρατής είχε γράψει:
«Αγαπητοί φίλοι και φίλες, σήμερα φεύγω στο νοσοκομείο για το καινούργιο πρόβλημα καρκίνου που μου βρήκαν. Παρακαλώ πολύ για μια προσευχή και πιστεύω ότι γρήγορα θα γυρίσω δυνατός κοντά σας. Σας ευχαριστώ όλους και ιδιαίτερα τους ενορίτες μου για την αγάπη και την συμπαράσταση που μου δείχνουν. Επίσης, θέλω να σας πω ότι οι άνθρωποι του κόσμου, οι άνθρωποι του πολέμου, τα παιδιά που αναζητούν την ελπίδα είναι αδέρφια μας και η Αγκαλιά θα συνεχίσει να βρίσκεται κοντά τους και να τους δίνει την ελπίδα για την επόμενη μέρα. Σας προτρέπω να αγωνίζεστε όσο μπορείτε καθημερινά για την ειρήνη και την αγάπη. Μόνο έτσι λεγόμαστε άνθρωποι«.
Μόνο τιμή και μνήμη του αξίζουν καθώς σε όλη του τη ζωή εργάστηκε με την καρδιά του ως Άνθρωπος για τους Ανθρώπους. Χωρίς ποτέ να βάλει ως φίλτρο και κριτήριο, ούτε στο ελάχιστο, την οποιαδήποτε πίστη ο ίδιος εκόμιζε. Έλεγε: «η Αγάπη δεν έχει σύνορα, δεν έχει θρησκεία».
Τιμή και μνήμη και στο μικρό αγοράκι. Τον Aylan. Τον κατάπιε η Μεσόγειος μαζί με τους γονείς του και τον πεντάχρονο αδερφό του Galip. Η οικογένειά του προσπάθησε να ξεφύγει από τη βία, την καταπίεση και τη φτώχεια και να φτάσει στην Ευρώπη. Μια οικογένεια που συμβολίζει την απόγνωση χιλιάδων ανθρώπων.
Όπως παρουσιάζεται παραπάνω, έτσι θα έπρεπε να κοιμάται το τρίχρονο προσφυγόπουλο. Ζεστά, με ασφάλεια, εν ζωή.
Είθε οι συνειδήσεις μας να μην κοιμηθούν ποτέ. Η εικόνα του ας είναι οι δια βίου Ερινύες μας.
Πηγή στοιχείων για τον Παπα-Στρατή: lifo.gr
Filed under: Ανθρώπινη Ανάπτυξη,Διαπολιτισμική Αγωγή,Διαφορετικότητα,Διαχείριση Κρίσεων,Δικαιώματα Ανηλίκων,Εκπαιδευτικό Υλικό,Κείμενα,Νέα για Νέους,Οικογένεια,Πες μου μια Ιστορία,Συναισθηματική Αγωγή,Υγεία |
Σχολιάστε