Ένας στους έξι δεκαεξάχρονους αναφέρει παθολογική χρήση του Διαδικτύου

Ομηρικοί τσακωμοί, ατέλειωτες αντιπαραθέσεις, πλήθος ερωτημάτων και έκδηλη ανησυχία, ακόμα και βίαιες αντιδράσεις, αναστατώνουν πολλές ελληνικές οικογένειες, καθώς «κάποιος» έχει μπει ανάμεσά τους, επανακαθορίζοντας σχέσεις, συμπεριφορές και αντιλήψεις: ο λόγος για το Διαδίκτυο και το μεγάλο στοίχημα της σχέσης των παιδιών με το Ιντερνετ, της πρώτης γενιάς που μεγαλώνει με την οθόνη αγκαλιά. 

«Το 40% πλέον από τα 1.800 τηλεφωνήματα που λαμβάνουμε το έτος αφορά συμπεριφορές εξάρτησης. Υπάρχει μια σαφής αυξητική τάση», λέει ο κ. Γιώργος Κορμάς, υπεύθυνος της Γραμμής Βοήθειας του Ελληνικού Κέντρου Ασφαλούς Διαδικτύου.

Η επέκταση του φαινομένου είναι διπλή: Κατ’ αρχάς αφορά όλο και μικρότερες ηλικίες. «Παλιότερα ξεκινούσαμε από 14-15 ετών, τώρα το πρόβλημα αγγίζει και μαθητές της Ε΄ και της ΣΤ΄ Δημοτικού! Δεύτερον, υπάρχει πλέον γενίκευση της χρήσης του Διαδικτύου σε όλη τη χώρα».

Μάλιστα, η Ελλάδα είναι πρώτη στην Ευρώπη στις αναφορές προβλημάτων εξάρτησης στις αντίστοιχες τηλεφωνικές γραμμές.

Πώς εκδηλώνεται όμως η τάση εξάρτησης σε παιδιά και εφήβους; Με παραμέληση των μαθημάτων και των δραστηριοτήτων τους. Με κακό και λίγο ύπνο που οδηγεί σε υπνηλία, ειδικά στο σχολείο. Με επιθετικότητα και θλιμμένη συμπεριφορά, τάση απόσυρσης από άλλες δραστηριότητες, από την έξοδο και τη ζωντανή επαφή με φίλους/ες.

Βολικός κόσμος

«Το Διαδίκτυο είναι ένας βολικός κόσμος για τα παιδιά που το ερωτεύονται. Μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και συνήθως έχουν επιτυχίες, σχετικά εύκολα. Τα παιχνίδια είναι δομημένα έτσι, που να επιβραβεύονται σχεδόν όλοι. Το ίντερνετ τους αγαπάει όλους, η πραγματική ζωή δεν είναι έτσι, είναι πολύ πιο απαιτητική», σημειώνει ο κ. Κορμάς.

«Δυστυχώς, το Διαδίκτυο βολεύει και τους γονείς, που συχνά είναι ψηφιακά αναλφάβητοι και νομίζουν πως “παρκάρουν” με ασφάλεια τα παιδιά τους», συμπληρώνει.

Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη «Πανελλήνια Ερευνα στον Μαθητικό Πληθυσμό για τη Χρήση Εξαρτησιογόνων Ουσιών και άλλες Εξαρτητικές Συμπεριφορές», η οποία διεξήχθη το 2015 μεταξύ 3.202 μαθητών της Α΄ Λυκείου (16 ετών), το 15,1% (περίπου ένας στους έξι μαθητές) ήταν –με βάση τις απαντήσεις τους– ψηλά στην κλίμακα των συμπεριφορών παθολογικής χρήσης του Διαδικτύου.

Πιο μεγάλο ήταν το ποσοστό στα κορίτσια (19%), που ασχολούνται κυρίως με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ τα αγόρια (11%) παίζουν κυρίως ηλεκτρονικά παιχνίδια. Το 40,5% των 16άρηδων απάντησε πως συχνά ή πολύ συχνά «μπαίνει στο Διαδίκτυο όταν νιώθει άκεφος/η», το 35,9% «για να ξεφύγει από τις στενοχώριες», ενώ ένα 20,8% παραδέχεται πως του «συμβαίνει να δυσκολεύεται να βγει από το Διαδίκτυο».

«Βασική αιτία της προβληματικής χρήσης του Διαδικτύου είναι το ανεπαρκές επίπεδο προσωπικών σχέσεων. Συχνά εκφράζει και ένα άτομο που βιώνει μειονεξίες και αναζητεί τρόπους να καλυφθεί και να προβάλει ένα μη πραγματικό πρόσωπο. Στην ανωνυμία του Διαδικτύου αισθάνεται συναισθηματικά προφυλαγμένο», λέει ο κ. Αχιλλέας Ρούσσος, υπεύθυνος της Ειδικής Μονάδας Προβληματικής Χρήσης Διαδικτύου του ΚΕΘΕΑ. «Αυτό που έχει αλλάξει είναι η πολύ μεγάλη κρίση που αντιμετωπίζει η οικογένεια, σε συνάρτηση με τη γενικότερη κρίση. Οι γονείς είναι πολύ απορροφημένοι με την επιβίωση, έχει ατονήσει ο γονεϊκός έλεγχος. Για πρώτη φορά, γονείς που παρακολουθούμε, μας λένε πως δεν έχουν ούτε το εισιτήριο της αστικής συγκοινωνίας για να έρθουν στο ραντεβού, αν μπορεί ας έρθει το παιδί μόνο του! Σε σπίτια με άνεργο γονιό ή γονιούς, συχνά τσακώνονται με το παιδί τους, ποιος θα πρωτοπάρει το λάπτοπ…»!

Το 2016 η Μονάδα βοήθησε 264 γονείς και 18 παιδιά/νέους, καθώς τα παιδιά έρχονται πιο δύσκολα.

«Δεν μιλάμε για απαγόρευση χρήσης, μιλάμε για σωστή χρήση του Διαδικτύου. Οι γονείς με υπομονή, επιμονή, χωρίς θυμό ή υποχωρήσεις, θέτοντας όρια και συζητώντας γι’ αυτά, μπορεί να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο, που δεν είναι τόσο επικίνδυνο όσο οι εξαρτήσεις από ουσίες», σημειώνει ο κ. Ρούσσος. Στην προσπάθεια αυτή, η βοήθεια των ειδικών τμημάτων είναι χρήσιμη.

Πηγή: Εφημερίδα «Καθημερινή»

Μιλώντας για το Ολοκαύτωμα στα σχολεία: Προτάσεις για αξιοποίηση

Με αφορμή την οδηγία του Υπουργείου Παιδείας για αφιέρωση δύο διδακτικών ωρών σ΄ένα θέμα ιδιαίτερα οδυνηρό και δυνατό, το Ολοκαύτωμα [27 Ιανουαρίου: «Ημέρα Μνήμης των Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος»], σκεφτήκαμε να συγκεντρώσουμε κάποιες προτάσεις, κρατώντας μακριά απ΄τα σχολεία, τα σπίτια και την κοινωνία μας κάθε σκέψη και πράξη που αντιστρατεύεται τον άνθρωπο.
Άραγε, πώς μιλάμε για το Ολοκαύτωμα στα παιδιά;

Η Γερμανοεβραία Αννα Φρανκ γράφει στο ημερολόγιό της, σε φωτογραφία τραβηγμένη λίγο πριν από τη σύλληψη της ιδίας και της οικογένειάς της στο Αμστερνταμ, το 1942, από τους ναζιστές

 

Η παιδική λογοτεχνία, σίγουρα βοηθά να μιλήσουμε στα παιδιά για το Ολοκαύτωμα, την πιο σκοτεινή περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας. 

Τα βιβλία προσεγγίζουν με λογοτεχνικό τρόπο τη διατήρηση της μνήμης, όταν οι αναμνήσεις χαθούν. Συμπυκνώνουν το τεράστιο θέμα του πώς, του τρόπου δηλαδή με τον οποίο θα κρατήσουν οι παλαιότερες γενιές ζωντανές τις μνήμες όσον αφορά το πλήγμα που δέχτηκε ο πολιτισμός κατά τον 20ό αιώνα.

Για παράδειγμα, η παιδαγωγός και συγγραφέας Μαρίζα Ντεκάστρο μετέφρασε ένα βιβλίο της Ιρέν Κοέν Ζανκά για την Άννα Φρανκ και την εξόντωση των εβραίων, με τίτλο «Το δέντρο βλέπει». Πρόκειται για ένα εικονογραφημένο βιβλίο που απευθύνεται σε παιδιά του Δημοτικού.

Διαβάζοντας την ιστορία της Αννας, όπως την αφηγείται το δέντρο, οι αναγνώστες αντιλαμβάνονται όλες τις πλευρές της ανθρώπινης φύσης τόσο για το καλό όσο και για το κακό (φόβος, αλαζονεία, κακία, αδιαφορία, αλλά και συμπόνια). Δουλεύοντας πάνω στο πολυεπίπεδο σύντομο κείμενο, ο αναγνώστης προβληματίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα (ισότητα, καταπολέμηση των διακρίσεων και του αποκλεισμού), την ηθική (προστασία της ανθρώπινης ζωής και της αξιοπρέπειας), τον τρόπο με τον οποίο το μικρό και τυχαίο γίνεται μεγάλο, τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα και πώς συγκροτούνται, την παθητικότητα και την καταπολέμησή της με άξονα μια προσδοκώμενη ενεργητική στάση απέναντι σε καθετί που θίγει ομάδες και κοινωνικά δικαιώματα αλλά και την πολιτική.

Αφορμή για να συζητήσει κανείς θέματα σχετικά με τη διατήρηση της μνήμης δεν είναι ούτε οι ιστορικές επέτειοι ούτε τα κεφάλαια της σχολικής ύλης, αν πρόκειται για νέους σχολικής ηλικίας. Οι αφορμές προκύπτουν κάθε στιγμή καθώς παρακολουθούμε τα κοινωνικά φαινόμενα που αναφύονται δίπλα μας – το κυνήγι των μειονοτήτων, τον ρατσισμό, τον αντισημιτισμό, τις κάθε μορφής διακρίσεις. Όλα αυτά τα φαινόμενα μοιραία κατευθύνουν τον προβληματισμό μας στις αιτίες που τα γέννησαν, στις ρίζες τους. Το Ολοκαύτωμα τα περιλαμβάνει όλα.

Αναπτύσσοντας την κριτική σκέψη

Η γενιά μας μπορεί να έχει ακόμη προσωπική επαφή με ανθρώπους που επέζησαν του Ολοκαυτώματος, θύματα της εξωφρενικής γραφειοκρατικής ιδεοληψίας η οποία διέλυσε τον κοινωνικό ιστό της Ευρώπης κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: εβραίους, τσιγγάνους, κομμουνιστές, αντιφρονούντες προς το ναζιστικό καθεστώς. Τα παιδιά δεν έχουν συνήθως πρόσβαση στις αναμνήσεις των ενηλίκων, μπορούν όμως να έχουν πρόσβαση στη γνώση που απορρέει από αυτές και να ευαισθητοποιηθούν μέσω των βιβλίων, είτε αυτά είναι μαρτυρίες είτε κείμενα μυθοπλασίας.

Μαρτυρίες υπάρχουν εκατοντάδες σε κάθε γλώσσα και αποτελούν ένα πολύ δυνατό και αξιόπιστο εργαλείο για την επικαιροποίηση της μνήμης. Η επεξεργασία των μαρτυριών από άτομα νεαρής ηλικίας δεν είναι απλή υπόθεση. Το σοβαρότερο ζήτημα που ενδέχεται να προκύψει είναι εκείνο της ταύτισης των αναγνωστών (εφόσον μιλάμε για βιβλία) ή των ακροατών με τους φορείς των μαρτυριών. Οι νέοι έχουν την τάση να ταυτίζονται με λογοτεχνικούς ή άλλους ήρωες, κάτι στο οποίο προσέβλεπαν παλαιότερα οι συγγραφείς νεανικών βιβλίων και οι εκπαιδευτικοί, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο οι νέοι και τα παιδιά πλησίαζαν ουσιαστικότερα την ψυχολογία των ηρώων.

Όταν όμως αναφερόμαστε σε μαρτυρίες από το Ολοκαύτωμα η ταύτιση είναι όχι μόνον εντελώς αδύνατη, αλλά έως και απαγορευτική. Είναι γεγονός ότι η ανάγνωση μαρτυριών, ή η επαφή με επιζώντες που αφηγούνται προσωποποιεί την Ιστορία, καθώς μιλούν συγκεκριμένοι άνθρωποι που έζησαν αυτές τις καταστάσεις. Είναι όμως επίσης καθοριστική για την αντίληψή μας για την Ιστορία γενικότερα.

Ωστόσο κανένας μας δεν μπορεί να μπει στη θέση εκείνων ούτε να αντιμετωπίσει τα διλήμματα που τους έπνιγαν. Επιπλέον, κάθε μαρτυρία είναι μοναδική και ανεξάρτητα από το αν μπορεί να ενταχθεί σε κάποια κατηγορία, πρέπει να τοποθετείται σε συγκεκριμένο πλαίσιο. Για τη στάση των θυμάτων αλλά και των θυτών έχουν γραφεί χιλιάδες σελίδες και τα ερωτήματα παραμένουν ανοιχτά.

Οφείλουμε λοιπόν κατά κύριο λόγο να ασκούμε τα νεανικά μυαλά στην ανάλυση, στην κατανόηση και εντέλει στην ανάπτυξη κριτικής σκέψης και κοινωνικής συνείδησης. Κατά συνέπεια δεν κρύβουμε αυτά τα εξαιρετικά τραυματικά γεγονότα από το νεανικό κοινό ηθικολογώντας γενικά και αόριστα περί ηθικών αξιών, αλλά τα θέτουμε στην κρίση τους. Άλλωστε η εμπειρία των επιζώντων πρέπει να υμνεί τη ζωή και όχι τον θάνατο, όπως είπε σε μια ομιλία της η ιστορικός Ρίκα Μπενβενίστε.

Μαρτυρίες, μυθοπλασία και διδακτικά βοηθήματα

Από τις μαρτυρίες για το Ολοκαύτωμα που απευθύνονται σε παιδιά ξεχωρίζουν εκείνες των ανηλίκων:
Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ (εκδ. Πατάκη),
Το ημερολόγιο της Rutka (εκδ. Πατάκη),
Κρυμμένα παιδιά στην Ελλάδα της Κατοχής (εκδ. Εβραϊκού Μουσείου Ελλάδος).

Όσον αφορά τα βιβλία μυθοπλασίας, οι συγγραφείς έχουν κοινή στρατηγική: με όχημα ήρωες που ταιριάζουν ηλικιακά με τους αναγνώστες ξεδιπλώνουν ιστορίες που αναφέρονται στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ακουμπούν έμμεσα το Ολοκαύτωμα.

Νύξεις υπάρχουν στα βιβλία:
Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου (Αλκη Ζέη, εκδ. Μεταίχμιο),
Πήλινες Μούσες (Σπ. Τσίρος, εκδ. Κέδρος),
Μια μπαλάντα για τη Ρεβέκκα (Μ. Κλιάφα, εκδ. Μεταίχμιο),
Η ώρα των σκύλων (Ε. Μπριζού-Πελλέν, εκδ. Αγρα).

Βιβλία με κύριο θέμα το Ολοκαύτωμα:

Άννα Φρανκ (Τζ. Πουλ, εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες),
Η βαλίτσα της Χάνα (Κ. Λιβάιν, εκδ. Σαββάλας)

Για εφήβους:

Τα σπίτια με το αστέρι (Στ. Ρος, εκδ. Σαββάλας),
Μάους (Α. Σπίγκελμαν, εκδ. Zoobus),
Τόμι (Α. Blottière, εκδ. Πόλις),
Το παιδί του Νώε (Ε. Ε. Σμιτ, εκδ. Opera),
Η επιλογή της Σόφι (Ου. Στάυρον, εκδ. Ποταμός).

Για εκπαιδευτικούς:

Προσεγγίζοντας το Ολοκαύτωμα στο ελληνικό σχολείο (Γ. Κόκκινος & συνεργάτες, εκδ. Ταξιδευτής),
Υλικά για τη Διδασκαλία του Ολοκαυτώματος (εκδ. Εβραϊκού Μουσείου Ελλάδος). 

Ταινίες:

• «Νεοναζί -Το Ολοκαύτωμα της Μνήμης», ντοκιμαντέρ του δημοσιογράφου Στέλιου Κούλογλου, δείτε το ε δ ώ  

• «Οι Ναζί στην Ελλάδα», μοναδικό κινηματογραφικό ντοκουμέντο, δείτε το ε δ ώ

• «Αμήν», του Κώστα Γαβρά

• «Η ζωή είναι ωραία», του Ρομπέρτο Μπενίνι

• «Το κύμα» του Ντένις Γκάνζελ

• «Ο πιανίστας» του Ρομάν Πολάνσκι

• «Η λίστα του Σίντλερ» του Στήβεν Σπίλμπεργκ

• «Το Ολοκαύτωμα – The Holocaus», δείτε το ε δ ώ 

• «Άουσβιτς – 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος», δείτε το ε δ ώ
  

• «Η δίκη της Νυρεμβέργης, η δίκη του Ολοκαυτώματος», δείτε το ε δ ώ 

• Βίντεο της ομάδας Μπορούσια Ντόρτμουντ, με τίτλο «Το ποδόσφαιρο και οι ναζί δεν πάνε μαζί», ε δ ώ, βίντεο που αντιμετωπίζει το ναζισμό με χιούμορ, περνώντας παράλληλα το μήνυμα κατά των διακρίσεων.

• «Πώς δημιουργείται ένας Ναζί», αντιναζιστικό καρτούν του Ντίσνεϋ, ε δ ώ

• «Οι εφτά νάνοι του Άουσβιτς«, δείτε ε δ ώ και διαβάστε για την συγκλονιστική ιστορία των επτά νάνων ε δ ώ, ε δ ώ και ε δ ώ

Επίσης, διαβάστε: «Οι μεγαλύτεροι αστικοί μύθοι για τους Εβραίους» ε δ ώ

Κλείνοντας όλη αυτή την αναφορά στη μνήμη και τη λήθη, ας θυμηθούμε ότι κατά πως λέει ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ, ο ναζισμός δεν είναι ιδεολογία. Οι ναζί πιστεύουν μόνο σε ένα πράγμα: τον αφανισμό όσων οι ίδιοι, αυθαίρετα, ορίζουν ως ‘υπανθρώπους’. Δεν τους κατευθύνει κανένα ιδεώδες, παρά μόνον η δίψα για βία. Είναι φονιάδες που ενδύονται τον κατατρυπημένο μανδύα του τάχα μου εθνικιστή. Είναι ασυνείδητοι, επικίνδυνοι, είναι η ντροπή και το όνειδος της ανθρωπότητας.

Μην τους κάνετε τη χάρη να τους αντιμετωπίζετε με διάθεση συνομιλητή που ανταλλάσσει θεωρίες. Το ένα χιλιοστό ελευθερίας που θα τους παραχωρήσετε, θα το εκμεταλλευτούν για την καταστροφή σας. Φτάνουν πια τα άλλοθι. Όποιος λαχταρά σαν άγριο θηρίο να αιματοκυλίσει τον κόσμο δεν έχει κανένα ελαφρυντικό.

Πηγή όσον αφορά στο βιβλίο «Το δέντρο βλέπει»:Εφημερίδα «Το Βήμα» (18/11/2012)

Εκρηκτική αύξηση στα ποσοστά αυτισμού!

Ακούγεται ακραίο, μοιάζει συγκλονιστικό, έχει όμως τεκμηρίωση η οποία βέβαια έχει διχάσει την επιστημονική κοινότητα: Έως και το 50% των παιδιών μπορεί να γεννιούνται με αυτισμό μέχρι το 2025! Και βεβαίως, ενοχοποιείται η έκθεση σε τοξίνες του περιβάλλοντος.

Ιδιαίτερα αποκαλυπτική λοιπόν η έρευνα για τις τοξικές ουσίες στο περιβάλλον που δημοσίευσε η καθηγήτρια, πρόεδρος και ιδρύτρια της Διεθνούς Οργάνωσης Βιοπολιτικής, Πρέσβειρα για τον αυτισμό, Αγνή Βλαβιανού-Αρβανίτη.

Η εκρηκτική αύξηση στα ποσοστά γεννήσεων παιδιών με αυτισμό αναδεικνύει τις τρομερές επιπτώσεις στο περιβάλλον και την υγεία του ανθρώπου που προκαλεί η αλόγιστη χρήση χημικών ουσιών στη γεωργία και την παραγωγή τροφίμων. Η σχέση μεταξύ περιβάλλοντος και υγείας είναι πιο στενή και πολύπλοκη απ’ότι μέχρι σήμερα πιστεύαμε.

Στη χώρα μας υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 150.000 άτομα με αυτισμό. Ο αυτισμός εμφανίζει μεγάλη ποικιλία κλινικής έκφρασης, αποτελώντας ένα φάσμα διαταραχών. Περίπου το 70% των ατόμων με αυτισμό παρουσιάζει ταυτόχρονα διαφορετικής σοβαρότητας νοητική υστέρηση, το 20% νοητικές λειτουργίες σε φυσιολογικό επίπεδο και το υπόλοιπο 10% υψηλό επίπεδο νοητικών δεξιοτήτων.

Τις περισσότερες φορές, η διάγνωση ότι ένα παιδί πάσχει από αυτισμό ή διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή αυτιστικού τύπου τίθεται όταν πάει σχολείο ή και αργότερα. Άτομα με αυτισμό μπορεί να διαφέρουν πολύ στη νοημοσύνη και στην ικανότητα ομιλίας, αλλά όλα σχεδόν έχουν μια κυριολεκτική αντίληψη για τον κόσμο και περιορισμένα ενδιαφέροντα, ενώ αδυνατούν να έχουν τις κατάλληλες συναισθηματικές αντιδράσεις. Πολλά έχουν ειδικές δεξιότητες, όπως πολύ ισχυρή μνήμη, ενώ λίγα έχουν πολύ υψηλή νοημοσύνη ή «ιδιοφυία» για ορισμένα γνωστικά αντικείμενα, όπως μαθηματικά. Αυτή η ανομοιογένεια και η συνύπαρξη ελλειμμάτων με δεξιότητες κάνουν τον αυτισμό ακόμα πιο δύσκολο να κατανοηθεί και να αντιμετωπιστεί.

Ένας στους 166 Έλληνες υποφέρει από αυτισμό. Περιβάλλον = κλειδί για την πρόληψη διαταραχών υγείας 

Οι επιπτώσεις στην υγεία από τη ρύπανση και τους υποβαθμιζόμενους φυσικούς πόρους δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται απομονωμένα. Το περιβάλλον, ως κοινό σημείο αναφοράς, παρέχει ένα δυνατό σύνδεσμο για την ολοκληρωμένη αντιμετώπιση των προκλήσεων και την αποτελεσματική πρόληψη περαιτέρω καταστροφών. Στον τομέα της πρόληψης και της έγκαιρης διάγνωσης πολλαπλών διαταραχών υγείας, συμπεριλαμβανομένου του αυτισμού, υπάρχει ανάγκη να αποτελέσουν τα επιστημονικά στοιχεία για τις επιπτώσεις της ρύπανσης στην υγεία βάση για τη χάραξη της περιβαλλοντικής πολιτικής σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, ενώ ταυτόχρονα να επισημανθεί ο κίνδυνος από την χρήση των χημικών ουσιών στη γεωργία και την παραγωγή τροφίμων. Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός, πρέπει να γνωρίζουμε περισσότερα για τα αίτια και τα χαρακτηριστικά των προβλημάτων υγείας που συνδέονται με την υποβάθμιση του περιβάλλοντος, και κυρίως, να εκτιμήσουμε πόσο σημαντική είναι η εφαρμογή περιβαλλοντικής ηθικής σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα.

Εκπαίδευση για ένα «υγιές» περιβάλλον

Εξίσου απαραίτητη είναι και η εκπαίδευση και κατάρτιση σχετικά με την αλληλεξάρτηση ενός καθαρού και «υγιούς» περιβάλλοντος και της ανθρώπινης υγείας. Η κατάρτιση αυτή, εκτός από το ότι είναι αναγκαία στην πρόληψη και αντιμετώπιση διαφόρων νόσων και παθήσεων, συμβάλλει και στην αντιμετώπιση της ανεργίας με τη δημιουργία νέων επαγγελμάτων και θέσεων εργασίας. Για τον σκοπό αυτόν, η Διεθνής Οργάνωση Βιοπολιτικής έχει εκπονήσει εκτενές πρόγραμμα ηλεκτρονικής μάθησης, το οποίο είναι διαθέσιμο διαδικτυακά (http://elearning.biopolitics.gr/) με 10.000 συμμετοχές από 129 χώρες και θετικό αντίκτυπο που έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία. (βλ http://biopolitics.gr/biowp/education/iube-comments).

Καθοριστικά τα ΜΜΕ

Ο ρόλος των ΜΜΕ είναι καθοριστικός για να ενταχθούν τα άτομα με αυτισμό στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Το σημαντικότερο εμπόδιο που πρέπει να ξεπεραστεί είναι οι διακρίσεις εναντίον των ατόμων με αυτισμό, κυρίως αυτών με σοβαρά προβλήματα. Εκτός από τις προσωπικές προσπάθειες, χρειάζονται εκστρατείες ενημέρωσης και εκπαίδευσης της κοινής γνώμης σχετικά με τα χαρακτηριστικά του αυτισμού, τις ανάγκες των ατόμων με αυτισμό, καθώς και τα δικαιώματα των ιδίων και των οικογένειών τους. Τα σύγχρονα ΜΜΕ και το διαδίκτυο είναι ισχυρά εργαλεία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να καταρρίψουν μύθους, να προκαλέσουν αλλαγή συμπεριφοράς, να ενθαρρύνουν εποικοδομητικές στάσεις.

«Ένοχοι» τα γεωργικά χημικά και μεταλλαγμένα τρόφιμα

Κορυφαίοι αμερικανοί επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο MIT προειδοποιούν ότι η χρήση της γλυφοσάτης, ουσίας που περιέχεται σε πολλά γεωργικά φυτοφάρμακα, συνδέεται με αυξανόμενα ποσοστά αυτισμού. Παιδιά με αυτισμό παρουσιάζουν βιολογικούς δείκτες ενδεικτικούς υπερβολικής έκθεσης στη γλυφοσάτη, όπως έλλειψη ψευδάργυρου και σιδήρου, χαμηλό θειϊκό ορό, επιληπτικές κρίσεις και μιτοχονδριακή διαταραχή.

Μία πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι οι έγκυες γυναίκες που διαμένουν κοντά σε φάρμες όπου χρησιμοποιούνται φυτοφάρμακα έχουν 60% αυξημένο κίνδυνο να αποκτήσουν παιδιά με διαταραχή στο φάσμα του αυτισμού. Η βιοχημική δράση της γλυφοσάτης αναστέλλει την λειτουργία των ευεργετικών βακτηριδίων του εντέρου που εφοδιάζουν τον οργανισμό μας με ζωτικής σημασίας αμινοξέα, γεγονός που οδηγεί σε πολύ σοβαρές επιπλοκές όπως ανάπτυξη παθογόνων μικροοργανισμών, παρέμβαση στην σύνθεση αμινοξέων, συμπεριλαμβανόμενης της μεθειονίνης, με αποτέλεσμα ελλείψεις σε καίριους νευροδιαβιβαστές και σε φυλλικό οξύ, καθώς και συμπλοκοποίηση σημαντικών ανόργανων συστατικών όπως ο σίδηρος, το κοβάλτιο, το μαγγάνιο, κ.α., που επηρεάζουν τις εγκεφαλικές λειτουργίες.

Άλλες τοξικές ουσίες μπορεί επίσης να επιδρούν στον αυτισμό. Παιδιά που ζουν σε σπίτια με δάπεδα βινυλίου, τα οποία δύναται να εκλύουν φθαλικό εστέρα, είναι πιο πιθανό να εμφανίσουν αυτισμό. Παιδιά των οποίων οι μητέρες κάπνιζαν κατά την εγκυμοσύνη έχουν επίσης διπλάσιες πιθανότητες ανάπτυξης της διαταραχής.

Η έρευνα σήμερα αναγνωρίζει ότι οι περιβαλλοντικοί ρύποι όπως τα PCBs, τα PBDEs και ο υδράργυρος μπορούν να μεταβάλουν την λειτουργία των νευρώνων του εγκεφάλου ακόμη και πριν τη γέννηση ενός παιδιού. Επίσης, πολλές μελέτες έχουν χαρακτηρίσει ως «ένοχα» κάποια εμβόλια, καθώς και την διατροφή, κυρίως τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα. Μάλιστα τα ποσοστά αυτισμού παρουσιάζονται υψηλότερα σε ορισμένες γεωγραφικές περιοχές σε σύγκριση με άλλες, γεγονός που οι ειδικοί μεταφράζουν ως αποτέλεσμα έκθεσης σε τοξίνες του περιβάλλοντος.

Γονίδια και περιβάλλον

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο αυτισμός είναι πάθηση πολυπαραγοντική και ένα σύνθετο πρόβλημα με πολλές πιθανές αιτίες. Όμως μεγάλη έρευνα που διενεργήθηκε στη Σουηδία με αντικείμενο τα αίτια του αυτισμού κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι περιβαλλοντικοί παράγοντες είναι εξίσου σημαντικοί με τους γονιδιακούς, αντίθετα με προηγούμενες έρευνες που τους απέδιδαν πολύ μικρότερη σημασία.

Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι το περιβάλλον παίζει καίριο ρόλο για την ανάπτυξη ή όχι κάποιας αυτιστικής διαταραχής και ως εκ τούτου είναι απαραίτητο να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στο περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά, να φροντίσουμε για την ανάπτυξη και εφαρμογή αποτελεσματικής περιβαλλοντικής πολιτικής και να ενσωματώσουμε τα επιστημονικά δεδομένα σχετικά με το περιβάλλον στις γενετικές μελέτες.

Η δυνατότητα να αναγνωρίσουμε μη κανονικά γονίδια ή τους περιβαλλοντικούς παράγοντες που κάνουν ένα γονίδιο ασταθές, μπορεί να οδηγήσει σε έγκαιρη διάγνωση. Όταν η διάγνωση γίνει έγκαιρα και η παρέμβαση πρώιμα, η εξέλιξη του αυτισμού είναι καλύτερη, εμποδίζοντας την εδραίωση πολλών ανεπιθύμητων παθολογικών συμπεριφορών.

Ελπίδα για το μέλλον

Καθώς διανύουμε τον 21ο αιώνα, ας αναρωτηθούμε πώς θα οικοδομήσουμε μια κοινωνία με θεμέλιο τον σεβασμό για κάθε μορφή ζωής στον πλανήτη. Πώς θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε το ηθικό υπόβαθρο για την αρμονική συνεξέλιξη της ανθρωπότητας και του περιβάλλοντος; Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι δεν αρκεί μια ρυθμιστική μόνο προσέγγιση στην προστασία του περιβάλλοντος. Για την βελτίωση της υγείας και της ποιότητας ζωής, όλη η ανθρωπότητα χρειάζεται να διακατέχεται από την αγάπη και τον σεβασμό για τον βίο.

Επικαιροποίηση του άρθρου:

Είναι σημαντικό να ληφθεί υπόψη ότι τα συμπεράσματα που αναφέρονται παραπάνω, κρίθηκαν ανεπαρκή και αυθαίρετα από μεγάλη μερίδα επιστημόνων.

Υποστηρίζεται λοιπόν ότι έτι 2017, η πραγματική αιτία/ες για τη πρόκληση αυτισμού, παραμένουν άγνωστες. Μελέτες έχουν υποδείξει ως πιθανούς ενόχους τη δυτική διατροφή, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, διάφορα χημικά, κληρονομικούς και γενετικούς παράγοντες, ωστόσο δεν υπάρχει ομοφωνία. Αυτό που έχει προβληματίσει πολλούς, είναι η μεγάλη άνοδος στα κρούσματα αυτισμού τις τελευταίες δεκαετίες. Και ενώ κάποιοι »ένοχοι» όπως τα εμβόλια και ο γλυφοσάτης έχουν αθωωθεί μέσα από δεκάδες σχετικές έρευνες και μεταναλύσεις, οι αυξητικές τάσεις επιμένουν. 

Σύμφωνα όμως με την άποψη μεγάλης μερίδας της επιστημονικής κοινότητας, η αύξηση των κρουσμάτων οφείλεται στις νέες μεθόδους διάγνωσης και στη διεύρυνση του φάσματος διαταραχών που στις μέρες συμπεριλαμβάνονται στον αυτισμό. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για την συγκεκριμένη θέση ακριβώς ε δ ώ

.

Πηγή: autismgreece.gr & terranovaincognita.gr

«Τα θυμωμένα μπαλόνια»: τεχνική κατανόησης & διαχείρισης του θυμού

Ο θυμός είναι από τα συναισθήματα που τα περισσότερα παιδιά δυσκολεύονται να κατανοήσουν και να διαχειριστούν. Μπορούν να περιγράψουν τι τους θυμώνει, αλλά δύσκολα μπορούν να κατανοήσουν το θυμό.

Τον ταυτίζουν με την επιθετική συμπεριφορά που χρησιμοποιούν για να τον εκφράσουν. Άλλωστε, από μας, γονείς και εκπαιδευτικούς, πολύ λίγα έχουν μάθει για την ορθή διαχείριση του θυμού τους αλλά και για το πώς να ακούνε τα συναισθήματά τους, να τα αναγνωρίζουν και να τα εκφράζουν.

Όποια και αν είναι η αιτία που προκαλεί και πυροδοτεί το θυμό, αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι ο θυμός είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα που συμβαίνει σε όλους. Αυτό που έχει σημασία είναι οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να δείχνουμε κατανόηση και να βοηθάμε τα παιδιά και τους έφηβους τους να μάθουν να διαχειρίζονται το θυμό τους. Έτσι, θα προλάβουμε τις ακραίες καταστάσεις και ο θυμός δε θα μετατραπεί σε παθολογικό συναίσθημα.

Μια τεχνική που οπτικοποιεί τον θυμό και βοηθά τα παιδιά να τον κατανοήσουν είναι «τα θυμωμένα μπαλόνια». Η συγκεκριμένη τεχνική βοηθά τα παιδιά να διαχωρίσουν τον θυμό από την επιθετικότητα, να δουν τι συμβαίνει όταν δεν εξωτερικεύουμε ή δεν εκτονώνουμε ορθά το θυμό μας και να καταλάβουν πως να θυμώνει κάποιος είναι αποδεκτό και φυσιολογικό.

 

Περιγραφή της τεχνικής

Δίνουμε στο παιδί να φουσκώσει ένα μπαλόνι ή του το φουσκώνουμε εμείς και το δένουμε. Εξηγούμε στο παιδί ότι το μπαλόνι είναι το σώμα μας κι ο αέρας είναι ο θυμός.

Δίνουμε το μπαλόνι στο παιδί να το επεξεργαστεί και το ρωτάμε αν μπορεί ο αέρας να βγει από το μπαλόνι. Του περιγράφουμε πως έτσι ακριβώς είναι κι αυτός όταν είναι θυμωμένος. Ρωτάμε το παιδί αν θα μπορούσε να σκεφτεί καθαρά αν το μπαλόνι είναι το μυαλό του κι ο θυμός έπιανε όλο το χώρο.

Μετά δίνουμε μια καρφίτσα στο παιδί και του ζητάμε να σκάσει το μπαλόνι. Το ρωτάμε αν ήταν αυτός ο πιο ασφαλής τρόπος για βγάλει τον αέρα ή όχι και γιατί. Χρησιμοποιούμε το στιγμιαίο φόβο του παιδιού την ώρα που σκάει το μπαλόνι για να δείξουμε πως έτσι αισθάνονται οι άλλοι γύρω του όταν γίνεται επιθετικός. Προσπαθούμε να εξηγήσουμε στο παιδί πως αν το μπαλόνι ήταν άνθρωπος, το σκάσιμο του μπαλονιού θα ήταν μια επιθετική συμπεριφορά. Ζητάμε από το παιδί να σας πει αν είναι σωστό να εκφράζουμε το θυμό μας με αυτό τον τρόπο.

Στη συνέχεια φουσκώνουμε άλλο μπαλόνι, αλλά δεν το δένουμε. Το δίνουμε στο παιδί να το κρατήσει και του ζητάμε να αφήσει λίγο αέρα να βγει και να κρατήσει ξανά τις άκρες σφιχτά. Ρωτάμε το παιδί αν παρατηρεί την αλλαγή του μεγέθους κι αν αν για να γίνει αυτό χρειάστηκε να σκάσουμε το μπαλόνι. Τονίζουμε το γεγονός ότι το μπαλόνι δεν έσκασε αλλά και το γεγονός ότι κανείς γύρω του δεν έπαθε κάτι. Μετά ζητάμε από το παιδί να αφήσει σιγά σιγά όλο τον αέρα να βγεί από το μπαλόνι.

Τέλος, συζητάμε με το παιδί και του θυμίζουμε πως αν αφήσουμε τον θυμό να μαζευτεί μέσα μας, κάποια στιγμή θα εκραγούμε όπως το μπαλόνι και μπορεί να κάνουμε κακό στον εαυτό μας ή στους γύρω μας. Ως συνέχεια της τεχνικής, μπορούμε να ζητήσουμε από το παιδί να γράψει πάνω σε μπαλόνια τι τον θυμώνει και να του ζητήσουμε να τα φουσκώσει ανάλογα με το τι τον θυμώνει περισσότερο και τι λιγότερο.

Πηγή: iPaideia.gr

Να περιμένουμε, να υπομένουμε, να φοβόμαστε… Μήπως να ζήσουμε τη μία και μοναδική, πολύτιμη ζωή μας;

Όπως και όσο, αγγίζει τον καθένα μας… Σίγουρα πάντως, τον αγγίζει. Ο λόγος για την παραβολή του Franz Kafka «Μπροστά στο Νόμο», εδώ σε μετάφραση του Γιώργου Καρτάκη, συνοδευόμενη από ένα εξαιρετικό animation. 

Οι ευκαιρίες που μάς δίδονται στη διαδρομή μιας ζωής, οι αγκυλώσεις και οι φόβοι μας, οι αποφασιστικές κινήσεις και οι διασταγμοί μας, οι ανοχές κι οι αναμονές μας, οι εσωτερικές απαγορεύσεις και οι προσδοκίες μας, οι επιθυμίες και τα ερωτηματικά μας, οι αποκλεισμοί μας, η στάση μας απέναντι σε όποιας μορφής εξουσία…

Μπροστά στην είσοδο του Νόμου στέκει ένας φρουρός. Πηγαίνει και τον βρίσκει ένας επαρχιώτης και τον παρακαλά να τον αφήσει να περάσει μέσα. Ο φύλακας όμως του λέει, πως δεν μπορεί εκείνη τη στιγμή να του το επιτρέψει.

Ο άντρας σκέφτεται λίγο και ύστερα ρωτά, μήπως θα ήταν δυνατόν να μπει αργότερα. «Πιθανόν», λέει ο φρουρός, «τώρα όμως όχι.» Επειδή όμως η πύλη του Νόμου είναι όπως πάντα ανοιχτή και ο φρουρός έχει απομακρυνθεί λίγο πιο πέρα, ο άντρας σκύβει, για να κοιτάξει μέσα. Μόλις τον βλέπει ο φρουρός, γελά και λέει:

«Αν λαχταράς τόσο πολύ, προσπάθησε να μπεις παρά την απαγόρευσή μου. Να ξέρεις όμως: Έχω δύναμη. Και δεν είμαι, παρά μονάχα αυτός, που έχει τη λιγότερη απ΄ όλους τους φρουρούς. Από αίθουσα σε αίθουσα υπάρχουν και άλλοι φύλακες, ο ένας πιο δυνατός από τον άλλο. Τον τρίτο μάλιστα ούτε κι εγώ δεν έχω το κουράγιο να τον αντικρίσω.»

Τέτοιες δυσκολίες δεν τις περίμενε ο επαρχιώτης. Ο Νόμος, σκέφτεται, πρέπει να είναι σε όλους και πάντα προσιτός, όμως, καθώς παρατηρεί τώρα καλύτερα το φρουρό με το γούνινο παλτό, τη μεγάλη σουβλερή μύτη και την μακριά, αραιή, μαύρη ταταρική γενειάδα, αποφασίζει, πως θα ήταν προτιμότερο να περιμένει, μέχρι να του δοθεί η άδεια να μπει.

Ο φύλακας του δίνει ένα σκαμνί και τον αφήνει να καθίσει στο πλάι της πόρτας. Κάθεται εκεί και περιμένει μέρες, χρόνια. Κάνει πολλές προσπάθειες να του επιτρέψουν να μπει και κουράζει τον φρουρό με τα παρακάλια του. Ο φρουρός του κάνει συχνά σύντομες διερευνητικές ερωτήσεις, θέλει να μάθει λεπτομέρειες για την πατρίδα του και για πολλά άλλα, οι ερωτήσεις είναι όμως πάντοτε ψυχρές, όπως αυτές που κάνουν σπουδαίοι κύριοι, και στο τέλος του λέει όλο, πως δεν μπορεί να τον αφήσει ακόμα να μπει.

Ο άντρας, που είχε εφοδιαστεί καλά για το ταξίδι, δίνει τα πάντα, όσο πολύτιμα κι αν είναι, για να εξαγοράσει το φρουρό, που ενώ τα δέχεται, του λέει: «Τα παίρνω μόνο, για να μην σκεφτείς, πως έχεις παραλείψει κάτι.»

Όλα αυτά τα χρόνια, ο άντρας παρατηρεί το φρουρό σχεδόν αδιάκοπα. Ξεχνά τους άλλους φύλακες και αυτός ο πρώτος του φαίνεται, πως είναι το μόνο εμπόδιο, που του στερεί την είσοδο στο Νόμο.

Καταριέται αυτή την ατυχία που τον έχει βρει, τα πρώτα χρόνια αλύπητα και δυνατά, και αργότερα, καθώς γερνά, μιλά μόνο ψιθυριστά στον εαυτό του. Παλιμπαιδίζει, και μια και σε όλη αυτή την μακροχρόνια μελέτη του φρουρού έχει γνωρίσει ακόμα και τους ψύλλους που είναι στο γούνινο γιακά του, φτάνει ακόμα να παρακαλά κι αυτούς να τον βοηθήσουν και να μεταπείσουν το φρουρό.

Τέλος, το φως του αδυνατίζει και δεν ξέρει, αν πράγματι σκοτεινιάζει, ή αν τα μάτια του τον απατούν μόνο. Τώρα όμως μπορεί να αναγνωρίσει στο σκοτάδι μια λάμψη, που ξεχύνεται ανέσπερη από την πόρτα του Νόμου. Δεν του απομένει πια πολλή ζωή.

Πριν να πεθάνει, συγκεντρώνονται στο μυαλό του όλες οι εμπειρίες που έχει ζήσει όλο τον καιρό, σε ένα ερώτημα, που δεν είχε κάνει ως τότε στο φρουρό. Του κάνει νόημα να πλησιάσει, γιατί δεν έχει δύναμη να ανασηκώσει το κορμί του, που έχει αρχίσει και παγώνει. Ο φρουρός πρέπει να σκύψει πολύ χαμηλά από πάνω του, γιατί η διαφορά ύψους έχει αλλάξει πολύ εις βάρος του άντρα. «Τι άλλο θέλεις πια να μάθεις;» τον ρωτά, «αχόρταγος είσαι».

«Αφού όλοι πασχίζουν για το νόμο», λέει ο άντρας, «πώς γίνεται όλα αυτά τα χρόνια, κανένας άλλος να μη ζητά να μπει εκτός από μένα;» Ο φρουρός καταλαβαίνει, πως η ζωή του άντρα πλησιάζει στο τέλος της και, για προφτάσει την ακοή του που σβήνει, ουρλιάζει: «Κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να περάσει από δω, γιατί αυτή η είσοδος προοριζόταν μόνο για σένα. Πηγαίνω τώρα να την κλείσω.»

Alessandro Novelli ο δημιουργός του επιτυχημένου animation που έχει διακριθεί με πολλά βραβεία ανά τον κόσμο.

Πηγή: openculture.com, poiein.gr

Μαθαίνω για τον Σχολικό Εκφοβισμό & χτίζω θετικές σχέσεις με τους συμμαθητές μου

Όσες αναφορές κι αν κάνει κανείς στο bullying, η αναγκαιότητα ευαισθητοποίησης και υποστήριξης αντι-εκφοβιστικών δράσεων παραμένει! Φώτα στο χωριό Δαφνές του Ηρακλείου την Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017, για να στρογγυλοκαθήσει ανάμεσά μας η αποδοχή, η σύμπνοια, η αλληλοϋποστήριξη, η συμπεριφορά που δεν ξέρει από βία, η στάση ζωής που  δε γνωρίζει από… «ψευτομαγκιά»!

Με τους μαθητές  των τριών τελευταίων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου Δαφνών αλλά και με τους γονείς όλων των παιδιών θα συνομιλήσουμε για εκείνους που εκφοβίζουν, τους άλλους που εκφοβίζονται, αλλά και για τους πολλούς που παρατηρούν… Αναγνωρίζουμε εαυτό, αναγνωρίζουμε ρόλους, θωρακίζουμε τη σχολική κοινότητα και χτίζουμε κλίμα θετικό και υπoστηρικτικό στο σχολείο! Χαρά μας να βρεθούμε κοντά!

Το «λίγο» προς τον εαυτό μας, είναι τόσο πολύ!

Το πολύ που δίνουμε στους άλλους είναι πάντα λίγο – ζητάνε, ζητάνε, όλο ζητάνε!- μα… το λίγο προς τον εαυτό μας είναι τόσο πολύ! Το χρειαζόμαστε, μάς στηρίζει, μάς λυτρώνει, μάς δυναμώνει!

Στηρίζουμε τον εαυτό μας λοιπόν. Ή, αλλιώς, η θετική ψυχολογία και η σημασία της! Ακούγεται τετριμμένο, ίσως κοινότοπο, όμως… αποτελέσματα έχει! Φράσεις αυτοϋποστηρικτικές που λέγονται φωναχτά ώστε να τις ακούμε, να πιστεύουμε σε αυτές και ν’ αποκτούμε επίγνωση της σημασίας τους.

Ούτως ή άλλως λέγεται ότι η μισή δύναμη των λέξεων προέρχεται από εκείνον που τις λέει και η άλλη μισή από εκείνον που τις ακούει. Μια ματιά σε εκφράσεις που μπορούμε να λέμε στον εαυτό μας κάθε μέρα, για να εμψυχωνόμαστε, να δυναμώνουμε, να αφαιρούμε την τοξικότητα κάποιων ανθρώπων χειριστικών από πάνω μας και να φωτίζουμε τη ψυχή μας, μόνο καλό θα μας κάνει!  Τεχνική, ναι. Αλλά… μπορεί και να μάς προσφέρει μια κουπαστή  προς ανοιχτά, λυτρωτικά πελάγη, τι λέτε;

Είμαι καλά και αντιμετωπίζω τις δυσκολίες!

Είναι πιθανό το «είμαι καλά» να μοιάζει αντιφατικό. Πώς μπορώ να πω στον εαυτό μου ότι «είμαι καλά» αν αυτό δεν είναι αλήθεια; Πώς μπορώ να εκφράσω κάτι θετικό όταν στην πραγματικότητα αισθάνομαι απογοήτευση, άγχος ή πόνο; Είναι απαραίτητο να συμπληρώσουμε τη φράση «είμαι καλά» λέγοντας «και μπορώ να το αντιμετωπίσω».

 

Οι θετικές σκέψεις είναι κάτι βασικό και απαραίτητο στην καθημερινότητά μας. Θετική σκέψη δεν σημαίνει άρνηση των προβλημάτων μας ή παράβλεψη των δυσκολιών μας. Πρόκειται απλώς για έναν τρόπο να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα με κινητοποίηση και ενέργεια.

Αν βλέπω τα πράγματα με αρνητικό τρόπο και το επιβεβαιώνω αυτό με φράσεις του τύπου «δεν αξίζω», «κάνω τη ζωή μου πολύ δύσκολη» ή με παρόμοιες σκέψεις, το μόνο πράγμα που καταφέρνω είναι να παγιδέψω τον εαυτό μου σε περισσότερο πόνο λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζω. Επομένως είναι πάντα καλύτερο να παίρνετε μια βαθιά ανάσα και να λέτε στον εαυτό σας «είμαι καλά και θα το αντιμετωπίσω».

Δοκιμάστε το. Πείτε φωναχτά και δυνατά «είμαι καλά». Πείτε το με πίστη και ενέργεια. Αμέσως θα προσέξετε μια εσωτερική δύναμη που θα σας δώσει την απαραίτητη ώθηση να λύσετε τα προβλήματα. Ίσως τα πράγματα γύρω σας να μην πηγαίνουν καλά, όμως είστε έτοιμοι να τα αντιμετωπίσετε. Γιατί δεν δοκιμάζετε;

Μπορώ να το κάνω!

Μην ξεχνάτε ποτέ να μιλάτε σε πρώτο πρόσωπο. Υπεύθυνοι για τη ζωή σας είστε εσείς και πρέπει να αναλάβετε τα προβλήματά σας για να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τον κόσμο. Αν δεν βρείτε την κινητοποίηση μέσα σας, κανένας δεν μπορεί να σας βοηθήσει, κανένας δεν μπορεί να σας βοηθήσει τόσο όσο εσείς τον εαυτό σας.

Μην εστιάζετε στους περιορισμούς ψάχνοντας για δικαιολογίες του τύπου: «δεν θα το καταφέρω αυτό επειδή είναι ήδη πολύ αργά για να αλλάξουν τα πράγματα», «υπάρχουν άλλοι πιο ικανοί από μένα, γιατί να το διακινδυνεύσω;»…

Μην ενδίδετε σε αυτές τις σκέψεις ηττοπάθειας. Κοιταχτείτε στον καθρέφτη και πείστε τον εαυτό σας ότι έχετε μέσα σας τη δύναμη για να αντιμετωπίσετε το συγκεκριμένο πρόβλημα και οτιδήποτε άλλο προκύψει. 

Το αξίζω

Και γιατί όχι; Γιατί δεν αξίζετε μερικές ώρες κάθε μέρα για τον εαυτό σας, για να απολαύσετε αυτά που αγαπάτε, τα χόμπι σας και λίγο προσωπικό χρόνο; Πιθανότατα ανήκετε σε εκείνους τους ανθρώπους που πάντοτε κάνουν τα πάντα για όλους τους άλλους, που βάζουν τις ανάγκες των άλλων πριν τις δικές τους. Προσοχή, στο τέλος μπορεί να ανακαλύψετε ότι έχετε εξαντλήσει όλη σας την ενέργεια και τότε ξαφνικά θα συνειδητοποιήσετε ότι οι άλλοι δεν θυμούνται καν όλα όσα έχετε κάνει για εκείνους.

Διατηρείτε τις ισορροπίες στη ζωή σας. Ασχοληθείτε με τους άλλους, φροντίστε τους, όμως αφήστε και εκείνους να σας φροντίσουν, να αναγνωρίσουν τις προσπάθειές σας και να σας δίνουν προτεραιότητα πότε-πότε. Και γιατί όχι; Το αξίζετε!

Θα περάσει κι αυτό!

Ίσως αυτή τη στιγμή να αντιμετωπίζετε κάποιο πρόβλημα που δεν σας επιτρέπει να ζήσετε τη ζωή στο έπακρο, που σας έχει γίνει έμμονη ιδέα, σας προκαλεί πολύ άγχος και έχει ήδη αρχίσει να σας αρρωσταίνει. Έχετε προσέξει ότι κουράζεστε περισσότερο και ότι οι αρνητικές σκέψεις δεν αφήνουν το νου σας ούτε στιγμή… Έχετε αρχίσει ακόμα και να έχετε πάλι ημικρανίες!

Σταματήστε μια στιγμή και σκεφτείτε, αναπνεύστε, καθίστε για λίγο. Είναι σημαντικό να έχετε υπόψη σας το γεγονός ότι όλα περνούν, ότι η ζωή είναι ρευστή και ότι τίποτα δεν είναι μόνιμο. Όσο μένετε προσκολλημένοι στα πράγματα, τόσο πιο πολύ υποφέρετε. Αν κάτι στη σχέση με κάποιον άνθρωπο δικό σας σάς ενοχλεί, μιλήστε του/της. Αν υπάρχει κάτι που δεν πηγαίνει καλά στην εργασία σας, προσπαθήστε να το αντιμετωπίσετε, έτσι ώστε να μη χρειάζεται να συσσωρεύετε έγνοιες. Μην κρατάτε τα πάντα μέσα σας.

Η ζωή τρέχει και το σημαντικότερο είναι να έχετε επίγνωση του εδώ και του τώρα, να συνειδητοποιείτε ότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Επομένως όλα είναι σχετικά -να χαλαρώνετε λίγο περισσότερο και να επαναλαμβάνετε στον εαυτό σας τις παρακάτω φράσεις που θεραπεύουν: «θα περάσει, όλα θα περάσουν».

Αγαπώ τον εαυτό μου!

Η αγάπη θεραπεύει, περιβάλλει, προστατεύει και, ταυτόχρονα, απελευθερώνει. Ωστόσο, όταν χρησιμοποιείτε τη λέξη «αγάπη» ως μέσο θεραπείας, δεν πρόκειται μόνο για την αγάπη που αφιερώνετε στους ανθρώπους γύρω σας και που αποτελούν μέρος της ζωής σας.

 

Μιλάμε και για την αγάπη προς τον εαυτό σας, την αγάπη που θα ενισχύσει την αυτοεκτίμησή σας, που σας ωθεί καθημερινά να αναζητάτε την ευτυχία, που σας κάνει να αισθάνεστε καλά για τον εαυτό σας και την οποία αναμφίβολα αξίζετε. Αγαπήστε το σώμα σας, αγαπήστε αυτό που είστε, το χαρακτήρα σας, την προσωπικότητά σας. Όταν έχετε κάποιο πρόβλημα, συνειδητοποιήστε ότι είστε το ικανότερο και καταλληλότερο άτομο για να βρει τη λύση. Να έχετε αυτοπεποίθηση, επειδή αγαπάτε τον εαυτό σας, επειδή γνωρίζετε τον εαυτό σας και ξέρετε ότι έχετε προτερήματα.

Αν κάποιος δεν αγαπάει τον εαυτό του, είναι πολύ δύσκολο να προσφέρει αγάπη στους άλλους. Μην το ξεχνάτε ποτέ…

Πηγή: meygeia.gr