Ηράκλειο, Παρασκευή 8 Ιουνίου: Ημερίδα «Ο ανήλικος ως θύμα ενδοοικογενειακής βίας»

Με πλοηγό το στίχο του Γιώργου Σαραντάρη «Κατάγομαι από τα παιδικά μου χρόνια / όπως από μια χώρα» ο Δικηγορικός Σύλλογος Ηρακλείου συνδιοργανώνει εκδήλωση με την Εισαγγελία Πρωτοδικών Ηρακλείου την Παρασκευή 8 Ιουνίου 2018 και από ώρα 10:00 στην αίθουσα Μίνως ΙΙ του ξενοδοχείου Ατλαντίς.

Ποιητική η αναφορά του θέματος, σκληρή όμως η πραγματικότητα που θα συζητηθεί :

 

«Μόνη μας πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια» 

Ο ανήλικος ως θύμα ενδοοικογενειακής βίας.

 

Πρόκειται για μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερα σημαντική εκδήλωση που τιμά με την παρουσία της η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ.Ξένια Δημητρίου.

Σε μια περίοδο που τα περιστατικά κακοποίησης των παιδιών μάς οδηγούν σε μονοπάτια δύσκολα, ομιχλώδη, εκεί που η παιδικότητα τραυματίζεται και ματώνει, καλά θα κάνουμε να ανοίξουμε αυτιά και ψυχή και να συμπορευτούμε στην προστασία της ανηλικότητας.

Σίγουρα δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει παιδική ηλικία, όμως υπάρχουν αρκετοί που αναγνωρίζουν πως ό,τι χειρότερο έζησαν είναι τα χρόνια της ηλικίας αυτής. 

Ναι, δεν είναι άγνωστη η σεξουαλική κακοποίηση των ανηλίκων στη χώρα μας. Με δράστες συχνά από τον στενό οικογενειακό και ευρύτερο περίγυρο, αλλά και τους «αόρατους» κινδύνους που απορρέουν από το Διαδίκτυο στην πιο σύγχρονη εκδοχή. Δεν είναι άγνωστη, αλλά καλά κρυμμένη, πίσω από τόνους εθελοτυφλίας, άγνοιας και προκατάληψης.

Ένας λόγος παραπάνω να βρεθούμε την Παρασκευή 8 Ιουνίου 2018 στην αίθουσα Μίνως ΙΙ του ξενοδοχείου Ατλαντίς στο Ηράκλειο. Μάλιστα το βραδάκι στις 18.45 θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε παρέα:
«Ο ρόλος του εκπαιδευτικού στον εντοπισμό και τη διαχείριση περιστατικών κακοποίησης ανηλίκων» (Μαρία Παναγιωτάκη, Ψυχολόγος – Κοινωνιολόγος, Υπεύθυνη του Συμβουλευτικού Σταθμού Νέων Ν. Ηρακλείου)

Σφίγγουμε καρδιά, παίρνουμε αγκαλιά το εσωτερικό μας παιδί και ενημερωνόμαστε ανοίγοντας χαραμάδες φωτός στα δύσβατα μονοπάτια της κακοποίησης.

Δείχνουμε εμπιστοσύνη στην επιστήμη που μελετά και προτείνει, αλλά και στην ποίηση που αφήνει τις αχτίδες της λεύτερες να ζεστάνουν τον μέσα μας ουρανό.

Το Πρόγραμμα,όπως αναρτάται παραπάνω, έχει ως εξής:

Από 10.00 έως 13.00 και από 17.00 έως 20.00΄

10. 00 – 10.30 Χαιρετισμοί
Ελένη Φραγκάκη, Προϊσταμένη Εφετείου Αν. Κρήτης
Ζαχαρίας Κοκκινάκης, Προϊστάμενος Εισαγγελίας Εφετών Αν. Κρήτης
Αντωνία Μπαχαντάκη, Προϊσταμένη Πρωτοδικείου Ηρακλείου
Σταύρος Αρναουτάκης, Περιφερειάρχης Κρήτης
Βασίλειος Λαμπρινός, Δήμαρχος Ηρακλείου

Προεδρείο: Ξένη Δημητρίου – Βασιλοπούλου, Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου (Πρόεδρος)
Αθανάσιος Κ. Γαλήνας, Προϊστάμενος Εισαγγελίας Πρωτοδικών Ηρακλείου
΄Αρης Ροζάκης, Πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Ηρακλείου

 

Α΄ Ενότητα «Νομική Προσέγγιση , η Εισαγγελία Ανηλίκων, Ποινική διαμεσολάβηση και αναγνώριση περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας από την ιατρική κοινότητα»

 

(10. 30 – 10.45) 1. Ιωάννης Βασιλάκης, Δικηγόρος Ηρακλείου
«Το νομικό πλαίσιο στα αδικήματα ενδοοικογενειακής βίας»
(10.45 – 11.00) 2. Λευκοθέα Τερζητάνου , Εισαγγελέας Ανηλίκων Ηρακλείου
«Η προστασία του θύματος ενδοοικογενειακής βίας. Ο ρόλος του Εισαγγελέα Ανηλίκων»
(11.00 – 11.15) 3. Ελένη Φώτου, Δικαστική Ψυχολόγος, Μ.Κ.Ο. ΒΙΑ ΣΤΟΠ Καβάλα
«Η εφαρμογή του προγράμματος θεραπείας δραστών στην Καβάλα και εκτίμηση επικινδυνότητας στα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας»
(11.15- 11.45) Διάλειμμα
Προβολή βίντεο «Μαμά κοίτα πόσο σου μοιάζω»
(11. 45 – 12.00) 4. Θεοδώρα Μανιώτη, Αντεισαγγελέας Πρωτοδικών Ηρακλείου
«Η ποινική διαμεσολάβηση ως θεσμός αποκαταστατικής δικαιοσύνης στα αδικήματα ενδοοικογενειακής βίας σε βάρος ανηλίκων»
(12.00 – 12.15) 5. Γεώργιος Γεροστέργιος, Παιδοψυχίατρος ΠΑ.Γ.Ν.Η.
«Ο ρόλος των Ειδικών Ψυχικής Υγείας στην Αναγνώριση και Διαχείριση Περιστατικών Κακοποίησης – Παραμέλησης. Θεραπευτικές Παρεμβάσεις»
(12.15 – 12.30) 6. Δέσποινα Νάθενα, Ιατροδικαστής ΠΑ.Γ.Ν.Η.
«Σύνδρομο του Κακοποιημένου Παιδιού – Ιατροδικαστική Διερεύνηση»
12.30 – 13.00 Συζήτηση

 

Β΄ Ενότητα «Ανακριτικές ενέργειες στα αδικήματα με ανήλικο θύμα, η κατάθεση του ανήλικου θύματος, αναγνώριση περιστατικών κακοποίησης από την εκπαιδευτική κοινότητα και οι δομές της Π.Ε Ηρακλείου προς υποβοήθηση θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας»

 

(Δύο λεπτά) Προβολή βίντεο «Safe place»
(17.00 – 17.15) 1. Όλγα Θεμελή, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Εγκληματολογικής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης
«Από την προανάκριση στη δικανική συνέντευξη: Βασικές Αρχές λήψης των καταθέσεων ανηλίκων θυμάτων κακοποίησης»
(17.15 – 17.30) 2. Γρηγόριος Μαυριδάκης Αστυνόμος Β (ΥΓ) , Ψυχολόγος ΕΛ.ΑΣ.
Πελαγία Δασκαλάκη, Ανθυπαστυνόμος, Προϊσταμένη Γραφείου Ανηλίκων ΥΑ Ηρακλείου
«Η παιδική κακοποίηση. Ο ρόλος της Ελληνικής Αστυνομίας»
(17.30 – 17.45) 3. Απόλλων Καλογερόπουλος, Δικηγόρος Ηρακλείου
«Η αναφορά κακοποίησης, η εξέλιξή της και η συμβολή του νομικού παραστάτη»
(17.45 – 18.00) 4. Μαρία Παπαδακάκη, Επίκουρη Καθηγήτρια, Τμήμα Κοινωνικής Εργασίας, Σχολή Επιστημών Υγείας και Πρόνοιας, Τ.Ε.Ι. Κρήτης
«Η διαχείριση της παιδικής κακοποίησης στην κοινωνική υπηρεσία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης: Σύγχρονες Προκλήσεις και Προβληματισμοί»
(18.00 – 18.30) Διάλειμμα
(18.45 – 19.00) 5. Μαρία Παναγιωτάκη, Ψυχολόγος – Κοινωνιολόγος, Υπεύθυνη του Συμβουλευτικού Σταθμού Νέων Ν. Ηρακλείου
«Ο ρόλος του εκπαιδευτικού στον εντοπισμό και τη διαχείριση περιστατικών κακοποίησης ανηλίκων»
(19.00 – 19.15). 6. Μαίρη Καριωτάκη, Δημοσιογράφος
«Δημοσιογράφος κι εθελοντής. Να βλέπεις, ν΄ ακούς, να ζεις … Πώς να το … »διαχειριστείς»;»
(19.15 – 19.30) 7. Μαίρη Παχιαδάκη, Πρόεδρος Συνδέσμου Μελών Γυναικείων Σωματείων Ν. Ηρακλείου
«Βιωματικές εμπειρίες κακοποίησης παιδιών: “Το χρονικό ενός εγκλήματος στην παιδική ψυχή”»
(19.30 – 20.00) Συζήτηση

 

 

Advertisements

Πέμπτη 22 Μαρτίου, 18:30: Ημερίδα για την ενδοοικογενειακή βία στο Πολιτιστικό Κέντρο Ηρακλείου

«Η εκπαίδευση ως μέσον μείωσης της ενδοοικογενειακής βίας» είναι το θέμα της ενδιαφέρουσας ημερίδας που θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 22 Μαρτίου 2018 στις 18:30, στο Πολιτιστικό Συνεδριακό Κέντρο του Δήμου Ηρακλείου.

Την εκδήλωση διοργανώνουν ο Δήμος Ηρακλείου, το ΚΕΣΑΝ και το Πανεπιστήμιο της Λευκωσίας.

Ομιλητές στην ημερίδα θα είναι:

– Μαρία Παναγιωτάκη, Ψυχολόγος – Κοινωνιολόγος, Ψυχοδραματίστρια, Υπεύθυνη του Συμβουλευτικού Σταθμού Νέων Ν.Ηρακλείου με θέμα «Κακοποίηση παιδιών και εφήβων: Η προστασία της ανηλικότητας, ανάγκη και χρέος στην εκπαιδευτική κοινότητα»

– Μαρία Αλατζόγλου, Ψυχολόγος MSC, Ψυχοθεραπεύτρια Β.Γ.Ν.Η με θέμα: «Αυτοεκτίμηση: Μια απάντηση στη βία»

– Ελένη Σμαραγδάκη, Νομικός, μέλος Δ.Σ.Η με θέμα «Διεθνής σύμβαση δικαιωμάτων του παιδιού (δημιουργία – δομή-δράση) μια νομική σύμβαση με παιδική ευαισθησία».

– Δρ. Άννα Εμμ. Πλεύρη, Δικηγόρος – Λέκτορας Νομικής σχολής Πανεπιστημίου Λευκωσίας με θέμα: «Το νομικό πλαίσιο της ενδοοικογενειακής βίας στην Ελλάδα και στην Κύπρο και η σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για τη βία κατά των γυναικών»

Εργαστήρια – «Φωνές μιας πολυκατοικίας ένα εργαστήριο για τη βία»

– Ειρήνη Στρατάκη, Πολιτικός επιστήμονας Msc επιστημονική υπεύθυνη ΚΕΣΑΝ

– Σοφία Περακάκη, Κοινωνική Λειτουργός Med, στέλεχος πρόληψης ΚΕΣΑΝ

Μετά το τέλος της ημερίδας θα δοθούν βεβαιώσεις συμμετοχής.

Την Πέμπτη 11 Ιανουαρίου, στις 10, ομιλία για το Διαδίκτυο και τις επικίνδυνες εφηβικές συμπεριφορές στο Χάρακα

Σε μια ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερα χρήσιμη ενημερωτική συνάντηση σάς προσκαλούν ο Οργανισμός Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Παιδείας του Δήμου Αρχανών Αστερουσίων – Γραφείο Χάρακα σε συνεργασία με τον Συμβουλευτικό Σταθμό Νέων Ν.Ηρακλείου και τους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου Χάρακα.

Ζώντας στην εποχή όπου οι έφηβοι λειτουργούν λες και είναι «παγιδευμένοι» στο Διαδίκτυο ενώ ένα στα πέντε παιδιά, ηλικίας 6-12 ετών, διαθέτει κινητό τηλέφωνο, εκείνο που πρώτα απ’ όλα χρειαζόμαστε είναι σωστή ενημέρωση αλλά και αποφασιστικότητα, ώστε να θωρακίσουμε από τις επικίνδυνες συμπεριφορές τα παιδιά μας!

Όντως, η χρήση του Διαδικτύου είναι ευρύτατη στα παιδιά, και αφορά πλέον και τις ηλικίες του δημοτικού (ακόμα και νωρίτερα), ενώ πριν από μερικά χρόνια μιλούσαμε κυρίως για μαθητές γυμνασίου. 

Αγαπητοί Γονείς, ελάτε στην αίθουσα του Πολιτιστικού Συλλόγου Χάρακα την Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2018 στις 10 το πρωί να συζητήσουμε το ζήτημα της ορθής χρήσης του Διαδικτύου και των κινδύνων που ελλοχεύουν στον κυβερνοχώρο…

«Διαδίκτυο και επικίνδυνες εφηβικές συμπεριφορές: Η ορθή χρήση προστατεύει!»

Αυτός είναι ο χαρακτηριστικός τίτλος της ενημερωτικής ομιλίας για γονείς με τη Μαρία Παναγιωτάκη (Ψυχολόγο-Κοινωνιολόγο, Υπεύθυνη του Συμβουλευτικού Σταθμού Νέων ν.Ηρακλείου). Η συνάντησή μας θα αποτελέσει το έναυσμα για ανταλλαγή σκέψεων και μοίρασμα προβληματισμών. Σας περιμένουμε με χαρά!

Το σχολείο ανοίγει ορίζοντες μέσα στη φυλακή

«Εκεί όπου ανοίγει ένα σχολείο κλείνει μια φυλακή», έτσι δε λένε;

Μα ναι, γιατί στα θρανία και στις έδρες δημιουργούνται ελπίδες: από εκπαιδευτικούς με κοινωνικές ευαισθησίες που αποδεικνύουν ότι ναι, υπάρχει απόθεμα ανθρωπιάς κι από νέα παιδιά που διψούν για χαραμάδες γνώσης – φως στα σκοτάδια τους…

Έχετε ακούσει προφανώς για την ίδρυση σχολείων σε σωφρονιστικούς χώρους, όπου στόχος της πολιτείας είναι η ομαλή επανένταξη των μαθητών μετά την αποφυλάκισή τους.

Η  λειτουργία του 33ου Δημοτικού Σχολείου Βόλου στο Ειδικό Κατάστημα Νέων Κράτησης Βόλου γεννά ελπίδες και φωτίζει ψυχές.

«Στο σχολείο ξεχνώ τη φυλακή» αποκαλύπτουν οι ανήλικοι μετανάστες κρατούμενοι στο βιβλίο που μπορείτε να κατεβάσετε από

ε δ ώ

και το οποίο αποτελεί εργαστήρι αφήγησης και γραφής. Καρπός ενός διαπολιτισμικού εκπαιδευτικού προγράμματος, είναι βασισμένο στα προφορικά μοιράσματα και στα γραπτά των μαθητών του 33ου Δημοτικού Σχολείου Βόλου για τη μεταναστευτική τους πορεία και ιστορία.

Ένα θαυμάσιο αποτέλεσμα, τέρψη για τα αχόρταγα μάτια των βιβλιοφάγων, χαρά για την εκπαίδευση, παρηγορία για την κοινωνία!

 

Όταν λέμε «όχι», βάζουμε όρια.

Όταν λέμε «όχι» λοιπόν, βάζουμε όρια. Είναι απαραίτητο, γιατί αλλιώς η ζωή μας θα ήταν αδύνατη. Το ζήτημα για μας,τους ενήλικες, είναι… μπορούμε να λέμε όχι; Γνωρίζουμε τα δικά μας όρια;

Ο τρόπος που λέμε «όχι» σε ένα παιδί διδάσκει με το δικό μας παράδειγμα, πώς να οριοθετεί τον εαυτό του το ίδιο το παιδί. Η ηπιότητα γεννά ευγένεια και η βία, την βία.

Ένας νέος  σε πρόσφατο συνέδριο διηγήθηκε πως όταν ήταν τριών χρονών έφαγε ξύλο από τον πατέρα του με την δερμάτινη ζώνη, και αυτό του έδωσε την αμετάκλητη μέχρι κάποια ηλικία εντύπωση πως αν κάνουμε λάθος πρέπει να νοιώσουμε φυσικό πόνο. Έτσι άρχισε να δέρνει τους συνομήλικους του, κι έγινε όπως περιγράφει «ο αστυνόμος» γιατί έδερνε όποιον θεωρούσε πως είχε άδικο. Αυτό έγινε αφορμή να τον διώχνουν από όλα τα σχολεία. Σήμερα είναι από τα στελέχη των οργανώσεων κατά της βίας αλλά υπέφερε πολύ για να αλλάξει αυτή την πρώτη «εγγραφή».

Η τοποθέτηση ορίων είναι λοιπόν απαραίτητη αλλά όχι μη διαπραγματεύσιμη, ως προς τα όρια κι όχι χωρίς επιλογές, ως προς τον τρόπο.

Η συγγραφέας Asha Phillips λέει πως στόχος του βιβλίου της «Όταν λέμε ‘όχι’», είναι να σκεφτούμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας σε σχέση με την ικανότητά μας να λέμε «όχι». Έτσι, κατανοώντας τη συμπεριφορά μας και την επίδραση που έχει στους άλλους,  αποκτούμε περισσότερες επιλογές στη ζωή. Η συγγραφέας τονίζει τη σημασία που έχει η  εξέλιξη του ανθρώπου και την πίστη της ότι τα άτομα συνεχώς εξελίσσονται και αλλάζουν.

 

Διατρέχοντας τις διάφορες ηλικίες του παιδιού, ξεκινάει από την νηπιακή και καταλήγει στην εφηβεία. Έτσι, η Φίλιπς, δείχνει τις επιλογές συμπεριφοράς   σε σχέση με τα όρια που θέτει στον εαυτό του και στους άλλους, με στόχο να γίνει βέβαια μεν αγαπητός αλλά και να κατορθώσει να ικανοποιήσει τις ανάγκες κι επιθυμίες του. Αυτός ο στόχος, μας αλλάζει και μας εξελίσσει.

Η σύνδεση της συνεχούς οριοθέτησης και διαπραγμάτευσης των ορίων που κάνει η συγγραφέας, με την εξέλιξη της προσωπικότητας του ατόμου και την ψυχική και πνευματική ωρίμανση, έχει σχέση με τη δημιουργική διευθέτηση των συγκρούσεων. Χρησιμοποιεί  ερευνητικά εργαλεία παρατήρησης με συνεργάτες της αλλά και τη δυνατότητα που έχει η ίδια ως σύμβουλος να καταγράφει περιπτώσεις.

 

Η μέθοδος που χρησιμοποιούν οι ερευνητές στους οποίους βασίζεται είναι η εξής:

Γίνονται εβδομαδιαίες επισκέψεις διάρκειας μίας ώρας, σε οικογένειες που έχουν μωρά, κατά την οποία ο παρατηρητής δεν κρατά σημειώσεις αλλά «…βυθίζεται στην ατμόσφαιρα και αργότερα καταγράφει όσο το δυνατόν λεπτομερέστερα, όλα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του. Δεν ψάχνει για συγκεκριμένα στοιχεία ούτε προσπαθεί να αναλύσει τα τεκταινόμενα….Τα βιαστικά συμπεράσματα και η επικριτική στάση αποφεύγονται συστηματικά. Σκοπός είναι η κατανόηση της εξέλιξης μέσα από τις επιμέρους εμπειρίες.»

Επίσης, εκτός των επισκέψεων,  καταγράφονται τα περιστατικά που έρχονται για βοήθεια και αναφέρονται στο βιβλίο με τον ανάλογο σεβασμό που οφείλεται στην προστασία των ονομάτων και άλλων ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που θα πρόδιναν το απόρρητο του προσώπου που αφορούν.

Η Φίλιπς λέγοντας ότι σε όλες τις οικογένειες είναι φυσικό να υπάρχουν στιγμές ηρεμίας και στιγμές ταραχής που τις ονομάζει «καθημερινούς λόξυγκες ανάπτυξης».

 

Κατά την περίοδο που το βρέφος είναι πολύ μικρό, τα όρια που θέτει η μητέρα κατά κύριο λόγο, αλλά κι όποιος άλλος το φροντίζει, βοηθούν στο να αποκτήσει το μωρό ρυθμούς και σιγουριά. Διαφορετικά, εάν υπάρχει είτε παραμέληση, είτε επιβολές που πηγάζουν από υπερβολική φροντίδα, τότε το μωρό τα χάνει και υποφέρει. Για παράδειγμα μια μητέρα που δεν βάζει όρια στο παιχνίδι του παιδιού μαζί της μέχρι του σημείου να εξαντλείται, στερεί από τον εαυτό της την ανάπαυλα που χρειάζεται αλλά κι από το παιδί την ευκαιρία να ψάξει για τρόπους να ψυχαγωγείται και να εξερευνά τον κόσμο μόνο του.

Κάτι που φαίνεται σαν τέλεια σχέση μπορεί να είναι υπερπροστασία που δεν επιτρέπει να αναπτυχθεί σωστά η κοινωνικότητα του παιδιού και το μετατρέπει λίγο λίγο σε  τύραννο,  δημιουργώντας του παράλληλα μια ισχυρή εξάρτηση, καθώς πιστεύει πως δεν μπορεί τίποτα να κάνει μόνο του. Το «όχι» εδώ αποτελεί την ευκαιρία για να σκεφτεί και να δοκιμάσει το μωρό εναλλακτικές λύσεις, π.χ. πως να περνά την ώρα του χωρίς να είναι συνεχώς σε μια αγκαλιά, πως να κινείται, πως να ηρεμεί και να νανουρίζεται μόνο του. Μερικές φορές αρκεί να του δοθεί λίγος χρόνος, άλλοτε μερικές καθησυχαστικές κουβέντες, κι άλλοτε κάποιο όμορφο αντικείμενο, μια κουνουπιέρα που την κουνάει ο αέρας, ένα χρωματιστό παιχνίδι, κτλ. Η αγκαλιά και η συνεχής υποχώρηση στις επιθυμίες τους δεν είναι για τα μωρά  η πανάκεια. Αντίθετα μπορεί να συνηθίσουν σε μια κατάσταση που δεν τα αφήνει να κατανοήσουν ούτε τις δυνατότητές τους, ούτε τι σημαίνει όριο.

 

Η Φίλιπς μας λέει πως καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά αφομοιώνουν τους κανόνες και ίσως δείτε κάποια φορά ένα νήπιο να πετάει κάτι, λέγοντας στον εαυτό του: «μη το πετάς».

Έρχεται στη μνήμη μου διαβάζοντας αυτό  το βλέμμα του μωρού μιας φίλης τη στιγμή που χτύπαγε κάτι στο πάτωμα και το έσπαγε. Ήξερε ότι έβγαινε από το πλαίσιο των κανόνων αλλά δεν μπορούσε να αντισταθεί στον πειρασμό. Όμως έτσι δεν κάνουν οι ενήλικοι όλες τις ανακαλύψεις τους; Μια ανακάλυψη μπορεί να οφείλεται σε μια ζημιά ενός πειραματισμού.

Τα όρια είναι γι όλους μια πρόκληση, είναι διαπραγματεύσιμα, είναι πολύ δύσκολο να μάθει κανείς να συμμορφώνεται με τους κανόνες και πρέπει οι κανόνες να μην είναι ούτε τόσο ελαστικοί που να μην γίνονται αντιληπτοί αλλά, ούτε τόσο ανελαστικοί που να φοβίζουν και να αποτρέπουν κάθε εξερεύνηση.

Εναπόκειται στην κρίση του ενήλικα που είναι υπεύθυνος διαπαιδαγώγησης να τους αναδιαμορφώνει και να τους αναδιατυπώνει.

 

Τι γίνεται όμως και σε περιοχές όπου υπάρχουν επιπλέον κι εξωτερικές πιέσεις και συγκρούσεις;

Στο υπέροχο βιβλίο του Νοτιοαφρικανού καθηγητή και συγγραφέα Ντζαμπούλο Ντέμπελε «Fools», περιγράφονται σχέσεις παιδιών με μεγαλύτερους, γονείς, εκπαιδευτικούς, συγγενείς, σε συνοικίες  Αφρικανών που υποφέρουν από την λευκή κυριαρχία όχι μόνο της γης, αλλά και του νου, της κοινωνίας, και των δοξασιών, κι όπου η πρόοδος οφείλει να ακολουθεί τους κανόνες που έχουν  ορίσει αυτοί οι κατακτητές. Εκεί, τα μικρά αγόρια και κορίτσια, διαμορφώνουν τη δική τους άποψη μέσα από διαδοχικές συμμαχίες και συγκρούσεις σε μια αναζήτηση του πού ανήκουν και του πώς θα κερδίσουν τον σεβασμό των συνομήλικων και πώς θα αφήσουν την προστασία της μητρικής αγκαλιάς για να ενηλικιωθούν. Κάποια περιστατικά που περιγράφονται:

 

• Ένα μικρό αγόρι ακολουθώντας το παράδειγμα μεγαλύτερων παιδιών και  βέβαια συνειδητά  παρακούοντας κάθε μητρική εντολή, τρέχει μισόγυμνο μέσα στην βροχή για να αποδείξει στον εαυτό του και στους συνομήλικους τη γενναιότητά του. Ξεπερνάει κάθε όριο φυσικής αντοχής, δε δέχεται βοήθεια από τους ανήσυχους γείτονες,  και νοιώθει την παγωνιά και τον κίνδυνο να τον κυκλώνουν, αλλά το συναίσθημα που ακολουθεί όταν εξαντλημένος πέφτει στο κρεβάτι του, είναι η βαθιά ικανοποίηση του να κερδίσεις ένα στοίχημα με τον εαυτό σου.

  Όπως λέει, «γενναιότητα σημαίνει να ξεχνάς την μαμά σου».

• Ένας εντεκάχρονος τρέχει να ακούσει τον αγαπημένο του θείο που ασκείται στην τρομπέτα μαζί με συνομήλικα φιλαράκια και ο θείος του τον διώχνει βάναυσα. Απλώς εκνευρίζεται διότι όταν ασκείται τον ενοχλεί η παρουσία τρίτων. Ο μικρός νοιώθει πολύ ταπεινωμένος και παραπονεμένος, αδυνατώντας να καταλάβει το γιατί, ακόμα κι όταν ο θείος του φέρεται κατόπιν με τον ίδιο τρόπο και σε άλλον, ενήλικο… παρείσακτο. Η μητέρα του παιδιού, χαϊδεύοντάς το, του εξηγεί πως ο θείος έχει ανάγκη να απομονώνεται για να βρίσκει δυνάμεις για να είναι, σαν μουσικός, ακόμα πιο κοντά με τον κόσμο όταν παίζει. «Δεν είναι πως δεν αγαπάς πια τους ανθρώπους, αλλά γιατί θέλεις να προετοιμάσεις τον εαυτό σου να τους αγαπάς περισσότερο και καλύτερα. Έτσι πρέπει να μείνεις μόνος. Ο θείος σου ήθελε να μείνει μόνος για να κάνει καλύτερη μουσική». Το παιδί πείθεται από αυτό το παράδοξο γιατί σκέφτεται πως  το προηγούμενο βράδυ που ο θείος του μιλούσε για τα ηφαίστεια, τα πνεύματα, την ιστορία του τόπου, και την ανάγκη καθαρμού των σωμάτων και των ψυχών των ανθρώπων, και τόσα άλλα υπέροχα, κι αυτός ο ίδιος δε θα ήθελε κανείς να τους διακόψει.

  Την άλλη μέρα «…κοιτάζω τον θείο απέναντι, στο άλλο κρεβάτι. Χαμογελάει. Βαθιά μέσα μου δε θέλω να χαμογελάσω εξ αιτίας της συμπεριφοράς του  σ’ εμένα, χτες. Αλλά επειδή καταλαβαίνω, χαμογελώ. Χαίρομαι γιατί σκέφτομαι πως είναι καλό να καταλαβαίνεις, γιατί μπορείς να κάνεις το σωστό. Αν δεν καταλάβαινα θα συνέχιζα να ‘μαι θυμωμένος. Κι ο θείος κι εγώ θα συνεχίζαμε να ‘μαστε θυμωμένοι για πάντα».

  Η σύγκρουση λοιπόν με τον αγαπημένο θείο καρποφορεί γιατί κάποιος εξήγησε με τρυφερότητα στο παιδί τα αίτια μιας, ανεξήγητης  για αυτό, συμπεριφοράς και το βοήθησε να νοιώσει ασφάλεια αλλά και να ταυτιστεί με την ανάγκη του θείου, αν και η ανάγκη  εκφράστηκε με απότομο τρόπο.

Η Φίλιπς λέει πως είναι πιθανό η αυταρχική συμπεριφορά ενός γονιού του στυλ «εγώ ξέρω καλύτερα από εσένα» να φέρει στην επιφάνεια την επαναστατικότητα των παιδιών, μια περιφρόνηση ή μια υποταγή που θυμίζει κακοποιημένα παιδιά. Αναφέροντας τον παιδοψυχολόγο M.Waddell, λεει πως «οι διαρκώς   αυστηροί και αυταρχικοί γονείς που έχουν την τάση να μη βλέπουν διαλεκτικά τα πράγματα ενδέχεται να ενθαρρύνουν ακούσια τα παιδιά τους να φτάσουν στα άκρα, ενώ πιστεύουν ότι αντίθετα τα περιορίζουν». Εδώ, όταν κι ο άλλος γονιός δείχνει όμοια στάση ή ουδετερότητα και υπάρχει αίσθημα αδιεξόδου, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε σταθερή ρήξη των υποστηρικτικών οικογενειακών δεσμών που ωθεί το παιδί να αναζητήσει ακόμα και λύσεις απελπισίας.

Το ερώτημα είναι για εμάς,  εάν στο σχολείο γίνει αντιληπτό αυτό το αδιέξοδο και πώς η διαμεσολάβηση του σχολικού περιβάλλοντος βοηθάει ενδεχομένως, έτσι ώστε να προληφθούν αυτές οι λύσεις απελπισίας, κι ακόμα πώς αυτό μπορεί να επηρεάσει θετικά την ωρίμανση του μαθητή. Επιπλέον το πώς μπορεί το σχολικό περιβάλλον να είναι σταθερά διαθέσιμο για να ενισχύσει τους μαθητές στις επιλογές ζωής χωρίς όμως αυτό να αποβαίνει απειλητικό ή ανταγωνιστικό για τους γονείς. Να βρίσκει δηλαδή το παιδί την ασφάλεια που χρειάζεται,  και οι γονείς τις εξηγήσεις για τους κανόνες που υπάρχουν και που υποστηρίζονται από όλο το σχολικό πλαίσιο, τον εκπαιδευτικό, την πολιτεία, και την διοίκηση.

Επιπλέον το σχολικό περιβάλλον, μπορεί να επιδράει και επουλωτικά:

Σε μία διεθνή συνάντηση για την βία σε σχέση με την νεολαία  που έγινε στην Βουδαπέστη, ένας εκπαιδευτικός, ο Άλαν Σπράνγκ, που ασχολείται με παιδιά παραβάτες τα οποία έκαναν κάποιο σοβαρό παράπτωμα και έχουν μια ειδική αγωγή, βασίζεται για να ωφελήσει αυτά τα παιδιά στις δυνατότητες που αυτά επιδεικνύουν και που είναι η άλλη όψη της αρνητικής τους συμπεριφοράς πάνω στην οποία ο παιδαγωγικός του στόχος μπορεί να βρει «πατήματα» για να τα βοηθήσει να επιλέγουν με σοφότερο τρόπο την συμπεριφορά τους. Οι δυνατότητες αυτές περιγράφονται από τον ίδιο ως εξής:

 

Τι θαυμάζω στους νέους με τους οποίους εργάζομαι 

Αν ήταν δυνατό να λάβει κανείς υπόψη του όλες τις δυσκολίες που πέρασαν τα παιδιά αυτά  στην ζωή τους, νομίζω πως θα θεωρούσαμε αξιοθαύμαστο το ότι επέζησαν τόσο καλά όσο είναι. Δικαιούνται τον απόλυτο σεβασμό κι εκτίμησή μου.

Έχουν πολλά να μας προσφέρουν: 

Την μοναδική δική τους οπτική (την μοναδική έτσι κι αλλιώς, εμπειρία ζωής τους) 

Αυθύπαρκτες ανθρώπινες ιδιότητες που κατόρθωσαν να τα στηρίξουν και που ίσως εμείς να έχουμε χάσει. 

Μπορούμε να μάθουμε από αυτά, μαθήματα που μόνο αυτά μπορούν να μας δώσουν. 

Αν κερδίσουμε αυτά για τον εαυτό μας μπορεί να γίνουμε περισσότερο δυνατοί. 

Τα  άτομα με τα οποία συνεργάζομαι έχουν τις εξής τάσεις: 

Δεν φοβούνται την εξουσία – έχουν πολύ κουράγιο. Σε ένα εχθρικό κόσμο, είναι έτοιμα να σταθούν αντιμέτωποι με όλα αν το θεωρούν σωστό. 

Αρνούνται να μείνουν παθητικά μέσα σε καταστάσεις που τους φαίνονται παράλογες – δεν συμβιβάζονται με πράγματα που τους φαίνονται λάθος. 

Έχουν μια καλή αίσθηση του τι είναι δίκαιο και τι είναι άδικο και δεν διστάζουν να δραστηριοποιηθούν σε ότι θεωρούν σωστό. 

Γενικά έχουν αλληλεγγύη μεταξύ τους και την αίσθηση του «όλοι για έναν και καθένας για όλους»

 

Ποιος δε θα ήθελε οι μαθητές του να έχουν τέτοια χαρακτηριστικά; Κάποιος ίσως που δεν θέλει μαθητές σκεπτόμενους και δραστήριους. Ένα σχολικό σύστημα που δεν θα έβαζε τους μαθητές στο επίκεντρο. Ο Άλαν θέλει να δούμε τα παιδιά σε σχέση με την υπόλοιπη ζωή τους αλλά και μέσα στην εκπαιδευτική σχέση με την οποία κι εμείς σαν εκπαιδευτικοί εξελίσσουμε τον εαυτό μας. Και συνεχίζει:

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε κάνει διάφορες υποχωρήσεις στους στόχους της ζωής μας:

• Οι πραγματικοί μας στόχοι εγκαταλείπονται

• Περιοριζόμαστε από απαιτήσεις οικονομικού συστήματος που δεν έβαλε ποτέ τις ανθρώπινες ανάγκες μας στο επίκεντρο.

Αυτές οι υποχωρήσεις όταν τις κάναμε ήταν γιατί κρίναμε πως ήταν περισσότερο  ασφαλής η επιλογή εκείνη παρά το να επιδιώξουμε όλα όσα θα θέλαμε. Λυγίσαμε κάτω από πιέσεις γονιών, σχολείων, και της κοινωνίας γενικότερα.

Αυτή η υποχώρηση μπορεί να είχε μεγάλο κόστος για εμάς. Αν θελήσουμε να σκεφτούμε τώρα αυτά τα όνειρα ίσως χρειαστεί να πενθήσουμε την απώλειά τους πριν τρέξουμε πίσω από τις σημερινές μας επιδιώξεις.

Το εμπόδιο που συναντάμε -που λέει ότι δεν γίνεται κάτι- μπορεί να πρέπει να μετακινηθεί πριν μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Αυτό το εμπόδιο επηρέασε στο παρελθόν την ικανότητά μας να αγωνιζόμαστε για αυτό που πραγματικά θέλουμε και ίσως μας εμποδίζει ακόμα.

 

Θεωρώ την κατάθεση αυτή του Άλαν  πολύτιμη για να μπορέσουμε, πίσω από τα προβλήματα που μπορεί να δημιουργεί η συμπεριφορά ενός μαθητή στο σχολικό περιβάλλον, να διακρίνουμε την δύναμη ενός νέου ανθρώπου να αντιστέκεται σε πιέσεις τις οποίες δεν καταλαβαίνει, με όποιον τρόπο έχει μάθει. Είναι ευκαιρία ανάλυσης και δράσης, αντί να προσδώσουμε απλώς τον αρνητικό χαρακτηρισμό που θα τσακίσει κι εμάς και το παιδί. Ευκαιρία να επιμείνουμε στην παιδαγωγική σχέση και να επαναδιαπραγματευτούμε τους κανόνες και τα όρια.

 

 

Οι διακρίσεις σε βάρος των κοριτσιών… καλά κρατούν, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα

Μεγάλη έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε τρεις χώρες -Ισπανία, Κολομβία και Ουγκάντα- από τη φιλανθρωπική Μη Κυβερνητική Οργάνωση Plan International, που έχει έδρα το Λονδίνο, αποδεικνύει ότι η βία εις βάρος των κοριτσιών θεωρείται «αποδεκτή» αλλά και «δεδομένη» λόγω φύλου.

Η έρευνα που πραγματοποιήθηκε με συνεντεύξεις 301 αγοριών και κοριτσιών στις παραπάνω χώρες, φέρνει ξανά στο φως πρακτικές όπως: κορίτσια που εξαναγκάζονται να έχουν ερωτικές συνευρέσεις με αντάλλαγμα σχολικά βιβλία, ανήλικες που υποχρεώνονται να παντρευτούν χωρίς να το θέλουν, βιασμούς κ.λπ.

Η επικεφαλής της Plan International Αν-Μπριγκίτε Άλμπρεκτσεν, αναφέρει ότι «οι τρομακτικές μαρτυρίες των κοριτσιών αποκαλύπτουν ότι σχεδόν η κάθε εμπειρία τους – είτε στο σπίτι, είτε στο σχολείο, είτε στα δημόσια μέσα μεταφοράς ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – τους υπενθυμίζει ότι είναι κατώτερα των αγοριών».

«Η βία, συγκεκριμένα, κρίνεται ως τόσο φυσιολογική ώστε κάποια κορίτσια να τη θεωρούν συνοδευτικό του φύλου τους», αναφέρει.

Βάσει στοιχείων των Ηνωμένων Εθνών, ένα τρίτο όλων των γυναικών υφίστανται σωματική ή σεξουαλική βία κάποια στιγμή στη ζωή τους. Μια στις πέντε θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού, ενώ τα υψηλά ποσοστά δολοφονιών και ενδοοικογενειακής βίας μαστίζουν πολλές χώρες.

Όπως διαπιστώνεται στη μελέτη της Plan International, οι διακρίσεις με βάση το φύλο ξεκινούν από το σπίτι, όπου οι προσδοκίες για τη συμπεριφορά των κοριτσιών ενισχύονται από τους γονείς τους, τους αδελφούς τους και τον ευρύτερο οικογενειακό κύκλο.

Πράγμα που σημαίνει ότι τα κορίτσια είναι υπεύθυνα για τις περισσότερες οικιακές εργασίες και για τη φροντίδα, ενώ η βία, περιλαμβανομένης της σεξουαλικής βίας, παραβλέπεται.

Όπως τονίζεται, η ανισότητα των φύλων βασίζεται σε παραδοσιακές απόψεις μισογυνισμού, σύμφωνα με τις οποίες τα κορίτσια είναι κατώτερα και λιγότερο ικανά από τα αγόρια και στις τρεις χώρες όπου πραγματοποιήθηκε η έρευνα.

«Αυτή η βαθιά ριζωμένη προκατάληψη που θέλει τις γυναίκες και τα κορίτσια να θεωρούνται κατώτερα είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για τον τερματισμό της ανισότητας», αναφέρει η έκθεση.

Ως συνέπεια, πολύ συχνά τα κορίτσια έχουν ελάχιστο ή καθόλου λόγο στο πότε και με ποιον θα παντρευτούν ή στο αν θα πάνε στο σχολείο, ενώ τα σώματά τους και η σεξουαλικότητά τους τυγχάνουν μεταχείρισης «προϊόντων προς ανταλλαγή».

Στην Ουγκάντα η ανέχεια μπορεί να οδηγήσει τα κορίτσια στο σεξ με μεγαλύτερα αγόρια και αντάλλαγμα βασικά είδη καθημερινής χρήσης: από προϊόντα προσωπικής υγιεινής έως τα δίδακτρα του σχολείου, ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν τα μαθήματα.

Σύμφωνα με τους συντάκτες της έκθεσης, «το κλειδί της ισότητας είναι να αντικρούσουμε την ευρεία αντίληψη ότι τα κορίτσια αξίζουν λιγότερο από τα αγόρια», αναφέρεται.

Ωστόσο, διαπιστώνεται ότι στην Ουγκάντα και την Κολομβία τα κορίτσια δεν θεωρούν πλέον τους εαυτούς τους αποκλειστικά υπεύθυνους για την προώθηση της ισότητας των φύλων.

Όλο και συχνότερα αναζητούν «συμμάχους», όπως αρχηγούς της κοινότητας, δημάρχους, δασκάλους και αγόρια για να αλλάξουν τις κοινωνικές νόρμες.

«Αυτή είναι μια σαφής αλλαγή σε σχέση με αποδείξεις που συλλέχθηκαν σε προηγούμενη έρευνα όταν είχε θεωρηθεί ότι η αλλαγή ήταν κατά πολύ ευθύνη των κοριτσιών και των μητέρων τους», τονίζεται.

 

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Ας ζουν οι άλλοι «μικρές ζωές»… Εσύ, μην το κάνεις!

Ένα πράγματι ξεχωριστό video που απευθύνεται στα παιδιά και τους εφήβους που δέχονται κακόβουλα σχόλια και ταπεινώσεις, κοροϊδίες και λόγια μίσους από συνομηλίκους τους… Γνωστή από την παρουσία της στην τηλεόραση η Σίσσυ Χρηστίδου, σ΄ αυτό το video μιλάει από καρδιάς για τους λόγους που μπορεί να ωθούν κάποιον να είναι κακοποιητικός. Να προκαλεί εκφοβιστικές συμπεριφορές, να μιλάει άσχημα, να χτυπάει… Παράλληλα, προκαλεί τον κάθε θεατή του video:

Μη μισείς τους haters. Όταν μισείς, γίνεσαι hater εσύ.. Αντί για αυτό, προσπάθησε να συγχωρείς. Να αγαπάς ♥ Είναι μικρά παιδιά μέσα τους, που το μόνο που θέλουν είναι μια αγκαλιά. Την αγκαλιά που δεν πήραν 😞 Αγάπη. Άστους να μισούν. Εσύ μην το κάνεις. Αυτό είναι αρκετό για να κάνει τον κόσμο μας έναν καλύτερο κόσμο. Αν απλά εσύ.. δεν το κάνεις!