“Ο κόσμος δεν μάς προσφέρθηκε από τους γονείς μας, μάς τον δάνεισαν τα παιδιά μας“
Αφρικάνικη Παροιμία
Μαζί προχωράμε!
Ονειρευόμαστε:
...μια νεολαία δυναμική, τολμηρή και πεισματάρα, η οποία οραματίζεται, αναζητά και δεν σταματά ποτέ να διεκδικεί...μια πόλη φιλόξενη, ζωντανή, δημιουργική, που δίνει ευκαιρίες στους ανθρώπους της για εξέλιξη και ανάπτυξη, μια πόλη με χαρακτήρα, προοπτική και όραμα...μια κοινωνία πολυπολιτισμική, ελεύθερη, μια κοινωνία με ιδανικά, αξίες και ηθική...ανθρώπους ευτυχισμένους, χαρούμενους και αποφασιστικούς...με γνώση, λογική και συναισθήματα σε πλήρη αρμονία...
αντιδραστικότητα;
Θέλω (Jorge Bucay)
Θέλω να με ακούς, χωρίς να με κρίνεις
Θέλω τη γνώμη σου, χωρίς συμβουλές
Θέλω να με εμπιστεύεσαι, χωρίς απαιτήσεις
Θέλω τη βοήθειά σου, κι όχι ν΄αποφασίζεις για μένα
Θέλω να με προσέχεις, χωρίς να με ακυρώνεις
Θέλω να με κοιτάς, χωρίς να προβάλεις τον εαυτό σου σε μένα
Θέλω να μ΄αγκαλιάζεις, χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ
Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια, χωρίς να με σπρώχνεις
Θέλω να με υποστηρίζεις, χωρίς να με φορτώνεσαι
Θέλω να με προστατεύεις, χωρίς ψέματα
Θέλω να πλησιάζεις χωρίς να εισβάλλεις
Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν.
Να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις
Θέλω να ξέρεις... πως σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου...
xωρίς όρους
Ένα παιδί δίνει 13 πολύτιμες συμβουλές στους γονείς του
ØΜη φοβάστε να είστε σταθεροί μαζί μου. Αυτό θα με κάνει να νιώθω περισσότερη σιγουριά.
ØΜη με παραχαϊδεύετε. Ξέρω πολύ καλά πως δεν πρέπει να μου δίνετε οτιδήποτε σας ζητώ. Σας δοκιμάζω μονάχα για να δω.
ØΜη με κάνετε να νιώθω μικρότερος απ΄ ότι είμαι. Αυτό με σπρώχνει να παριστάνω καμιά φορά το «σπουδαίο».
ØΜη μου κάνετε παρατηρήσεις μπροστά στον κόσμο, αν μπορείτε. Θα προσέξω περισσότερο αυτό που θα μου πείτε, αν μου μιλήσετε ήρεμα, μια στιγμή που θα είμαστε οι δυο μας.
ØΜη μου δημιουργείτε το συναίσθημα πως τα λάθη μου είναι αμαρτήματα. Μπερδεύονται έτσι μέσα μου όλες οι αξίες που έχω μάθει να αναγνωρίζω.
ØΜην πέφτετε σε αντιφάσεις. Με μπερδεύετε έτσι αφάνταστα και με κάνετε να χάνω την πίστη μου σε εσάς.
ØΜη με αγνοείτε, όταν σας κάνω ερωτήσεις, γιατί θα ανακαλύψετε πως θα αρχίσω να παίρνω τις πληροφορίες μου από άλλες πηγές.
ØΜην προσπαθείτε να με κάνετε να πιστέψω πως είστε τέλειοι ή αλάνθαστοι. Είναι μια δυσάρεστη έκπληξη για μένα, όταν ανακαλύπτω πως δεν είστε ούτε το ένα ούτε το άλλο.
ØΜη διανοηθείτε ποτέ πως θα πέσει η υπόληψή σας αν μου ζητήσετε συγγνώμη. Μια τίμια αναγνώριση του λάθους σας μου δημιουργεί πολύ θερμά αισθήματα απέναντί σας.
ØΜην ξεχνάτε πως μ΄ αρέσει να πειραματίζομαι. Χωρίς αυτό δεν μπορώ να ζήσω. Σας παρακαλώ παραδεχτείτε το.
ØΜην ξεχνάτε πόσο γρήγορα μεγαλώνω. Θα πρέπει να σας είναι δύσκολο να κρατήσετε το ίδιο βήμα με μένα, αλλά προσπαθήστε σας παρακαλώ.
ØΜην ξεχνάτε πως δεν θα μπορέσω να αναπτυχθώ χωρίς πολλή κατανόηση και αγάπη. Αυτό όμως δεν χρειάζεται να το πω, έτσι δεν είναι;
ØΜη μου λέτε ποτέ ψέματα!
Παιδί ή Ενήλικος;
Αυτοεκτίμηση, αυτή η… Άγνωστη!
10 τρόποι για να βοηθήσετε το παιδί σας να εκτιμά τον εαυτό του.
vΕπικοινωνήστε ανοιχτά με το παιδί σας.
vΜάθετε να το ακούτε.
vΣυμπεριλαμβάνε-τε το παιδί σας στις οικογενειακές συζητήσεις. Δείξτε του ότι εκτιμάτε τις απόψεις του.
vΠροσπαθήστε να καταλάβετε την άποψη του παιδιού σας.
vΔώστε στο παιδί σας ευθύνες κατάλληλες για την ηλικία του.
vΒάλτε σταθερά όρια. Τα παιδιά θέλουν να ξέρουν τι περιμένουν οι άλλοι από αυτά.
vΝα είστε γενναιόδωροι αλλά και ειλικρινείς όταν επαινείτε ή παροτρύνετε τα παιδιά.
vΒοηθήστε το παιδί σας να θέσει στόχους και βοηθήστε το να τους πραγματοποιήσει.
vΝα θυμάστε ότι η νίκη δεν είναι το παν. Το σημαντικό είναι η προσπάθεια.
vΓίνετε θετικό πρότυπο. Αισθανθείτε περήφανος/η για τον εαυτό σας.
Μάς χρειάζονται!
«Αν ένα παιδί…» της Dorothy Law Nolte
☼Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική: Μαθαίνει να κατακρίνει ☼Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα: Μαθαίνει να καυγαδίζει ☼Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία: Μαθαίνει να είναι ντροπαλό ☼Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή: Μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο ☼Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση: Μαθαίνει να είναι υπομονετικό ☼Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο: Μαθαίνει να εκτιμάει ☼Αν ένα παιδί ζει μέσα στη δικαιοσύνη: Μαθαίνει να είναι δίκαιο ☼Αν ένα παιδί ζει μέσα στην αποδοχή: Μαθαίνει να αγαπάει ☼Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια: Μαθαίνει να έχει πίστη στον εαυτό του και στους άλλους ☼Αν ένα παιδί ζει μέσα στην επιδοκιμασία: Μαθαίνει να εκτιμάει ☼Αν ένα παιδί ζει μέσα στην φιλία: Μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο
Όχι στις διακρίσεις!
“Πέτα μακριά το ραβδί σου!”
Από το βιβλίο “Πέτα μακριά το ραβδί σου (Πειθαρχία χωρίς δάκρυα)” των Ρούντολφ Ντράικωρς & Περλ Κάσελ:
“Το παιδί χρειάζεται ενθάρρυνση σαν το φυτό που χρειάζεται ήλιο και νερό”
“Μπορούμε να αποδοκιμάζουμε τις πράξεις του παιδιού, χωρίς ν’ αποδοκιμάζουμε το ίδιο το παιδί”
“Η ελευθερία βλασταίνει από το σπόρο της πειθαρχίας”
“Μόνο σ’ ένα ήρεμο και συμφιλιωμένο περιβάλλον μπορεί το παιδί να αναπτύξει ελεύθερα την προσωπικότητά του και το δυναμικό του”
“Η τιμωρία αφήνει να εννοηθεί οτι το παιδί από μόνο του δεν έχει αξία”
Στόχευε Ψηλά!
Εμείς οι Λίγοι
Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης
με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια
Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι
Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας
κι ολούθε μας κυνηγά το όραμα του απείρου
Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει
Εμείς ερωτευθήκαμε την ουσία του είναι μας
και σ’ όλους μας τους έρωτες αυτήν αγαπούμε
Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι κι οι μεγάλοι αρνητές
Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο και δεν είμαστε τίποτα απ’αυτόν τον κόσμο
Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο
Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων...
(Γιώργος Μακρής)
Αφήστε να πετάξει!
Η επόμενη μέρα
Επειδή κάθε δευτερόλεπτο μετράει
πρέπει τώρα ν' αρχίσουμε να γράφουμε όλο και περισσότερα ποιήματα
για να καθαρίσουμε το τοπίο από τον τρόμο, την απειλή και τον θάνατο
πρέπει τώρα να εξορκίσουμε τους εφιάλτες που κρύβονται ακόμη μέσα στην ελευθερία
έτοιμοι να μας πιουν όλο το αίμα
κι επειδή όποιος σήμερα ξεχαστεί μέσα στον εαυτό του θα είναι αύριο λησμονιά και στάχτη
πρέπει τώρα να μάθει τι θα πει εχθρός και αδικία
διότι η πραγματικότητα δεν γίνεται κατανοητή χωρίς την κατανόηση της αθλιότητας και της απελπισίας
κι επειδή κάθε δευτερόλεπτο μετράει πρέπει από τώρα να πάμε στο σχολείο της φαντασίας
για να σώσουμε ξανά τα όνειρα.
(Γιώργος Βέης)
Γίνε Αστέρι!
Αν δεν μπορείς να είσαι πεύκο στην κορυφή του λόφου,
χαμόδεντρο να γίνεις στην κοιλάδα,
μα να γίνεις το πιο όμορφο χαμόδεντρο στου ρυακιού την όχθη.
Γίνε θάμνος, αν δεν μπορείς δέντρο να είσαι.
Κι αν δεν μπορείς να είσαι θάμνος,
γίνε χλόη κι ομόρφαινε τις παρυφές του δρόμου.
Αν δεν μπορείς να είσαι δρυς,
γίνε μικρή φιλύρα αλλά η ομορφότερη κοντά στη λίμνη.
Να γίνουμε όλοι καπετάνιοι δεν μπορούμε,
χρειάζεται και πλήρωμα, έχει δουλειά για όλους,
άφθονες δουλειές, μεγάλες και μικρές
και πρέπει ο καθένας μας ό,τι μπορεί να κάνει.
Αν δεν μπορείς να είσαι ο ήλιος, γίνε αστέρι,
από το μέγεθος ούτε κερδίζεις ούτε χάνεις,
να είσαι ο καλύτερος σ' αυτό που είσαι.
(Douglas Malloch)
Αγαπάμε τα ζώα
Ένα παιδί μέσα μας
Η παιδική ηλικία είναι το βασίλειο της μεγάλης δικαιοσύνης και της βαθιάς αγάπης. Στα χέρια ενός παιδιού κανένα πράγμα δεν είναι σπουδαιότερο από κάποιο άλλο. Παίζει με μια χρυσή καρφίτσα ή με ένα λευκό λουλούδι. Δεν έχει φόβο της απώλειας.
Για το παιδί ο κόσμος εξακολουθεί να είναι το όμορφο δοχείο μέσα στο οποίο δεν χάνεται τίποτα.
Δεν αναγκάζει τα πράγματα να εγκατασταθούν κάπου. Τα αφήνει να διαβούν μέσα από τα χέρια του σαν αγέλη σκοτεινών νομάδων που περνούν κάτω από μιαν αψίδα θριάμβου. Για λίγο φωτίζονται μέσα στην αγάπη του και έπειτα σκοτεινιάζουν ξανά·
ό,τι φωτίστηκε μέσα στην αγάπη του παραμένει εντός της σαν εικόνα που δεν πρόκειται να χαθεί.
(Ράινερ Μαρία Ρίλκε)
Χωρίς διακρίσεις
Ευτυχείτε!
Μαθαίνεις
Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά
και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο σήμερα,
γιατί το έδαφος του αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια…
Και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται
στη μέση της διαδρομής
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις…
με κάθε αντίο μαθαίνεις
(Χόρχε Λουίς Μπόρχες)
Θυμούμαι μικρός κάθουμουν συχνά στο κατώφλι του σπιτιού μας, έλαμπε ο ήλιος, καίγουνταν ο αγέρας, σ' ένα μεγάλο σπίτι στη γειτονιά πατούσαν σταφύλια, μύριζε ο κόσμος μούστο, κι εγώ σφαλνούσα τα μάτια ευτυχισμένος, άπλωνα τις φούχτες και περίμενα, κι έρχουνταν ο Θεός, όσο ήμουν παιδί ποτέ δε με γέλασε, έρχουνταν, παιδί κι αυτός σαν και μένα, και μού 'βαζε στα χέρια τα παιχνιδάκια του τον ήλιο, το φεγγάρι, τον άνεμο. "Χάρισμά σου" μού 'λεγε "χάρισμά σου, παίξε μαζί τους, εγώ έχω κι άλλα." Άνοιγα τα μάτια, ο Θεός εξαφανίζουνταν μα απόμεναν στα χέρια μου τα παιχνιδάκια του.
(Νίκος Καζαντζάκης, "Αναφορά στον Γκρέκο")
Ενώ εσύ μου φώναζες…
Μου μάθαινες να σε φοβάμαι…
Τραυμάτιζες την αυτοπεποίθηση μου…
Μου μάθαινες ότι δεν είχα αξιοπρέπεια επειδή ήμουν μικρός…
Μου μάθαινες να μην τολμάω, να μη δοκιμάζω, να μην προσπαθώ να ανακαλύπτω, να μην παίρνω πρωτοβουλίες, για να μη θυμώνεις…
Με έκανες να νιώθω ασήμαντος και αδύναμος…
Μου έδειχνες ότι δεν μπορούσα να σε εμπιστεύομαι…
Μου μάθαινες ότι δεν μπορούσα να σου μιλήσω αν είχα κάποιο πρόβλημα ή κάποιος μου έκανε κακό, γιατί φοβόμουν πώς θα αντιδρούσες…
Μου μάθαινες ότι όταν αγαπάμε κάποιον, έχουμε δικαίωμα να του φερόμαστε άσχημα…
Η φωνή σου δεν με άφηνε να σκεφτώ τα λόγια σου…
Ίδρωνα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, το στομάχι και τα αυτιά μου πονούσαν…
Θύμωνα που δεν νοιαζόσουν για αυτά που ήθελα να σου πω…
Αναρωτιόμουν που πήγε ο μπαμπάς μου…
Mου μάθαινες να φωνάζω κι εγώ…
Ήμουν μόνος μου…
Σκεφτόμουν ότι δεν μ’ αγαπάς πια…
Μου μάθαινες ότι επιτρέπεται να φέρομαι άσχημα σε κάποιον πιο αδύναμο από μένα…
Μου μάθαινες πώς να φερθώ στα παιδιά μου όταν μεγαλώσω…
Δεν φανταζόσουν τον αγώνα που πρέπει να δώσω τώρα που μεγάλωσα, για να μη γίνω σαν εσένα…
Την έχουν χαρακτηρίσει και ως «αόρατη βία» και είναι μία από τις βαθιές, οδυνηρές πληγές που παραμένουν ανοιχτές σε πολύ περισσότερες οικογένειες των δυτικών κοινωνιών απ’ ότι ίσως φανταζόμαστε…
Η ενδοοικογενειακή βία οφείλει να μας κρατά σε εγρήγορση, πάντα κινητοποιημένους. Δίχως άλλο, κάθε προσπάθεια ανάδειξης του μεγάλου αυτού προβλήματος είναι άξια αναφοράς.
Πόσο μάλλον, όταν μια αξιόλογη τέτοια προσπάθεια έρχεται από το μυαλό, το ταλέντο και την ευαισθησία ενός Έλληνα σπουδαστή.
Το βίντεο που ακολουθεί είναι προϊόν εργασίας του Άγγελου Ροδιτάκη, Έλληνα σπουδαστή στην Αθήνα, ο οποίος με την τεχνική του 3D Animation δημιούργησε ένα κλιπ διάρκειας μόλις ενάμιση λεπτού, που καταφέρνει να καταδείξει με τρόπο εύστοχο τη ρέουσα πληγή της ενδοοικογενειακής βίας.
Τούτα τα σκονισμένα βιβλία μέσα στα χαλάσματα
τα επίμονα δάχτυλα που το μέλλον έκανε δικά του
το δυνατό βλέμμα της νιότης που ορίζει το φως
τούτη η εικόνα της καταστροφής μ’ ένα παιδί που ψάχνει πεισματικά τα βιβλία του
δεν μπορεί παρά να διαπερνά σαν ρίγος πρωτόγνωρο τη ραχοκοκαλιά του κόσμου
Αυτό το φωτεινό γεμάτο δύναμη βλέμμα ορίζει την παιδεία
Δίνει τη σπίθα που φουντώνει την ελπίδα για ειρήνη
και δυναμώνει τη βεβαιότητα πως ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός
Το κορίτσι, κάπου στη Γάζα, που διασώζει τα βιβλία της από το βομβαρδισμένο σπίτι της, είναι η πιο δυνατή ελπίδα του κόσμου όλου. Ελπίδα για ειρήνη, σύνεση, πίστη στη γνώση και στον άνθρωπο, ξεκίνημα στη ζωή.
Ας ξεκινήσουμε με τη σκληρή γλώσσα των αριθμών: Κάθε μία ώρα χάνει τη ζωή του ένα παιδί στη Γάζα. Κι εμείς, που λογιζόμαστε «πολιτισμένος κόσμος», βλέπουμε σπαραχτικές φωτογραφίες παιδιών να κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και αναμασούμε σχόλια για την πολιτική που θερίζει ζωές, καταπατά γη άλλου, βολεύει και βολεύεται, προσπερνά νομιμότητες, χλευάζει ηθικές και μπρος σε συμφέροντα κι οφέλη θανατώνει παιδιά – να πάρει η ευχή – ακόμα και παιδιά! Παιδικά κορμάκια, κλαράκια στον άνεμο τη μια, κι έπειτα κόκκινα κουβαράκια στις αγκαλιές τραγικών πατεράδων.
«Κάτι πρέπει να γίνει», μονολογούμε. Ε, λοιπόν, οκτώ παιδιά από την Ολλανδία έλαβαν μέρος σε μια ταινία μικρού μήκους για να διαμαρτυρηθούν για τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς αμάχων – και κυρίως παιδιών – στη Γάζα. Σε ένα σύντομο βίντεο που έφτιαξε ο σκηνοθέτης Abdelkarim El-Fassi, οκτώ παιδιά από την Ολλανδία διηγούνται την ιστορία οκτώ παιδιών από την Παλαιστίνη που σκοτώθηκαν από τις ισραηλινές επιθέσεις. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΟΗΕ, τις τελευταίας δύο μέρες στη Γάζα χάνει τη ζωή του ένα παιδί κάθε μία ώρα, ενώ ο συνολικός αριθμός των θυμάτων από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς έχει ξεπεράσει τους 800.
Το βίντεο αφηγείται ακριβώς που βρίσκονταν τα παιδιά την ώρα του θανάτου τους. Μερικά ήταν στο Facebook, άλλα κοιμούνταν ή έβλεπαν κάποιον αγώνα του Μουντιάλ. Από το 2000, κάθε τρεις μέρες, ένα παιδί στην Παλαιστίνη σκοτώνεται από τον ισραηλινό στρατό. Κατά τη διάρκεια της χερσαίας επίθεσης των τελευταίων ημερών ο αριθμός αυτός εκτοξεύτηκε.
Η ταινία του Abdelkarim El-Fassi ξεκινά ουσιαστικά την καμπάνια ευαισθητοποίησης«Δεν είμαι πια εδώ, σε νοιάζει;»:
«Είναι απαραίτητη επειδή οι δυσανάλογης έκτασης ενέργειες του Ισραήλ, το οποίο παραβιάζει πολλές διεθνείς συνθήκες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν έχουν καταδικαστεί. Αξίζει λιγότερο η ζωή ενός παιδιού από την Παλαιστίνη;»
Μιλώντας για τέχνη που εκφράζει συναισθήματα και θέσεις, δείτε και μια σπαραχτική φωτογραφία, όπου ο Ισραηλινός καλλιτέχνης Armir Schiby, γνωστός για τα σατιρικά κολάζ που κάνει, τιμά τη μνήμη του Ahed Atef Bakr, 10 ετών, του Zakaria Ahed Bakr, 10 ετών, του Mohamed Ramez Bakr, 11 ετώνκαι του Ismael Mohamed Bakr, 9 ετών. Μιλάμε για τα τέσσερα παιδιά που δολοφονήθηκαν από ισραηλινές βόμβες την ώρα που έπαιζαν ποδόσφαιρο στην παραλία της Γάζας, όλα τους μέλη μιας οικογένειας ψαράδων.
Τρίζει η καρδιά όποιου θυμάται πως λέγεται άνθρωπος. Μόνο με το κεφάλι χαμηλά να περπατάμε μάς πρέπει. Ώμοι σκυφτοί και η ματιά κλαράκι γυρτό. Πόση ντροπή και πόση θλίψη..
Δύο χρόνια πριν, ο Αμερικάνος Nick Grava ταξίδεψε για 2 βδομάδες μέχρι το Κέιπ Τάουν για να επισκεφτεί τον αδελφό του Chris που τότε σπούδαζε στο University of Cape Town. Ο Nick είχε σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες και Ψυχολογία στο Northwestern University και είχε έντονη τη διάθεση αλλά και ανάγκη προσφοράς στον άνθρωπο.
Έξω από την πόλη, είδε τα τεράστια οικονομικά προβλήματα και τις βασικές ελλείψεις που είχαν τα παιδιά του τοπικού Ιδρύματος «Το Σπίτι της Ασφάλειας» όπου φιλοξενούνται τριάντα παιδιά, αρκετά από τα οποία έχασαν τους γονείς τους από AIDS, και συγκλονίστηκε. Ματαίωσε λοιπόν την πτήση της επιστροφής και αποφάσισε να παραμείνει και να βοηθήσει όσο χρειαζόταν. Δούλεψε σκληρά και πράγματι ενδυνάμωσε το Ίδρυμα και πρόσφερε από καρδιάς στην κοινότητα, έτσι ώστε οι ντόπιοι του κόλλησαν το παρατσούκλι «Intsikelelo» που στην τοπική γλώσσα Xhosa σημαίνει «ευλογημένος».
Τα δύο αδέλφια, με τη βοήθεια και των γονέων τους, κινητοποίησαν φορείς και διαδικασίες και οργάνωσαν ένα πλαίσιο υποστήριξης για το Ίδρυμα όπου ο κάθε ευαισθητοποιημένος πολίτης αυτού του πλανήτη μπορεί να συνεισφέρει. Μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα που δημιούργησε, ε δ ώ για να λάβετε περισσότερες πληροφορίες.
Ο Nick Grava, διευθυντής του ιδρύματος σήμερα, συνεχίζει να εργάζεται σκληρά για να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης των παιδιών. Δείτε το υπέροχο βίντεο που δημιούργησε για να αγγίξει τον κάθε συνάνθρωπο:
CHRIS GRAVA, EVELYN (Ιδρύτρια του «Σπιτιού της Ασφάλειας») & NICK GRAVA, καλοκαίρι 2013
Μια ολιγόλεπτη ταινία που δημιουργήθηκε από τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς του Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. Βόλου, μάς δημιουργεί πολλά και διαφόρων αποχρώσεων συναισθήματα αλλά τελικά, βοηθά ώστε να ριζοβολήσει το χαμόγελο στα χείλη μας…
Τούτο εδώ το φιλμάκι έλαβε μέρος στον διαγωνισμό δημιουργίας ταινίας μικρού μήκους, τον οποίο προκήρυξε το Ελληνικό Παρατηρητήριο ΕΠΑΠΙΔΕ για τη Διαπολιτισμική Παιδεία και Εκπαίδευση, σε συνεργασία με το Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ με θέμα :
«Xτίζοντας ένα πολύχρωμο σχολείο».
Τί θα γινόταν αν οι δάσκαλοι έπαιρναν την θέση των μαθητών και αντίστροφα;
Μπορεί ένα παιδί, γίνεται ένας έφηβος να «διδάξει» κάτι στους ενήλικους;
Μήπως τα μαγικά κλειδιά για μια ευτυχή και ισορροπημένη ζωή είναι κρυμμένα στην παιδικότητά μας;
Η ταινία που με ενδιαφέρον παρακολουθούμε εδώ, προσπαθεί να αναρωτηθεί για τα παραπάνω ερωτήματα, στηριζόμενη σε εμπειρίες από την εκπαίδευση παιδιών με αναπηρίες.
Γράφει κάπου ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ για την έμπνευση που έχει προσφέρει το Ευαγγέλιο του Ματθαίου σε τόσο πολλούς δημιουργούς – απ’ τον Μπαχ μέχρι τον Παζολίνι. Πρόκειται για ένα κείμενο με στιγμές απίστευτης ομορφιάς και συγκλονιστικής ανθρωπιάς.
Ιδιαίτερα αγαπημένο χωρίο αυτό όπου ο Χριστός, μιλώντας για την ελεημοσύνη, μιλά στην ουσία για τη δύναμη του αδυνάτων: «Όποιος ελεεί τον ταπεινότερο των αδελφών μου, τον Θεόν ελεεί».
Όλους μάς αφορά η εικόνα και η σκέψη ανθρώπων που ζητούν τη στήριξή μας, είτε γιατί αναγκάζονται στη δύση της ζωής τους να ζουν στον δρόμο, είτε γιατί η οικονομική δυσπραγία τούς έχει τσακίσει και γυρεύουν ένα χέρι απλωμένο, έναν λόγο ενθαρρυντικό, μια πόρτα ανοιχτή. Όλους μάς αφορά λοιπόν, μόνο που κάποιοι, όντως ανταποκρίνονται.
Γιατροί που προσφέρουν αμισθί τις γνώσεις τους ανά την Ελλάδα και που πάνω τους καθρεφτίζονται η ανθρωπιά, η αλήθεια, η κάθε μάνα και το κάθε παιδί, οι άδοξοι κι ένδοξοι νεκροί της ιστορίας, η σπαραχτική ωραιότητα του κόσμου.
Ελληνικό: Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο. Διεύθυνση: Εντός της πρώην Αμερικανικής βάσης (δίπλα στο Πολιτιστικό Κέντρο, 200 μέτρα από την Τροχαία), Ελληνικό. Τηλέφωνο: 2109 631 950. E-mail: mkiellinikou@gmail.com
Ιδού μια πολύτιμη εφεύρεση που υποστηρίζει την αυτόνομη πρόσβαση στη θάλασσα των συνανθρώπων μας που έχουν κινητικές δυσκολίες και η σκληρή, αδιάφορη υποδοχή της στη χώρα μας…
Η κατασκευή που βλέπετε στην παραπάνω φωτογραφία ονομάζεται seatrack και βοηθά εκείνους που αγωνίζονται να διαχειριστούν τις κινητικές δυσκολίες τους ώστε να βρίσκονται στο λατρεμένο υγρό στοιχείο με μεγαλύτερη ευκολία.
Η κατασκευαστική εταιρεία πρόσφερε λοιπόν τη δωρεάν εγκατάσταση τριών συστημάτων για την αυτόνομη πρόσβαση ατόμων με κινητικά προβλήματα στη θάλασσα – το ένα στην παραλία της Νέας Μάκρης. Φαίνεται όμως πως κάποιοι δεν ενδιαφέρονται αν μπορούν όλοι να κολυμπήσουν στην ευλογημένη θάλασσα. Αρκεί η εγκατάσταση να μη βρίσκεται εκεί, διότι τους… δημιουργεί προβλήματα πρόσβασης στη θέα!
Στην Ελλάδα της απανθρωπιάς και της αδιαφορίας, οι άνθρωποι του Λιμενικού Σώματος υποχώρησαν κάτω από την πίεση που δέχτηκαν από μια μικρή ομάδα περιοίκων και δεν επέτρεψαν τελικά να ολοκληρωθούν οι εργασίες τοποθέτησης της ράγας. Το θέμα ξεσήκωσε οργισμένες αντιδράσεις στο διαδίκτυο: «Θα το καταλάβουν όταν το χρειαστούν οι ίδιοι».
Eν τω μεταξύ το μικρό ντοκιμαντέρ του Νίκου Λογοθέτη που συμμετείχε στον θαυμάσιο διεθνή διαγωνισμό που οργανώνει το Vimeo παρουσιάζει το seatrac μέσα από τα μάτια του οραματιστή και εφευρέτη του, ο οποίος έμεινε ο ίδιος ανάπηρος έπειτα από τροχαίο. Ήταν ο πρώτος που ένιωσε ξανά την ελευθερία του να είσαι αυτόνομος και θέλησε να μοιραστεί την ιδέα του με όσους τη χρειάζονται. «Είδα ανθρώπους να κλαίνε διότι είχαν 25 χρόνια να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα».
Η ταινία έφτασε στους ημιτελικούς του διαγωνισμού Focus Forward Films στο Vimeo. Η βραβευμένη σειρά ταινιών μικρού μήκους FFF έχει σαν θέμα της καινοτόμες ιδέες που αναδιαμορφώνουν τον κόσμο μέσα από πράξεις ή εφευρέσεις και είναι σκηνοθετημένες από διάσημους ή νέους κινηματογραφιστές από όλο τον κόσμο. Το φιλμάκι κέρδισε το βραβείο κοινού το 2013. Αξίζει πράγματι της προσοχής όλων μας:
ονομαζόταν ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚόΣ ΣΤΑΘΜόΣ ΝέΩΝ Ν.Ηρακλείου (2012-2018). Μετά την κατάργηση του θεσμού, συνεχίζει και επιβιώνει! Στόχος μας, να καρπίζει και ν΄ανθοφορεί στις ανθρώπινες ψυχές-ρίζες.Θα μας βρείτε και εδώ:symvstathmos@gmail.comtwitter.com/symvstathmosfacebook.com/symvstathmos
Η μοναδική μας υποχρέωση είναι να σώσουμε τα όνειρά μας
☼ Μόνο με την καρδιά βλέπει κανείς σωστά, την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια(Από τον "Μικρό Πρίγκηπα" του Saint-Exupery)
☼ Aν υπάρχει φως στην ψυχή,
θα υπάρχει ομορφιά στον άνθρωπο.
Αν υπάρχει ομορφιά στον άνθρωπο,
θα υπάρχει αρμονία στο σπίτι.
Αν υπάρχει αρμονία στο σπίτι,
θα υπάρχει τάξη στο έθνος.
Αν υπάρχει τάξη στο έθνος,
θα υπάρχει ειρήνη στον κόσμο. (Κινέζικη παροιμία)
☼ Είμαι άνθρωπος και δεν έχω σταματήσει να κάνω λάθη. Λάθη, τα οποία προσφέρουν χαρά, πόνο, θλίψη και ερωτήματα... Θα συνεχίσω να κάνω λάθη γιατί παρέχουν συναισθήματα κι εγώ θέλω να συνεχίσω να είμαι άνθρωπος!
☼ Kάθε μέρα θα θυμίζω στον εαυτό μου να απλώνει το χέρι και να σε αγγίζει απαλά. Γιατί δε θέλω να χάσω την ευκαιρία να σε αγγίξω. Κάθε μέρα θα δίνω στον εαυτό μου την ευκαιρία της αγάπης, ό,τι κι αν συμβεί. (Leo Buscalia)
☼ Αν δεν αγκαλιάσεις τον εαυτό σου εσύ πρώτα, μην περιμένεις να το κάνει άλλος. Αγάπα τον άνθρωπο γιατί είσαι εσύ... (Νίκος Καζαντζάκης)
☼ Η ζωή είναι το δώρο του Θεού σε μας. Ο τρόπος με τον οποίο θα ζήσουμε, είναι το δώρο μας σε κείνον! (Λέο Μπουσκάλια)
☼ Η σοφία είναι αποτέλεσμα της στάσης. Επειδή, όμως, δεν είναι στόχος της στάσης, δεν μπορεί να παρακινήσει κανένα στο να μιμείται τη στάση.. Εσείς τρώτε όπως εγώ. Αν, όμως, φάτε με το δικό μου τρόπο, θα σας ωφελήσει (Μπέρτολτ Μπρέχτ)
☼ Ο πιο σίγουρος τρόπος για να καταστρέψεις έναν νέο είναι να του διδάξεις να εκτιμάει περισσότερο εκείνους που σκέφτονται σαν αυτόν, από εκείνους που σκέφτονται διαφορετικά απ' αυτόν (Friedrich Nietzsche)
☼ Oι άνθρωποι μαθαίνουν καλύτερα όταν συμμετέχουν σε δραστηριότητες που θεωρούν χρήσιμες για την πραγματική ζωή και έχουν σχέση με την κουλτούρα τους.
☼ Τα "μάτια" της καρδιάς και θαμπώνουν και ξεραίνονται από βοριάδες και χιονές, όμως παράλληλα αντλούν δύναμη από το φιλικό βλέμμα του διπλανού, από την αύρα της ζωής και από τον παλμό του κόσμου.
☼ ...και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο, με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει: ΜΙΛΑ!...(Αζίζ Νεσίν)
☼ Εμείς οι έφηβοι, υπάρχουν στιγμές που θα θέλαμε να μεγαλώσουμε γρήγορα, για να είμαστε ελεύθεροι κι ανεξάρτητοι και να μην δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν. Υπάρχουν όμως και κάποιες στιγμές που τρομάζουμε. Δεν θέλουμε να μεγαλώσουμε, γιατί διαπιστώνουμε πόσο δύσκολο είναι να μπορεί κανείς στην εποχή μας να στηρίζεται στα πόδια του και να είναι ανεξάρτητος. Και τότε κάνουμε ΥΠΟΜΟΝΗ, φροντίζοντας να εφοδιάσουμε τον εαυτό μας με γνώσεις και συναισθηματικές εμπειρίες, ώστε να προετοιμάσουμε την εποχή της πολυπόθητης αυτονομίας όπως ο καθένας μας την ονειρεύεται (Ρούντολφ Ντράικωρς)
☼ Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος, είναι να διαγράψεις τη μνήμη του. Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του. Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία... Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν. Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα. Μίλαν Κούντερα (Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης)
☼ «Αν ο καθένας σκέπτουνταν λιγότερο το άτομο του και δούλευε περισσότερο για το γενικό καλό, θα έβλεπε μια μέρα πως πάλι για τον εαυτό του δούλεψε.» Π.Σ. Δέλτα (Παραμύθι χωρίς όνομα)
☼ Να είσαι ειλικρινής στις σκέψεις σου, καθαρός στα αισθήματα σου. Δεν θα χρειαστεί να κυνηγήσεις την ευτυχία. Θα σε κυνηγήσει εκείνη.
☼ Κάθε δυσκολία στη ζωή μας είναι χρήσιμη. Ακόμη και η πέτρα κάτω από πίεση γίνεται διαμάντι...
☼ Να θυμάσαι ότι στο πάρτι της ζωής σου εσύ δίνεις το ρυθμό!!!!
☼ Μπορείς να καταλάβεις την ποιότητα ενός ανθρώπου αν παρατηρήσεις πως συμπεριφέρεται σε αυτούς που δεν έχουν τίποτα να του προσφέρουν!
☼ Όπως ξέρουμε, όλοι μας φοράμε μάσκες κι έρχεται κάποια στιγμή που δεν μπορούμε να τις βγάλουμε χωρίς να ξεκολλήσουμε μαζί τους κι ένα κομμάτι από το πετσί μας.
☼ Μερικοί άνθρωποι είναι σαν τα παπούτσια: όσο πιο φτηνοί είναι, τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνουν
☼ Η μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή είναι να ξέρεις πως σ' αγαπούν επειδή είσαι ο εαυτός σου, ή, σωστότερα ότι σ' αγαπούν παρ' όλο που είσαι ο εαυτός σου.
☼ Αυτοί που μελέτησαν προσεκτικά τον τρόπο διακυβέρνησης των ανθρώπων, πρέπει να έχουν πεισθεί ότι η τύχη των εθνών εξαρτάται από την εκπαίδευση των νέων. (Αριστοτέλης)
ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ
Ο Χαλίλ Γκιμπράν για τους γονείς…
Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας. Είναι οι γιοί και οι κόρες της επιθυμίας της Ζωής για τον εαυτό της. Έρχονται με μέσο εσάς αλλά όχι από εσάς και παρόλο που είναι μαζί σας, δε σας ανήκουν. Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, μα όχι και τις σκέψεις σας, γιατί έχουν τις δικές τους. Μπορείτε να στεγάσετε τα σώματά τους, μα όχι και τις ψυχές τους, γατί οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο, το οποίο δεν μπορείτε να επισκεφθείτε, ούτε καν στα όνειρά τους. Μπορείτε να παλέψετε να γίνετε σαν αυτά, μα μην προσπαθείτε να τα κάνετε σαν εσάς.
Video με Ψυχή
Και πρώτα απ' όλα τι εννοούμε λέγοντας παιδεία; Την πληροφορία, την τεχνική, το δίπλωμα εξειδίκευσης που εξασφαλίζει γάμο, αυτοκίνητο κι ακίνητο, με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος ή την πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου, με τεχνική αναθεώρησης κι ονειρικής δομής, με αγωνία απελευθέρωσης και με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τ'άστρα;
Μάνος Χατζιδάκις
Γονιός συλλογάται…
Εάν μπορούσα να ξαναμεγαλώσω το παιδί μου από την αρχή... Θα έχτιζα πρώτα την αυτοπεποίθησή του και μετά το σπίτι,
Θα ζωγράφιζα πιο πολύ με δαχτυλομπογιές και θα κούναγα λιγότερο το δάχτυλο,
Θα διόρθωνα το παιδί μου λιγότερο και τον εαυτό μου περισσότερο,
Θα έπαιρνα τα μάτια μου από το ρολόι και θα τα χρησιμοποιούσα για να βλέπω,
Θα πετούσα πιο πολλούς χαρταετούς,
Θα σταματούσα να το παίζω σοβαρός και θα έπαιζα με σοβαρότητα,
Θα έτρεχα σε πιο πολλούς αγρούς και θα κοιτούσα πιο πολλά αστέρια,
Θα αγκάλιαζα περισσότερο και θα κατηγορούσα λιγότερο. Εάν μπορούσα όμως να ξαναμεγαλώσω το παιδί μου από την αρχή...
Όταν εγώ σου ζητάω να μ’ ακούσεις
κι εσύ αρχίζεις να μου δίνεις συμβουλές
δεν κάνεις αυτό που σου ζήτησα.
Όταν εγώ σου ζητάω να μ’ ακούσεις
και εσύ αρχίζεις να μου λες πως δεν πρέπει να αισθάνομαι έτσι
ποδοπατείς τα αισθήματά μου.
Όταν εγώ σου ζητάω να μ’ ακούσεις
και συ νομίζεις πως πρέπει να κάνεις κάτι
για να λύσεις το πρόβλημά μου,
όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο με απογοητεύεις.
Άκουσέ με! Μόνο αυτό σου ζητάω. Άκουσέ με!
Μη μου μιλήσεις, μην κάνεις πράγματα για μένα,
δεν είναι αυτό που θέλω.
Απλώς άκουσέ με!
Μπορώ να τα καταφέρω και μόνος μου.
Δεν είμαι ανήμπορος. Ίσως αποθαρρημένος και δισταχτικός, αλλά όχι ανήμπορος!
Όταν εσύ κάνεις για μένα κάτι
που μπορώ και χρειάζομαι να το κάνω μόνος μου,
μου εντείνεις το φόβο και την αδυναμία μου.
Όταν όμως αποδεχτείς απλά πως αισθάνομαι,
αυτό που αισθάνομαι –όσο παράλογο κι αν είναι το συναίσθημά μου- τότε μπορώ να προχωρήσω,
να καταλάβω τι κρύβει ο παραλογισμός μου.
Κι όταν πια αυτό το αποσαφηνίσω, οι απαντήσεις γίνονται ξεκάθαρες και δε χρειάζομαι συμβουλές.
Τα παράλογα συναισθήματα δεν είναι πια παράλογα
όταν καταλάβουμε τι κρύβουν.
Ίσως γι’ αυτό η προσευχή να λειτουργεί συχνά για μερικούς ανθρώπους. Γιατί ο Θεός είναι βουβός.
Δεν προσπαθεί να δώσει συμβουλές,
ούτε να σώσει την κατάσταση.
Ακούει μόνο και αφήνει σε σένα να κάνεις τη δουλειά.
Γι’ αυτό σε παρακαλώ, άκουσέ με! Άκουσέ με!
Κι αν θέλεις να μιλήσεις περίμενε λίγο τη σειρά σου.
Και τότε εγώ θα ακούσω εσένα.
"Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά.
Είχανε κλείσει ένα σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών & τα τζιτζίκια τραγουδούσαν κάτου απ' το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο.
Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών χωρίς να βλέπουν στα νερά τη σκιά τους. Κι ήτανε σαν αγάλματα μικρά της ερημιάς και της γαλήνης.
Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι. Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα.
Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη τη νύχτα παίζανε στον κάμπο.
Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα.
Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι που ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν. Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν.
Γι᾿ αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά με το φεγγάρι"
(Γιάννης Ρίτσος)
«Ο Άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση»