‘Νιώθω περισσότερο κοινωνικός λειτουργός παρά δάσκαλος μέσα σε μία τάξη…’

Μια ιδιαίτερα συγκινητική και βαθιά αληθινή εξομολόγηση ενός Άγγλου εκπαιδευτικού μάς βάζει σε σκέψεις, ή, πιο σωστά, μάς βάζει μπροστά στον καθρέπτη μας. Βλέπετε, τα όσα θα διαβάσετε παρακάτω, θα μπορούσαν κάλλιστα να προέρχονται από έναν Έλληνα εκπαιδευτικό που ακροβατεί ισορροπώντας ανάμεσα σε πολλούς και πολύμορφους ρόλους τόσο απαιτητικούς μα και τόσο σημαντικούς για τα παιδιά μας…

Ο Άγγλος εκπαιδευτικός μοιράζεται εύθραυστες στιγμές και καθημερινές δυσκολίες της κοινωνικής του ταυτότητας αναδεικνύοντας την ουσία της παιδαγωγικής πράξης. Με τα επιχειρήματά του δε, αναδεικνύει τις αδυναμίες ενός συστήματος αξιολόγησης που δε λαμβάνει υπόψη την επίδραση των κοινωνικών συνθηκών στα εκπαιδευτικά αποτελέσματα. Αυτό το σύστημα δεν συνεκτιμά αλλά παραγνωρίζει την ανάληψη νέων ψυχοκοινωνικών ρόλων από τον εκπαιδευτικό, οι οποίοι – τι ειρωνεία! – είναι και εκείνοι που αγγίζουν βαθιά τους μαθητές.

Ας θυμηθούμε εδώ τον Έλληνα εκπαιδευτικό, που δίχως να συνυπολογίζεται το σημαντικότερο, η ψυχική του προσφορά, έχει κατακριθεί ως  υπεύθυνος για τα εκπαιδευτικά αποτελέσματα.

 

Ένα παιδί μπήκε στην τάξη μου γεμάτο δάκρυα. Η μητέρα του μόλις είχε χάσει πριν  τη γέννα το μωρό της. Τίποτα δεν μπορεί να προετοιμάσει ένα παιδί εννέα ετών για μια τέτοια απώλεια. Ο πόνος του ήταν τόσο μεγάλος που έγινε αντιληπτός σε όλους τους μαθητές της τάξης. Έβαλα το χέρι μου γύρω του, για να κρύψω τα δάκρυά του και προσπάθησα να βρω κάποιες λέξεις που το παρηγορούσαν. Ένιωσα ότι θα έπρεπε να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου και να συμπεριφερθώ  ως γονέας, γνωρίζοντας ότι δε μπορώ να βοηθήσω, αλλά κάτι όμως έπρεπε να κάνω.““”′

Ένα άλλο κορίτσι της τάξης μου, πέρασε ένα καλοκαίρι πολύ τραυματικό για  πιο σοβαρούς λόγους. Είχε περάσει ένα μεγάλο μέρος των διακοπών του, αλλά και αρκετά χρόνια πριν, με σεξουαλική κακοποίηση από ένα μέλος της οικογένειάς του. Παλιά είχα μοιραστεί τις ανησυχίες μου με τους συναδέλφους, γιατί είχα την αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά  με αυτό το κορίτσι.  Τρομοκρατήθηκα και θύμωσα όταν πλέον συνειδητοποίησα τι είχε περάσει αυτό το κοριτσάκι.

Οι δύο περιπτώσεις παραπάνω είναι ευτυχώς σπάνιες, και ίσως ήταν απλά μια δυστυχής σύμπτωση ότι έτυχαν σε εμένα.

Άλλες περιπτώσεις είναι πιο σύνηθες φαινόμενο όμως.

Η μαμά και ο μπαμπάς ενός άλλου παιδιού ήταν χωρισμένοι, όμως ζούσαν μαζί για οικονομικούς λόγους. Η ατμόσφαιρα στο σπίτι ήταν τεταμένη, και το κορίτσι δεν μπορούσε να καταλάβει ποιο είναι το σωστό και ποιος έχει δίκιο. Πάλι και σε αυτή τη περίπτωση λειτούργησα ως γονέας και το αγκάλιασα.

Από την άλλη, τα αναλυτικά προγράμματα, βέβαια είναι σπουδαία, και μας υποδεικνύουν πώς πρέπει να διδάξουμε τα μαθήματα. Όμως για να αντιμετωπίσουμε απρόβλεπτες καταστάσεις, όπως η συναισθηματική βοήθεια που πολλές φορές πρέπει να δώσουμε, δε μας λένε τίποτα και δεν υπάρχει καμία απολύτως βοήθεια.

Έχω τρεις ρόλους στην τάξη μου: δάσκαλος, γονέας και κοινωνικός λειτουργός. Μερικές φορές, η πραγματική διδασκαλία  δεν είναι το σημαντικότερο από όλα τα υπόλοιπα, είναι το λιγότερο. Τα εκπαιδευτικά πρότυπα επιβάλλουν στους εκπαιδευτικούς ότι πρέπει τηρούν κατά γράμμα όλα αυτά που προβλέπουν. Πολλοί εκπαιδευτικοί ζουν με το φόβο ότι δεν έχουν πιάσει αυτά τα πρότυπα. Αλλά το μεγαλύτερο εμπόδιο στη μάθηση δεν είναι ό, τι συμβαίνει μέσα στην τάξη, αλλά τι συμβαίνει έξω από αυτό. Οι εκπαιδευτικοί σε όλη τη χώρα έχουν να αντιμετωπίσουν το συναισθηματικό φορτίο που φέρνουν τα παιδιά στο σχολείο.

Είμαστε ένα «καλό» σχολείο , αλλά όχι όμως  εξαιρετικό, γιατί κάποιοι μαθητές δεν έχουν σημειώσει  την αναμενόμενη πρόοδο. Η επιτροπή αξιολόγησης των εκπαιδευτικών Ofsted δεν ενδιαφέρεται για το κρύβεται πίσω από την έλλειψη προόδου ενός μαθητή. Η επιτροπή αξιολόγησης βλέπει μόνο ότι αυτά τα παιδιά φέρνουν το σχολείο πίσω,  χωρίς δηλαδή να εξετάζουν τους κοινωνικούς όρους, και με αυτό τον τρόπο στιγματίζεται και το όνομα του εκπαιδευτικού.

Το εγχειρίδιο διδασκαλίας είναι επιτέλους καιρός να απαγκιστρωθεί από την πολυπλοκότητα της σύγχρονης διδασκαλίας. Τα παιδιά περνούν έξι ώρες στην τάξη μου κάθε μέρα, 30 ώρες την εβδομάδα. Ξοδεύουν περισσότερα χρόνο μαζί μου κατά τη διάρκεια της εβδομάδας παρά με τους γονείς τους.  Ξέρω τα πάντα γι΄αυτά. Μερικές φορές , νομίζω ότι τα ξέρω καλύτερα από την ίδια τους την οικογένεια. Δεν κρύβεται τίποτα από το περιβάλλον της τάξης. Τα οικογενειακά προβλήματα, τα ζητήματα και τα μυστικά τα μοιράζονται  μαζί μου. Τα παιδιά πρέπει να αντιμετωπίζονται από εκπαιδευτικούς με έναν ανθρώπινο τρόπο, με συναισθηματική υποστήριξη και όχι από εκπαιδευτικούς που φοβούνται μήπως  παραβούν τα stantarts, και έτσι δε μπορούν να προσφέρουν καμία συναισθηματική υποστήριξη.    

Ναι, η επαγγελματική μου προτεραιότητα είναι ότι κάθε παιδί στην τάξη μου πρέπει να πετύχει τους στόχους του. Αλλά όμως αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο διδάσκω. Διδάσκω γιατί θέλω να κάνω τη διαφορά στη ζωή των παιδιών, όχι μόνο στον τομέα της εκπαίδευσης τους. Δεν έχω όλες τις απαντήσεις στα προβλήματά τους, αλλά είμαι πάντα με τους μαθητές μου και έτοιμος να τα παρατήσω όλα και να  τους ακούσω.

Πηγή:  theguardian.com, μεταφρασμένο από την ομάδα του fresheducation.gr