Βράβευση σε ελληνική μικρή ταινία με θέμα την κοινωνική βία & τον αποκλεισμό

Διεθνή αναγνώριση κέρδισε μια ελληνική κινηματογραφική παραγωγή, με θέμα τη διαφορετικότητα, τη μετανάστευση και την κοινωνική ένταξη. Η ταινία μικρού μήκους «Drop it», η οποία δημιουργήθηκε από νέους ηλικίας κάτω των 25 ετών, διακρίθηκε μεταξύ 254 προτάσεων από 71 χώρες στο φεστιβάλ PLURAL+ 2013, το οποίο διοργάνωσε ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών για τη Συμμαχία των Πολιτισμών (UNAOC) και ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης (ΙΟΜ).

Η ταινία απέσπασε το Universal Forum of Cultures Foundation Award και πρόκειται να μεταδοθεί από διεθνή δίκτυα, στο πλαίσιο της προσπάθειας του ΟΗΕ να ευαισθητοποιήσει τους λαούς απέναντι στα φαινόμενα κοινωνικής βίας και αποκλεισμού.

Στόχος των συντελεστών της ταινίας, που εργάστηκαν αφιλοκερδώς, ήταν να αναδείξουν τις πολλαπλές διαστάσεις της διαφορετικότητας, αλλά και τα στοιχεία που ενώνουν τους ανθρώπους -όπως το αίμα, που κατέχει κεντρικό ρόλο στην πεντάλεπτη ταινία. Το αίμα παρουσιάζεται ως αποδεικτικό στοιχείο της κοινής καταγωγής της ανθρώπινης φύσης. Η αλληλεγγύη, η οποία απεικονίζεται μέσω μιας μετάγγισης αίματος, δίνει το μήνυμα της αποδοχής, της συνύπαρξης και της συνδιαλλαγής με τον Άλλο.

Όπως επισημαίνουν οι συντελεστές, ο τίτλος «Drop it» δεν επελέγη τυχαία. Αφενός, φέρνει στο νου τη «σταγόνα» (του αίματος, στο συγκεκριμένο πλαίσιο). Αφετέρου, με τη μεταφορική χρήση της φράσης («σταμάτα την συζήτηση») επισημαίνει πως όσοι είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν για να επιτευχθεί ο στόχος της αλλαγής, της ανάπτυξης και της εξέλιξης, πέρα από στερεότυπα και διακρίσεις, θα πρέπει να απαλλαγούν από οτιδήποτε συνιστά τροχοπέδη.

Συντελεστές

Σενάριο – Σκηνοθεσία – Εκτέλεση παραγωγής: Ρενέ Γκάτση
Σύμβουλος σεναρίου – σκηνοθεσίας: Κίρκη Καραλή
Διεύθυνση Φωτογραφίας – Κάμερα: Αλέξανδρος Θεοφυλάκτου
Μοντάζ – Post production: Πάνος Αγγελόπουλος
Μιξάζ – Πρωτότυπη μουσική: Αλέξανδρος Πετράτος
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Στάθια Ραφτοπούλου
Σκηνογράφος: Ελένη Καριώρη
Ενδυματολόγος: Άννα Βεσκούκη
Μακιγιάζ: Γιώργος Ελευθεριάδης
Εταιρεία Παραγωγής: Aegeanscapes Filmmakers

Μαζί με τους εθελοντές εμφανίζονται και οι ηθοποιοί Σοφία Αντωνίου, Στέφανος Αχχιλέως, Ελένη Ευθυμίου, Jerome Kaluta, Idra Kayne, Mπάμπης Μαυροειδής, Χρήστος Παληογιάννης, Βασίλης Παπαδημητρίου, Χρήστος Τανταλάκης, Τάσος Τσουκάλης-Δημητριάδης, Μαρία Ψαρολόγου.

Πηγή: unhcr.gr

Συνήγορος του Πολίτη: Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τα Δικαιώματα του Παιδιού

Πρόταση για την προετοιμασία και υλοποίηση Εθνικού Σχεδίου Δράσης για τα Δικαιώματα του Παιδιού απηύθυνε ο Συνήγορος του Πολίτη προς τους Γενικούς Γραμματείς Πρόνοιας, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Παιδείας και Θρησκευμάτων και Νέας Γενιάς.

Η πρόταση έρχεται ως συνέχεια των συστάσεων της Επιτροπής Δικαιωμάτων του Παιδιού του ΟΗΕ προς την Ελλάδα το 2012, μετά την εξέταση της έκθεσης της χώρας σχετικά με την εφαρμογή της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Περιλαμβάνει αναφορά σε 100 σημαντικά σημεία, τα οποία αναδείχθηκαν από προηγούμενες ενέργειες της Ανεξάρτητης Αρχής και το κείμενο Καταληκτικών Παρατηρήσεων της Επιτροπής.

Ο Συνήγορος του Πολίτη τονίζει ότι είναι αναγκαίο να υπάρξει ένας ξεχωριστός, αυτόνομος και διαρκής μηχανισμός εκπόνησης και παρακολούθησης Εθνικού Σχεδίου Δράσης για τα Δικαιώματα του Παιδιού, με συμμετοχή όλων των συναρμόδιων υπουργείων, εκπροσώπων της τοπικής αυτοδιοίκησης και των μη κυβερνητικών οργανώσεων που ασχολούνται με τα παιδιά.

Λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαίτερα δύσκολες δημοσιοοικονομικές συνθήκες στις οποίες βρίσκεται σήμερα η χώρα, αλλά και την απόλυτη αναγκαιότητα να υλοποιηθούν μέτρα για την πληρέστερη εφαρμογή των δικαιωμάτων του παιδιού και την προστασία ιδίως των παιδιών που πλήττονται ιδιαίτερα από την οικονομική κρίση, ο Συνήγορος θεωρεί μεταξύ άλλων ως απόλυτης προτεραιότητας:

• Να αναπτυχθούν υποστηρικτικές παρεμβάσεις και κοινωνικές υπηρεσίες με έμφαση τα παιδιά και τις οικογένειες που ανήκουν σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες

• Να δημιουργηθούν και να λειτουργήσουν τα οικογενειακά δικαστήρια

• Να διευρυνθεί η υλοποίηση του θεσμού της αναδοχής

• Να θεσμοθετηθούν προδιαγραφές για τη λειτουργία των ιδρυμάτων και λοιπών φορέων παιδικής προστασίας

• Να καθιερωθούν πρωτόκολλα ενεργειών των επαγγελματιών, σχετικά με την διαχείριση περιστατικών κακοποίησης – παραμέλησης ανηλίκων

• Να διασφαλιστεί η πρόσβαση όλων ανεξαιρέτως των παιδιών σε φροντίδα της υγείας, ιατροφαρμακευτική και νοσηλευτική περίθαλψη

• Να καταπολεμηθεί συστηματικά η ελλιπής φοίτηση και η σχολική διαρροή

• Να προωθηθούν η δημοκρατική λειτουργία και ο κοινωνικός χαρακτήρας των σχολείων

• Να εφαρμοστούν ευρύτερα εναλλακτικά του εγκλεισμού αναμορφωτικά ή άλλα μέτρα σε ανήλικους παραβάτες

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε ή και να κατεβάσετε τις προτάσεις του

Συνήγορου του Πολίτη / Συνήγορου του Παιδιού:

View this document on Scribd

Πηγή: socialpolicy.gr

«Άδεια Παραμυθά»: Μήπως μάς χρειάζεται;

Ένα τρυφερό και γλυκά αθώο απόσπασμα από το βιβλίο ενός καλλιτέχνη που έχει… άδεια Παραμυθά, του Robert Fulghum, με τίτλο: «Όσα πραγματικά θα έπρεπε να ξέρω τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο», παραθέτουμε εδώ. Με μια καθαρή, πλατιά, παιδιάστικη αφέλεια, μ΄ έναν τρόπο που θυμίζει την μεγαλειώδη αστοχασιά των πιτσιρικάδων, μάς καλεί να αναλογιστούμε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος, αν όλοι εμείς οι άνθρωποι τρώγαμε γάλα με κουλουράκια γύρω στις τρεις το απόγευμα και μετά ξαπλώναμε κάτω από τις κουβέρτες για έναν υπνάκο…

“… Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πώς να ζω, τι να κάνω και πώς να είμαι, τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο. Η σοφία δε βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού, αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο νηπιαγωγείο. 

Αυτά είναι τα πράγματα που έμαθα:

• Να μοιράζεσαι τα πάντα.

• Να παίζεις τίμια.

• Να μη χτυπάς τους άλλους.

• Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες.

• Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου.

• Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου.

• Να λες συγγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον.

• Να πλένεις τα χέρια σου πριν από το φαγητό.

• Να κοκκινίζεις.

• Ζεστά κουλουράκια και κρύο γάλα κάνουν καλό.

• Να ζεις μια ισορροπημένη ζωή, να μαθαίνεις λίγο, να σκέπτεσαι λίγο, να σχεδιάζεις, να ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι κάθε μέρα από λίγο.

• Να παίρνεις έναν υπνάκο το απόγευμα.

• Όταν βγαίνεις έξω στον κόσμο, να προσέχεις την κίνηση, να κρατιέσαι από το χέρι και να μένεις μαζί με τους άλλους.

• Να αντιλαμβάνεσαι τα θαύματα. Να θυμάσαι το μικρό σπόρο μέσα στο δοχείο από φελιζόλ. Οι ρίζες πάνε προς τα κάτω και το φυτό προς τα πάνω. Κανείς πραγματικά δεν ξέρει πώς και γιατί, αλλά όλοι μας μοιάζουμε σ’ αυτό.

• Τα χρυσόψαρα, τα χάμστερς, τα άσπρα ποντίκια, ακόμη κι ο μικρός σπόρος μέσα στο πλαστικό δοχείο, όλα πεθαίνουν. Το ίδιο κι εμείς.

• Να θυμάσαι τελικά τα βιβλία και την πρώτη λέξη που έμαθες την πιο μεγάλη απ’ όλες: τη λέξη κοίτα!

Όλα όσα πρέπει να ξέρετε βρίσκονται κάπου εδώ μέσα. Ο χρυσός κανόνας, η αγάπη και οι βασικές αρχές υγιεινής, η οικολογία, η πολιτική, η ισότητα και η υγιεινή ζωή.

Πάρτε μια απ’ αυτές τις συμβουλές, εκφράστε την με επιτηδευμένη ορολογία ενηλίκων και εφαρμόστε τη στην οικογενειακή σας ζωή, στην εργασία σας, στην κυβέρνησή σας, στον κόσμο σας και θα παραμείνει αληθινή, ξεκάθαρη, σταθερή.

Σκεφτείτε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος, αν όλοι εμείς οι άνθρωποι τρώγαμε γάλα με κουλουράκια γύρω στις τρεις το απόγευμα και μετά ξαπλώναμε κάτω από τις κουβέρτες για έναν υπνάκο.

Ή, αν όλες οι κυβερνήσεις είχαν ως βασική αρχή να βάζουν πάντα τα πράγματα εκεί που τα βρήκαν και να καθαρίζουν τις τσαπατσουλιές τους.

Είναι ακόμη αλήθεια, ανεξάρτητα από την ηλικία σας, πως όταν βγαίνετε έξω στον κόσμο είναι καλύτερα να κρατιέστε από το χέρι και να μένετε μαζί με τους άλλους…

…Τελικά πρέπει να σας πω πως έχω άδεια παραμυθά. Ένας φίλος μου μου την έβγαλε και την κρέμασε στον τοίχο, πάνω από το γραφείο μου. Αυτή η άδεια μού επιτρέπει να χρησιμοποιώ τη φαντασία μου, για να ξαναβάζω σε σειρά τις εμπειρίες μου και να προωθώ το μύθο, όσο αυτός εξυπηρετεί κάποια όψη της αλήθειας. Ακόμη περιέχει το «πιστεύω» ενός παραμυθά:

* Πιστεύω ότι η φαντασία είναι πιο δυνατή από τη γνώση.

* Ότι ο μύθος είναι πιο δραστικός από την ιστορία.

* Ότι τα όνειρα είναι πιο ισχυρά από τα γεγονότα.

* Ότι η ελπίδα πάντα θριαμβεύει έναντι της εμπειρίας.

* Ότι το γέλιο είναι η μόνη θεραπεία της θλίψης.

* Και πιστεύω ότι η αγάπη είναι πιο δυνατή από το θάνατο.

Προσπάθησα πολύ να μη γράψω κάτι που θα γινόταν η αιτία να μου αφαιρέσουν την άδεια…»

Ο εκπληκτικός Robert Fulghum γεννήθηκε το 1937, και μεγάλωσε στο Waco του Texas. Στα νιάτα του εργάστηκε ως εκσκαφέας τάφρων (!!!), παιδί για εφημερίδες, καουμπόης σε ράντζο (βοσκός), μπάρμαν και τραγουδιστής κάντρυ. Μετά από το κολλέγιο και μια σύντομη καριέρα στην IBM, επέστρεψε στα θρανία για να ολοκληρώσει το μεταπτυχιακό του στη θεολογία. Για 22 χρόνια υπηρέτησε ως πάστορας σε μια ενορία στο Βορειοδυτικό Ειρηνικό. Κατά την ίδια περίοδο δίδαξε σχέδιο, ζωγραφική και φιλοσοφία στο Lakeside School στο Seattle. Ο Fulghum είναι επίσης καταξιωμένος ζωγράφος και γλύπτης. Τραγουδά και παίζει κιθάρα και τσέλο και υπήρξε ιδρυτικό μέλος του «The Rock Bottom Remainders» -μιας rock and roll μπάντας που αποτελείται από μουσικούς – συγγραφείς. Έχει τέσσερα παιδιά και εννέα εγγόνια. Μοιράζει τη ζωή του μεταξύ του Seattle της Washington, και της Κρήτης.

Πηγή: e–fungus.gr

Αντιναζιστικό cartoon από τον Walt Disney: «Πώς δημιουργείται ένας Ναζί» (1943)

«Education for Death: The Making of the Nazi», λέγεται το δεκάλεπτο φιλμάκι κινουμένων σχεδίων του Walt Disney, που κυκλοφόρησε στις 15 Ιανουαρίου 1943 και βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Gregor Ziemer.

Η ταινία παρουσιάζει την ιστορία του μικρού Χανς, ενός αγοριού, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη ναζιστική Γερμανία και ανατρέφεται για να γίνει ένας ανελέητος στρατιώτης.

Στην αρχή της ταινίας, ένα ζευγάρι Γερμανών πρέπει να αποδείξει σε έναν δικαστή Ναζί, ότι έχει καθαρό αίμα Αρείας φυλής και συμφωνεί να αφιερώσει το γιο του, τον οποίο ονομάζει Hans – μετά την έγκριση του δικαστή -, στην υπηρεσία του Αδόλφου Χίτλερ και το Ναζιστικό Κόμμα. Τους δίνεται ένα αντίγραφο του Mein Kampf από το δικαστή ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους προς τον Χίτλερ κι ένα βιβλιάριο, που περιέχει χώρο για 12 παιδιά (ένας υπαινιγμός ότι το ζευγάρι αναμένεται να δημιουργήσει μια μεγάλη οικογένεια για την Πατρίδα).

Καθώς ο Hans μεγαλώνει, μαθαίνει μια διαστρεβλωμένη εκδοχή της Ωραίας Κοιμωμένης, όπου απεικονίζεται ο Χίτλερ ως ιππότης με την αστραφτερή του πανοπλία και σώζει την Ωραία Κοιμωμένη, μια παχύσαρκη Βαλκυρία, που εκπροσωπεί τη Γερμανία, από την κακιά μάγισσα, που εκπροσωπεί τη δημοκρατία. (Ο αφηγητής σαρκαστικά σχολιάζει ότι «το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας φαίνεται να είναι ότι ο Χίτλερ σήκωσε τη Γερμανία στα πόδια της, την ανέβασε πάνω στη σέλα, και την πήρε για μια βόλτα.») Χάρη σε αυτό το είδος της διαστρεβλωμένης ιστορίας, ο Hans και όλα τα νεαρά μέλη της χιτλερικής νεολαίας γοητεύονται με τον Φύρερ, στο πορτραίτο του οποίου αποδίδουν και το γνωστό χαιρετισμό.

Κατόπιν, το κοινό βλέπει τον Hans άρρωστο και κλινήρη. Η μητέρα του προσεύχεται γι αυτόν, γνωρίζοντας ότι είναι μόνο θέμα χρόνου, πριν οι αρχές έρθουν να τον πάρουν για να υπηρετήσει τον Χίτλερ. Ένας Ναζί αξιωματικός κτυπά την πόρτα για να πάρει τον Hans μακριά, αλλά η μητέρα του λέει ότι είναι άρρωστος και έχει ανάγκη φροντίδας. Ο αξιωματικός της λέει να θεραπεύσει το γιο της γρήγορα και να τον ετοιμάσει να φύγουν, πράγμα που σημαίνει ότι αν Hans δεν γίνει καλά, θα υποβληθεί σε ευθανασία. Ο αξιωματικός τη διατάζει να μην τον κανακεύει, γιατί ένας στρατιώτης δεν πρέπει να έχει συναισθήματα, ούτε να δείχνει κανένα απολύτως έλεος.

Τελικά, ο Hans αναρρώνει και συνεχίζει την «εκπαίδευση» του σε μια σχολική τάξη, όπου όλα τα παιδιά φορούν τις στολές της χιτλερικής νεολαίας. Στους τοίχους κρέμονται τα πορτραίτα του Χίτλερ, του Γκαίριγκ και του Γκαίμπελς. Ο δάσκαλος ζωγραφίζει στον πίνακα σε κινούμενα σχέδια ένα κουνέλι και μια αλεπού. Η αλεπού τρώει το κουνέλι και ο Hans λυπάται. Ο δάσκαλος γίνεται έξαλλος και βάζει τον Hans να καθίσει στη γωνία φορώντας καπέλο. Όπως ο Hans κάθεται τιμωρία, ακούει τους υπόλοιπους συμμαθητές να ερμηνεύουν «σωστά» το σκίτσο, λέγοντας πως η «αδυναμία δεν ταιριάζει ποτέ σε ένα στρατιώτη» και «ο ισχυρός αποφασίζει για τον αδύναμο». Αυτό πυροδοτεί τον Hans να αποκηρύξει την άποψή του και να συμφωνήσει με τους υπόλοιπους ότι ο ασθενής πρέπει να καταστρέφεται. «Η Γερμανία είναι η «υπέρ-φυλή» και θα υποτάξει όλα τα αδύναμα έθνη».

Το αγόρι, στη συνέχεια, λαμβάνει μέρος σε μια σταυροφορία για το κάψιμο των βιβλίων. Καίγεται οποιοδήποτε βιβλίο αντιτίθενται στον Χίτλερ, ενώ αντικαθίσταται η Αγία Γραφή με το Mein Kampf, ο σταυρός με ένα ναζιστικό ξίφος και καίγεται μια Καθολική Εκκλησία.

Ο Hans περνά τα επόμενα χρόνια «Παρελαύνοντας και χαιρετώντας» («Marching and heiling, heiling and marching!») μέχρι να γίνει ένας ενήλικας «καλός Ναζί» της Βέρμαχτ και να αρχίσει να εμπλέκεται με μίσος απέναντι σε οποιονδήποτε εναντιώνεται στον Χίτλερ, «μη βλέποντας τίποτα άλλο απ’ αυτό που το κόμμα θέλει να δει, μη λέγοντας τίποτε άλλο απ’ αυτό που το κόμμα θέλει να πει και μη κάνοντας τίποτα περισσότερο από ό, τι το κόμμα θέλει να κάνει.» (Εξαιρετικά, οι παρωπίδες, το φίμωτρο και οι αλυσίδες!)

Στο τέλος, ο Hans και οι υπόλοιποι Ναζί στρατιώτες παρελαύνουν στον πόλεμο μόνο για να καταλήξουν σε σειρές πανομοιότυπων τάφων, που δεν έχουν τίποτα πάνω τους, εκτός από μια σβάστικα και ένα κράνος στερεωμένο στην κορυφή. Έτσι λοιπόν η εκπαίδευση του Hans ολοκληρώθηκε. «Η εκπαίδευση για το θάνατο …».

(Στοιχεία από disney.wikia.com και Wikipedia).

Οι γερμανικοί διάλογοι έχουν μεταφραστεί σε αγγλικούς υπότιτλους.

Πηγή: Palmografos.com

Φέτος, δε θέλουμε βία στο σχολείο μας – Βιβλία που βοηθούν

Με αφορμή αυτή την πολύ όμορφη και εξαιρετικά χρήσιμη παρέμβαση για την ενίσχυση της φιλίας των παιδιών και την αποφυγή της βίας – μου την έστειλε μια μητέρα που παρακολουθούσε πέρισυ τη Σχολή Γονέων στον Συμβουλευτικό Σταθμό Νέων και την ευχαριστώ θερμά – ελάτε να ξεφυλλίσουμε ελληνικά και ξένα βιβλία που αφορούν στο bullying.

Ανατρέχοντας σε ένα εξαιρετικό άρθρο της δημοσιογράφου Μαρίας Τοπάλη υπογραμμίζουμε για μια ακόμη φορά πως η ενδοσχολική βία (bullying) παρουσιάζει ανησυχητικά αυξητικές τάσεις στη χώρα μας: ένα στα επτά παιδιά στα ελληνικά σχολεία γίνεται σήμερα θύμα κάποιας μορφής εκφοβισμού.

Όμως ακόμη κι αν η βία αφορούσε ένα μόνο παιδί, θα όφειλε να έχει μετατοπιστεί αντιστρόφως, θετικά δηλαδή, ο πολιτισμός μας. Είτε, δηλαδή, το φαινόμενο παίρνει διαστάσεις επικίνδυνα μαζικές, είτε αφορά τον έναν, όπως γινότανε παλιά με τον αδύναμο της τάξης ή της αλάνας, ο τραμπουκισμός και η ανοχή του μέσα από τη σιωπή των πολλών δεν μπορούν να γίνονται ανεκτά από κοινωνίες ανοιχτές, δημοκρατικές. Το μάθημα «πολιτικού θάρρους» (Zivilcourage), επιτακτικά αναγκαίο στη σημερινή Ελλάδα, θα πρέπει να αρχίσει σχίζοντας τη σιωπή στις σχολικές αίθουσες και στις αυλές.

Στην πραγμάτευση του επώδυνου θέματος τα βιβλία έχουν σημαντικό ρόλο να παίξουν: συχνά, είναι η φωνή του συγγραφέα που θα διαρρήξει πρώτη το παραπέτασμα του φόβου. Ο «Πίσκος Τρώγλης» (ελληνική απόδοση του -εξίσου παιγνιώδους- αγγλικού τίτλου «Muncle Trogg») είναι κλασική περίπτωση θύματος: νάνος σε κόσμο γιγάντων, είναι διαφορετικός, αδύναμος, η ντροπή της οικογένειας, ο καρπαζοεισπράκτορας των σχολικών τραμπούκων.

Το ομώνυμο βιβλίο (Πατάκης, 2012) επινοεί με χιούμορ και μπόλικα κωμικά σκίτσα έναν κόσμο γιγάντων, όπου η βρωμιά και η ασχήμια θεωρούνται μόδα και ομορφιά, η απλοϊκότητα και η καθυστέρηση κυριαρχούν και η ζωή είναι σκληρή για όποιον μειονεκτεί σωματικά. Δράκοι, ηφαίστεια, βασιλιάδες συνυπάρχουν, όπως και ο μυθικός κόσμος των Γιγάντων, με τον πραγματικό, τον κόσμο των Μικρούληδων, δηλαδή των τεχνολογικά ανεπτυγμένων ανθρώπων, που απειλούν διαρκώς με εξολόθρευση τους υπανάπτυκτους Γίγαντες.

Δίκαια το βιβλίο κέρδισε τον Διαγωνισμό Παιδικής Λογοτεχνίας των λονδρέζικων Times. Χωρίς ίχνος διδακτισμού και αισθηματισμού, η πλοκή εξελίσσεται σαν περιπέτεια πρώτης τάξεως, όπου συνεχώς κάτι συμβαίνει που ανατρέπει όλα τα προηγούμενα, με αποτέλεσμα ούτε το παιδί, ούτε ο έφηβος αλλά ούτε και ο ενήλικος να το αφήνουν από τα χέρια τους πριν φτάσουν στην τελευταία σελίδα του χαρούμενου και εντελώς απρόβλεπτου τέλους.

Το βιβλίο – του οποίου ήδη αναμένονται οι συνέχειες – αξιοποιεί πολλά «κεκτημένα Χάρυ Πότερ». Δεν πρέπει άλλωστε να μας διαφεύγει ότι και στο παγκόσμιο μπεστ σέλερ της Ρόουλιγκ υπάρχει υποδειγματική πραγμάτευση του bullying, ιδίως όταν ο μικρός μάγος καλείται να αναμετρηθεί με την επίγνωση ότι τα ινδάλματά του, ο νεκρός πατέρας και ο ήρωας-νονός, είχαν κακοποιήσει άλλοτε με έργα και λόγια το αδύναμο παιδί της τάξης, αυτόν που εξελίχθηκε στον σκοτεινό καθηγητή Σνέιπ. Αν οι δάσκαλοι αποφασίσουν να δουλέψουν με αναγνώσματα αγαπητά και οικεία στα παιδιά, θα αξιοποιήσουν και τον «Χάρυ Πότερ» και τον «Πίσκο Τρώγλη» και πολλά άλλα, για να πετύχουν καλά αποτελέσματα στο θέμα του σχολικού εκφοβισμού.

Ωραίο δείγμα ελληνικής γραφής αποτελεί το βιβλίο για εφήβους της δοκιμασμένης Μαρούλας Κλιάφα «Άγρια Παιχνίδια» (Κέδρος, 2008). Σε μιαν εποχή που θα μπορούσε να θεωρηθεί χρόνος ανύποπτος, και με φόντο την υπεράνω πάσης υποψίας (άλλοτε…) ελληνική επαρχία, η Κλιάφα δείχνει διαισθητικότητα και οξύτητα στη σύλληψη, και αφηγηματική δεινότητα στην εξιστόρηση μιας αυτοκτονίας μαθητή, που συνδέεται με εκβιασμούς τους οποίους διευκολύνουν τα νέα τεχνολογικά μέσα που ανεξέλεγκτα έχουν στη διάθεσή τους τα σημερινά παιδιά. Φαίνεται και εδώ πόσο απαιτητική ελληνόγλωσση λογοτεχνία για παιδιά και εφήβους παράγεται στις μέρες μας και πόσα προβλήματα επισημαίνονται έγκαιρα στις σελίδες της, χρόνια ολόκληρα πριν γίνουν τίτλοι εφημερίδων και ειδησεογραφικών δελτίων. Η τοπική κοινωνία ξέρει αλλά σιωπά. Οι συγγραφείς γίνονται οι φωνές του αποσιωπημένου τραύματος. Μεγάλο ενδιαφέρον έχει η περιγραφή, στο βιβλίο της Κλιάφα, της ενδοσχολικής καθημερινότητας από την πλευρά των καθηγητών της Μέσης Εκπαίδευσης, που είτε αποτελούν μέρος του προβλήματος, είτε έρχονται σε σύγκρουση με τις κατεστημένες, συντηρητικές και ευθυνόφοβες νοοτροπίες, που κυριαρχούν στη σχολική κοινότητα.

Το ίδιο θέμα, την αυτοκτονία μιας έφηβης μαθήτριας που υπήρξε θύμα ύπουλου, «ήπιου» εκφοβισμού πραγματεύεται το ιλιγγιώδες στην εξέλιξή του «Δεκατρία γιατί» της Τζέι Ασερ (Πατάκης, 2013): μετά την αυτοκτονία ο εφιάλτης της Χάνα Μπέικερ ξαναζωντανεύει με 13 κασέτες που εκείνη έχει φροντίσει να φτάσουν στα χέρια όσων ενέχονται, έμμεσα ή άμεσα, στον θάνατό της.

Πολύτιμες συμβουλές για γονείς, δασκάλους και παιδιά περιέχονται στο «Τα χέρια δεν είναι για να δέρνουμε» (Μεταίχμιο, 2006). Για πολύ μικρά παιδιά προσφέρονται τα «Ο Ορφέας και οι νταήδες με τα κίτρινα ποδήλατα» (2011) και «Ο νταής του σχολικού» (2010) από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Ενδιαφέρουσες είναι και οι εκδόσεις της ΕΨΥΠΕ (Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου) «Εκφοβισμός και Βία στο Σχολείο. Τι γνωρίζουμε και τι μπορούμε να κάνουμε» του Dan Olweus, «Μίλα μη φοβάσαι», «Τα μπλε γυαλιά», «Delete στον ηλεκτρονικό εκφοβισμό» και «Μου έκλεψαν το όνομά μου».

Πηγή: Καθημερινή

Πώς μαθαίνουν γραφή κι ανάγνωση τα παιδιά παγκοσμίως

Η πολιτισμική μας περιπλάνηση συνεχίζεται με γρήγορες αλλά ενδιαφέρουσες ματιές στις σχολικές αίθουσες του κόσμου μας. Μπορεί τα σχολεία στις περισσότερες χώρες να ξεκινούν την ίδια περίοδο, ωστόσο η πρώτη μέρα διαφέρει ανάλογα με τη χώρα. Αν πιστεύετε πως η γραφή κι η ανάγνωση των ελληνικών είναι μια δύσκολη διαδικασία, μια ματιά στις τάξεις του κόσμου θα σας πείσει πως υπάρχουν και δυσκολότερες καταστάσεις!

Ελλάδα: πρώτα τα φωνήεντα

Στην Ελλάδα το πρόγραμμα της πρώτης δημοτικού ξεκινά ήδη από την αρχή της σχολικής χρονιάς με την εντατική εκμάθηση των φωνηέντων. Τα παιδιά συχνά δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το «ο» από το «ω» αλλά και ούτε και τα «ι», «υ» και «η». Οι γραμματικοί κανόνες των ελληνικών δεν είναι πάντα εύκολοι, πόσο μάλλον για τους μαθητές της πρώτης τάξης.

Γερμανία: ακούω, βλέπω και γράφω

Η νέα σχολική χρονιά έχει ξεκινήσει ήδη στη Γερμανία. Εδώ και 20 χρόνια τα παιδιά της πρώτης τάξης μαθαίνουν το αλφάβητο εξ ακοής, με τη βοήθεια εικόνων που αντιστοιχούν σε αντικείμενα. Για παράδειγμα το «π» αντιστοιχεί σε ένα «παράθυρο». Η μέθοδος αυτή υφίσταται όμως έντονη κριτική. Σύμφωνα με τους επικριτές τα παιδιά είναι πιθανό να αντιμετωπίσουν στη συνέχεια προβλήματα ορθογραφίας.

Κίνα: όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα

Στην Κίνα τα παιδιά πέφτουν από νωρίς στα βαθιά, αφού ήδη από το νηπιαγωγείο μαθαίνουν να γράφουν. Όταν γίνονται 6 χρονών και γράφονται στο δημοτικό κατέχουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος του πολύπλοκου κινεζικού αλφαβήτου. Έτσι μαθαίνουν πιο γρήγορα να συλλαβίζουν και να γράφουν τις πρώτες τους λέξεις.

Αίγυπτος: μία «νέα» γλώσσα

Διπλά δύσκολη είναι η νέα αρχή για τους μικρούς μαθητές στην Αίγυπτο. Πρέπει να μάθουν ανάγνωση και γραφή όπως όλοι οι συνομήλικοί τους ανά τον κόσμο, αλλά σε μία γλώσσα την οποία δεν μιλούν στο σπίτι. Η επίσημη αραβική γλώσσα που διδάσκεται στα σχολεία και έχει επικρατήσει στο γραπτό λόγο διαφέρει πολύ από τις διαλέκτους που χρησιμοποιούνται στην καθομιλουμένη.

Καναδάς: τρεις μητρικές γλώσσες στον βορρά

Στην περιφέρεια του Νούναβουτ στον βόρειο Καναδά δεν είναι τα αγγλικά και τα γαλλικά οι μόνες επίσημες γλώσσες που μαθαίνουν τα παιδιά στο σχολείο. Εδώ μιλιέται και η γλώσσα των αυτόχθονων Ινουίτ, γνωστή ως ινούκτικουτ. Κι αυτή διδάσκεται υποχρεωτικά στα σχολεία.

Ισραήλ: βοήθεια για τις πρώτες εβραϊκές λέξεις

Οι μαθητές της πρώτης τάξης στο Ισραήλ που μαθαίνουν εβραϊκά χρειάζονται λίγη παραπάνω βοήθεια, λόγω των δυσκολιών που εμφανίζει η γλώσσα. Γι αυτό πάνω και κάτω από τις λέξεις σημειώνουν με ένα μικρό σημάδι τα φωνήεντα. Στις επόμενες τάξεις πρέπει να μάθουν να γράφουν όμως κανονικά.

Σερβία: μία γλώσσα δύο γραφές

Η σερβική γλώσσα χρησιμοποιεί τόσο το κυριλλικό όσο και το λατινικό αλφάβητο. Τα παιδιά μαθαίνουν στο σχολείο και τις δύο γραφές. Στην πρώτη τάξη του δημοτικού μαθαίνουν να γράφουν με κυριλλικούς χαρακτήρες και στη συνέχεια με λατινικούς. Στο πανεπιστήμιο μπορούν να επιλέξουν πλέον μόνοι ποια από τις δύο γραφές θέλουν να χρησιμοποιούν.

Ιράν: περσικά με αραβικούς χαρακτήρες

Στο πολυπολιτισμικό Ιράν μιλούνται πάρα πολλές γλώσσες και τοπικές διάλεκτοι. Στο σχολείο τα παιδιά διδάσκονται περσικά. Η γλώσσα αυτή παρουσιάζει πολλές ιδιομορφίες. Αν και ινδοευρωπαϊκή γλώσσα γράφεται με αραβικούς χαρακτήρες. Τους πρώτους μήνες οι μαθητές μαθαίνουν πώς να σχηματίζουν τόξα, καμπύλες και γραμμές πάνω στο χαρτί. Από το δεύτερο μήνα αρχίζουν να μαθαίνουν το αλφάβητο.

Πηγή:  iefimerida.gr

Η πρώτη μέρα στα σχολεία του κόσμου

Μια πολυπολιτισμική ματιά γεμάτη χρώματα και παιδικά μουτράκια που σκύβουν πάνω σε μολύβια και χαρτιά είναι καλή σκέψη για το ξεκίνημα της φετινής σχολικής χρονιάς. Από τη μια ντυνόμαστε στη σαγηνεύτρα φορεσιά του ταξιδευτή, από την άλλη όμως βλέπουμε μέσα από τον κορυφαίο εκπαιδευτικό και ιδεολογικό θεσμό, το σχολείο, τις τεράστιες οικονομικοκοινωνικές διαφορές αυτού του κόσμου του μικρού, του μέγα και του κατάφωρα άδικου. 

Μαζί με τις από καρδιάς ευχές μας για καλή και δημιουργική σχολική χρονιά ας ευχηθούμε τα σημερινά παιδιά να ζήσουν ως ενήλικες σ’ έναν καλύτερο, περισσότερο δίκαιο και ισορροπημένο κόσμο.

Ινδία

Νεαρά κορίτσια από την Ινδία μελετούν στην τάξη τους το Ιερό Κοράνι κατά τη διάρκεια του Ραμαζανιού.

Ουγγαρία

Ο Ούγγρος πιτσιρικάς χρησιμοποιεί το τραμ για να πάει στο σχολείο του στη Βουδαπέστη – η ηλεκτρονική απασχόληση κοινή, σε όλο το δυτικό κόσμο… 

Ουγγαρία

Κένυα

Ένα μικρό σπιτάκι φτιαγμένο από λάσπη και μια φλόγα που καίει αρκούν στον 12χρονο Κενυάτη Κέλβιν για να μελετήσει τα μαθήματά του πλάι στην υπόλοιπη οικογένεια. 

Κένυα

Τάξη σχολείου σε επαρχιακή πόλη στο βόρειο τμήμα της Κένυας…

Κένυα

Κένυα

Με την σάκα του στον ώμο ο 12χρονος Κέλβιν δεν παραμελεί -πριν πάει στο σχολείο-τις αγροτικές του υποχρεώσεις. 

Νότια Αφρική

Χωρίς παπούτσια αλλά με ισχυρή θέληση μια νεαρή Νοτιοαφρικανή μαθήτρια πηγαίνει προς το σχολείο της το οποίο συμπτωματικά βρίσκεται κοντά στην γενέτειρα του Νέλσον Μαντέλα.

Νότια Αφρική

Η δεκάχρονη Γιμπανατί Ματικίνκα κάνει τα μαθήματα στο σπίτι της στη Νότια Αφρική. 

Ιαπωνία

Έξι χρονών αλλά με κινητό ο Ιάπωνας Σεϊσι Νισίντα τρέχει για το σχολείο. 

Νιγηρία

Μαθητές ιδιωτικού σχολείου στην Νιγηρία το διασκεδάζουν. 

Νότια Κορέα

Η εννιάχρονη Νοτιοκορεάτισσα Λιμ πηγαίνει μόνο σχολείο στην περιοχή Γκογιάνγκ, βόρεια της Σεούλ.

Νότια Κορέα

Αυστραλία

Η Φράνσις Μακ Μίλαν είναι μια εξάχρονη μαθήτρια σε σχολείο των προαστίων του Σίδνεϋ.  

Αυστραλία 

Βασίλειο του Μπουτάν

Μαθητευόμενοι μοναχοί με τον δάσκαλό τους εν ώρα διδασκαλίας σε μοναστήρι του Τίμπου (πρωτεύουσα του Βασιλείου του Μπουτάν). 

Βασίλειο του Μπουτάν

Ο 6χρονος μαθητευόμενος μοναχός Τάντι Ντόρτζι καθώς περπατά σε ένα μοναστήρι του Τίμπου (πρωτεύουσα του Βασιλείου του Μπουτάν) στο οποίο ζουν περισσότεροι από 200 μοναχοί. 

Λωρίδα της Γάζας

Στη Γάζα τα σχολεία ξεκίνησαν στις 25 Αυγούστου. Μικρές Παλαιστίνιες την πρώτη τους μέρα στο σχολείο.

Λωρίδα της Γάζας

Κορίτσια στην Γάζα, την πρώτη μέρα του σχολείου.  

Ελβετία

20 Ιουνίου και ο 9χρονος Λεόν πάει στο σχολείο του στην Δυτική Ελβετία.

Χονγκ Κονγκ 

Η νταντά της 5χρονης Μάγια την αγκαλιάζει λίγο πριν την αφήσει στον σχολείο της στο Χονγκ Κονγκ. 

Τόκιο

6χρονα πιτσιρίκια στο Τόκιο (όλα με παρόμοιες κασετίνες) σηκώνουν χέρι για να πουν μάθημα.

Γουατεμάλα

Η Μαργκαρίτα Σαμαγιόα δίνει ένα φιλί στην 6χρονη κόρη της Βαλεντίνα και τη στέλνει στο σχολείο της στη Γουατεμάλα. 

Γουατεμάλα

Η Βαλεντίνα Ρόντας (6 ετών) κατά τη διάρκεια της γυμναστικής σε σχολείο της Γουατεμάλα. 

Ελ Σαλβαντόρ 

Η 10χρονη Σίλβια προετοιμάζεται για το σχολείο της που βρίσκεται σε ένα μικρό χωριό, 50 χιλιόμετρα δυτικά του Ελ Σαλβαντόρ. 

Ελ Σαλβαντόρ

Κορίτσια μπαίνουν στη σειρά για να κατευθυνθούν προς τις τάξεις στο Ελ Σαλβαντόρ.

Κολομβία

Στην Κολομβία τα παιδιά μιας οικογένειας (αδέρφια και ξαδέρφια) συγκεντρώνονται σε μικρές ομάδες για να διασχίσουν τα επικίνδυνα μονοπάτια.

Φιλιππίνες

Μια 8χρονη στην Μανίλα προσπαθεί να ολοκληρώσει τις εργασίες που της ανέθεσαν για το σπίτι. 

Φιλιππίνες

Μια 8χρονη βγαίνει από το σπίτι, για να μπει στο μικρό βαρκάκι που θα την οδηγήσει στο σχολείο της στην Μανίλα.  

Βενεζουέλα

Ο Λεομπάρντο Μεντίνα, 8 ετών στο δρόμο για το σχολείο του στο Καράκας της Βενεζουέλας. 

Κίνα

Ο 9χρονος Βέι ετοιμάζει την τσάντα του λίγο πριν αναχωρήσει για το σχολείο στο Πεκίνο.

Βοσνία – Ερζεγοβίνη

Ο Αλντεμάρ, 12 ετών είναι Βόσνιος. Εδώ τον βλέπουμε να περπατά στα προάστια του Σεράγεβο πηγαίνοντας σχολείο.

Κόστα Ρίκα

Ο Κένιερ Αλβαράντο φροντίζει τον γιο του Γκεράλ πριν τον στείλει στις 22 Αυγούστου στο σχολείο του στο Σαν Χοσέ της Κόστα Ρίκα.

Κόστα Ρίκα

Ο Ζεράλντ Σεκουέιρα μελετά στην τάξη του, στο Σαν Χοσέ της Κόστα Ρίκα.

Αίγυπτος

Ο μικρούλης Αιγύπτιος φτιάχνει τα υπάρχοντά του στο Βρετανικό Σχολείο του Καΐρου.

Τσεχία

Η μαμά κρατά από το χέρι την 7χρονη Έμα και παρέα πάνε στο σχολείο της στην Πράγα.

Ταϊλάνδη

Τα χαριτωμένα αυτά 6χρονα παιδάκια παρακολουθούν με προσήλωση τον δάσκαλό τους να τους μιλά για τα κομπιούτερ. Στην Μπανγκόκ. 

Ταϊλάνδη

Ο μπαμπάς και η μαμά πηγαίνουν στο σχολείο την μικρή τους. Στην Μπανγκόκ. 

Σενεγάλη

Σε ένα σχολείο στην καρδιά της Σενεγάλης, η επτάχρονη Νιντέγιε έχει σηκωθεί στον πίνακα και λέει το μάθημά της.

Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής

Η Ότομν Γουάτσον κάνει υπολογισμούς για να ετοιμάσει τα μαθήματά της στην τραπεζαρία του σπιτιού της στο Μέριλαντ.  

Δείτε σε αυτήν τη «συνθετική» φωτογραφία τα τόσο διαφορετικά πρώτα υλικά των μαθητών: τσάντες φτιαγμένες από λινάτσα και ό,τι πρόχειρο υπάρχει από τη μιά, κασετίνες ακριβές και τσάντες με όλα τα απαραίτητα πολυδιαφημισμένα αξεσουάρ από την άλλη. Ξέρουμε καλά πως τη δύναμη και την ανάγκη της μάθησης τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να την επηρεάσει.

Σε όλες αυτές τις ταξιδιάρικες φωτογραφίες παρατηρήσαμε τους πιτσιρικάδες να είναι πιασμένοι από το χέρι των γονιών ή μόνοι. Άνετοι ή αγχώδεις. Εξοπλισμένοι με όλα τα απαραίτητα ή ξυπόλητοι. Καλοντυμένοι ή φορώντας απλώς ένα κομμάτι ύφασμα. Με λεωφορείο ή με βάρκα. Με τα πόδια ή αγκαλιά. Σε καλογυαλισμένα θρανία ή στο χώμα. Στο γραφείο ή στο πάτωμα. Την ώρα της διαδρομής ή κατά τη διάρκεια του μαθήματος.

Οι εικόνες μαθητών από διαφορετικές γωνιές του πλανήτη, μάς υπενθυμίζουν απλώς ότι τίποτα ακόμα και σήμερα για κάποιους δεν είναι αυτονόητο. Ούτε καν το δικαίωμά τους στην μάθηση. Ας το θυμόμαστε πού και πού.

Πηγές: boston.com, Καθημερινή & Lifo, από το ρεπορτάζ των Ματούλας Κουστένη & Αργυρώς Μποζώνη