Η Ιστορία του Μπίμπο

Μια ιστορία ρατσιστικής βίας που συνέβη σε γερμανικό σχολείο αρκετά χρόνια πριν, μάς φέρνει αντιμέτωπους με τις διακρίσεις, τη σκληρότητά τους και τις απρόσμενες καταλήξεις τους. Ο λόγος για ένα δεκατριάχρονο αγόρι που οι συμμαθητές του τον φώναζαν Μπίμπο  χλευάζοντας το χρώμα και το φύλο του. Η GurdunPauseweg, η δασκάλα της τάξης έγραψε την ιστορία. Αφηγείται δε με τρόπο εφηβικό, συμμετοχικό, ως συμμαθητής του δεκατριάχρονου.

Ναι, ήταν στην τάξη μας. Τρία χρόνια. Εάν είχε τίποτα το ξεχωριστό; Βασικά όχι. Εκτός του ότι ήταν μαύρος. Αφρικανός. Από το Σουδάν απ’ ότι ξέρω. Υιοθετημένος.

Τι γλώσσα μιλούσε; Γερμανικά φυσικά, όπως κι εμείς. Αφού ήταν μωρό όταν ήρθε από εκεί, εδώ. Μου είπε κάποτε ότι από τότε, δεν ξαναπήγε στην Αφρική.

Στα Γερμανικά ήταν πράγματι καλός. Όταν διάβαζε τις εκθέσεις του ήταν πάντα ήσυχα στην τάξη.

Μα ναι, ήταν ο μόνος μαύρος στο σχολείο μας. Έχουμε κι ένα σωρό Τούρκους και Πακιστανούς και Αφγανούς και Ρουμάνους, αλλά μόνο αυτός ήταν πραγματικά μαύρος.

Το παρατσούκλι του; Ναι, είναι αλήθεια, τον φωνάζαμε Μπίμπο.

Που είναι το πρόβλημα να φωνάζεις κάποιον Μπίμπο; Ένα όνομα είναι, όπως όλα τα άλλα. Είναι κι άλλος ένας στην τάξη μας που έχει κι αυτός παρατσούκλι. Αυτιάς. Γιατί έχει πεταχτά αυτιά. Αυτός όμως δεν το παίρνει βαριά, μόνο γελάει όταν τ’ ακούει.

Ο Μπίμπο όμως ήταν τόσο ευαίσθητος… Με το παραμικρό κατέβαζε τα μούτρα!

Κάποτε, τον ρώτησε ένας εάν οι πρόγονοί του ήταν κανίβαλοι. Ο Μπίμπο του έδωσε μια ανάποδη. Μια άλλη φορά πάλι τσαντίστηκε γιατί στη χριστουγεννιάτικη γιορτή δεν μπορούσε να παίξει τον Ιωσήφ, παρ’ όλο που ήξερε όλο το ρόλο απ’ έξω και έπαιζε πράγματι καλά. Αυτό όμως έπρεπε να το παραδεχτεί: ένας μαύρος Ιωσήφ, δεν γινόταν!

Μετά, ήταν η ιστορία με την Νίκολα. Μ’ αυτήν πέρυσι ήταν φουλ ερωτευμένος.

Αυτή όμως δεν του έδινε σημασία. Στο κάτω-κάτω είναι στην κρίση της εάν της αρέσει ένας τύπος ή όχι. Αυτός πάλι! Δεν έπρεπε σώνει και καλά να διαλέξει την Νίκολα, την πιο όμορφη της τάξης και τόσο ξανθιά! Δίπλα της φαινόταν ακόμα πιο μαύρος απ’ ότι ήταν στην πραγματικότητα και πιο… τέλος πάντων… Ίσως η Φατμέ ή η χοντρή Ζίλκε να μην τον αντιμετώπιζαν τόσο αρνητικά. Όμως όχι, αυτός την Νίκολα έβαλε στο κεφάλι του. Ε, ήταν φυσικό αυτή η ιστορία να πάει στραβά.

Εντάξει, πιθανώς κάποιος να του έκανε μια παρατήρηση σχετικά με την Νίκολα. Αλλά… δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς μη μου άπτου! Αυτός όμως ήταν!

Εάν τον ξυλοκόπησαν; Ναι, είναι αλήθεια. Ήταν όμως μερικοί από την άλλη τάξη, όχι εμείς. Δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα μ’ αυτό, ούτε το παραμικρό. Είναι άσχημο αυτό που έγινε. Τον κακοποίησαν τόσο, ώστε χρειάστηκε να πάει στο νοσοκομείο για να τον επιδέσουν.

Ορίστε; Εάν του συμπαρασταθήκαμε; Α, όχι… Δεν θέλαμε ν’ ανακατευτούμε. Αφού δεν μας αφορούσε. Εξάλλου, τα πάμε καλά μ’ αυτούς που το κάνανε. Έπειτα, έγινε στο προαύλιο. Εκεί είναι αρμόδιοι οι δάσκαλοι. Αυτοί κοιτούσανε αρκετή ώρα αλλού, με την ελπίδα ότι τα πράγματα θα τακτοποιηθούν μόνα τους. Μόνο όταν μαζεύτηκαν όλοι γύρω γύρω και κοιτούσαν, παρενέβησαν.

Εάν τον επισκεφτήκαμε σπίτι του μετά; Πράγματι… θα ήταν καλή ιδέα, αλλά δεν το σκέφτηκε κανείς από μας. Πως; Ίσως αυτό να τον είχε αποτρέψει απ’ ότι ακολούθησε;

Μπα, μάλλον όχι… Ακόμα και η μητέρα μου, σχολίασε ότι θα πρέπει να είχε ήδη αυτήν την προδιάθεση. Εννοώ αυτές τις καταθλίψεις.

Στο τέλος δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου. Αυτό δεν είναι φυσιολογικό! Έπειτα, είναι ολοφάνερο ότι οι βαθμοί χειροτερεύουν γι’ αυτό το λόγο.

Στο προαύλιο στεκόταν ολομόναχος. Και λοιπόν; Τι τον εμπόδιζε; Θα μπορούσε να είχε έρθει να σταθεί κοντά μας!

Τι έγινε το προηγούμενο πρωί; Τίποτα. Όχι, τίποτα. Α, εννοείτε την παρατήρηση του Στέφεν; Σιγά, δεν ήταν παρά μόνο ένα αστείο… Ούτε αστεία δεν μπορούμε να κάνουμε δηλαδή; Τι είδους αστείο; Να, βλέπαμε ένα φιλμ για το Άουσβιτς. Το τι κάνανε οι Ναζί με τους Εβραίους. Όταν είδαμε ένα τέτοιο φούρνο στον οποίο ρίχνανε τους θανατωμένους με το αέριο Εβραίους, συνέβη το εξής:

Ο Στέφεν σκούντηξε τον Μπίμπο και του ψιθύρισε –μα την αλήθεια μόνο για πλάκα- εάν είχε ακούσει ότι οι φούρνοι θα εξοπλίζονταν και θα ανακαινίζονταν για να υποδεχθούν τους μαύρους στη Γερμανία…

Το ότι κρεμάστηκε αυτό το απόγευμα δεν έχει να κάνει τίποτα με αυτό, εάν εκεί θέλετε να καταλήξετε. Δεν έχει να κάνει τίποτα απολύτως με την τάξη μας.

Ήταν στην τάξη μας, μάλιστα. Αυτό ήταν το μόνο. Δεν ευθυνόμαστε γι’ αυτό!

Φυσικά, λυπηθήκαμε κι εμείς γι’ αυτό που έγινε! Πράγματι! Αφού… μαζέψαμε λεφτά και αγοράσαμε ένα στεφάνι γι’ αυτόν. Κι αυτό, κάτι δεν είναι;

≈≈≈≈≈≈≈≈

Σημείωση: Η Ιστορία του Μπίμπο μπορεί να λειτουργήσει ως αφορμή για ποικίλες διαπολιτισμικές δράσεις με αρωγό την τέχνη: δημιουργία δρώμενου, στίχων, σκίτσου κ.λ.π.