Δεν είμαι καλά ψυχικά; Πηγαίνω σε ειδικό, δεν προσπαθώ απλά να «είμαι δυνατός».

Σε μια εποχή που τα στερεότυπα όσον αφορά (και) στις ψυχικές νόσους καλά κρατούν και, λογής-λογής αγκυλώσεις δεσμεύουν την ανθρώπινη σκέψη, καλά είναι να υπογραμμίσουμε ότι η ψυχική νόσος δεν είναι ντροπή ούτε αμαρτία. Η απενοχοποίηση του να ζητήσει κανείς βοήθεια όταν υποφέρει, όταν πονάει ψυχικά, είναι σπουδαίο πρώτο βήμα. Όσο κι αν η επίσκεψη σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας φαντάζει δύσκολη για μερικούς και χαρακτηρίζεται κοινωνικά κατακριτέα σε ορισμένα φοβικά και εσωστρεφή περιβάλλοντα, είναι πολύ σημαντική. 

Είμαστε στο 2017, έχουν αποκωδικοποιήσει την έλικα του Dna, έχουμε ανακαλύψει πλανήτη που μοιάζει με την Γη, η βία, ο ρατσισμός, ο σεξισμός, ασκούνται ατιμώρητα στο φως της μέρας και σπεύδουμε να κολλήσουμε ετικέτες σε έναν συνάνθρωπό μας που σκέφτεται να ζητήσει βοήθεια από έναν ειδικό ψυχικής υγείας για να νιώσει καλύτερα και να έχει μία ελπίδα να ζήσει.

Είμαστε εμείς οι «υγιείς», που τον χαρακτηρίζουμε άκριτα ως άρρωστο και θεωρούμε την κατάστασή του, ταμπού. 

Το «φυσιολογικό εγώ», έλεγε ο Φρόιντ, είναι ένας ιδεώδης μύθος. Να το έχουμε κατά νου όταν συζητάμε για φυσιολογικότητα και μη.

Κάποιες φορές μάλιστα, λέμε σ΄εκείνον που σκέφτεται να πάει σε ψυχολόγο, με πολύ ευκολία, ότι φταίει κιόλας! Με την συμπεριφορά μας τον στιγματίζουμε και τον απομονώνουμε προσθέτοντάς του επιπλέον εμπόδια σε αυτά που ήδη έχει. Κατά το περιβάλλον του, συχνά, φταίει ο ίδιος που είναι υπερ-ευαίσθητος, λες και το διάλεξε. 

Όχι! Αν επισκεφτεί εκείνος που κουβαλά μέσα του φορτίο ψυχικό έναν ψυχολόγο ή ψυχίατρο, δεν είναι υπερβολή, δεν είναι ντροπή.

Διαβάζοντας σημειώσεις του συγγραφέα Αύγουστου Κορτώ στο facebοok, επιλέγουμε να μεταφέρουμε τις παρακάτω σκέψεις, εύστοχα τοποθετημένες και απολύτως ακριβείς:

Καθημερινά βλέπω εδώ μέσα αναρτήσεις οι οποίες θα μπορούσαν να αποτελούν κλινικά παραδείγματα συγκεκριμένων διαταραχών του συναισθήματος ή ακόμα και ψυχώσεων. Από υπομανιακές συμπεριφορές (εκατό τσαμπουκαλεμένες αναρτήσεις την ημέρα, πάντα στο χείλος του τσακωμού με τους πάντες), παρανοϊκές ιδέες διωκτικού τύπου (χρήστες με έξι διαφορετικά προφίλ όλα υπό διωγμόν από σκοτεινές δυνάμεις) μέχρι κραυγές για βοήθεια ανθρώπων με μείζονα κατάθλιψη, που ρέπουν επικίνδυνα προς την αυτοκαταστροφή, και καταλήγουν να αναγγέλλουν την επικείμενη αυτοκτονία τους με δέκα ίνποξ σε δέκα άσχετους νοματαίους.

Ωστόσο το Facebook, όση ελευθερία κι αν προσφέρει στο στιγμιαίο ξέσπασμα, δεν μπορεί να αποτελέσει υποκατάστατο του ψυχιάτρου που είναι ο μόνος αρμόδιος σε τέτοιες δραματικές διακυμάνσεις του θυμικού. Κι ο κλονισμένος ψυχισμός που χρήζει θεραπείας επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο απ’ τις συγκρούσεις που μοιραία προκύπτουν απ’ τη διαρκή και αδιέξοδη εκτόνωση των συμπτωμάτων της εκάστοτε παθολογίας.

Με λίγα λόγια: όταν υποφέρουμε, όταν νομίζουμε ότι ο κόσμος όλος μας μισεί κι η ζωή μας είναι μαύρη, όταν μας έρχεται να ουρλιάξουμε εκατό φορές τη μέρα κι είμαστε έτοιμοι για άγριο καυγά με το παραμικρό, κλείνουμε άμεσα ραντεβού σ’ ένα κέντρο ψυχικής υγείας. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να βασανίζουμε και να βασανιζόμαστε όταν μια καλύτερη ζωή είναι εφικτή.

Επιμένουμε λοιπόν. Η ψυχική νόσος χρειάζεται επιστημονική προσέγγιση: να απευθυνθούμε σε ειδικό όχι να απλώς είμαστε δυνατοί ή να στέλνουμε μηνύματα απελπισίας σε χώρους κοινωνικής δικτύωσης. Επίσης, δεν ζητά απολογία. Όταν υποφέρουμε, δεν απολογούμαστε.

Όπως είναι αδιανόητο να μας ζητά συγγνώμη για τη δυσθυμία του ο πάσχων από ισχιαλγία, αδιανόητο είναι να βρίσκεται σε θέση απολογούμενου ο πάσχων απ’ την όποια ψυχική νόσο. 

Δείτε τα παρακάτω σκίτσα και σκεφτείτε: Λέμε ποτέ «προσπάθησε να το ξεπεράσεις» σε κάποιον που έχει σπάσει το χέρι του; Όχι βέβαια. Θεωρούμε ότι λογικό είναι να επισκεφθεί ορθοπεδικό. Γιατί όμως συμβουλεύουμε «προσπάθησε να το ξεπεράσεις» κάποιον που υποφέρει έχοντας μελαγχολική διάθεση;

Συχνά είναι ιδιαίτερα δύσκολα για τους ανθρώπους τα ζητήματα της ψυχής. Ας μην επιτρέψουμε στην ημιμάθεια και τον σκοταδισμό να κλείσουν δρόμους και να γεμίσουν απόγνωση κι απελπισία τη ζωή των συνανθρώπων μας. Ή, τη δική μας ζωή.

Οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι είναι επιστήμονες και μπορούν να βοηθήσουν να ανοίξουμε δρόμο στο φως, βρίσκοντας νέους βηματισμούς και ανακτώντας τη ψυχική ισορροπία μας.

 

Φιλοξενία και φροντίδα για τα ασυνόδευτα παιδιά

Πολλά ασυνόδευτα παιδιά φτάνουν στην Ελλάδα, έχοντας χάσει τους γονείς τους ή έχοντας χωριστεί από αυτούς. Με σκοπό να γεφυρώσει κενά που δεν καλύπτονται στον τομέα της προστασίας τους, η μη κυβερνητική οργάνωση ΜΕΤΑδραση ανέπτυξε ένα σύστημα προσωρινής φιλοξενίας σε οικογένειες, προσφέροντας την ασφάλεια και την ολοκληρωμένη υποστήριξη που χρειάζονται.

Η πρακτική αυτή ακολουθείται ήδη εδώ και δεκαετίες από άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχει πλέον αποδειχθεί ότι η φιλοξενία των παιδιών σε οικογένειες αποτελεί την καλύτερη επιλογή αναφορικά με την ψυχοκοινωνική εξέλιξη του παιδιού. Η Δράση υλοποιείται από τη ΜΕΤΑδραση σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία και τη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, σε συνεργασία με τους κατά τόπον Εισαγγελείς και φορείς.

Μια ζεστή αγκαλιά, ένα τρυφερό βλέμμα, μια καλή κουβέντα, το σπιτικό φαγητό και η θέση στο οικογενειακό τραπέζι, πολύτιμες στιγμές χαλάρωσης, η αίσθηση της ασφάλειας… είναι κομμάτια καθημερινότητας που λείπουν από τα ασυνόδευτα παιδιά.

Για να μάθετε περισσότερα για τη δράση, μπορείτε να επικοινωνήσετε:
• στέλνοντας email στο foster@metadrasi.org
• τηλεφωνώντας στα 214 1008717, 6980 462271 

 

Ποιοι είναι οι ασυνόδευτοι ανήλικοι;

Ασυνόδευτοι ανήλικοι πολίτες τρίτων χωρών θεωρούνται τα άτοµα ηλικίας κάτω των 18 ετών που φθάνουν στην Ελλάδα χωρίς να συνοδεύονται από ενήλικο υπεύθυνο για τη φροντίδα τους ή οι ανήλικοι που εγκαταλείπονται ασυνόδευτοι µετά την είσοδό τους στην Ελλάδα. Οι ασυνόδευτοι ανήλικοι αποτελούν µια εξαιρετικά ευάλωτη οµάδα, η οποία αντιµετωπίζει ιδιαίτερα προβλήµατα.

Μέρος των δυσκολιών αυτών αποτελεί το υφιστάµενο πλαίσιο για την προστασία των δικαιωµάτων τους και η διαφύλαξη τους από σειρά κινδύνων, όπως η εκµετάλλευση τους από κυκλώµατα (trafficking, παιδική πορνεία, διακίνηση ναρκωτικών), η αδυναµία εξεύρεσης στέγης, η δυσκολία πρόσβασης σε παρεχόµενες υπηρεσίες κ.α.

Το δικαίωµα στην ασφαλή στέγη

Ένα από τα βασικά δικαιώµατα όλων των παιδιών αποτελεί αυτό της ασφαλούς και κατάλληλης στέγασης. Σε αυτό το πλαίσιο, το άρθρο 20 της ∆ιεθνούς Σύµβασης για τα ∆ικαιώµατα του Παιδιού ορίζει ότι «κάθε παιδί που στερείται προσωρινά ή οριστικά το οικογενειακό του περιβάλλον ή το οποίο για το δικό του συµφέρον δεν είναι δυνατόν να παραµείνει στο περιβάλλον αυτό δικαιούται ειδική προστασία και βοήθεια εκ µέρους του Κράτους». Επιπλέον, σύµφωνα µε το άρθρο 27, «Τα Συµβαλλόµενα Κράτη αναγνωρίζουν το δικαίωµα κάθε παιδιού για ένα κατάλληλο επίπεδο ζωής που να επιτρέπει τη σωµατική, πνευµατική, ψυχική, ηθική και κοινωνική ανάπτυξή του».

Για τα ασυνόδευτα παιδιά που φτάνουν στην Ελλάδα, η ανάγκη να εξασφαλίσουν την ασφαλή διαµονή τους και τη φροντίδα από υπεύθυνους ενήλικους είναι ακόµα πιο πιεστική. Βασική, λοιπόν, µέριµνα των αρχών, µετά τον εντοπισµό ασυνόδευτων παιδιών είναι η εξεύρεση κατάλληλης στέγης για τη φιλοξενία τους, µέχρι να ολοκληρωθούν οι οποιεσδήποτε απαραίτητες διαδικασίες, ή µέχρι την ενηλικίωσή τους.

Στη χώρα µας η φιλοξενία των ασυνόδευτων παιδιών γίνεται σε κατάλληλες δοµές φιλοξενίας κατόπιν παραποµπής από το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης (ΕΚΚΑ).

Φιλοξενία ασυνόδευτων παιδιών σε οικογενειακό περιβάλλον

Καθώς ο αριθµός των διαθέσιµων θέσεων για ασυνόδευτα παιδιά σε κατάλληλες δοµές δεν επαρκεί, ειδικά µετά την κατακόρυφη αύξηση των µεικτών µεταναστευτικών ροών από την αρχή του καλοκαιριού 2015 αλλά και για την εξασφάλιση καλύτερης φροντίδας µικρών παιδιών που έχουν αποχωριστεί από την οικογένειά τους, η ΜΕΤΑδραση παρέχει σε ασυνόδευτους ανήλικους, µετά τη µετακίνησή τους από τα σηµεία εισόδου, ασφαλή στέγαση σε οικογένειες.

Η πρακτική αυτή ακολουθείται ήδη εδώ και δεκαετίες σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχει πλέον αποδειχθεί ότι η διαµονή των παιδιών σε οικογένειες αποτελεί την καλύτερη επιλογή για το βέλτιστο συµφέρον του παιδιού.

Τα δικαιώµατα των ασυνόδευτων παιδιών

Τα δικαιώµατα των παιδιών αναγνωρίστηκαν µε τη ∆ιακήρυξη της Γενεύης, το 1924 και στη συνέχεια µε την υιοθέτηση της ∆ιακήρυξης των δικαιωµάτων των παιδιών το 1959.

Σύµφωνα µε τις διακηρύξεις, τα δικαιώµατα των παιδιών αποτελούν ανθρώπινα δικαιώµατα, έχουν σκοπό να προστατεύουν το παιδί ως ανθρώπινο ον και συµπεριλαµβάνουν:

• Θεµελιώδεις εγγυήσεις για όλους τους ανθρώπους: Το δικαίωµα στη ζωή, η αρχή της µη διάκρισης, το δικαίωµα στην αξιοπρέπεια µέσω της προστασίας της φυσικής και ψυχικής ακεραιότητας.

• Αστικά και πολιτικά δικαιώµατα: Το δικαίωµα στην ταυτότητα, το δικαίωµα στην ιθαγένεια κ.α.

• Οικονοµικά, κοινωνικά και πολιτισµικά δικαιώµατα: Το δικαίωµα στην εκπαίδευση, το δικαίωµα σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, το δικαίωµα στην υγεία, κ.α.

• Ατοµικά δικαιώµατα: Το δικαίωµα να ζουν µε τους γονείς τους, το δικαίωµα στην εκπαίδευση, το δικαίωµα να απολαµβάνουν προστασίας.

• Συλλογικά δικαιώµατα: Τα δικαιώµατα των προσφύγων και των παιδιών µε ειδικές ανάγκες, των παιδιών της µειονότητας ή από αυτόχθονες οµάδες.

Τα δικαιώµατα των παιδιών είναι όµως επίσης προσαρµοσµένα στην παιδική ηλικία, καθώς λαµβάνουν υπόψη τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες τους, ανάλογα µε την ηλικία τους. Πιο συγκεκριµένα:

• Τα δικαιώµατα των παιδιών να λαµβάνουν υπόψη την ανάγκη ανάπτυξης του παιδιού. Σκοπεύουν να ικανοποιήσουν τις βασικές ανάγκες για την καλή ανάπτυξή τους, όπως την πρόσβαση σε κατάλληλη διατροφή, στην απαραίτητη ιατροφαρµακευτική περίθαλψη, στην εκπαίδευση κ.α.

•  Τα δικαιώµατα των παιδιών λαµβάνουν υπόψη την ευαλωτότητα του παιδιού. Τονίζουν την ανάγκη για την προστασία τους και προβλέπουν την παροχή προστασίας ανάλογης µε την ηλικία και το βαθµό ωριµότητας τους.

Εάν ενδιαφέρεστε εσείς και η οικογένειά σας να φιλοξενήσετε ένα ασυνόδευτο παιδί και να του παρέχετε για το χρονικό διάστηµα που θα χρειαστεί τη φροντίδα και τη στοργή που του αξίζει, επικοινωνήστε: • στο 6980 462271 • στο 214 100 87 17 • στo email: foster@metadrasi.org 

Δείτε και το σχετικό, τρυφερό video:

Πηγή: metadrasi.org

«Άγγελοι» από την Κένυα που μάς τραγουδούν γλυκά!

Ένα υπέροχο video, συγκινητικό, τρυφερό, αγαπησιάρικο, μελωδικό, από το ταξίδι της αγαπημένης Άλκηστης Πρωτοψάλτη στην Κένυα… Όμορφα, αυθεντικά, γενναιόδωρα παιδικά μουτράκια που συνοδεύουν την επιτυχημένη τραγουδίστρια στο δημοφιλές τραγούδι «Ο άγγελός μου»!

Παιδάκια πάνγλυκα που μες στην ταλαιπωρία και τον πόνο που έχουν βιώσει ενώνουν φωνούλες και ανάγκες σε τραγούδι κοινό, με στίχους δυνατούς! Τα πιτσιρικάκια είναι από το Ορφανοτροφείο Μακάριος του Ιδρύματος Σοφία στην Κένυα.

Πρόκειται για ένα ίδρυμα που συμβάλει στη καταπολέμηση της φτώχειας και των συνεπειών της, κυρίως σε ότι αφορά την πιο ευαίσθητη από τις κοινωνικές ομάδες, τα παιδιά. Κάνοντας κλικ στην ονομασία του Ιδρύματος θα ενημερωθείτε για το πολύ σημαντικό Πρόγραμμα «Υιοθετώ ένα παιδί».

Διαβάστε τα όσα γράφει η Άλκηστη Πρωτοψάλτη στην προσωπική της σελίδα στο facebook για την πολύτιμη στιγμή που τραγούδησε μαζί με τα παιδιά:

Είναι Μεγάλη Τρίτη. Είμαστε στο Ορφανοτροφείο Μακάριος του Ιδρύματος Σοφία στην Κένυα. Τα παιδιά είναι όλα στην αίθουσα φαγητού. Ησυχία με συννεφιά και άπνοια. Όπως κατηφορίζω το δρομάκι ακούω στα Ελληνικά «όπως τυλίγονταν τα χέρια στο σώμα – κι όπως έσπαγε σ’ αστέρια η βραδιά – σου είχα αγγίξει δειλά τη καρδιά – σ’ αγαπάω ..»

Τραγουδούσαν άγγελοι; Αυτές οι παιδικές φωνές βγαίναν απ’ τους τοίχους και τα παράθυρα και σ’ αγκάλιαζαν. Μπήκα στην αίθουσα και δεν άντεξα… Με φοβερή συγκίνηση και ανάμεικτα συναισθήματα άκουσα όλο το τραγούδι – δώρο από τις μικρές ψυχές… και όταν ξέρεις ΤΙ εχουν περάσει αυτά τα παιδιά, οι λέξεις «ο άγγελός μου, ο άνθρωπός μου, ο θάνατός μου σε χτυπάνε σα σφυρί…

Η συναισθηματική φόρτιση έσπαγε τα πάντα ήταν μοναδικής έντασης και κατάνυξης. Έτσι απλά το ξανατραγουδήσαμε όλοι μαζί . Ήταν οι καλύτερες φωνές σε μια στιγμή διαμάντι… 

Οικογένειες που «γεννούν» ψυχοσωματικές δυσλειτουργίες

Συμβαίνει συχνά. Είτε συνδέουμε το αίτιο με το αποτέλεσμα, το σύμπτωμα με την π(λ)ηγή, είτε εθελοτυφλούμε. Όταν το στόμα σιωπά, αν και υποφέρει, μιλάει το σώμα.

Σύμφωνα δε με την οικογενειακή ψυχοθεραπεία, η ανάπτυξη μιας ψυχοσωματικής ασθένειας, ιδίως σε ένα παιδί, σχετίζεται με τρεις παράγοντες: τον τύπο οικογενειακής λειτουργίας και οργάνωσης, την εμπλοκή του παιδιού στη γονική σύγκρουση και την ευπάθεια του οργανισμού σε επίπεδο φυσιολογίας.

Η λειτουργία και οργάνωση σε μια ψυχοσωματική οικογένεια χαρακτηρίζεται από συγκεχυμένα όρια, παγιδευτική εμπλοκή, υπερπροστατευτικότητα, ακαμψία και αδυναμία επίλυσης συγκρούσεων.

Σε συνθήκες παγιδευτικής εμπλοκής τα μέλη της οικογένειας είναι υπερβολικά συνδεδεμένα μεταξύ τους και αντιδρούν με υπερβολικό τρόπο. Τα όρια μεταξύ των μελών είναι συγκεχυμένα και εύκολα διαπερατά, τα μέλη της οικογένειας συμμετέχουν απρόσκλητα το ένα στις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις σχέσεις του άλλου.

Έτσι, είναι πολύ εύκολο μια μητέρα να προσφέρει ένα ποτήρι νερό στο παιδί της χωρίς εκείνο να της το ζητήσει, απλώς επειδή ξέρει ότι «τώρα θα διψάει». Ή είναι αυτονόητο για την κόρη να σκεφτεί πόσο θα στεναχωρηθούν οι γονείς της για κάτι που θα ήθελε να κάνει και να μην το κάνει. Ή η στεναχώρια του ενός να συνεπάγεται και τη στεναχώρια του άλλου.

Οι σκέψεις, οι σχέσεις και τα συναισθήματα του ενός μέλους επηρεάζονται υπερβολικά (ή εξολοκλήρου) από το άλλο. Τα συναισθήματα του ενός εισβάλλουν στη σκέψη του άλλου.

Τα όρια των υποσυστημάτων είναι επίσης συγκεχυμένα και θολά κάτι που έχει ως αποτέλεσμα τη σύγχυση των ρόλων. Η αυτονομία κάθε μέλους περιορίζεται σοβαρά από το οικογενειακό σύστημα. Οι οικογένειες που είναι οργανωμένες με άκαμπτο τρόπο δίνουν συχνά την εντύπωση ότι δεν χρειάζονται ή δεν επιθυμούν καμιά αλλαγή μέσα στην οικογένεια και διατηρούν άκαμπτα τα πρότυπα συναλλαγής.

Όσον αφορά στην έλλειψη επίλυσης των συγκρούσεων σε μια οικογένεια, υπάρχουν χαμηλά όρια ανοχής των συγκρούσεων. Ορισμένες οικογένειες απλώς και μόνο αρνούνται την ύπαρξη οποιασδήποτε σύγκρουσης και την καταπνίγουν πριν καν εκδηλωθεί. Σε μερικές οικογένειες ο ένας σύζυγος είναι αυτός που αντιμετωπίζει τη σύγκρουση κατά μέτωπο, ενώ ο άλλος την αποφεύγει. Σε άλλες οικογένειες τα μέλη διαπληκτίζονται, αλλά καταφέρνουν να αποφύγουν μια πραγματική αντιπαράθεση. Ως εκ τούτου, τα διάφορα ζητήματα δεν γίνονται αντικείμενο διαπραγμάτευσης και δεν επιλύονται.

Το ψυχοσωματικά άρρωστο παιδί παίζει ζωτικό ρόλο στην αποφυγή συγκρούσεων από την οικογένειά του, καθώς αυτό αποτελεί τη μοναδική εστία ενδιαφέροντος. Το σύστημα ενισχύει τη «συμπτωματική» συμπεριφορά του, προκειμένου να διατηρηθεί το πρότυπο αποφυγής της σύγκρουσης.

Η ανάμειξη του παιδιού στη γονεϊκή σύγκρουση αποτελεί το δεύτερο χαρακτηριστικό της τυπικής ψυχοσωματογενούς οικογένειας. Στις οικογένειες όπου τα όρια μεταξύ του συζυγικού υποσυστήματος και των παιδιών είναι ασαφή, το άρρωστο παιδί παίζει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην παράκαμψη της συζυγικής σύγκρουσης. Όταν οι καταπιεσμένες και αδιαπραγμάτευτες συγκρούσεις απειλούν το ζευγάρι, ο υποδεικνυόμενος ως ασθενής αναμιγνύεται, για να δημιουργηθεί μια άκαμπτη τριάδα.

Βιβλιογραφία

Minuchin Salvador(2000). «Οικογένειες και οικογενειακή θεραπεία». Ελληνικά γράμματα.
Napier A & Whitaker, C. (1987). «Οικογένεια μαζί, όμως αλλιώτικα». Κέδρος.

Ένα ονειρεμένο video αγάπης, σκέτο ποίημα!

 

Μια γλυκιά γεύση που δεν θέλεις να τελειώσει. Με φόντο το Μπουένος Άιρες, μια σουρεαλιστική ιστορία σε στυλ art deco και με «ύπουλη» μουσική τανγκό. Κάθε πλάνο αξίζει από την αρχή μέχρι το τέλος -είναι γυρισμένο με την τεχνική του pixilation άλλωστε (που επιβάλλει επεξεργασία σε κάθε πλάνο) από έναν σκηνοθέτη με ειδικότητα στο stop-motion.

Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα φιλμ μικρού μήκους που έχουμε δει μέχρι σήμερα στα τεφτέρια του Vimeo. Έχει κερδίσει άλλωστε 300 βραβεία! Το Luminaris του Juan Pablo Zaramella είναι μια γλυκιά έκπληξη από την αρχή μέχρι το τέλος. Αξίζει να το δείτε με την καρδιά ανοιχτή στο φως της αγάπης!

.

Πηγή: doctv.gr

Ευχές της Πασχαλινής Άνοιξης κι Αγάπη Αναστάσιμη!

Ανάσταση και φως. Στις ζωές μας, στις εσωτερικές μας γωνιές, στους συλλογικούς μας χώρους, στη φύση που γιορτάζει εκεί έξω.

Ανθοφορία. Στις σιωπές και στα τραγούδια μας, στις υμνωδίες και τα συγκινήματά μας, στις αισθήσεις μας που ταράσσονται γλυκά και σφιχταγκαλιάζονται με τον ξανθό Απρίλη.

Καλή Ανάσταση. Με την καρδιά ανοιχτή και τη φλογίτσα της να δυναμώνει σαν παιδί που μεγαλώνει και δε φοβάται πιά.

Εδώ το Πάσχα και η χαρμολύπη του, εδώ κι εκείνο το κλωνάρι που γεννάει κι απ’τη λύπη χαρά, κι απ΄τη δυσκολία ελπίδα και δύναμη…

 

Όταν οι «σταυρωμένοι» του κόσμου μας, είναι παιδιά…

Οι «σταυρωμένοι» αυτού του κόσμου, εκείνοι που καθημερινά ανηφορίζουν για τον καθημερινό τους Γολγοθά, ματώνοντας, δακρύζοντας, καρφώνοντας λόγχες στο κορμί και στη ψυχή τους, μπορεί… ναι, μπορεί να είναι και παιδιά… Πλάσματα αθώα, ανυπεράσπιστα, που κουβαλούν φορτία βαριά, θαρρείς όλα τα κρίματα της ανθρωπότητας σε έναν τρυφερό παιδικό ώμο.

Για πολλούς από μας, η σκέψη και μόνο ότι παιδιά μεγαλώνουν κάτω από πανάθλιες, απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς φροντίδα, χωρίς αγάπη, χωρίς γονείς, χωρίς όλα αυτά που η ανθρωπότητα οφείλει να προσφέρει σε ένα παιδί, η σκέψη αυτή λοιπόν μας τσακίζει, θαρρείς κι εμείς οι ίδιοι τα εγκαταλείψαμε.

Διαβάστε το παρακάτω κείμενο της εκπαιδευτικού από την Κάλυμνο Νίνας Γεωργιάδου κι αφήστε χώρο στη ψυχή για τα σταυρωμένα παιδιά αυτού του απάνθρωπου και τόσο άδικου κόσμου μας…

Κουβαλάνε, κάθε μέρα, ένα σταυρό. Ανεβαίνουν, κάθε μέρα, ένα Γολγοθά.

Κάθε βδομάδα, μια βδομάδα των παθών στην, έτσι κι αλλιώς, μικρή ζωή τους κι όλη τους η ζωή μια ακούσια, σκληρή σαρακοστή.

Κανένας υμνωδός δεν στιχούργησε γι αυτά και καμιά γονυκλισία δεν τα προσκύνησε. Η μάνα τους δεν έχει καν το κουράγιο να τους πει , έστω και δίχως μέλος, το «ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνο» γιατί έχει αφυδατωμένο πρόσωπο, στραγγισμένα στήθια και σπασμένη φωνή.

Δεν έχει την αναγεννησιακή, τροφαντή φρεσκάδα για να εικονογραφηθεί ως Παναγία και η αποστεωμένη βυζαντινή εικονογράφηση απορρίπτει τη σκοτεινή της απελπισία.

Τα παιδιά της δεν θα γίνουν ποτέ ο Χριστός κανενός. Είναι πολύ μαυριδερά για τις καθιερωμένες αγιακές προτιμήσεις. Το Χριστό σου τον προτιμάς ξανθό και γαλανομάτη κι ας θεωρείται Μεσανατολίτης. Δεν έχουν καν το ήρεμο βλέμμα της άφεσης. Τα μάτια τους, όταν δεν κοιτάνε ισοβίως το χώμα, στάζουν φόβο ή παραίτηση. Σπανίως οργή.

Η οργή είναι η παραμονή της επανάστασης. Γι αυτά δεν υπάρχει επανάσταση γιατί δεν υπάρχει ελπίδα και τη νύχτα κοιμούνται λίγο, εξοντωμένο και ανονείρευτο ύπνο.
Δεν ευκαιρούν να κάνουν όνειρα για επανάσταση.
Ούτε λόγος βέβαια για ανάσταση.
Η παιδική τους ηλικία κύλησε δίχως αναστάσιμα παραμύθια.
Κύλησε, δίχως καν, να την υποψιαστούν.

---

 

Όσοι περνάμε τις πασχαλινές ημέρες, μαζί με τις τρομερές δυσκολίες της καθημερινότητας, κοντά σε ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν, χωρίς να βρεθούμε στον δρόμο της προσφυγιάς, της πείνας και του θανάτου από κάποιον πόλεμο, και δίχως να περάσουμε ατέλειωτα μερόνυχτα φόβου, πόνου και ταλαιπωρίας σε κάποιο νοσοκομείο, ας αφήσουμε την αγκαλιά ανοιχτή για όλους τους ανθρώπους που έφτασαν σ’ αυτό το Πάσχα με την ψυχή στο στόμα.

Λίγο να συλλογιστούμε τα παιδιά. Να τ΄αφουγκραστούμε, να τα αγγίξουμε, να τα σεβαστούμε, να τα στηρίξουμε. Το κάθε πονεμένο παιδί αυτού του κόσμου είναι η ματωμένη μας ψυχή. Να το υποστηρίξουμε. Στο παιδί που κάποτε υπήρξαμε, ας κρατάμε σφιχτά το χέρι.