Μια υπέροχη ταινία animation για την αναγκαιότητα αποδοχής των παιδιών με αναπηρία

Όλα, μα όλα παιδιά θέλουν να παίξουν. Τα παιδιά με αναπηρία δεν διαφέρουν. Ο «Ian» είναι μια ταινία animation, μικρού μήκους, εμπνευσμένη από τον πραγματικό Ian, ένα αγόρι με αναπηρία που αποφασίζει να φτάσει στην παιδική χαρά και να διεκδικήσει τη θέση του εκεί, παρά το ότι τα υπόλοιπα παιδιά γελούν εις βάρος του. Πρόκειται για μια όμορφη και άρτια αισθητικά ταινία που αναδεικνύει την ανάγκη για αποδοχή των παιδιών με αναπηρίες και ένταξή τους σε μια κοινωνική ομάδα.

Ο «Ian» απευθύνεται σε παιδιά και βέβαια σε ενήλικες απ’ όλο τον κόσμο. Προβλήθηκε αρχικά στη Λατινική Αμερική και στη συνέχεια διαδόθηκε και στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου.

Την ιδέα για το film «Ian» συνέλαβε η μητέρα του παιδιού, η οποία το είδε ως ένα είδος «αποστολής» με σκοπό να εκπαιδεύσει το γιό της ώστε να διαχειρίζεται και ν΄ αντιμετωπίζει τους νταήδες που τον κορόϊδευαν στην παιδική χαρά. Όταν συνειδητοποίησε ότι η ανάγκη για ουσιαστική ένταξη και αποδοχή ήταν μεγαλύτερη από το ζήτημα που δημιουργήθηκε στην παιδική χαρά, έγραψε ένα βιβλίο και ίδρυσε το «Ίδρυμα Ian« για να φωτίσει αγκυλωμένες νοοτροπίες και στερεοτυπικές θέσεις για τους ανάπηρους ανθρώπους. Απευθύνθηκε στο Mundo Loco, ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο ψηφιακό στούντιο animation στη Λατινική Αμερική, για να τη βοηθήσει στη δημιουργία του «Ian», μιας ταινίας animation που θα είχε τη δύναμη να μεταδώσει το μήνυμα της κοινωνικής αποδοχής σε όλο τον κόσμο.

Η ταινία είναι σκοπίμως χωρίς λόγια ώστε να γίνει ο «Ian» σύμβολο ανθρώπων από διαφορετικά έθνη, με την αναπηρία να λειτουργεί ως κοινό χαρακτηριστικό. «Δουλέψαμε σκληρά για να κάνουμε το φιλμ τόσο απλό και καθαρό, ώστε ένα παιδί προσχολικής ηλικίας να καταλαβαίνει και ένας ενήλικος να ανακαλύπτει διάφορα επίπεδα της ιστορίας» τονίζει ο σεναριογράφος Gastón Gorali.
Η οικουμενικότητα πίσω από την ιδέα για την ταινία, μίλησε στην καρδιά του Gorali αμέσως. «Στην πρώτη συνάντηση με την μητέρα του Ian, αισθάνθηκα την ώθηση και την ανάγκη να κάνω κάτι. Να εμπλακώ. Η ιστορία του Ian ήταν τόσο έντιμη, σκληρή αλλά και γεμάτη από ελπίδα… Το συναίσθημα της αλλοτρίωσης είναι κοινό για όλους μας. Δεν χρειάζεται να έχουμε μια αναπηρία για να βιώσουμε την απομόνωση και τον αποκλεισμό στις ζωές μας. Αγωνιζόμαστε απέναντι σε μια δύναμη που μας ωθεί μακρυά από ό,τι θέλουμε να είμαστε και να κάνουμε».

Ο πραγματικός Ian είναι ένας μαθητής της Τετάρτης Τάξης που, όπως τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του θέλει να παίξει με τους φίλους του. Αλλά επειδή μερικά παιδιά δεν είναι συνηθισμένα να σχετίζονται με κάποιον όπως ο Ian -κάποιον που έχει εγκεφαλική παράλυση, χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο και έναν υπολογιστή που δουλεύει με τις κινήσεις των ματιών του ώστε να επικοινωνεί- τον φοβερίζουν και δεν τον περιλαμβάνουν στο παιχνίδι τους.
Ο Ian θέλει να ξέρει όλος ο κόσμος ότι τόσο ο ίδιος, όσο και όλα τα άλλα παιδιά με αναπηρίες μπορούν να παίξουν, αρκεί τα υπόλοιπα παιδιά να τα εντάξουν στην παρέα τους. «Μπορώ να παίξω και να συμμετέχω» ισχυρίζεται ο Ian.

Η ταινία εκπαιδεύει τα παιδιά στην παιδική χαρά να κατανοήσουν ότι ο Ian θέλει να παίξει μαζί τους κι εκείνοι πράγματι μπορούν να παίξουν μαζί του. Το φιλμ animation «Ian» δείχνει ότι όλα τα παιδιά, άτομα με αναπηρίες ή όχι, έχουν πλαστεί από το ίδιο υλικό.

Όταν είδε η, Sheila Graschinsky, η μητέρα του Ian, πώς συμπεριφέρθηκαν στο γιό της τα παιδιά που δεν ήταν εξοικειωμένα στην επαφή με συνομηλίκους τους με αναπηρίες, το έβαλε σκοπό να δουλέψει ώστε να αλλάξει τις αντιλήψεις τους. Έγραψε ένα βιβλίο, το «Δώρο», όπου περιγράφει την καθημερινή ζωή μιας οικογένειας στην οποία υπάρχουν άνθρωποι με αναπηρία. Μοίρασε το βιβλίο στα παιδιά που δεν αποδέχθηκαν τον Ian στην παιδική χαρά, γνωρίζοντας βέβαια ότι η διανομή των βιβλίων στις παιδικές χαρές δεν θα ασκούσε την ευρεία επίδραση που η ίδια ήθελε να επιτύχει.

Για την Graschinsky, το μήνυμα του «Ian» διαχέεται πολύ περισσότερο. Η χωρίς λόγια πλοκή του animation film «Ian» είναι ένα αγόρι που αγωνίζεται να επιτύχει την πρόσβαση σε κάτι που θέλει, κάτι που τα άλλα παιδιά έχουν εύκολα. Οι ανάπηροι άνθρωποι αγωνίζονται καθημερινά για να έχουν πρόσβαση στους δημόσιους χώρους, τις εργασίες τους και τους κοινωνικούς θεσμούς.

Η διεθνής προσοχή που αποκτά η ταινία αποδεικνύει στη Graschinsky ότι «ένας κόσμος κοινωνικής αποδοχής είναι εφικτός».
«Η ταινία είναι μια ευκαιρία για όλη την κοινωνία… να σπάσει τα εμπόδια, να ρίξει τα τείχη, και να μας απελευθερώσει από τις προκαταλήψεις», υποστηρίζει η Graschinsky. Η ταινία δημιουργήθηκε με τέτοιο τρόπο, ώστε «να οδηγήσει [όλα τα παιδιά] να αποκτήσουν τα συγκεκριμένα εργαλεία για να γίνουν άνθρωποι της αλληλεγγύης».

Ο «Ian» παρουσιάστηκε στις Κάννες το Μάιο του 2018. Γράφτηκε από τον Gastón Gorali, με παραγωγούς τον Juan Jose Campanella (βραβευμένο με το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας «The Secret in their Eyes» το 2010) και το «Ίδρυμα Ian«, ένα μη κερδοσκοπικό οργανισμό που ιδρύθηκε από τη μητέρα του Ian, η οποία έχει ως αποστολή είναι να κάνει καλύτερη τη ζωή για τις οικογένειες των ανθρώπων με αναπηρίες.

Ο «Ian» έχει κερδίσει πολλά διεθνή βραβεία, ενώ έχει προταθεί για Όσκαρ 2019, στην κατηγορία ταινιών animation μικρού μήκους.

Χαρείτε τον και στηρίξτε το σημαντικό, πανανθρώπινο μήνυμά του:

 

Πηγές: respectability.org και variety.com

«Ο καλύτερος τρόπος για να ξανασυλλάβεις την αίσθηση του χρόνου που είχες ως παιδί, είναι να ταξιδεύεις»

Αλήθειες βαθιές της Σιμόν Ντε Μπωβουάρ που κάνουν τη ψυχούλα μας να τρίζει. Ο χρόνος ο αδυσώπητος, ο αγριεμένος, ακυρώνεται και παγώνει όταν ταξιδεύουμε. Λες και τον κοροϊδεύουμε! Κι η καρδιά χτυπά ξανά σαν σε παιδικό στήθος κι η ματιά σκαλώνει σε όσα μας συγκινούσαν στα μικράτα μας και η ψυχή ελευθερώνεται και φτερουγίζει με χαρά! Γράφει λοιπόν η Σιμόν Ντε Μπωβουάρ:

Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΔΙΑΤΗΡΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΣΗ ΑΓΑΠΗ τις συναισθηματικές αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας είναι πως για μια φευγαλέα στιγμή μάς ξαναδίνουν ένα απεριόριστο μέλλον. Ένας πετεινός λαλεί στο χωριό με τις επικλινείς στέγες, που φαίνεται πέρα μακριά. Περπατώ σε ένα λιβάδι σκεπασμένο με πάχνη. Ξαφνικά βλέπω το Μευρινιάκ και η καρδιά μου χάνει ένα χτύπο. Αυτή η μέρα που μόλις αρχίζει απλώνεται μπροστά μου ατέλειωτη μέχρι το μακρινό δειλινό. Το αύριο είναι παρά μια λέξη κενή. Μας χωρίζει η αιωνιότητα.

ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ, ΞΑΦΝΙΚΑ, Η ΕΙΚΟΝΑ ΑΥΤΗ δεν υπάρχει. Ξαναγύρισα στην εποχή που τα χρόνια περνάνε γρήγορα και συμφωνώ με τα λόγια του Ιονέσκο: «Έχω φτάσει στην ηλικία που η ώρα αξίζει μονάχα λίγα λεπτά και τα τέταρτα δεν έχουν πια καμιάν αξία».

Ο ΙΟΝΕΣΚΟ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΣ πως ο καλύτερος τρόπος για να συλλάβεις ξανά την αίσθηση της διάρκειας του χρόνου που είχες στην παιδική ηλικία είναι να ταξιδεύεις.

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ, ΠΡΟΣΠΑΘΩ να αγκυροβολήσω σε  κάτι στερεό. Απεγνωσμένα προσπαθώ για άλλη μια φορά να ανακαλύψω έναν ακέραιο, αλώβητο κόσμο, που δεν τον εξουσιάζει ο χρόνος. Και πραγματικά, δυο μέρες ταξιδιού και η γνωριμία μιας καινούριας πόλης καταφέρνουν να επιβραδύνουν την ασταμάτητη ροή των γεγονότων. Δύο μέρες σ’ ένα καινούριο μέρος αξίζουν τριάντα σε οικείο περιβάλλον -τριάντα μέρες που τις έχει φθείρει, μικρύνει και καταστρέψει η συνήθεια.

Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΔΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΕΝΑ ΛΟΥΣΤΡΟ -και γλιστράς επάνω του όπως σ’ ένα καλογυαλισμένο παρκέ. Ένας κόσμος νέος, ένας κόσμος πάντα νέος, ένας αιώνιος κόσμος -αυτός είναι ο παράδεισος. Αλλά η σημερινή ταχύτητα δεν είναι μόνο διαβολική, είναι η ίδια η κόλαση, η επιτάχυνση της πτώσης.

ΥΠΗΡΧΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ. Τώρα δεν υπάρχει πια ούτε παρόν ούτε χρόνος. Η γεωμετρική πρόοδος της πτώσης μάς έριξε μέσα στο κενό.

 

 

Η Σιμόν ντε Μπoβουάρ (9 Ιανουαρίου 1908-14 Απριλίου 1986) ήταν Γαλλίδα συγγραφέας, φιλόσοφος και φεμινίστρια. Υπήρξε σύντροφος του διάσημου υπαρξιστή φιλόσοφου Ζαν-Πολ Σαρτρ. Το γνωστότερο έργο της ήταν Το Δεύτερο Φύλο, μια φεμινιστική ανάλυση της γυναικείας ύπαρξης και της καταπίεσης των γυναικών. Άλλα έργα της που ξεχώρισαν ήταν Οι Μανδαρίνοι (1954) και Αναμνήσεις μιας καθώς πρέπει κόρης (1958). Η Μποβουάρ θεωρήθηκε η μητέρα του (μετά το 1968) φεμινισμού, με φιλοσοφικά γραπτά που συνδέθηκαν, αν και ήταν ανεξάρτητα, με τον σαρτριανό υπαρξισμό. Πέθανε από πνευμονία και θάφτηκε δίπλα στον Σαρτρ στο Κοιμητήριο Μονπαρνάς του Παρισιού.

Πηγή: doctv.gr

Στη Ζιμπάμπουε οι γιαγιάδες εκπαιδεύονται και προσφέρουν ψυχολογική υποστήριξη

Η σοφία τους, η γλυκύτητά τους, η τρυφερότητά τους μα, κυρίως η ικανότητά τους να ακούν και να αποδέχονται, κάνει τις υπέροχες γιαγιάδες αγγέλους – φύλακες της ζωής μας! Ανακουφίζουν, εμψυχώνουν, υποστηρίζουν, απενοχοποιούν. Χαρίσματα που εντοπίστηκαν στη Ζιμπάμπουε (με τα εκατομμύρια κατοίκων και τους δώδεκα μόλις ψυχιάτρους) και που αξιοποιήθηκαν. Γιαγιάδες σε ρόλο ειδικού ψυχικής υγείας; Για ένα μικρό -αλλά κρίσιμο- χάδι στη ψυχή ναι, θα μπορούσαν. Και στη Ζιμπάμπουε, για διαβάστε, μπορούν! Κάθονται στα παγκάκια και περιμένουν να δώσουν ψυχής χάδια!

Στη Ζιμπάμπουε, σχεδόν ένας στους τέσσερις πάσχει από kufungisisa, δηλαδή από κατάθλιψη. Σημαίνει «αυτός που σκέφτεται πολύ». Το στίγμα της ψυχικής ασθένειας είναι βαρύ, το κόστος των συνεδριών, σε μια χώρα με 80% ανεργία, δυσβάχτο κι έτσι οι περισσότεροι στρέφονται σε μάγους, σε προφήτες ή σε εξορκιστές και πολύ συχνά επιλέγουν την αυτοκτονία. Μέχρι που ο κ. Τσιμπάντα, ένας από τους 12 (!) ψυχιάτρους που υπάρχουν στη χώρα (με πληθυσμό 15 εκ.) είχε την καταπληκτική ιδέα να εκπαιδεύσει γιαγιάδες και οι συνεδρίες να γίνονται σε παγκάκια. 

Κι έτσι, στην Χαράρε οι σοφές ηλικιωμένες απλώς κάθονται στα «παγκάκια φιλίας», όπως ονομάζονται, και περιμένουν τους ασθενείς τους.

«Ξέρουν να ακούν, ξέρουν να διηγούνται ιστορίες, ξέρουν να παρηγορούν και έχουν πολύ χρόνο», λέει ο Τσιμπάντα για τις «χρυσές κυρίες» του, που αυτή τη στιγμή είναι πάνω από 300. Συνεχίζει να τις εκπαιδεύει, μέσα από παιχνίδια ρόλων, για να βοηθήσουν τους ασθενείς τους να αναγνωρίσουν τα προβλήματά τους και να βρουν μόνοι τους τρόπους να τα αντιμετωπίσουν. «Όχι πολλές συμβουλές, δεν έχουν αποτελέσμα, μικρά βήματα». Γιατί όπως λένε στη Ζιμπάμπουε, υπάρχει μόνο ένας τρόπος να φας έναν ελέφαντα: μπουκιά μπουκιά.

Ο Τσιμπάντα ξεκίνησε να εκπαιδεύει αυτές τις γυναίκες πριν από δώδεκα χρόνια. Οι περισσότερες είχαν δουλέψει σε κάποια θέση στο σύστημα υγείας. Την πρωτοβουλία χρηματοδοτεί η καναδική οργάνωση Grand Challenges. Μέχρι σήμερα έχουν περάσει από τα «παγκάκια φιλίας» 34.000 ασθενείς. Τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά, σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου της Ζιμπάμπουε και του King’s College. Ο Τσιμπάντα έχει αρχίσει να εφαρμόζει την ιδέα του στο Μαλάουι και στη Ζανζιβάρη. Στο τελευταίο στάδιο της θεραπείας, οι ασθενείς συμμετέχουν σε ομάδες αυτοβοήθειας, παίρνουν και δίνουν κουράγιο και συγχρόνως πλέκουν τσάντες. Η ιδέα ήταν μίας «γιαγιάς» 98 ετών που είπε στον Τσιμπάντα: «Γιατί να μην κάνουν κάτι; Όταν τα χέρια είναι απασχολήμενα σκέφτεσαι λιγότερο.»

Πηγή: http://www.nzz.ch
Μετάφραση: Angie Saltampasi

Όταν οι ψυχίατροι δημιουργούν διασκεδαστικά σκίτσα, τότε τα χαμόγελα είναι πλατιά!

Έτσι μιλά η τέχνη όταν «πέφτει» σε ιατρικά χέρια! Ο λόγος εδώ για επίκαιρες, επιτυχημένες γελοιογραφίες που δημιουργήθηκαν από εμπνευσμένο ειδικό της ψυχικής υγείας. Ψυχοθεραπευτικές, διασκεδαστικές και παιχνιδιάρικες αναρτήσεις λοιπόν από τον Ψυχίατρο Λουκά Αθανασιάδη, καθηγητή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, ο οποίος με εύστοχο, έξυπνο χιούμορ και καλλιτεχνική διάθεση χρωματίζει τις γιορτές μας και συμβάλλει ώστε να σχηματιστεί χαμόγελο πλατύ στο πρόσωπό μας!

Απολαύστε τις και δροσίστε τη ψυχούλα σας!

                   Ο σκληρός κόσμος της αγοράς ισχύει για όλους!                   

«Αγαπητέ κ. Αη-Βασίλη ευχαριστούμε για τη συνεργασία. Δυστυχώς η ξαφνική εξαφάνιση του ενδιαφέροντος του κοινού προς το πρόσωπό σας μάς επιβάλλει την λύση του συμβολαίου σας. Σας ευχόμαστε καλή τύχη.»

Και τις γιορτινές μέρες για όλα φταίει η μάνα σου!

Αγαπητοί μου, εκτός από την μάνα σας φταίει και ο Άη Βασίλης!

Όταν ο Αη Βασίλης έχει διαβάσει ψυχανάλυση…

Φράιμπουργκ, Μοραβία, Πρωτοχρονιά 1862:

Ο μικρός Σίγκμουντ Φρόυντ, συνδυάζει τα δώρα του και ανακαλύπτει ένα νέο παιχνίδι που αργότερα θα γνωρίσει τεράστια επιτυχία…

Όταν η νέα χρονιά είναι προεκλογική!

Χορτάτοι πάντα στη ψυχή!

Ψυχολόγοι & Ψυχίατροι, με ένα σκίτσο Παβλωφιανής Εξαρτημένης Μάθησης, ευχές για Χρόνια Πολλά!

Πίστευε και μη ερεύνα!

Προσοχή! Να τον ακούτε τον γιατρό σας…

Είναι αλήθεια ότι ως λαός είμασταν πάντα διχασμένοι...

Αναρχία στις γιορτές! Το επιβεβεβαίωσαν και τα Hoaxes!

Μ΄ ένα καλό κείμενο το έργο έχει πάντα επιτυχία!

Μην το ψάχνετε, αφού υπάρχουμε υπάρχει κι αυτός.

Πώς λέμε… «Άγιο είχες»;

Στα πλαίσια των μνημονιακών υποχρεώσεων αυξάνονται οι τιμες των διοδίων και μειώνονται οι αντοχές…

Πηγή: facebook.com/athanasiadis.loukas

Σάς εύχομαι όνειρα ατελείωτα & την άγρια επιθυμία να πετύχετε κάποια απ’ αυτά!

Ευχές γενναιόδωρες, αγκαλιές ανοιχτές, δώρα πολύχρωμα, φιλιά βουτηγμένα στο κόκκινο της γιορτής, ελπίδες που δραπετεύουν απ’ το σάκκο του Αη-Βασίλη…

Και η χαρά της νέας χρονιάς να ελευθερώνει την παιδική μας ψυχή που τρέχει γεμάτη λαχτάρα σε ό,τι ακόμα συν(κινεί) τα εντός και τα εκτός μας!

Μέσα σ΄όλα ετούτα τα μαγικά, ιδού κάποιες λαμπυρίζουσες ευχές που διαβάσαμε και που -προσέξτε παρακαλώ!- μετρούν μισόν αιώνα ζωής!

Υπογράφει ο ποιητής και τραγουδοποιός Ζακ Μπρελ: Ευχές για ευτυχισμένο νέο έτος, 1η Ιανουαρίου 1968…

Ευχές πέρα και πάνω από το χρόνο, στοχεύουν κατευθείαν στις καρδιές και στις ζωές μας.

Σάς εύχομαι να αγαπάτε ό,τι πρέπει ν’ αγαπηθεί και να ξεχάσετε ό,τι πρέπει να ξεχαστεί.

Σάς εύχομαι πάθη, σας εύχομαι σιωπές.

Σάς εύχομαι να ξυπνάτε με τραγούδια πουλιών και γέλια παιδιών.

Σάς εύχομαι να σέβεστε τη διαφορετικότητα των άλλων, γιατί είναι σπουδαίο να ανακαλύπτουμε την αρετή και την αξία του καθενός.

Σάς εύχομαι να αντιστέκεστε στη στασιμότητα, στην αδιαφορία και στ’ αρνητικά της εποχής μας.

Τέλος, σάς εύχομαι να μην εγκαταλείψετε ποτέ την αναζήτηση, την περιπέτεια, τη ζωή, την αγάπη,  γιατί η ζωή είναι μια θαυμάσια περιπέτεια που κανένας δεν πρέπει να εγκαταλείπει χωρίς να δώσει σκληρή μάχη.

Σάς εύχομαι ιδιαίτερα, να είστε ο εαυτός σας, περήφανοι γι’ αυτό που είστε, και να χαίρεστε, γιατί η ευτυχία είναι το πραγματικό μας πεπρωμένο.

Πηγή: koutipandoras.gr

Όταν οι ενοχλήσεις στο σώμα μας «μιλούν» για τις δυσκολίες στα συναισθήματά μας

Το σώμα μας είναι ένας περίπλοκος μηχανισμός που είναι ευαίσθητος όχι μόνο σε εξωτερικούς παράγοντες, αλλά και σε εσωτερικούς παράγοντες. H Δόκτωρ Susan Babbel η οποία είναι ψυχολόγος και ειδική στην κατάθλιψη, έχει προτείνει μια νέα ενδιαφέρουσα θεωρία για τα σημάδια του σώματός μας.

Μοιραζόμαστε μαζί σας εικόνες που παρουσιάζουν με απλό τρόπο την θεωρία της και επιπλέον, μάς δίνουν μερικές απλές οδηγίες για να μας υποψιάσουν, προκειμένου να απαλλαγούμε από τις όποιες έγνοιες και ανησυχίες μας!

Η Babbel ισχυρίζεται ότι η δυσφορία και πόνος μπορεί να είναι ένα σημάδι υπερβολικής ανησυχίας, κρυμμένων φόβων και ανεπίλυτων συναισθηματικών προβλημάτων. Ο χρόνιος πόνος συνδέεται με συμπτώματα άγχους και συναισθηματικά προβλήματα, ειδικά όταν δεν υπάρχει μια φυσιολογική αιτία πόνου.

Κεφάλι

Οι πονοκέφαλοι συνήθως είναι αποτέλεσμα συνεχούς βιασύνης στην καθημερινή ζωή και ανησυχιών για ανούσια πράγματα.

Προσπαθήστε να χαλαρώνετε για λίγα λεπτά και να ξεχνάτε τα προβλήματα που σας απασχολούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Αποφύγετε να κατηγορείτε στην συνέχεια τον εαυτό σας για αυτόν τον χρόνο χαλάρωσης. Αυτά τα «λεπτά γαλήνης» θα σας βοηθήσουν να γίνεται πιο παραγωγικοί και θα σας βοηθήσουν με τους πονοκέφαλους. 

Αυχένας

Η δυσφορία σε αυτήν την περιοχή του αυχένα συνήθως συμβολίζει απογοήτευση για τους ανθρώπους γύρω σας και συναίσθημα ενόχλησης για τις δικές σας ατέλειες. Ο αυχένας μας πονάει όταν δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε κάποιον ή ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Αναθεωρήστε τις σχέση με τους ανθρώπους γύρω σας και τον εαυτό σας. Συχνά οι άνθρωποι σας προσβάλουν άθελά τους. Ενώ εσείς δεν είστε υποχρεωμένοι να συμμορφώνεστε με τις αυστηρές προσδοκίες που έχετε για τον εαυτό σας. Αντιμετωπίστε με μια νέα ματιά τους ανθρώπους γύρω σας και μάθετε να συγχωρείτε. Επίσης είναι πολύ σημαντικό να σκέφτεστε πιο συχνά τα πράγματα που αγαπάτε.

Ώμοι

Ο πόνος στους ώμους συνήθως σημαίνει πως κουβαλάμε ένα βαρύ συναισθηματικό φορτίο και βρισκόμαστε υπό συναισθηματική πίεση. Ίσως κάποιος από το περιβάλλον μας ασκεί πίεση ή απλά δεν μπορούμε να πάρουμε μια σημαντική απόφαση.

Δοκιμάστε να μοιραστείτε τα προβλήματα που σας απασχολούν με έναν έμπιστο φίλο. Αυτό σίγουρα θα σας προσφέρει μια ανακούφιση και ίσως να βρείτε μια απλή λύση στο πρόβλημα που σας απασχολεί.

Πάνω μέρος της πλάτης

Ο πόνος σε αυτήν την περιοχή είναι αποτέλεσμα έλλειψης συναισθηματικής στήριξης και απουσίας αγαπημένων ανθρώπων. Αυτό γίνεται όταν αισθανόμαστε αντιπαθείς ή αδικημένοι.

Προσπαθήστε να επικοινωνήσετε με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Μην εστιάζετε στον εαυτό σας, να είστε ανοιχτοί και φιλικοί. Γνωρίστε νέους ανθρώπους και βγείτε σε ραντεβού. Και το πιο σημαντικό, μην κρατάτε τα συναισθήματα αγάπης μέσα σας.

Κάτω μέρος της πλάτης

Αν συνεχώς ανησυχούμε για τα χρήματα, τότε μπορεί να αρχίσει να πονάει το κάτω μέρος της πλάτης μας. Ίσως να είναι αποτέλεσμα ενός κρυφού ονείρου για μια πλούσια ζωή που δεν σας αφήνει να χαλαρώσετε ή μπορεί απλά κοντινοί άνθρωποι να σας αναγκάζουν να ανησυχείτε για τα χρήματα.

Τα χρήματα δεν μπορούν να αγοράσουν την ευτυχία. Για αυτό και πρέπει να ανησυχείτε για τα χρήματα, υπάρχουν και καλύτερα πράγματα στην ζωή! Αρχίστε να κάνετε αυτό που πραγματικά αγαπάτε. Αν κάνετε κάτι με την ψυχή σας, όχι μόνο θα σας κάνει χαρούμενους, αλλά θα σας φέρει και υλικά οφέλη στο μέλλον.

Αγκώνες

Ο πόνος στους αγκώνες είναι σημάδι έλλειψης ευελιξίας, είμαστε πεισματάρηδες και καθόλου πρόθυμοι για συμβιβασμό. Το πιο πιθανό είναι πως δεν θέλουμε να κάνουμε ορισμένες σημαντικές αλλαγές στη ζωή μας ή υποσυνείδητα φοβόμαστε να δεχτούμε κάτι καινούργιο.
Η ζωή μπορεί μερικές φορές να φαίνεται πάρα πολύ δύσκολη και σκληρή, όμως στην πραγματικότητα τα πράγματα δεν είναι έτσι. Πολλές φορές κάνουμε την ζωή μας να φαίνεται πολύ πιο δύσκολη από ότι είναι στην πραγματικότητα. Θα πρέπει να είμαστε πιο ευέλικτοι και δεν χρειάζεται να σπαταλάμε τις δυνάμεις μας σε προβλήματα που δεν μπορούμε να λύσουμε.

Χέρια

Ο πόνος στα χέρια εμφανίζεται συνήθως σε ανθρώπους που έχουν μεγάλη ανάγκη φιλίας, που δεν μπορούν να χαλαρώσουν και χρειάζονται απλώς μια συντροφιά. Αν σας πονάνε συνεχώς τα χέρια, τότε αυτό είναι ένα σημάδι πως ήρθε η ώρα να προσπαθήσετε να ξεφύγετε από την καθημερινότητά σας.
Προσπαθήστε να κάνετε νέους φίλους. Κάντε το μεσημεριανό σας διάλειμμα με κάποιον συνάδελφο. Πηγαίντε σε έναν αγώνα ή σε μια συναυλία και αισθανθείτε σαν ένα κομμάτι του πλήθους. Μην φοβάστε να μιλάτε σε νέους ανθρώπους, γιατί κανείς δεν ξέρει, που θα μπορέσετε να βρείτε την πραγματική φιλία.

Γοφοί

Τέτοιος πόνος μπορεί να βασανίζει ανθρώπους που θέλουν πάρα πολύ να έχουν μια προβλέψιμη και άνετη ζωή. Ο παθολογικός και επίμονος φόβος της αλλαγής και η συνεχής αντίσταση στο καινούργιο μπορεί να προκαλέσουν πόνο στους γοφούς.
Μην αντιστέκεστε στη φυσική ροή της ζωής. Η ζωή συνεχώς αλλάζει και γι αυτό και είναι τόσο ενδιαφέρουσα. Σκεφτείτε κάθε αλλαγή στην ζωή σας ως μια νέα συναρπαστική περιπέτεια και μην αφήνετε για μετά τις σημαντικές αποφάσεις της ζωής σας.

Γόνατα

Ο πόνος στα γόνατα, κατά πάσα πιθανότητα είναι ένα σημάδι ενός πολύ μεγάλου «εγώ». Το γόνατα μας πονάνε, όταν σκεφτόμαστε υπερβολικά τον εαυτό μας και πάρα πολύ λίγο τους άλλους, όταν εμείς πιστεύουμε με σιγουριά πως ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από εμάς.Κοιτάξτε γύρω σας, δεν είστε μόνοι σε αυτόν τον πλανήτη. Θα πρέπει να είστε πιο προσεκτικοί με τους ανθρώπους που σας περιτριγυρίζουν. Ακούστε τον φίλο σας, βοηθήστε την μητέρα σας και βοηθήστε τους συναδέλφους σας. Να βοηθάτε πιο συχνά τους συνανθρώπους σας. Μπορείτε για παράδειγμα, να κάνετε εθελοντική εργασία.

Κνήμη

Ο πόνος σε αυτήν την περιοχή είναι σημάδι έντονης συναισθηματικής υπερφόρτωσης. Η κτητικότητα και η επώδυνη ζήλια είναι τα κύρια συναισθήματα που μπορούν να οδηγήσουν σε αυτόν τον πόνο.
Πρέπει να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε το άλλο μας μισό. Χαλαρώστε και σταματήστε να ελέγχετε συνεχώς το αγαπημένο σας πρόσωπο. Και ίσως να ήρθε ο καιρός να εγκαταλείψετε τις παλιές και απαρχαιωμένες σας συνήθειες.

Αστράγαλοι

Ο πόνος στους αστραγάλους σημαίνει πως ξεχνάμε συχνά τον ίδιο μας τον εαυτό. Γενικώς επιτρέπουμε στον εαυτό μας να περάσει καλά ή μπορεί απλά η δουλειά μας να μας τρώει όλο μας τον ελεύθερο χρόνο και να είμαστε υπερβολικά αυστηροί με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας. Αγοράστε κάτι που θέλετε εδώ και καιρό ή απλά αφήστε τον εαυτό σας να χαλαρώσει και να ξεκουραστεί. Ξεχάστε για λίγο την καριέρα σας και σκεφτείτε για παράδειγμα μια ρομαντική σχέση ή σχεδιάστε το ταξίδι των ονείρων σας.

Πατούσες

Ο πόνος στα πόδια, κατά πάσα πιθανότητα οφείλεται σε καθήλωση. Είναι σαν το σώμα μας να αρνείται να συνεχίσει, σαν να φοβόμαστε την ζωή και δεν βλέπουμε το νόημα να συνεχίσουμε να προχωράμε μπροστά. Αυτό συμβαίνει όταν πιστεύουμε πως έχουμε κάνει τα πάντα λάθος στην ζωή μας και πιστεύουμε πως είναι πολύ αργά για να αλλάξουμε.
Μάθετε να δίνετε προσοχή στις μικρές απολαύσεις της ζωής. Στην ομορφιά του κόσμου και των ανθρώπων που σας περιτριγυρίζουν. Απολαύστε τις γεύσεις, τις μυρωδιές, τον άνεμο και τον ήλιο. Πάρτε ένα κατοικίδιο ή βρείτε ένα ενδιαφέρον χόμπι. Γεμίστε τα κενά που έχετε στη ζωή σας. Αποφύγετε τις θλιβερές αναμνήσεις και χαμογελάστε πιο συχνά. Κάθε μέρα να ψάχνετε την χαρά στην ζωή σας.

Συμπέρασμα

Το συμπέρασμα είναι απλό: αγαπάτε τον εαυτό σας. Δείξτε εμπιστοσύνη στους άλλους ανθρώπους και πίστη στη ζωή. Με φωτεινή, θετική σκέψη, προτιμήστε το χαμόγελο και φροντίστε για την υγεία της ψυχής!

Πηγή: awakengr.com

 

Ο καρδιακός φίλος, είναι ο πιο αληθινός καθρέφτης της ψυχής σου…

Ο Αριστοτέλης έθεσε τα φιλοσοφικά θεμέλια της φιλίας ως η τέχνη του να κρατά ο καθένας έναν καθρέφτη προς την ψυχή του άλλου. Δυο χιλιετίες αργότερα, ο Emerson θεώρησε τα δύο μέλη μιας φιλίας ως δύο πυλώνες αλήθειας και τρυφερότητας. Έναν αιώνα μετά, ο C.S. Lewis έγραψε: «Η φιλία είναι περιττή, όπως η φιλοσοφία, όπως η τέχνη, όπως το σύμπαν το ίδιο… δεν έχει αξία επιβίωσης. Περισσότερο είναι από αυτά τα πράγματα που δίνουν αξία στην επιβίωση».

Πουθενά, όμως, δεν εμφανίζεται τόσο ζωντανή, μέσα στην ομορφιά, το μυστήριο και την ουσία της, η φιλία, όσο στο έργο τέχνης «Anam Cara: Ένα Βιβλίο Κέλτικης Σοφίας», από τον σπουδαίο Ιρλανδό ποιητή και φιλόσοφο John O’Donohue. «Anam Cara» σημαίνει στα κέλτικα «φίλος-ψυχής» ή όπως θα λέγαμε στα ελληνικά «φίλος καρδιακός». Μια όμορφη έννοια, η οποία εμπεριέχει με κομψό τρόπο όσα ο Αριστοτέλης, o Emerson και ο Lewis προσπάθησαν να περιγράψουν μιλώντας για φιλία.

Εξηγώντας την ουσία και την προέλευση του όρου, ο O’Donohue λέει:

«Στην κέλτικη παράδοση, υπάρχει μια όμορφη αντίληψη της αγάπης και της φιλίας. Μία από τις γοητευτικές ιδέες εδώ είναι η ιδέα της αγάπης της ψυχής. Ο παλιός κέλτικος όρος γι’αυτό είναι anam cara. Anam είναι η κέλτικη λέξη γα την ψυχή και cara για τον φίλο. Έτσι, στα κέλτικα aman cara είναι ο φίλος της ψυχής. Στην παλιά κέλτικη εκκλησία, το άτομο που λειτουργεί ως δάσκαλος, σύντροφος ή πνευματικός οδηγός, καλείται anam cara. Αρχικά ο όρος αναφερόταν σε κάποιον, στον οποίον εξομολογείσαι, αποκαλύπτεις τα πιο κρυφά μυστικά της ζωής σου. Με τον anam cara σου μπορείς να μοιραστείς τα πιο εσωτερικά στοιχεία του εαυτού σου, του μυαλού και τις καρδιάς σου. Η φιλία αυτή αποτελεί πράξη αναγνώρισης και αίσθησης του ανήκειν.  Όταν έχεις έναν anam cara, η φιλία σας αντιβαίνει κάθε συμβατικότητα, κάθε ηθική και κάθε κατηγορία. Ενώνεσαι με έναν αρχαίγονο και αιώνιο τρόπο με τον ‘φίλο της ψυχής σου’. Η κέλτικη αυτή αντίληψη δεν θέτει στην ψυχή κανέναν περιορισμό, χωρικό ή χρονικό. Δεν υπάρχει κλουβί για την ψυχή. Η ψυχή είναι ένα θεϊκό φως που κυλά μέσα σου και μέσα στο Άλλο σου. Αυτή η τέχνη του ανήκειν αφυπνίζει και καλλιεργεί μια βαθιά και ιδιαίτερη συντροφικότητα.»

Το είδος της φιλίας που κανείς βρίσκει στον καρδιακά του φίλο, σύμφωνα με τον O’Donohue, είναι μια πολύ ιδιαίτερη μορφή αγάπης, όχι αυτή που μας οδηγεί στο να θέσουμε την πλατωνική έναντι της ρομαντικής, αλλά σε κάτι πολύ πιο μεγάλο, σε κάτι ανώτερο:

«Στην αγάπη αυτή, γίνεσαι κατανοητός όπως είσαι, χωρίς μάσκες και προσποιήσεις. Τα επιφανειακά και λειτουργικά ψέματα και οι μισές αλήθειες των κοινωνικών συναναστροφών εδώ εξαφανίζονται –μπορείς να είσαι όπως πραγματικά είσαι. Η αγάπη επιτρέπει να υπάρξει απόλυτη κατανόηση και η κατανόηση είναι πολύτιμη. Όταν είσαι κατανοητός, είσαι στο σπίτι σου. Η κατανόηση θρέφει το ανήκειν. Όταν νιώθεις πραγματικά ότι σε κατανοούν, νιώθεις ελεύθερος να σπάσεις τα δεσμά του εαυτού σου και να αφεθείς στην εμπιστοσύνη και το καταφύγιο της ψυχής του άλλου… Αυτή η τέχνη της αγάπης φανερώνει την ιδιαίτερη και ιερή ταυτότητα του άλλου ανθρώπου. Η αγάπη είναι η το μόνο φως υπό το οποίο μπορείς να διαβάσεις την κρυφή υπογραφή της ατομικότητας και της ψυχής του άλλου.»

Το να είναι, όμως, κανείς καρδιακός φίλος ή «ψυχικός φίλος» απαιτεί μια σκόπιμη παρουσία –απαιτεί από εμάς να εμφανιζόμαστε με απόλυτη ακεραιτότητα πρόθεσης. Αυτή η εσωτερική σκοπιμότητα είναι που διαχωρίζει τον πραγματικό φίλο από τον γνωστό ή τον τυπικό φίλο –ένας διαχωρισμός εξαιρετικά σημαντικός σήμερα, σε μια εποχή που «πετάμε» της λέξη «φίλος» εντελώς αυθαίρετα, αναφερόμενοι ακόμα και σε απλούς γνωστούς. Το να εμφανίζεται, όμως, κανείς, το να είναι εκεί ενεργά και όχι αποσπασματικά, είναι απαιτούμενο στην πραγματική φιλία –ο άνθρωπος που δηλώνει φίλος αλλά σε αποφεύγει όταν η ψυχή σου τον χρειάζεται περισσότερο, δεν είναι πραγματικός φίλος.

Ο O’Donohue δανειζόμενος και επεκτείνοντας την έννοια της φιλίας κατά τον Αριστοτέλη, καταλήγει:

«Ο φίλος είναι ένας αγαπημένος που αφυπνίζει τη ζωή σου προκειμένου να απελευθερώσει τις άγριες δυνατότητες που κρύβονται μέσα σου.
[…] Αυτός που αγαπάς, ο καρδιακός σου φίλος, ο anam cara σου, είναι ο πιο αληθινός καθρέφτης της ψυχής σου. Η ειλικρίνεια και η διαύγεια της αληθινής φιλίας φανερώνει το αληθινό περίγραμμα του πνεύματός σου.»

 

Πηγή: brainpickings.org