Η μοναδική αναγνώριση που χρειαζόμαστε πραγματικά, βρίσκεται μέσα μας…

«Πώς αφήσαμε τις ζωές μας και χαθήκαν,

πασχίζοντας ανόητα να εξασφαλίσουμε μια θέση

στην αντίληψη των άλλων»,

ακούγεται η πικρή ποιητική διαπίστωση, η επώδυνη απορία από τον Γιάννη Ρίτσο… Από την άλλη πλευρά, έχουμε ακόμα χρόνο, αντιφωνίζει η ψυχή που ελπίζει και βλέπει μακριά, στο φως.

Να ανασυνταχθούμε, να ξαναδούμε τις ζωές μας από την αρχή, να βάλουμε τους άλλους εκεί που τους πρέπει: έξω από το σχήμα που με κόπο και πόνο μορφοποιούμε για να το πούμε αυτοεικόνα, αυτοσεβασμό και αυτοεκτίμηση…

Συχνά εξαρτιόμαστε περισσότερο από τους άλλους παρά από τον ίδιο τον εαυτό μας, και αγωνιζόμαστε με παράλογο τρόπο για την αποδοχή τους, λες και η αξία μας μπορεί να θεμελιωθεί μόνο από άτομα τα οποία ίσα που μας γνωρίζουν.

Το να δίνουμε τέτοια εξουσία στον περίγυρό μας γεννάει ανασφάλεια και μας κάνει να δημιουργούμε αρρωστημένους δεσμούς – στην πλειονότητά τους δεσμούς εξάρτησης – με τους ανθρώπους. Η μοναδική αναγνώριση που χρειαζόμαστε πραγματικά βρίσκεται μέσα μας. Αν δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, αν δεν είμαστε σίγουροι γι’ αυτό που κάνουμε, πώς περιμένουμε να μας αναγνωρίσουν οι άλλοι;

Χρειάζεται να μάθει κανείς να αγαπάει τον εαυτό του, να τον παραδέχεται και να τον αποδέχεται με όλες τις ατέλειές του, οι οποίες, στην πραγματικότητα, είναι δρόμοι που περιμένουν να τους διανύσουμε. Μόνο έτσι θα πάψουμε να φοβόμαστε τους άλλους και δεν θα μας επηρεάζουν οι γνώμες τους.

Συχνά οι άλλοι ούτε που έχουν γνώμη για εμάς. Εμείς οι ίδιοι τυφλωνόμαστε από τη μανία να μάθουμε τι θα σκεφτούν…

Όπως μας θυμίζει ο Έρμαν Έσσε, κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τον κήπο του και φιλοτεχνεί νοερά την ακουαρέλα αυτού που επιθυμεί να είναι. Όταν παύουμε να εξαρτιόμαστε από τους άλλους, ανακαλύπτουμε ξαφνικά ότι είμαστε κύριοι της ζωής μας.

Και, δίχως άλλο, φοβόμαστε κάποιον, γιατί του έχουμε παραχωρήσει εξουσία πάνω μας…

Πηγή: Allan Percy, Έρμαν Έσσε, 66 Μαθήματα Καθημερινής Σοφίας (εκδ. Πατάκη), απόσπασμα