Μια υπέροχη ταινία animation για την αναγκαιότητα αποδοχής των παιδιών με αναπηρία

Όλα, μα όλα παιδιά θέλουν να παίξουν. Τα παιδιά με αναπηρία δεν διαφέρουν. Ο «Ian» είναι μια ταινία animation, μικρού μήκους, εμπνευσμένη από τον πραγματικό Ian, ένα αγόρι με αναπηρία που αποφασίζει να φτάσει στην παιδική χαρά και να διεκδικήσει τη θέση του εκεί, παρά το ότι τα υπόλοιπα παιδιά γελούν εις βάρος του. Πρόκειται για μια όμορφη και άρτια αισθητικά ταινία που αναδεικνύει την ανάγκη για αποδοχή των παιδιών με αναπηρίες και ένταξή τους σε μια κοινωνική ομάδα.

Ο «Ian» απευθύνεται σε παιδιά και βέβαια σε ενήλικες απ’ όλο τον κόσμο. Προβλήθηκε αρχικά στη Λατινική Αμερική και στη συνέχεια διαδόθηκε και στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου.

Την ιδέα για το film «Ian» συνέλαβε η μητέρα του παιδιού, η οποία το είδε ως ένα είδος «αποστολής» με σκοπό να εκπαιδεύσει το γιό της ώστε να διαχειρίζεται και ν΄ αντιμετωπίζει τους νταήδες που τον κορόϊδευαν στην παιδική χαρά. Όταν συνειδητοποίησε ότι η ανάγκη για ουσιαστική ένταξη και αποδοχή ήταν μεγαλύτερη από το ζήτημα που δημιουργήθηκε στην παιδική χαρά, έγραψε ένα βιβλίο και ίδρυσε το «Ίδρυμα Ian« για να φωτίσει αγκυλωμένες νοοτροπίες και στερεοτυπικές θέσεις για τους ανάπηρους ανθρώπους. Απευθύνθηκε στο Mundo Loco, ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο ψηφιακό στούντιο animation στη Λατινική Αμερική, για να τη βοηθήσει στη δημιουργία του «Ian», μιας ταινίας animation που θα είχε τη δύναμη να μεταδώσει το μήνυμα της κοινωνικής αποδοχής σε όλο τον κόσμο.

Η ταινία είναι σκοπίμως χωρίς λόγια ώστε να γίνει ο «Ian» σύμβολο ανθρώπων από διαφορετικά έθνη, με την αναπηρία να λειτουργεί ως κοινό χαρακτηριστικό. «Δουλέψαμε σκληρά για να κάνουμε το φιλμ τόσο απλό και καθαρό, ώστε ένα παιδί προσχολικής ηλικίας να καταλαβαίνει και ένας ενήλικος να ανακαλύπτει διάφορα επίπεδα της ιστορίας» τονίζει ο σεναριογράφος Gastón Gorali.
Η οικουμενικότητα πίσω από την ιδέα για την ταινία, μίλησε στην καρδιά του Gorali αμέσως. «Στην πρώτη συνάντηση με την μητέρα του Ian, αισθάνθηκα την ώθηση και την ανάγκη να κάνω κάτι. Να εμπλακώ. Η ιστορία του Ian ήταν τόσο έντιμη, σκληρή αλλά και γεμάτη από ελπίδα… Το συναίσθημα της αλλοτρίωσης είναι κοινό για όλους μας. Δεν χρειάζεται να έχουμε μια αναπηρία για να βιώσουμε την απομόνωση και τον αποκλεισμό στις ζωές μας. Αγωνιζόμαστε απέναντι σε μια δύναμη που μας ωθεί μακρυά από ό,τι θέλουμε να είμαστε και να κάνουμε».

Ο πραγματικός Ian είναι ένας μαθητής της Τετάρτης Τάξης που, όπως τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του θέλει να παίξει με τους φίλους του. Αλλά επειδή μερικά παιδιά δεν είναι συνηθισμένα να σχετίζονται με κάποιον όπως ο Ian -κάποιον που έχει εγκεφαλική παράλυση, χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο και έναν υπολογιστή που δουλεύει με τις κινήσεις των ματιών του ώστε να επικοινωνεί- τον φοβερίζουν και δεν τον περιλαμβάνουν στο παιχνίδι τους.
Ο Ian θέλει να ξέρει όλος ο κόσμος ότι τόσο ο ίδιος, όσο και όλα τα άλλα παιδιά με αναπηρίες μπορούν να παίξουν, αρκεί τα υπόλοιπα παιδιά να τα εντάξουν στην παρέα τους. «Μπορώ να παίξω και να συμμετέχω» ισχυρίζεται ο Ian.

Η ταινία εκπαιδεύει τα παιδιά στην παιδική χαρά να κατανοήσουν ότι ο Ian θέλει να παίξει μαζί τους κι εκείνοι πράγματι μπορούν να παίξουν μαζί του. Το φιλμ animation «Ian» δείχνει ότι όλα τα παιδιά, άτομα με αναπηρίες ή όχι, έχουν πλαστεί από το ίδιο υλικό.

Όταν είδε η, Sheila Graschinsky, η μητέρα του Ian, πώς συμπεριφέρθηκαν στο γιό της τα παιδιά που δεν ήταν εξοικειωμένα στην επαφή με συνομηλίκους τους με αναπηρίες, το έβαλε σκοπό να δουλέψει ώστε να αλλάξει τις αντιλήψεις τους. Έγραψε ένα βιβλίο, το «Δώρο», όπου περιγράφει την καθημερινή ζωή μιας οικογένειας στην οποία υπάρχουν άνθρωποι με αναπηρία. Μοίρασε το βιβλίο στα παιδιά που δεν αποδέχθηκαν τον Ian στην παιδική χαρά, γνωρίζοντας βέβαια ότι η διανομή των βιβλίων στις παιδικές χαρές δεν θα ασκούσε την ευρεία επίδραση που η ίδια ήθελε να επιτύχει.

Για την Graschinsky, το μήνυμα του «Ian» διαχέεται πολύ περισσότερο. Η χωρίς λόγια πλοκή του animation film «Ian» είναι ένα αγόρι που αγωνίζεται να επιτύχει την πρόσβαση σε κάτι που θέλει, κάτι που τα άλλα παιδιά έχουν εύκολα. Οι ανάπηροι άνθρωποι αγωνίζονται καθημερινά για να έχουν πρόσβαση στους δημόσιους χώρους, τις εργασίες τους και τους κοινωνικούς θεσμούς.

Η διεθνής προσοχή που αποκτά η ταινία αποδεικνύει στη Graschinsky ότι «ένας κόσμος κοινωνικής αποδοχής είναι εφικτός».
«Η ταινία είναι μια ευκαιρία για όλη την κοινωνία… να σπάσει τα εμπόδια, να ρίξει τα τείχη, και να μας απελευθερώσει από τις προκαταλήψεις», υποστηρίζει η Graschinsky. Η ταινία δημιουργήθηκε με τέτοιο τρόπο, ώστε «να οδηγήσει [όλα τα παιδιά] να αποκτήσουν τα συγκεκριμένα εργαλεία για να γίνουν άνθρωποι της αλληλεγγύης».

Ο «Ian» παρουσιάστηκε στις Κάννες το Μάιο του 2018. Γράφτηκε από τον Gastón Gorali, με παραγωγούς τον Juan Jose Campanella (βραβευμένο με το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας «The Secret in their Eyes» το 2010) και το «Ίδρυμα Ian«, ένα μη κερδοσκοπικό οργανισμό που ιδρύθηκε από τη μητέρα του Ian, η οποία έχει ως αποστολή είναι να κάνει καλύτερη τη ζωή για τις οικογένειες των ανθρώπων με αναπηρίες.

Ο «Ian» έχει κερδίσει πολλά διεθνή βραβεία, ενώ έχει προταθεί για Όσκαρ 2019, στην κατηγορία ταινιών animation μικρού μήκους.

Χαρείτε τον και στηρίξτε το σημαντικό, πανανθρώπινο μήνυμά του:

 

Πηγές: respectability.org και variety.com

Σχολική ετοιμότητα: Είναι πράγματι έτοιμα τα πρωτάκια μας για το σχολείο;

Ο Σεπτέμβριος πλησιάζει, το καλοκαιράκι πορεύεται ασθμαίνοντας και…τα πρωτάκια μας ετοιμάζονται με αγωνία και λαχτάρα μαζί να φορτώσουν τους μικρούς, μαυρισμένους τους ώμους με  τις σχολικές τους τσάντες!  Άραγε, είναι έτοιμα τα τρυφερούδια μας;

Μιλάμε λοιπόν για τη σχολική ετοιμότητα των παιδιών! Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, η σχολική ετοιμότητα περιοριζόταν στη χρονολογική ηλικία του παιδιού. Σήμερα, εκτός από την ηλικία των παιδιών, δείκτες σχολικής ετοιμότητας αποτελούν η γλωσσική επάρκεια των παιδιών, η σωματική τους υγεία, η κοινωνική προσαρμοστική τους ικανότητα, η επαρκής αυτοεξυπηρέτηση, η ανάπτυξη λεπτής και αδρής κινητικότητας, η ικανότητα επίλυσης προβλημάτων κ.λ.π.

Η σχολική ετοιμότητα είναι ένα ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης (σωματικής/κινητικής, ψυχοκοινωνικής / συναισθηματικής, γλωσσικής / γνωστικής) ενός παιδιού, που του επιτρέπει να ανταποκριθεί με επιτυχία στις απαιτήσεις του δημοτικού σχολείου.

Με τον πιο απλό ορισμό, ένα παιδί που είναι έτοιμο για το σχολείο (Α’ Δημοτικού), σημαίνει ότι έχει κατακτήσει βασικές δεξιότητες και γνώσεις από μια ποικιλία τομέων που θα μπορέσουν να του διασφαλίσουν μια επιτυχημένη πορεία.

Ηλικιακά, τα περισσότερα παιδιά έχουν φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο και πληρούν τις προϋποθέσεις ένταξης μεταξύ  5 ετών και 7 μηνών και 6 ετών και 6 μηνών.

Κάποια παιδιά παρότι βρίσκονται στην ηλικία αυτή και τυπικά δικαιούνται να φοιτήσουν στην Α’ Δημοτικού, δεν είναι ακόμη ‘ώριμα’ ώστε να αντεπεξέλθουν με επάρκεια στο νέο απαιτητικό τους ρόλο. Παρακάτω αναφέρονται τα βασικά κριτήρια σχολικής ετοιμότητας που συνδέονται άμεσα με την ομαλή προσαρμογή του παιδιού στην Α’  Δημοτικού:

ΒΑΣΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΟΓΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΣΚΟΠΙΑ: 

Γλωσσικές δεξιότητες 

Αντίληψη Λόγου 

• Ακολουθεί σύνθετες οδηγίες
• Παρακολουθεί και κατανοεί ιστορίες (κατάλληλες για την ηλικία του)
• Παρακολουθεί και κατανοεί μια απλή συνομιλία
• Κατανοεί  ανέκδοτα και γρίφους
• Κατανοεί απλά λογοπαίγνια

Έκφραση Λόγου 

• Χρησιμοποιεί προτάσεις που περιλαμβάνουν δύο ή περισσότερες ιδέες
• Χρησιμοποιεί περιγραφική γλώσσα
• Γνωρίζει απέξω και απαγγέλλει κάποια κοινά ποιηματάκια και τραγούδια
• Προσποιείται, δημιουργεί και συνθέτει τραγούδια ή ιστορίες
• Λέει ή επαναφηγείται ιστορίες ή / και καθημερινές εμπειρίες
• Κάνει ερωτήσεις και εκφράζει την περιέργεια του
• Εκφράζει ιδέες έτσι ώστε οι άλλοι μπορούν να τις καταλάβουν
• Απαντάει σε «ναι / όχι» ερωτήσεις
• Απαντάει σε ανοιχτές ερωτήσεις (π.χ., «Τι έχετε για μεσημεριανό σήμερα;»)
• Απαντάει σε ερωτήσεις που εισάγονται με τι, πως, που, πότε, γιατί.
• Συμμετέχει σε συζητήσεις
• Κάνει το ίδιο το παιδί έναρξη συζήτησης
• Χρησιμοποιεί πληθυντικό αριθμό, αντωνυμίες και χρόνους σωστά
• Χρησιμοποιεί  τη γλώσσα για να μιλήσουμε για τα αντίθετα και να συγκρίνει τα πράγματα
• Μιλά για πράγματα που πρόκειται να συμβούν, καθώς και πράγματα που έχουν ήδη συμβεί
• Η ομιλία του είναι πλήρως κατανοητή από μη εξοικειωμένους ακροατές/συνομιλητές
• Χρησιμοποιεί σωστά την μελωδικότητα της φωνής του (προσωδία) ψιθυρίζει και αλλάζει τόνο φωνής αν χρειαστεί

 

Κοινωνικές δεξιότητες 

• Μπορεί να συστηθεί σε κάποιον
• Χαιρετάει σε είσοδο και έξοδο από κάποιο χώρο
• Έχει βλεμματική επαφή
• Κάνει έναρξη διαλόγου
• Διατηρεί διάλογο
• Χρησιμοποιεί εκφράσεις προσώπου (σε κάποιο βαθμό)
• Προσαρμόζεται σε μη οικείες συνθήκες
• Έχει περιέργεια για τον κόσμο
• Ακολουθεί κανόνες

ΒΑΣΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΣΚΟΠΙΑ:

ΘΕΣΗ  ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ:

Ικανότητα συνεργασίας σε θέση εγκεφαλικής ισχύος (brain power), όπου το παιδί οργανώνεται σε γνωστικά απαιτητική δραστηριότητα, χωρίς άμεση επιτήρηση από ενήλικα (ενήλικας σε απόσταση όπως πχ. η θέση δασκάλου μαθητή στην τάξη)

 ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ- ΟΡΓΑΝΩΣΗ:

Ικανοποιητική ικανότητα συγκέντρωσης προσοχής τόσο σε δραστηριότητες τραπεζιού, όσο και στο χώρο. Είναι σημαντική η καλή οργάνωση σε πολυαισθητηριακό περιβάλλον (ήχων, οπτικών ερεθισμάτων, απτικών ερεθισμάτων κτλ.) και η σχετική σταθερότητα ποιότητας παραγόμενου έργου στο περιβάλλον αυτό. Ικανοποιητική διάρκεια οργάνωσης στην καθιστή θέση. Ανταπόκριση σε ομαδική εντολή.

 ΑΔΡΗ ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ:

Να είναι σε θέση να ανταποκρίνεται σε δραστηριότητες αδρής κινητικότητας (ισορροπία, αδρός και αμφίπλευρος συντονισμός, ασκήσεις με πηδήματα και μπάλα, πλευρίωση, πέρασμα μέσης γραμμής σώματος). 

ΛΕΠΤΗ ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ: 

Να έχει κατακτήσει ώριμη λεπτή κίνηση και γραφοκινητικότητα (χρήση ψαλιδιού, σύλληψη μολυβιού, αντιγραφική ικανότητα φορμών και κεφαλαίων γραμμάτων, οπτικοκινητικός συντονισμός, οπτική επεξεργασία).

ΠΡΑΞΙΑΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ: 

Να ανταποκρίνεται  και να οργανώνει την δράση του όπου απαιτείται πραξιακός μηχανισμός (η ικανότητα κατανόησης σχεδιασμού και προγραμματισμού δεδομένων που απαιτούνται για μια δράση, όπως και η ικανότητα επιτυχούς αποτελέσματος). Κατασκευαστική πράξη (πχ. Αντιγραφή μοντέλων).

ΑΥΤΟΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ: 

Πλήρης ανεξαρτησία σε πλύσιμο ,ντύσιμο, φαγητό, τουαλέτα.

ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ: 

Δεξιότητες προσανατολισμού και κατευθυντικότητας στο χρόνο και στο χώρο (οι  έννοιες περιγράφονται στη συνέχεια).

ΜΝΗΜΗ: 

Καλή ακουστική και οπτική μνήμη (έως 6 ψηφία – εικόνες ανάκληση).

ΒΑΣΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΝΩΣΤΙΚΗ/ΜΑΘΗΣΙΑΚΗ ΣΚΟΠΙΑ:

ΛΟΓΙΚΟΜΑΘΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ:

• Αναγνωρίζει μεγέθη (πχ.μικρό –μεγάλο, μεσαίο, ψηλό –κοντό ) και μπορεί να κάνει συγκρίσεις μεγεθών.
• Αναγνωρίζει ποσότητες (πχ. πολλά-ένα-λίγα, περισσότερα-λιγότερα, άδειο-γεμάτο).
• Μπορεί να κάνει σειροθετήσεις κατά μέγεθος και ποσότητα.
• Μπορεί να ομαδοποιεί αντικείμενα
• Μπορεί να καταμετρήσει τουλάχιστον δέκα αντικείμενα με στρατηγική
• Μπορεί να αναγνωρίσει τους αριθμούς ως το δέκα
• Μπορεί να αντιστοιχίσει αριθμό με αντίστοιχο αριθμό αντικειμένων
• Μπορεί να αναγνωρίσει ιδιότητες αντικειμένων (πχ. μαλακό-σκληρό, βρεγμένο -στεγνό, γυάλινο, πλαστικό, ξύλινο, κρύο-ζεστό)
• Αναγνωρίζει και εντοπίζει ομοιότητες και διαφορές (πχ.σε αντικείμενα, εικόνες)
• Αναγνωρίζει τα χρώματα
• Αναγνωρίζει τα σχήματα
• Αναγνωρίζει και τοποθετεί αντικείμενα με τη σειρά πρώτο-δεύτερο-τρίτο
• Αντιλαμβάνεται την έννοια μισό-ολόκληρο

 

ΓΡΑΦΟ-ΦΩΝΟΛΟΓΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΟΤΗΤΑ: 

• Αναγνωρίζει μεμονωμένα τα κεφαλαία φωνήματα του αλφάβητου
• Μπορεί να γράφει τα περισσότερα γράμματα του αλφάβητου
• Αναγνωρίζει πρώτο φώνημα λέξης
• Μπορεί να γράφει το όνομα του
• Αντιγράφει λέξεις
• Εντοπίζει μεμονωμένα φωνήματα μέσα σε λέξη

 

ΕΝΝΟΙΕΣ ΧΩΡΟΥ 

Αναγνωρίζει την θέση αντικειμένων και του σώματός του καθώς και τοποθετεί αντικείμενα στο χώρο του σύμφωνα με τις έννοιες:

Πάνω-κάτω, μέσα-έξω, μπροστά-πίσω, κοντά-μακριά, ανάμεσα,  δεξιά-αριστερά, πρώτο-τελευταίο.

 

ΕΝΝΟΙΕΣ ΧΡΟΝΟΥ 

• Αντιλαμβάνεται τις έννοιες: πρωί-μεσημέρι-βράδυ, πριν-τώρα-μετά, χθες-σήμερα-αύριο.
• Λέει τις ημέρες της εβδομάδας με την σειρά.
• Γνωρίζει τις εποχές του χρόνου και τις συνδέει με τα αντίστοιχα καιρικά φαινόμενα (πχ. Τον χειμώνα κάνει κρύο)

ΒΑΣΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΟ-ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΣΚΟΠΙΑ:

 Σύμφωνα με τη λογική του δείκτη νοημοσύνης, «έξυπνος μαθητής», για παράδειγμα, θεωρείται αυτός που λέει απ’ έξω το μάθημα, που γράφει χωρίς λάθη, και που αποκτά εύκολα γνώσεις. Το πώς νιώθει, πώς αντιδρά ως παιδί, κανένας δείκτης νοημοσύνης δε μπορεί να το δείξει.

Τα βασικά χαρακτηριστικά της ψυχοσυναισθηματικής ανάπτυξης ενός παιδιού κατά την  ένταξή του στην Α’ Δημοτικού αφορούν στο τρίπτυχο της συναισθηματικής νοημοσύνης, της συναισθηματικής ωριμότητας και της συναισθηματικής ετοιμότητας και  μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως εξής:

Συναισθηματική νοημοσύνη

Η ικανότητα να ερμηνεύει κανείς τα συναισθήματα των άλλων και να διαχειρίζεται διαπροσωπικές σχέσεις και αλληλεπιδράσεις. Η  ικανότητα για λογικό έλεγχο των συναισθημάτων για χειρισμό της συναισθηματικής ζωής με την νοημοσύνη. Η ικανότητα να γνωρίζει κανείς πότε βιώνει ένα συναίσθημα, να μπορεί να κατονομάσει τα συναισθήματα του άλλου αλλά και να αναγνωρίζει και να είναι ευαίσθητος στην εκδήλωση των συναισθημάτων των άλλων (Goleman, 1995).

Συναισθηματική ωριμότητα

Συναισθηματική (αλλιώς ψυχοκοινωνική) ωριμότητα είναι η ικανότητα προσαρμογής ενός παιδιού στις απαιτήσεις του περιβάλλοντος, η οποία εξαρτάται από τα ατομικά χαρακτηριστικά του παιδιού σε συνδυασμό με τη διαπαιδαγώγησή του.

Τα επτά συστατικά στοιχεία της συναισθηματικής ετοιμότητας σύμφωνα με τον Gottman, 1997: 

• ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ: Η αίσθηση ελέγχου και άνεσης του παιδιού πάνω στο σώμα του και στη συμπεριφορά του.
• ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ: Η εντύπωση του παιδιού ότι η ανακάλυψη και οι καινούργιες ιδέες του θα είναι θετικές και θα προσφέρουν ικανοποίηση
• ΠΡΟΘΕΣΗ: Περιέχει την αίσθηση επιδεξιότητας και αποτελεσματικότητας
• ΑΥΤΟΕΛΕΓΧΟΣ: Η ικανότητα του παιδιού να συντονίζει και να ελέγχει την δράση του με τρόπους κατάλληλους προς την ηλικία του
• ΑΡΜΟΝΙΚΟΤΗΤΑ: Η ικανότητα του παιδιού να σχετίζεται με τους άλλους έχοντας άμεση κατανόηση και συναίσθημα για την κατάσταση τους
• ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: Η επιθυμία και η ικανότητα του παιδιού να ανταλλάσει με τρόπο λεκτικό κυρίως, ιδέες και συναισθήματα με τους συνομηλίκους του
• ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΜΟΤΗΤΑ: Η δεξιότητα του παιδιού και η συναισθηματική ωριμότητα να συνεργάζεται στις ομαδικές δραστηριότητες

 

Συνοψίζοντας κατά την ένταξη στο δημοτικό σχολείο το παιδί θα πρέπει να έχει κατακτήσει σε συναισθηματικό επίπεδο τα εξής: 

• την  ικανότητα αναγνώρισης των συναισθημάτων του
• την ικανότητα να δείχνει/εξωτερικεύει τα συναισθήματά του
• την ικανότητα  ρύθμισης/ διαχείρισης των συναισθημάτων του
• την ικανότητα ενσυναίσθησης  (αρχίζει να κατανοεί τα συναισθήματα των άλλων)
• βασικές ικανότητες διαχείρισης σχέσεων (π.χ. διαχείριση συγκρούσεων, επικοινωνία, ομαδικότητα– ‐συνεργατικότητα)
• να έχει αρχίσει να αναπτύσσεται η ικανότητα στρατηγικών  για την επίλυση προβλημάτων της καθημερινής ζωής
• να μπορεί να διαχωρίζει το φανταστικό από το πραγματικό
• να αντέχει στην πίεση και να είναι σε θέση να ζητήσει βοήθεια αν χρειαστεί
• να μπορεί να διαχειριστεί την ματαίωση

 

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ:

Ένας από τους παράγοντες που δρουν θετικά στην συναισθηµατική ανάπτυξη του παιδιού είναι η φοίτηση σε νηπιαγωγεία ή παιδικούς σταθµούς. Έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά που φοιτούν σε νηπιαγωγεία εκδηλώνουν πιο έντονα την πρωτοβουλία, την αυτονοµία, την αυτοπεποίθηση σε σχέση µε τα παιδιά που δεν φοιτούν. Το νηπιαγωγείο συνεπώς διευκολύνει την προσαρµογή των παιδιών, την αυτονοµία και την αυτοέκφραση.

Το ψυχολογικό κλίµα µέσα στην τάξη παίζει σηµαντικό ρόλο στην συναισθηµατική ανάπτυξη του παιδιού. Οπωσδήποτε η γενικότερη συµπεριφορά, στάση, προσωπικότητα, σχέση, συνεργασία, επαφή που έχουν οι νηπιαγωγοί µε τα παιδιά στην τάξη παίζει σπουδαίο ρόλο.

Τα πέντε στάδια συναισθηµατικής αγωγής που συνήθως ακολουθούν οι γονείς (Gottman, 2000)  και σωστό  είναι να ακολουθούν και οι δάσκαλοι  για να ενδυναμώσουν την συναισθηματική ωριμότητα  των παιδιών: 

• Έχουν επίγνωση των συναισθηµάτων των παιδιών.
• Βλέπουν το συναίσθηµα ως µια ευκαιρία για οικειότητα και διδασκαλία.
• Ακούν προσεκτικά, δείχνουν ενσυναίσθηση και αναγνωρίζουν τα αρνητικά συναισθήµατα του παιδιού.
• Βοηθούν το παιδί να βρει λέξεις για να κατονοµάσει τα συναισθήµατά του.
• Τέλος, θέτουν όρια και ταυτόχρονα εξετάζουν κάποιες στρατηγικές για την επίλυση του συγκεκριµένου προβλήµατος.

Με ένα παράδειγμα:

Σε περίπτωση που το παιδί εκφράζει το συναίσθημα του με τρόπο μη αποδεκτό (κλοτσάει αντικείμενα) δεν απορρίπτουμε το συναίσθημα του παιδιού αλλά την λάθος συμπεριφορά π.χ. «δεν είναι κακό να είσαι θυμωμένος, όμως είναι κακό να κλοτσάς αντικείμενα». Του αναφέρουμε ότι θα τα καταφέρει την επόμενη φορά να θυμάται ότι μπορεί να βρει τρόπους να ηρεμεί. Του προτείνουμε τρόπους και του ζητούμε να τους θυμάται . Του υπενθυμίζουμε κάθε φορά που θα επαναλάβει την ‘λάθος’ αντίδραση τι πρέπει να κάνει. Φροντίζουμε να το επιβραβεύουμε  για τις σωστές συμπεριφορές και για την προσπάθεια του π.χ. «σήμερα κατάφερες να…. χαίρομαι πολύ για εσένα» και αποφεύγουμε να τονίζουμε τις λάθος συμπεριφορές «πρόσεχε μην μαλώσεις με τα άλλα παιδιά την επόμενη φορά!» 

♥ ♥ ♥

Μη λησμονούμε ότι το νηπιαγωγείο και το δημοτικό σχολείο αποτελούν σημαντικά ορόσημα στη ζωή του παιδιού και της οικογένειας. Η μετάβαση από το χώρο της οικογένειας στο χώρο του σχολείου, αρχικά του νηπιαγωγείου και στη συνέχεια του δημοτικού σχολείου, προϋποθέτει την ψυχική ικανότητα του παιδιού αλλά και του γονέα να αντιμετωπίσουν θέματα αποχωρισμού μέσα από ένα λειτουργικό και υγιή τρόπο. Ταυτόχρονα, παρατηρείται η αναπτυξιακή αλλά και συναισθηματική εξέλιξη του παιδιού και αρχίζει μία περίοδος αυξημένης κοινωνικοποίησης και προσαρμογής του σε νέα περιβάλλοντα. Η ομαλή μετάβαση από το νηπιαγωγείο στο χώρο του δημοτικού σχολείου προϋποθέτει σχολική ετοιμότητα αλλά και ικανότητες χειρισμού συναισθηματικών δυσκολιών (άγχος αποχωρισμού) τόσο από το παιδί αλλά κυρίως από το γονέα, που συχνά μεταδίδει το άγχος και την ανασφάλειά του άθελα και ασυνείδητα στο νήπιο.

Πηγή: proseggisi.gr & προσωπικό αρχείο

Υπέροχο video για τον αυτισμό που… ναι! Μπορεί να κάνει θαυμάσια πράγματα να συμβούν!

Μα… ναι! Μαγικά πράγματα μπορούν να συμβούν αν αφουγκραστούμε τη ψυχή του αυτισμού!
Ένα πολύ όμορφο video, όχι μόνο αισθητικά, αλλά έχοντας κατά νου τον ιδιαίτερα εύστοχο τρόπο που προσεγγίζει το θέμα.

Ιδανικός τρόπος για να εξηγήσουμε τον αυτισμό σε μια σχολική τάξη (παιδιών & εφήβων) ή σε μια ομάδα ανθρώπων που δυσκολεύεται να κατανοήσει το πώς και το γιατί εκείνου που δεν είναι όμοιος με μάς!

Ο Alex Ameline, ο εμπνευσμένος δημιουργός αυτού του θαυμάσιου video προσπαθούσε για δύο χρόνια να υλοποιήσει την αρχική του ιδέα: να φτιάξει μια μικρή ταινία που να εξηγεί μεν τον αυτισμό με τρόπο εύληπτο και σαφή, αλλά κυρίως να βοηθά τα παιδιά να δούν τα πράγματα από την οπτική του άλλου. Αυτό είναι και το πρωτεύον. Η ενσυναίσθηση. Μπορώ ν αντιληφθώ τα συναισθήματα και την αλλιώτικη θέαση του άλλου!

Πρόκειται σύμφωνα με τον δημιουργό για μια εισαγωγή στον αυτισμό που στοχεύει στην ευαισθητοποίηση των νέων μη αυτιστικών θεατών, καθώς και στην ενδυνάμωση  της κατανόησης και της αποδοχής του αυτισμού.

 

Δείτε το film, δείξτε το, μοιραστείτε το, συζητήστε το!

Τη μετάφραση φρόντισε το Πανελλήνιο Σωματείο Συνοδών ΑμεΑ.

Εκρηκτική αύξηση στα ποσοστά αυτισμού!

Ακούγεται ακραίο, μοιάζει συγκλονιστικό, έχει όμως τεκμηρίωση η οποία βέβαια έχει διχάσει την επιστημονική κοινότητα: Έως και το 50% των παιδιών μπορεί να γεννιούνται με αυτισμό μέχρι το 2025! Και βεβαίως, ενοχοποιείται η έκθεση σε τοξίνες του περιβάλλοντος.

Ιδιαίτερα αποκαλυπτική λοιπόν η έρευνα για τις τοξικές ουσίες στο περιβάλλον που δημοσίευσε η καθηγήτρια, πρόεδρος και ιδρύτρια της Διεθνούς Οργάνωσης Βιοπολιτικής, Πρέσβειρα για τον αυτισμό, Αγνή Βλαβιανού-Αρβανίτη.

Η εκρηκτική αύξηση στα ποσοστά γεννήσεων παιδιών με αυτισμό αναδεικνύει τις τρομερές επιπτώσεις στο περιβάλλον και την υγεία του ανθρώπου που προκαλεί η αλόγιστη χρήση χημικών ουσιών στη γεωργία και την παραγωγή τροφίμων. Η σχέση μεταξύ περιβάλλοντος και υγείας είναι πιο στενή και πολύπλοκη απ’ότι μέχρι σήμερα πιστεύαμε.

Στη χώρα μας υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 150.000 άτομα με αυτισμό. Ο αυτισμός εμφανίζει μεγάλη ποικιλία κλινικής έκφρασης, αποτελώντας ένα φάσμα διαταραχών. Περίπου το 70% των ατόμων με αυτισμό παρουσιάζει ταυτόχρονα διαφορετικής σοβαρότητας νοητική υστέρηση, το 20% νοητικές λειτουργίες σε φυσιολογικό επίπεδο και το υπόλοιπο 10% υψηλό επίπεδο νοητικών δεξιοτήτων.

Τις περισσότερες φορές, η διάγνωση ότι ένα παιδί πάσχει από αυτισμό ή διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή αυτιστικού τύπου τίθεται όταν πάει σχολείο ή και αργότερα. Άτομα με αυτισμό μπορεί να διαφέρουν πολύ στη νοημοσύνη και στην ικανότητα ομιλίας, αλλά όλα σχεδόν έχουν μια κυριολεκτική αντίληψη για τον κόσμο και περιορισμένα ενδιαφέροντα, ενώ αδυνατούν να έχουν τις κατάλληλες συναισθηματικές αντιδράσεις. Πολλά έχουν ειδικές δεξιότητες, όπως πολύ ισχυρή μνήμη, ενώ λίγα έχουν πολύ υψηλή νοημοσύνη ή «ιδιοφυία» για ορισμένα γνωστικά αντικείμενα, όπως μαθηματικά. Αυτή η ανομοιογένεια και η συνύπαρξη ελλειμμάτων με δεξιότητες κάνουν τον αυτισμό ακόμα πιο δύσκολο να κατανοηθεί και να αντιμετωπιστεί.

Ένας στους 166 Έλληνες υποφέρει από αυτισμό. Περιβάλλον = κλειδί για την πρόληψη διαταραχών υγείας 

Οι επιπτώσεις στην υγεία από τη ρύπανση και τους υποβαθμιζόμενους φυσικούς πόρους δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται απομονωμένα. Το περιβάλλον, ως κοινό σημείο αναφοράς, παρέχει ένα δυνατό σύνδεσμο για την ολοκληρωμένη αντιμετώπιση των προκλήσεων και την αποτελεσματική πρόληψη περαιτέρω καταστροφών. Στον τομέα της πρόληψης και της έγκαιρης διάγνωσης πολλαπλών διαταραχών υγείας, συμπεριλαμβανομένου του αυτισμού, υπάρχει ανάγκη να αποτελέσουν τα επιστημονικά στοιχεία για τις επιπτώσεις της ρύπανσης στην υγεία βάση για τη χάραξη της περιβαλλοντικής πολιτικής σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, ενώ ταυτόχρονα να επισημανθεί ο κίνδυνος από την χρήση των χημικών ουσιών στη γεωργία και την παραγωγή τροφίμων. Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός, πρέπει να γνωρίζουμε περισσότερα για τα αίτια και τα χαρακτηριστικά των προβλημάτων υγείας που συνδέονται με την υποβάθμιση του περιβάλλοντος, και κυρίως, να εκτιμήσουμε πόσο σημαντική είναι η εφαρμογή περιβαλλοντικής ηθικής σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα.

Εκπαίδευση για ένα «υγιές» περιβάλλον

Εξίσου απαραίτητη είναι και η εκπαίδευση και κατάρτιση σχετικά με την αλληλεξάρτηση ενός καθαρού και «υγιούς» περιβάλλοντος και της ανθρώπινης υγείας. Η κατάρτιση αυτή, εκτός από το ότι είναι αναγκαία στην πρόληψη και αντιμετώπιση διαφόρων νόσων και παθήσεων, συμβάλλει και στην αντιμετώπιση της ανεργίας με τη δημιουργία νέων επαγγελμάτων και θέσεων εργασίας. Για τον σκοπό αυτόν, η Διεθνής Οργάνωση Βιοπολιτικής έχει εκπονήσει εκτενές πρόγραμμα ηλεκτρονικής μάθησης, το οποίο είναι διαθέσιμο διαδικτυακά (http://elearning.biopolitics.gr/) με 10.000 συμμετοχές από 129 χώρες και θετικό αντίκτυπο που έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία. (βλ http://biopolitics.gr/biowp/education/iube-comments).

Καθοριστικά τα ΜΜΕ

Ο ρόλος των ΜΜΕ είναι καθοριστικός για να ενταχθούν τα άτομα με αυτισμό στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Το σημαντικότερο εμπόδιο που πρέπει να ξεπεραστεί είναι οι διακρίσεις εναντίον των ατόμων με αυτισμό, κυρίως αυτών με σοβαρά προβλήματα. Εκτός από τις προσωπικές προσπάθειες, χρειάζονται εκστρατείες ενημέρωσης και εκπαίδευσης της κοινής γνώμης σχετικά με τα χαρακτηριστικά του αυτισμού, τις ανάγκες των ατόμων με αυτισμό, καθώς και τα δικαιώματα των ιδίων και των οικογένειών τους. Τα σύγχρονα ΜΜΕ και το διαδίκτυο είναι ισχυρά εργαλεία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να καταρρίψουν μύθους, να προκαλέσουν αλλαγή συμπεριφοράς, να ενθαρρύνουν εποικοδομητικές στάσεις.

«Ένοχοι» τα γεωργικά χημικά και μεταλλαγμένα τρόφιμα

Κορυφαίοι αμερικανοί επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο MIT προειδοποιούν ότι η χρήση της γλυφοσάτης, ουσίας που περιέχεται σε πολλά γεωργικά φυτοφάρμακα, συνδέεται με αυξανόμενα ποσοστά αυτισμού. Παιδιά με αυτισμό παρουσιάζουν βιολογικούς δείκτες ενδεικτικούς υπερβολικής έκθεσης στη γλυφοσάτη, όπως έλλειψη ψευδάργυρου και σιδήρου, χαμηλό θειϊκό ορό, επιληπτικές κρίσεις και μιτοχονδριακή διαταραχή.

Μία πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι οι έγκυες γυναίκες που διαμένουν κοντά σε φάρμες όπου χρησιμοποιούνται φυτοφάρμακα έχουν 60% αυξημένο κίνδυνο να αποκτήσουν παιδιά με διαταραχή στο φάσμα του αυτισμού. Η βιοχημική δράση της γλυφοσάτης αναστέλλει την λειτουργία των ευεργετικών βακτηριδίων του εντέρου που εφοδιάζουν τον οργανισμό μας με ζωτικής σημασίας αμινοξέα, γεγονός που οδηγεί σε πολύ σοβαρές επιπλοκές όπως ανάπτυξη παθογόνων μικροοργανισμών, παρέμβαση στην σύνθεση αμινοξέων, συμπεριλαμβανόμενης της μεθειονίνης, με αποτέλεσμα ελλείψεις σε καίριους νευροδιαβιβαστές και σε φυλλικό οξύ, καθώς και συμπλοκοποίηση σημαντικών ανόργανων συστατικών όπως ο σίδηρος, το κοβάλτιο, το μαγγάνιο, κ.α., που επηρεάζουν τις εγκεφαλικές λειτουργίες.

Άλλες τοξικές ουσίες μπορεί επίσης να επιδρούν στον αυτισμό. Παιδιά που ζουν σε σπίτια με δάπεδα βινυλίου, τα οποία δύναται να εκλύουν φθαλικό εστέρα, είναι πιο πιθανό να εμφανίσουν αυτισμό. Παιδιά των οποίων οι μητέρες κάπνιζαν κατά την εγκυμοσύνη έχουν επίσης διπλάσιες πιθανότητες ανάπτυξης της διαταραχής.

Η έρευνα σήμερα αναγνωρίζει ότι οι περιβαλλοντικοί ρύποι όπως τα PCBs, τα PBDEs και ο υδράργυρος μπορούν να μεταβάλουν την λειτουργία των νευρώνων του εγκεφάλου ακόμη και πριν τη γέννηση ενός παιδιού. Επίσης, πολλές μελέτες έχουν χαρακτηρίσει ως «ένοχα» κάποια εμβόλια, καθώς και την διατροφή, κυρίως τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα. Μάλιστα τα ποσοστά αυτισμού παρουσιάζονται υψηλότερα σε ορισμένες γεωγραφικές περιοχές σε σύγκριση με άλλες, γεγονός που οι ειδικοί μεταφράζουν ως αποτέλεσμα έκθεσης σε τοξίνες του περιβάλλοντος.

Γονίδια και περιβάλλον

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο αυτισμός είναι πάθηση πολυπαραγοντική και ένα σύνθετο πρόβλημα με πολλές πιθανές αιτίες. Όμως μεγάλη έρευνα που διενεργήθηκε στη Σουηδία με αντικείμενο τα αίτια του αυτισμού κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι περιβαλλοντικοί παράγοντες είναι εξίσου σημαντικοί με τους γονιδιακούς, αντίθετα με προηγούμενες έρευνες που τους απέδιδαν πολύ μικρότερη σημασία.

Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι το περιβάλλον παίζει καίριο ρόλο για την ανάπτυξη ή όχι κάποιας αυτιστικής διαταραχής και ως εκ τούτου είναι απαραίτητο να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στο περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά, να φροντίσουμε για την ανάπτυξη και εφαρμογή αποτελεσματικής περιβαλλοντικής πολιτικής και να ενσωματώσουμε τα επιστημονικά δεδομένα σχετικά με το περιβάλλον στις γενετικές μελέτες.

Η δυνατότητα να αναγνωρίσουμε μη κανονικά γονίδια ή τους περιβαλλοντικούς παράγοντες που κάνουν ένα γονίδιο ασταθές, μπορεί να οδηγήσει σε έγκαιρη διάγνωση. Όταν η διάγνωση γίνει έγκαιρα και η παρέμβαση πρώιμα, η εξέλιξη του αυτισμού είναι καλύτερη, εμποδίζοντας την εδραίωση πολλών ανεπιθύμητων παθολογικών συμπεριφορών.

Ελπίδα για το μέλλον

Καθώς διανύουμε τον 21ο αιώνα, ας αναρωτηθούμε πώς θα οικοδομήσουμε μια κοινωνία με θεμέλιο τον σεβασμό για κάθε μορφή ζωής στον πλανήτη. Πώς θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε το ηθικό υπόβαθρο για την αρμονική συνεξέλιξη της ανθρωπότητας και του περιβάλλοντος; Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι δεν αρκεί μια ρυθμιστική μόνο προσέγγιση στην προστασία του περιβάλλοντος. Για την βελτίωση της υγείας και της ποιότητας ζωής, όλη η ανθρωπότητα χρειάζεται να διακατέχεται από την αγάπη και τον σεβασμό για τον βίο.

Επικαιροποίηση του άρθρου:

Είναι σημαντικό να ληφθεί υπόψη ότι τα συμπεράσματα που αναφέρονται παραπάνω, κρίθηκαν ανεπαρκή και αυθαίρετα από μεγάλη μερίδα επιστημόνων.

Υποστηρίζεται λοιπόν ότι έτι 2017, η πραγματική αιτία/ες για τη πρόκληση αυτισμού, παραμένουν άγνωστες. Μελέτες έχουν υποδείξει ως πιθανούς ενόχους τη δυτική διατροφή, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, διάφορα χημικά, κληρονομικούς και γενετικούς παράγοντες, ωστόσο δεν υπάρχει ομοφωνία. Αυτό που έχει προβληματίσει πολλούς, είναι η μεγάλη άνοδος στα κρούσματα αυτισμού τις τελευταίες δεκαετίες. Και ενώ κάποιοι »ένοχοι» όπως τα εμβόλια και ο γλυφοσάτης έχουν αθωωθεί μέσα από δεκάδες σχετικές έρευνες και μεταναλύσεις, οι αυξητικές τάσεις επιμένουν. 

Σύμφωνα όμως με την άποψη μεγάλης μερίδας της επιστημονικής κοινότητας, η αύξηση των κρουσμάτων οφείλεται στις νέες μεθόδους διάγνωσης και στη διεύρυνση του φάσματος διαταραχών που στις μέρες συμπεριλαμβάνονται στον αυτισμό. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για την συγκεκριμένη θέση ακριβώς ε δ ώ

.

Πηγή: autismgreece.gr & terranovaincognita.gr

Πώς διακρίνουμε τη φυσιολογική ζωηράδα από την υπερκινητικότητα;

Συχνά παρατηρείται δυσκολία διάκρισης ανάμεσα σε ένα ζωηρό τυπικά αναπτυσσόμενο παιδί και σε ένα παιδί με ΔΕΠ-Υ. Η δυσκολία αυτή είναι μεγαλύτερη στα παιδιά προσχολικής ηλικίας, εφόσον η αυξημένη κινητική δραστηριότητα, η παρορμητική συμπεριφορά και η περιορισμένη διάρκεια συγκέντρωσης θεωρούνται φυσιολογικά αναπτυξιακά χαρακτηριστικά αυτής της ηλικίας. Μάλιστα, σύμφωνα με έρευνες, μεμονωμένες μορφές συμπεριφοράς, οι οποίες ταξινομούνται ως συμπτώματα της ΔΕΠ-Υ στο DSM-IV (σύστημα ταξινόμησης των ψυχικών διαταραχών), παρατηρείται στο 40% των παιδιών προσχολικής ηλικίας. Ωστόσο, η συμπεριφορά των παιδιών με ΔΕΠ-Υ παρουσιάζει σημαντικές διαφορές σε σύγκριση με τα τυπικά αναπτυσσόμενα παιδιά.

Όσον αφορά την ικανότητα ελέγχου των κινήσεων, το ζωηρό παιδί συχνά ελέγχει την κινητικότητά του σε περιστάσεις που απαιτούνται, όπως η σχολική τάξη, ενώ κινείται με βάση κάποιο σχέδιο και οι ενέργειες του είναι προσανατολισμένες προς την επίτευξη κάποιου στόχου. Αντίθετα, ένα παιδί με ΔΕΠ-Υ δυσκολεύεται πολύ να παραμείνει ήσυχο και οι κινήσεις του συχνά δεν έχουν συγκεκριμένο στόχο. Ακόμα κι αν καταφέρει να περιορίσει την κινητικότητά του δεν μπορεί να μείνει ήσυχο και συγκεντρωμένο για την επίτευξη ενός στόχου. Επίσης, όταν ένα παιδί με ΔΕΠ-Υ είναι καθισμένο, τις περισσότερες φορές κουνά τα χέρια ή τα πόδια του ή στριφογυρίζει στην καρέκλα του.

Ορισμένες φορές το παιδί με ΔΕΠ-Υ μπορεί να μείνει ήσυχο αν έχει υψηλό κίνητρο για να το κάνει. Πρέπει όμως να καταβάλει ιδιαίτερη προσπάθεια, ενώ όταν το χρονικό διάστημα της ακινησίας τελειώνει, εκδηλώνει ασυνήθιστη ένταση στη συμπεριφορά του. Τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ αντιμετωπίζουν και προβλήματα με τη λεπτή και την αδρή κινητικότητα.

Μια άλλη διαφορά των παιδιών με ΔΕΠ-Υ από τα τυπικά αναπτυσσόμενα παιδιά είναι ότι τα πρώτα έχουν μειωμένη ανοχή στη ματαίωση και εκδηλώνουν ιδιαίτερα έντονα αρνητικά συναισθήματα, τα οποία είναι δυσανάλογα με την αιτία που τα προκάλεσε, διαρκούν περισσότερο και υποχωρούν πιο δύσκολα.

Είναι σημαντικό επίσης να αναφερθεί το γεγονός ότι τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ παρουσιάζουν διαταραχές στον ύπνο. Στο γενικό πληθυσμό περίπου 17% από τα παιδιά σχολικής ηλικίας έχουν διαταραχές ύπνου. Σύμφωνα με αναφορές γονέων, περίπου 56% από τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ έχουν προβλήματα στον ύπνο τους. Οι διαταραχές του ύπνου στα παιδιά με ΔΕΠ-Υ αφορούν την αϋπνία, τη δυσκολία να σηκωθούν το πρωί και τη μείωση της συνολικής ποιότητας του ύπνου. Ερευνητές έχουν βρει ότι 66% των παιδιών με ΔΕΠ-Υ παρουσιάζουν διαταραχή περιοδικών κινήσεων των άκρων ή/και σύνδρομο ανήσυχων κάτω άκρων σε σύγκριση με μόνο 5% των συνομηλίκων τους χωρίς ΔΕΠ-Υ αλλά με διαταραχές ύπνου. Επιπλέον, ερευνητές έχουν βρει ότι άλλες διαταραχές του ύπνου, όπως η διαταραχή της αναπνοής κατά τον ύπνο, εμφανίζονται στο ένα τρίτο των παιδιών με ΔΕΠ-Υ.

Μια άλλη μελέτη που συνέκρινε παιδιά με ΔΕΠ-Υ και τα αδέλφια τους χωρίς ΔΕΠ-Υ βρήκαν ότι τα πρώτα έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να έχουν μία ή περισσότερες διαταραχές του ύπνου, σε σύγκριση με τα αδέλφια τους. Τέλος, έχει διαπιστωθεί αυξημένη υπνηλία των παιδιών με ΔΕΠ-Υ κατά τη διάρκεια της ημέρας. Αντίθετα, τα ζωηρά τυπικά αναπτυσσόμενα παιδιά δεν παρουσιάζουν ανάλογη συμπεριφορά κατά τη διάρκεια του ύπνου.

Μπορείτε να διαβάστε ένα πολύ χρήσιμο και καλογραμμένο εγχειρίδιο με πληροφορίες για τη ΔΕΠ-Υ, κατάλληλο για γονείς και εκπαιδευτικούς

ε δ ώ,

ενώ

ε δ ώ

μπορείτε να κατεβάσετε προτάσεις διαχείρισης παιδιών με ΔΕΠ-Υ στην τάξη, από το ikid.

Πηγή: clinicaldoctoratesintheuk.weebly.com, κείμενο της Αικατερίνης-Μαρίας Ποπρέλκα

Πώς να ενισχύσουμε την ικανότητα συγκέντρωσης στα παιδιά

Η ικανότητα συγκέντρωσης στα παιδιά είναι σαφώς σημαντική μια και τα επηρεάζει σε πολλούς τομείς. Τα παιδιά με ικανότητες εστίασης, είναι πιο ικανά να συγκεντρώνονται και να παραμένουν προσανατολισμένα στην επίτευξη των στόχων τους παρά τους εσωτερικούς και εξωτερικούς περισπασμούς.

Μπορούν να παίξουν μόνα τους ή και με άλλα παιδιά, να ακούσουν μια ιστορία ή μουσική, να ντυθούν μόνα τους, να παραμείνουν ακίνητα για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα, να αναπτύξουν καλύτερο λεξιλόγιο, να μάθουν ευκολότερα, να κάνουν τα καθήκοντα του σχολείου με μεγαλύτερη προθυμία, να δημιουργήσουν ευκολότερα φιλίες και βέβαια να επικοινωνήσουν πιο αποτελεσματικά. Το συγκεκριμένο χάρισμα τα βοηθά πολύ και στην ενήλικη ζωή τους, μια και σύμφωνα με τις έρευνες οι συγκεντρωμένοι ενήλικες είναι πολύ πιο ευτυχισμένοι προσωπικά αλλά και επιτυχημένοι επαγγελματικά!

Η ικανότητα συγκέντρωσης στα παιδιά ανά ηλικία

Σαφώς η ικανότητα συγκέντρωσης διαφέρει ανάλογα με την ηλικία του παιδιού:

Σε παιδιά 5-7 ετών είναι 15 λεπτά της ώρας.

Σε παιδιά 7-10 ετών είναι 20 λεπτά της ώρας.

Σε παιδιά 10-12 ετών φτάνει τα 25 λεπτά της ώρας.

Σε παιδιά 12-15 ετών ξεπερνά τα 30 λεπτά της ώρας.

Το 40% των νηπίων κυρίως αντιμετωπίζουν πρόβλημα συγκέντρωσης. Η προσοχή τους διασπάται εύκολα από τα μαθήματα, αφαιρούνται και χάνονται σε σκέψεις, είναι φανερά ανήσυχα, δεν μπορούν να καθίσουν στην καρέκλα, εργάζονται επιπόλαια, κινούνται νευρικά και πολλές φορές ενοχλούν τους διπλανούς τους. Έχουν λίγη υπομονή, θέλουν τα πάντα την ίδια στιγμή και δεν μπορούν να πάρουν μια απόφαση, να θέσουν προτεραιότητες. Γι’ αυτό δεν τους φτάνει ο χρόνος. Η συγκέντρωση όμως είναι κάτι που μπορεί να μάθει κανείς.

Σύμφωνα με τον παιδοψυχολόγο Dr Robert Myers και ειδικευμένο σε προβλήματα ανάπτυξης, όλοι οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να αποκτήσουν τη δεξιότητα της συγκέντρωσης με μερικές απλές τεχνικές! Ο Dr. Myers, δουλεύοντας πάνω από 25 χρόνια με παιδιά και εφήβους με ΔΕΠ-Υ προτείνει τις παρακάτω ασκήσεις ενίσχυσης της συγκέντρωσης οι οποίες έχουν βρεθεί να είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές και διασκεδαστικές για τα παιδιά.

1. Ασκήσεις χαλάρωσης και δημιουργία θετικών εικόνων

Ο συνδυασμός τεχνικών χαλάρωσης όπως βαθιές αναπνοές με τη δημιουργία θετικών εικόνων, έχει βρεθεί να βοηθά τον εγκέφαλο στη βελτίωση και στη μάθηση νέων δεξιοτήτων. Για παράδειγμα, έρευνα έχει δείξει ότι όταν το άτομο κάνει οπτική απεικόνιση στο μυαλό του μια φανταστική δοκιμή για το πώς να χτυπήσει το μπαλάκι με το μπαστούνι του γκολφ, ο εγκέφαλος καταγράφει τη φανταστική δοκιμή σαν πραγματική και έτσι βελτιώνεται η δεξιότητα του χτυπήματος σε πραγματικές συνθήκες. Με τον ίδιο τρόπο το παιδί μπορεί να φανταστεί ότι δίνει όλη του την προσοχή στην τάξη και να δημιουργήσει μια θετική εικόνα ότι χειρίζεται τα πράγματα με περισσότερη πειθαρχία. Αυτή η θετική απεικόνιση και εξάσκηση μπορεί να βοηθήσει το παιδί να αλλάξει τη συμπεριφορά του στο σχολείο.

2. Μυαλό και σώμα σε αρμονία

Μια άσκηση ή παιχνίδι που μπορείτε να κάνετε για να εφαρμόσετε αυτή την τεχνική είναι να προσπαθήσει το παιδί να καθίσει σε μία καρέκλα ή και όρθιο, ακίνητο όσο πιο πολλή ώρα μπορεί. Κάτι σαν το παιχνίδι «στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα». Μέσα από αυτό το παιχνίδι και αφού επαναληφθεί για αρκετές βδομάδες, οι νευρικές συνδέσεις μεταξύ του εγκεφάλου και του σώματος ενισχύονται, παρέχοντας στο παιδί καλύτερο αυτοέλεγχο.

3. Σταυρόλεξα και παζλ

Έρευνες έχουν δείξει ότι τα σταυρόλεξα και τα παζλ είναι από τα πιο αποτελεσματικά παιχνίδια αλλά και εργαλεία για τα παιδιά. Τα σταυρόλεξα βελτιώνουν σε μεγάλο βαθμό την προσοχή και την ικανότητα αλληλουχίας των λέξεων και τα παζλ επειδή απαιτούν από το παιδί να ψάξει λεπτομέρειες αναζητώντας το σωστό κομμάτι, βελτιώνουν την προσοχή και τη συγκέντρωση. Αυτές είναι μόνο κάποιες από τις προτάσεις παιχνιδιών και ασκήσεων που μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά να βελτιώσουν την ικανότητα συγκέντρωσής τους. Αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη και δημιουργήστε τα δικά σας παιχνίδια μαζί με τα παιδιά που να απαιτούν τη συγκέντρωση, την προσοχή, τη μνήμη, την αλληλουχία και την πειθαρχία.

Σε όλη αυτήν την διαδικασία είναι σημαντικό να ενθαρρύνετε την προσπάθειά και να επικεντρώνετε την προσοχή σας στην πρόοδο και στη βελτίωση που κάνει το παιδί για να διατηρήσει την προσοχή του. Μέσα από το παιχνίδι θα δείτε να βελτιώνεται όχι μόνο η δεξιότητα συγκέντρωσης του παιδιού, αλλά και η δική σας προσωπική σχέση.

Πηγή: imommy.gr, κείμενο: Ελένη Χαδιαράκου

«Πότε να πάρω στο παιδί μου κινητό;» Όσο πιο αργά, τόσο πιο καλά…

Αποτελεί, χωρίς αμφιβολία, ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα για τους σημερινούς γονείς: πότε να δώσουν κινητό στο παιδί τους;

  

Χιλιάδες κίνδυνοι παραμονεύουν τους ανυποψίαστους ανήλικους στις σκοτεινές γωνιές του Διαδικτύου, καταστάσεις που ούτε και οι γονείς τους θα μπορούσαν να διαχειριστούν. Κι όμως, παιδιά Δημοτικού έχουν δικό τους κινητό ή tablet, ποστάρουν φωτογραφίες στο facebook, επικοινωνούν σε ομαδικές συνομιλίες στο viber, βλέπουν χωρίς έλεγχο video στο youtube.

Την ίδια ώρα οι ενήλικες που είναι υπεύθυνοι για την προστασία τους, τα παρακολουθούν να κάθονται σχεδόν ακίνητα στον καναπέ ή στο κρεβάτι, ευγνωμονούντες για τα «δώρα της τεχνολογίας» που κάνουν πιο εύκολο το ρόλο τους. Στον εικονικό κόσμο, όμως, πολλά δεν είναι όπως φαίνονται και οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι.

Σύμφωνα με το Κέντρο Ερευνών των ΗΠΑ, Influence Central, τα παιδιά παίρνουν κινητό από τους γονείς τους, κατά μέσο όρο, στην ηλικία των δέκα. Το 2012 η μέση ηλικία βρισκόταν στα 12 έτη, ενώ η πάροδος του χρόνου σε συνδυασμό με την εξάπλωση της τεχνολογίας, ωθεί την ηλικία απόκτησης κινητού ακόμη χαμηλότερα.

Όπως αναφέρει στους New York Times η Stacy DeBroff, Διευθύντρια του Influence Central, «θεωρώ ότι οι ηλικίες αυτές θα μειωθούν κι άλλο γιατί οι γονείς δεν θέλουν να δίνουν τα δικά τους κινητά στα παιδιά».

Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι όσο περισσότερο καθυστερεί ένας γονέας να δώσει στο παιδί του κινητό, τόσο καλύτερα. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η ιδανική ηλικία είναι τα δώδεκα έτη, ενώ άλλοι τα 14, σύμφωνα με το δημοσίευμα των New York Times.

Όλοι συμφωνούν, όμως, ότι τα κινητά έχουν αρνητική επίδραση στην εκπλήρωση των μαθητικών τους υποχρεώσεων, ενώ εκθέτουν τα παιδιά σε κινδύνους όπως το bullying, η σεξουαλική εκμετάλλευση και πολλούς άλλους. «Όσο περισσότερο μένει κλειστό το Κουτί της Πανδώρας, τόσο καλύτερα», αναφέρει ο Jesse Weinberger, ειδικός σε θέματα Ασφάλειας Διαδικτύου.

Από μικροί στους κινδύνους

Ο Weinberger, που έχει γράψει το βιβλίο «The Boogeyman Exists: And He’s in Your Child’s Back Pocket», πήρε συνεντεύξεις σε 70.000 παιδιά σε διάστημα 18 μηνών και ανακάλυψε ότι το sexting ξεκινά από την Πέμπτη Δημοτικού, η κατανάλωση πορνογραφικού υλικού από τα οκτώ, ενώ η εξάρτηση από την πορνογραφία ξεκινά στα έντεκα.

Σε άλλη μελέτη, που δημοσιεύτηκε το 2016, από την Common Sense Media – μη κερδοσκοπική ερευνητική εταιρεία-, ερωτήθηκαν 1.240 γονείς και παιδιά και παραδέχτηκαν σε ποσοστό 50% ότι οι ανήλικοι είναι εξαρτημένοι από το κινητό τους. Καταγράφηκε επίσης το γεγονός ότι το 66% των γονέων θεωρεί ότι γίνεται κατάχρηση της συσκευής και σε αυτό συμφώνησε και το 52% των παιδιών. Επίσης, οι καυγάδες για τη χρήση του είναι καθημερινοί, τουλάχιστον για το 36% των οικογενειών.

Την ίδια ώρα, όμως, αρκετοί γονείς, για να αποφύγουν τις «αταξίες», προσπαθούν να κρατήσουν απασχολημένα τα παιδιά χρησιμοποιώντας το κινητό.

Όπως αναφέρει στο CNN Greece η Σοφία Κουτελού, ψυχολόγος, «επειδή η εικόνα είναι πολύ ελκυστική για τα μικρά παιδιά, τους προκαλεί διαρκώς μία επιθυμία να βλέπουν βιντεάκια και άλλα. Δεν έχει παρατηρηθεί εθισμός σε αυτές τις ηλικίες, αλλά είναι ένα πρώτο βήμα για την εισαγωγή του παιδιού σε μία διαδικασία που αργότερα μπορεί να οδηγήσει και σε εξάρτηση».

«Το πιο σημαντικό είναι ο γονεϊκός έλεγχος και η θέσπιση ορίων από πολύ μικρή ηλικία. Όταν ένα παιδί το αφήνεις ανεξέλεγκτο στο κινητό ή στο tablet από πάρα πολύ μικρό δεν μπορείς σίγουρα να θεσπίσεις όρια αργότερα. Και για αυτό έχουμε πολλά παιδιά, πλέον, στην Ελλάδα εξαρτημένα από το Διαδίκτυο, τα παιχνίδια συν τους κινδύνους, όπως η αποπλάνηση. Τα παιδιά βρίσκονται εκτεθειμένα σε ένα πλαίσιο που είναι δυστυχώς ανεξέλεγκτο».

Η «μάστιγα» της απόσπασης προσοχής

Η κατάχρηση του κινητού έχει και άλλες επιπτώσεις στους λιλιπούτειους χρήστες του. Σύμφωνα με έρευνα του Pew Research Center στις ΗΠΑ, περισσότεροι από 2.400 εκπαιδευτικοί θεωρούν ότι οι μαθητές έχουν μεγαλύτερη δυσκολία συγκέντρωσης από προηγούμενες γενιές. Το 87% εξ αυτών συμφωνούν με την άποψη ότι οι ψηφιακές τεχνολογίες του σήμερα συμβάλλουν στη δημιουργία μίας γενιάς με προσοχή που αποσπάται εύκολα.

Η χρήση των κοινωνικών δικτύων και των μηνυμάτων στο κινητό συναποτελούν μία διαδικασία συνεχούς εξοικείωσης και επικοινωνίας με μικρά και σύντομα κείμενα. Οπως εξηγεί στο βραβευμένο βιβλίο «The Shallows» ο Νίκολας Καρ, η δυνατότητα της τεχνολογίας να προσαρμόζεται στις καθημερινές ρουτίνες των ανθρώπων κάνει ακόμη πιο δύσκολη τη διαδικασία σχηματισμού νέων μνημών.

Σύμφωνα με τον Καρ, ο εγκέφαλος λειτουργεί όπως ο υπολογιστής: έχει την προσωρινή μνήμη για να εκτελεί τις τρέχουσες εργασίες και τη μεγαλύτερη και βαθύτερη μνήμη, στην οποία πρέπει να περάσουν οι πληροφορίες ούτως ώστε να απομνημονευθούν. Όπως αναφέρει ο Καρ, «οποιαδήποτε διάσπαση της προσοχής στις διεργασίες της προσωρινής μνήμης -όπως ο έλεγχος του mail ή η αποστολή ενός μηνύματος στο κινητό την ώρα που διαβάζετε ένα άρθρο- μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα τη διαγραφή των πληροφοριών προτού αυτές μεταφερθούν για απομνημόνευση».

Ο νευροεπιστήμονας Μάικλ Μέρτσενιχ υποστηρίζει στο βιβλίο του Καρ ότι η τεχνολογία επαναπρογραμματίζει μαζικά τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο εγκέφαλός μας.

Η αμφιλεγόμενη πρακτική του multitasking

Στη σημερινή εποχή, η έννοια του «multitasking» (πολυ-επεξεργασία) αποτελεί το αντίβαρο στη μείωση της ικανότητας συγκέντρωσης και κατ’ επέκταση της εμβάθυνσης. Σύμφωνα με το βιβλίο του Ρίτσαρντ Γουάτσον, «Future Minds», η γενιά των «screenagers» – συνδυασμός στα αγγλικά των λέξεων οθόνη και έφηβος – αρέσκεται να κάνει πολλά πράγματα παράλληλα, να εξατομικεύει τις εμπειρίες της, να διαβάζει κείμενα με μη γραμμικό τρόπο, να βλέπει εικόνες και από αυτές να παίρνει τις «χίλιες λέξεις». Για τη γενιά αυτή η μνήμη είναι το πεδίο αναζήτησης του Google, ενώ οι προσωπικές σχέσεις περνούν μέσα από τις οθόνες.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το βιβλίο, «η εικονικότητα διαγράφει την ανάγκη για απευθείας ανθρώπινη επαφή και αυτό σημαίνει ότι μία ολόκληρη γενιά ανατρέφεται προτιμώντας να αντιμετωπίζει μία μηχανή παρά έναν άνθρωπο».

Η άγνοιά της για το παρελθόν διευρύνεται και μαζί της η ευρύτερη κατανόηση των κοσμοϊστορικών γεγονότων, την ώρα που ένα Like είναι αρκετό για ένα ευτυχισμένο παρόν.

Την ίδια ώρα, αναπτύσσεται η γενιά των «iKidz» που είναι σήμερα κάτω των 10 ετών και που στα πέντε τους χρόνια γνωρίζουν ήδη το Google ως ρήμα. Όπως καταγράφεται στο βιβλίο «Future Minds», αυτή είναι η γενιά που δεν μπορεί να ξεχωρίσει το εικονικό από το πραγματικό περιβάλλον. Η τεχνολογία και το Διαδίκτυο αποτελούν την παιδική χαρά και, δεδομένα, η πολυπραγμοσύνη θα αποτελέσει έμφυτο χαρακτηριστικό αυτής της νέας γενιάς.

Αρκετοί μελετητές του εγκεφάλου και της ανθρώπινης συμπεριφοράς, όμως, αμφισβητούν την ύπαρξη της δυνατότητας εκτέλεσης πολλών εργασιών ταυτόχρονα. Όπως αναφέρει ο καθηγητής του ΜΙΤ και νευροεπιστήμονας Ερλ Μίλερ, «οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα και, όταν το πιστεύουν, απλώς ξεγελούν τον εαυτό τους». Σύμφωνα με τον δρα Μίλερ, αυτό που συμβαίνει είναι απλώς η μετακύλιση της προσοχής από τη μία δραστηριότητα στην επόμενη, δίχως να συμβαίνει τίποτα παραπάνω από ένα πράγμα την κάθε φορά. Όπως υποστηρίζει ο καθηγητής, «αλλάζοντας από τη μία εργασία στην άλλη, νομίζεις ότι έχεις στο μυαλό σου παράλληλα όσα πράγματα κάνεις. Στην πραγματικότητα, όμως, κάνεις μόνο ένα».

 

Η άλλη όψη του προβλήματος

Αναμφίβολα, οι οθόνες είναι γύρω μας για να μείνουν και η μόνη υγιής απάντηση είναι η προσπάθεια για καλύτερη δυνατή αξιοποίησή τους, η μετατροπή της σχέσης παθογένειας σε σχέση δημιουργίας. O ελληνικής καταγωγής καθηγητής παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Ουάσιγκτον, Δημήτρης Χρηστάκης, έχει συνυπογράψει το βιβλίο «Elephant in the Living Room: Make Television Work for Your Kids» και έχει ασχοληθεί εκτεταμένα με τις επιπτώσεις των οθονών στην ανάπτυξη του παιδικού εγκεφάλου. Οι έρευνές του εστιάζουν στη δημιουργική ενασχόληση των παιδιών με τις οθόνες, ούτως ώστε να παράγονται επωφελή αποτελέσματα για την αναπτυξιακή διαδικασία. Oπως αναφέρει στο βιβλίο του, «υπάρχει αυτή η δυνατότητα και πρέπει να υπάρχει γιατί οι συσκευές αυτές δεν πρόκειται να φύγουν. Είναι εδώ και θα είναι μαζί μας για πολύ καιρό ακόμη. Τα παλιά και τα νέα μέσα αποτελούν μέρος της ζωής μας και η πραγματική ερευνητική ατζέντα είναι να βρούμε τους τρόπους να τα χρησιμοποιούμε με υγιές τρόπο. Για παράδειγμα, ζητάμε από τους γονείς να αντικαταστήσουν τα βίαια προγράμματα με ποιοτικά».

Oπως υποστηρίζει ο δρ. Χρηστάκης, σύμφωνα με τις έρευνες που έχει κάνει ο ίδιος και η επιστημονική του ομάδα, όσο περισσότερη τηλεόραση βλέπουν τα παιδιά κάτω από την ηλικία των τριών, τόσο πιθανότερο είναι να εμφανίσουν προβλήματα συγκέντρωσης στο σχολείο.

Ειδικότερα, για κάθε ώρα που βλέπουν τηλεόραση ημερησίως, οι πιθανότητες εμφάνισης προβλήματος συγκέντρωσης αυξάνονται κατά 10%. Επίσης, καταγράφει ότι αν υπάρχει μεγαλύτερη διέγερση της διανοητικής διαδικασίας στα παιδιά, από δραστηριότητες όπως η ανάγνωση από τους γονείς, οι επισκέψεις σε μουσεία, κτλ., μειώνονται οι πιθανότητες εμφάνισης διάσπασης της προσοχής. Συγκεκριμένα, κάθε ώρα διέγερσης της διανοητικής διαδικασίας μειώνει την πιθανότητα κατά 30%. Αυτές είναι οι δύο όψεις του προβλήματος.

Στο ερευνητικό πεδίο του δρ. Χρηστάκη είναι και η χρήση tablets από παιδιά κάτω των δύο ετών. Και αν σε κάποιους μπορεί να φαντάζει υπερβολή, για τους πιο «φρέσκους γονείς» μάλλον αποτελεί μία διασκεδαστική πραγματικότητα, καθώς δεν αργούν τα παιδιά να πάρουν στα χέρια τους τα κινητά και τις ταμπλέτες πριν ακόμη… βγάλουν τις πάνες ή παρατήσουν την πιπίλα.

Σύμφωνα με τον δρα Χρηστάκη, «ακόμη γνωρίζουμε πολύ λίγα σε σχέση με το πώς οι ταμπλέτες και οι υπόλοιπες διαδραστικές τεχνολογίες επηρεάζουν τις διανοητικές ικανότητες των παιδιών. Η έρευνα είναι αδύνατον να ανταγωνιστεί τους ρυθμούς με τους οποίους προχωρά η τεχνολογία και αυτές οι συσκευές είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς. Κατά την άποψή μου, υπάρχει ένας έμμεσος και ένας άμεσος τρόπος με τον οποίο τα μέσα επηρεάζουν τη συμπεριφορά και την ανάπτυξη του παιδιού. Ο άμεσος βασίζεται στο περιεχόμενο που βλέπουν τα παιδιά και στις μορφές, τις πλατφόρμες με τις οποίες έρχεται σε επαφή με αυτό. Αυτό που βλέπουμε επηρεάζει τον τρόπο που ενεργούμε, τουλάχιστον στην περίπτωση των παιδιών. Ο έμμεσος τρόπος ορίζεται από τις δραστηριότητες που εκτοπίζονται. Για να το πω απλά, όσες ώρες ασχολούνται με τις οθόνες αφαιρούνται από άλλες δραστηριότητες, που δυνητικά θα μπορούσαν να είχαν αναπτυξιακά οφέλη».

Στην έρευνά του ο δρ. Χρηστάκης συγκρίνει την παρακολούθηση τηλεόρασης και την ενασχόληση με ταμπλέτες, εξετάζοντας στοιχεία όπως η διάδραση, η παραμετροποίηση, η πρόοδος, η φορητότητα, η ανάδραση και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αν αυτοί ενυπάρχουν, τότε μπορεί να γίνει αποδεκτή η χρήση των ταμπλετών, «για μισή με μία ώρα ημερησίως. Τα μικρά παιδιά είναι ξύπνια 8 με 12 ώρες κάθε ημέρα. Υπάρχουν πολύ σημαντικά πράγματα για να κάνουν και να μάθουν σε αυτό το χρονικό διάστημα».

Πηγή: cnn.gr