• “Ο κόσμος δεν μάς προσφέρθηκε από τους γονείς μας, μάς τον δάνεισαν τα παιδιά μας“

    Αφρικάνικη Παροιμία

  • Μαζί προχωράμε!

  • Ονειρευόμαστε:

    ...μια νεολαία δυναμική, τολμηρή και πεισματάρα, η οποία οραματίζεται, αναζητά και δεν σταματά ποτέ να διεκδικεί... μια πόλη φιλόξενη, ζωντανή, δημιουργική, που δίνει ευκαιρίες στους ανθρώπους της για εξέλιξη και ανάπτυξη, μια πόλη με χαρακτήρα, προοπτική και όραμα... μια κοινωνία πολυπολιτισμική, ελεύθερη, μια κοινωνία με ιδανικά, αξίες και ηθική... ανθρώπους ευτυχισμένους, χαρούμενους και αποφασιστικούς...με γνώση, λογική και συναισθήματα σε πλήρη αρμονία...
  • αντιδραστικότητα;

  • Θέλω (Jorge Bucay)

    Θέλω να με ακούς, χωρίς να με κρίνεις

    Θέλω τη γνώμη σου, χωρίς συμβουλές

    Θέλω να με εμπιστεύεσαι, χωρίς απαιτήσεις

    Θέλω τη βοήθειά σου, κι όχι ν΄αποφασίζεις για μένα

    Θέλω να με προσέχεις, χωρίς να με ακυρώνεις

    Θέλω να με κοιτάς, χωρίς να προβάλεις τον εαυτό σου σε μένα

    Θέλω να μ΄αγκαλιάζεις, χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ

    Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια, χωρίς να με σπρώχνεις

    Θέλω να με υποστηρίζεις, χωρίς να με φορτώνεσαι

    Θέλω να με προστατεύεις, χωρίς ψέματα

    Θέλω να πλησιάζεις χωρίς να εισβάλλεις

    Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν. Να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις

    Θέλω να ξέρεις... πως σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου... xωρίς όρους

  • ΟΧΙ ΣΤΟ ΑΛΚΟΟΛ

  • ΟΧΙ ΣΤΗΝ internet ΕΞΑΡΤΗΣΗ

  • Ένα παιδί συμβουλεύει…

    Ένα παιδί δίνει 13 πολύτιμες συμβουλές στους γονείς του

    Ø Μη φοβάστε να είστε σταθεροί μαζί μου. Αυτό θα με κάνει να νιώθω περισσότερη σιγουριά.

    Ø Μη με παραχαϊδεύετε. Ξέρω πολύ καλά πως δεν πρέπει να μου δίνετε οτιδήποτε σας ζητώ. Σας δοκιμάζω μονάχα για να δω.

    Ø Μη με κάνετε να νιώθω μικρότερος απ΄ ότι είμαι. Αυτό με σπρώχνει να παριστάνω καμιά φορά το «σπουδαίο».

    Ø Μη μου κάνετε παρατηρήσεις μπροστά στον κόσμο, αν μπορείτε. Θα προσέξω περισσότερο αυτό που θα μου πείτε, αν μου μιλήσετε ήρεμα, μια στιγμή που θα είμαστε οι δυο μας.

    Ø Μη μου δημιουργείτε το συναίσθημα πως τα λάθη μου είναι αμαρτήματα. Μπερδεύονται έτσι μέσα μου όλες οι αξίες που έχω μάθει να αναγνωρίζω.

    Ø Μην πέφτετε σε αντιφάσεις. Με μπερδεύετε έτσι αφάνταστα και με κάνετε να χάνω την πίστη μου σε εσάς.

    Ø Μη με αγνοείτε, όταν σας κάνω ερωτήσεις, γιατί θα ανακαλύψετε πως θα αρχίσω να παίρνω τις πληροφορίες μου από άλλες πηγές.

    Ø Μην προσπαθείτε να με κάνετε να πιστέψω πως είστε τέλειοι ή αλάνθαστοι. Είναι μια δυσάρεστη έκπληξη για μένα, όταν ανακαλύπτω πως δεν είστε ούτε το ένα ούτε το άλλο.

    Ø Μη διανοηθείτε ποτέ πως θα πέσει η υπόληψή σας αν μου ζητήσετε συγγνώμη. Μια τίμια αναγνώριση του λάθους σας μου δημιουργεί πολύ θερμά αισθήματα απέναντί σας.

    Ø Μην ξεχνάτε πως μ΄ αρέσει να πειραματίζομαι. Χωρίς αυτό δεν μπορώ να ζήσω. Σας παρακαλώ παραδεχτείτε το.

    Ø Μην ξεχνάτε πόσο γρήγορα μεγαλώνω. Θα πρέπει να σας είναι δύσκολο να κρατήσετε το ίδιο βήμα με μένα, αλλά προσπαθήστε σας παρακαλώ.

    Ø Μην ξεχνάτε πως δεν θα μπορέσω να αναπτυχθώ χωρίς πολλή κατανόηση και αγάπη. Αυτό όμως δεν χρειάζεται να το πω, έτσι δεν είναι;

    Ø Μη μου λέτε ποτέ ψέματα!

  • Παιδί ή Ενήλικος;

  • Αυτοεκτίμηση, αυτή η… Άγνωστη!

    10 τρόποι για να βοηθήσετε το παιδί σας να εκτιμά τον εαυτό του.

    vΕπικοινωνήστε ανοιχτά με το παιδί σας.

    vΜάθετε να το ακούτε.

    vΣυμπεριλαμβάνε-τε το παιδί σας στις οικογενειακές συζητήσεις. Δείξτε του ότι εκτιμάτε τις απόψεις του.

    vΠροσπαθήστε να καταλάβετε την άποψη του παιδιού σας.

    vΔώστε στο παιδί σας ευθύνες κατάλληλες για την ηλικία του.

    vΒάλτε σταθερά όρια. Τα παιδιά θέλουν να ξέρουν τι περιμένουν οι άλλοι από αυτά.

    vΝα είστε γενναιόδωροι αλλά και ειλικρινείς όταν επαινείτε ή παροτρύνετε τα παιδιά.

    vΒοηθήστε το παιδί σας να θέσει στόχους και βοηθήστε το να τους πραγματοποιήσει.

    vΝα θυμάστε ότι η νίκη δεν είναι το παν. Το σημαντικό είναι η προσπάθεια.

    vΓίνετε θετικό πρότυπο. Αισθανθείτε περήφανος/η για τον εαυτό σας.

  • Μάς χρειάζονται!

  • «Αν ένα παιδί…» της Dorothy Law Nolte

    ☼Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική:
    Μαθαίνει να κατακρίνει
    ☼Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα:
    Μαθαίνει να καυγαδίζει
    ☼Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία:
    Μαθαίνει να είναι ντροπαλό
    ☼Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή:
    Μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο
    ☼Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση:
    Μαθαίνει να είναι υπομονετικό
    ☼Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο:
    Μαθαίνει να εκτιμάει
    ☼Αν ένα παιδί ζει μέσα στη δικαιοσύνη:
    Μαθαίνει να είναι δίκαιο
    ☼Αν ένα παιδί ζει μέσα στην αποδοχή:
    Μαθαίνει να αγαπάει
    ☼Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια:
    Μαθαίνει να έχει πίστη στον εαυτό του και στους άλλους
    ☼Αν ένα παιδί ζει μέσα στην επιδοκιμασία:
    Μαθαίνει να εκτιμάει
    ☼Αν ένα παιδί ζει μέσα στην φιλία:
    Μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο
  • Όχι στις διακρίσεις!

  • “Πέτα μακριά το ραβδί σου!”

    Από το βιβλίο “Πέτα μακριά το ραβδί σου (Πειθαρχία χωρίς δάκρυα)” των Ρούντολφ Ντράικωρς & Περλ Κάσελ:

    “Το παιδί χρειάζεται ενθάρρυνση σαν το φυτό που χρειάζεται ήλιο και νερό”

    “Μπορούμε να αποδοκιμάζουμε τις πράξεις του παιδιού, χωρίς ν’ αποδοκιμάζουμε το ίδιο το παιδί”

    “Η ελευθερία βλασταίνει από το σπόρο της πειθαρχίας”

    “Μόνο σ’ ένα ήρεμο και συμφιλιωμένο περιβάλλον μπορεί το παιδί να αναπτύξει ελεύθερα την προσωπικότητά του και το δυναμικό του”

    “Η τιμωρία αφήνει να εννοηθεί οτι το παιδί από μόνο του δεν έχει αξία”

  • Στόχευε Ψηλά!

  • Εμείς οι Λίγοι

    Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης

    με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια

    Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι

    Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας

    κι ολούθε μας κυνηγά το όραμα του απείρου

    Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει

    Εμείς ερωτευθήκαμε την ουσία του είναι μας

    και σ’ όλους μας τους έρωτες αυτήν αγαπούμε

    Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι κι οι μεγάλοι αρνητές

    Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο και δεν είμαστε τίποτα απ’αυτόν τον κόσμο

    Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο

    Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων...

    (Γιώργος Μακρής)

  • Αφήστε να πετάξει!

  • Η επόμενη μέρα

    Επειδή κάθε δευτερόλεπτο μετράει

    πρέπει τώρα ν' αρχίσουμε να γράφουμε όλο και περισσότερα ποιήματα

    για να καθαρίσουμε το τοπίο από τον τρόμο, την απειλή και τον θάνατο

    πρέπει τώρα να εξορκίσουμε τους εφιάλτες που κρύβονται ακόμη μέσα στην ελευθερία

    έτοιμοι να μας πιουν όλο το αίμα

    κι επειδή όποιος σήμερα ξεχαστεί μέσα στον εαυτό του θα είναι αύριο λησμονιά και στάχτη

    πρέπει τώρα να μάθει τι θα πει εχθρός και αδικία

    διότι η πραγματικότητα δεν γίνεται κατανοητή χωρίς την κατανόηση της αθλιότητας και της απελπισίας

    κι επειδή κάθε δευτερόλεπτο μετράει πρέπει από τώρα να πάμε στο σχολείο της φαντασίας

    για να σώσουμε ξανά τα όνειρα.

    (Γιώργος Βέης)

  • Γίνε Αστέρι!

    Αν δεν μπορείς να είσαι πεύκο στην κορυφή του λόφου, χαμόδεντρο να γίνεις στην κοιλάδα, μα να γίνεις το πιο όμορφο χαμόδεντρο στου ρυακιού την όχθη. Γίνε θάμνος, αν δεν μπορείς δέντρο να είσαι.

    Κι αν δεν μπορείς να είσαι θάμνος, γίνε χλόη κι ομόρφαινε τις παρυφές του δρόμου. Αν δεν μπορείς να είσαι δρυς, γίνε μικρή φιλύρα αλλά η ομορφότερη κοντά στη λίμνη.

    Να γίνουμε όλοι καπετάνιοι δεν μπορούμε, χρειάζεται και πλήρωμα, έχει δουλειά για όλους, άφθονες δουλειές, μεγάλες και μικρές και πρέπει ο καθένας μας ό,τι μπορεί να κάνει.

    Αν δεν μπορείς να είσαι ο ήλιος, γίνε αστέρι, από το μέγεθος ούτε κερδίζεις ούτε χάνεις, να είσαι ο καλύτερος σ' αυτό που είσαι.

    (Douglas Malloch)

  • Αγαπάμε τα ζώα

  • Ένα παιδί μέσα μας

  • Η παιδική ηλικία είναι το βασίλειο της μεγάλης δικαιοσύνης και της βαθιάς αγάπης. Στα χέρια ενός παιδιού κανένα πράγμα δεν είναι σπουδαιότερο από κάποιο άλλο. Παίζει με μια χρυσή καρφίτσα ή με ένα λευκό λουλούδι. Δεν έχει φόβο της απώλειας.

    Για το παιδί ο κόσμος εξακολουθεί να είναι το όμορφο δοχείο μέσα στο οποίο δεν χάνεται τίποτα.

    Δεν αναγκάζει τα πράγματα να εγκατασταθούν κάπου. Τα αφήνει να διαβούν μέσα από τα χέρια του σαν αγέλη σκοτεινών νομάδων που περνούν κάτω από μιαν αψίδα θριάμβου. Για λίγο φωτίζονται μέσα στην αγάπη του και έπειτα σκοτεινιάζουν ξανά·

    ό,τι φωτίστηκε μέσα στην αγάπη του παραμένει εντός της σαν εικόνα που δεν πρόκειται να χαθεί.

    (Ράινερ Μαρία Ρίλκε)

  • Χωρίς διακρίσεις

  • Ευτυχείτε!

  • Μαθαίνεις

    Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

    Και μαθαίνεις πως αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

    Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

    Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

    Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο σήμερα, γιατί το έδαφος του αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια…

    Και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής

    Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις… Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό.

    Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ Αντί να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια

    Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

    Και μαθαίνεις… μαθαίνεις… με κάθε αντίο μαθαίνεις

    (Χόρχε Λουίς Μπόρχες)

  • Θυμούμαι μικρός κάθουμουν συχνά στο κατώφλι του σπιτιού μας, έλαμπε ο ήλιος, καίγουνταν ο αγέρας, σ' ένα μεγάλο σπίτι στη γειτονιά πατούσαν σταφύλια, μύριζε ο κόσμος μούστο, κι εγώ σφαλνούσα τα μάτια ευτυχισμένος, άπλωνα τις φούχτες και περίμενα, κι έρχουνταν ο Θεός, όσο ήμουν παιδί ποτέ δε με γέλασε, έρχουνταν, παιδί κι αυτός σαν και μένα, και μού 'βαζε στα χέρια τα παιχνιδάκια του τον ήλιο, το φεγγάρι, τον άνεμο. "Χάρισμά σου" μού 'λεγε "χάρισμά σου, παίξε μαζί τους, εγώ έχω κι άλλα." Άνοιγα τα μάτια, ο Θεός εξαφανίζουνταν μα απόμεναν στα χέρια μου τα παιχνιδάκια του.

    (Νίκος Καζαντζάκης, "Αναφορά στον Γκρέκο")

  • Ενώ εσύ μου φώναζες…

    Μου μάθαινες να σε φοβάμαι…

    Τραυμάτιζες την αυτοπεποίθηση μου…

    Μου μάθαινες ότι δεν είχα αξιοπρέπεια επειδή ήμουν μικρός…

    Μου μάθαινες να μην τολμάω, να μη δοκιμάζω, να μην προσπαθώ να ανακαλύπτω, να μην παίρνω πρωτοβουλίες, για να μη θυμώνεις…

    Με έκανες να νιώθω ασήμαντος και αδύναμος…

    Μου έδειχνες ότι δεν μπορούσα να σε εμπιστεύομαι…

    Μου μάθαινες ότι δεν μπορούσα να σου μιλήσω αν είχα κάποιο πρόβλημα ή κάποιος μου έκανε κακό, γιατί φοβόμουν πώς θα αντιδρούσες…

    Μου μάθαινες ότι όταν αγαπάμε κάποιον, έχουμε δικαίωμα να του φερόμαστε άσχημα…

    Η φωνή σου δεν με άφηνε να σκεφτώ τα λόγια σου…

    Ίδρωνα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, το στομάχι και τα αυτιά μου πονούσαν…

    Θύμωνα που δεν νοιαζόσουν για αυτά που ήθελα να σου πω…

    Αναρωτιόμουν που πήγε ο μπαμπάς μου…

    Mου μάθαινες να φωνάζω κι εγώ…

    Ήμουν μόνος μου…

    Σκεφτόμουν ότι δεν μ’ αγαπάς πια…

    Μου μάθαινες ότι επιτρέπεται να φέρομαι άσχημα σε κάποιον πιο αδύναμο από μένα…

    Μου μάθαινες πώς να φερθώ στα παιδιά μου όταν μεγαλώσω…

    Δεν φανταζόσουν τον αγώνα που πρέπει να δώσω τώρα που μεγάλωσα, για να μη γίνω σαν εσένα…   

  • Και τώρα είσαι

    και είμαι τώρα

    και είμαστε ένα μυστήριο

    που δε θα συμβεί ποτέ ξανά,

    ένα θαύμα που δεν έχει συμβεί

    ποτέ στο παρελθόν

    και λάμποντας αυτό το τώρα μας

    πρέπει να φτάσει στο τότε

    (E.E.Cummings)

«Σε αυτή τη Μέρα»: Μία δυνατή φωνή ενάντια στο bullying

bullyinf.fat

Κάλεσμα προς εκείνους που αισθάνθηκαν κάποια στιγμή στη ζωή τους πως ένα υποτιμητικό παρατσούκλι μπορεί να είναι ισχυρότερο και περισσότερο οδυνηρό από μία γροθιά… Παρακολουθήστε ένα οπτικοποιημένο συνεργατικό, αλληγορικό ποίημα για την παντοτινή αίσθηση του πόνου του εκφοβισμού. Πρόκειται για το To This Day (Σε αυτήν την ημέρα), το οποίο είναι μια όμορφη ταινία μικρού μήκους με βάση το ομώνυμο ποίημα του Καναδού ποιητή και συγγραφέα Shane Koyczan. Στην ουσία το animation «To This Day» πραγματεύεται το πόσο έντονα μπορεί να επιδράσει το σχολικό bullying στη ζωή ενός ατόμου, με τα views του βίντεο στο youtube να ξεπερνούν τα 4 εκατομμύρια! Εδώ, μπορείτε να το δείτε με ελληνικούς υπότιτλους.

Ο Shane Koyczan είχε συνέχεια μπλεξίματα με τους νταήδες όταν ήταν παιδί – τον κορόιδευαν συνεχώς. Τώρα που μεγάλωσε, αποφάσισε να κάνει κάτι θετικό με τον πόνο του, και έφτιαξε αυτό το βιντεάκι με την ιστορία του. Είναι δυνατό, έξυπνο και εμψυχωτικό. 

Ανιχνεύει το εξουθενωτικό δια βίου τραύμα που προκαλείται από τον εκφοβισμό και, με τη βοήθεια της τέχνης, προσπαθεί να το επουλώσει

«Τα σχολεία και οι οικογένειες έχουν άμεση ανάγκη από τα κατάλληλα μέσα για να αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα. Μπορούμε να τους δώσουμε ένα σημείο εκκίνησης… Συνδυάσαμε τις μοναδικές ιδέες που μας έστειλαν animators και motion artists, σε μία δυνατή φωνή ενάντια στο bullying». 

Το animation είναι αποτέλεσμα συλλογικής εθελοντικής προσφοράς των καλλιτεχνών : 87 εμψυχωτές και καλλιτέχνες κίνησης συνέβαλαν δημιουργώντας είκοσι δευτερόλεπτα – ο  καθένας τους – στη συλλογική αφήγηση.

Τα λόγια που απερίσκεπτα  εκτοξεύονται προς τους συνανθρώπους μας, τους συμμαθητές, τους συναδέλφους, τους συμπολίτες μας, ναι, πληγώνουν βαθιά! Είναι οδυνηρά θραύσματα που τσακίζουν την αξιοπρέπεια και ραγίζουν την καρδιά. Παντοτινά. Όμως, όπως και το ίδιο το ποίημα λέει:

«Είμαστε οι απόφοιτοι της τάξης ‘τα καταφέραμε!’ και όχι η αδύναμη ηχώ από φωνές που λένε κλαψιάρικα: ‘τα παρατσούκλια δεν μπορούν να με τσακίσουν!’ Φυσικά και μας τσάκισαν. Όμως η ζωή μας θα συνεχίσει να είναι ένα νούμερο ισορροπίας που δεν έχει τόσο να κάνει με τον πόνο, όσο με την ομορφιά».

Το ποίημα To This Day του Shane Koyczan

To This Day
When I was a kid
I used to think that pork chops and karate chops
were the same thing
I thought they were both pork chops
and because my grandmother thought it was cute
and because they were my favourite
she let me keep doing it
not really a big deal
one day
before I realized fat kids are not designed to climb trees
I fell out of a tree
and bruised the right side of my body

I didn’t want to tell my grandmother about it
because I was afraid I’d get in trouble
for playing somewhere that I shouldn’t have been
a few days later the gym teacher noticed the bruise
and I got sent to the principal’s office
from there I was sent to another small room
with a really nice lady
who asked me all kinds of questions
about my life at home

I saw no reason to lie
as far as I was concerned
life was pretty good
I told her “whenever I’m sad
my grandmother gives me karate chops”
this led to a full scale investigation
and I was removed from the house for three days
until they finally decided to ask how I got the bruises
news of this silly little story quickly spread through the school
and I earned my first nickname
pork chop
to this day
I hate pork chops

I’m not the only kid
who grew up this way
surrounded by people who used to say
that rhyme about sticks and stones
as if broken bones
hurt more than the names we got called
and we got called them all
so we grew up believing no one
would ever fall in love with us
that we’d be lonely forever
that we’d never meet someone
to make us feel like the sun
was something they built for us
in their tool shed
so broken heart strings bled the blues
as we tried to empty ourselves
so we would feel nothing
don’t tell me that hurts less than a broken bone
that an ingrown life
is something surgeons can cut away
that there’s no way for it to metastasize
it does
she was eight years old
our first day of grade three
when she got called ugly
we both got moved to the back of the class
so we would stop get bombarded by spit balls
but the school halls were a battleground
where we found ourselves outnumbered day after wretched day
we used to stay inside for recess
because outside was worse
outside we’d have to rehearse running away
or learn to stay still like statues giving no clues that we were there
in grade five they taped a sign to her desk
that read beware of dog

to this day
despite a loving husband
she doesn’t think she’s beautiful
because of a birthmark
that takes up a little less than half of her face
kids used to say she looks like a wrong answer
that someone tried to erase
but couldn’t quite get the job done
and they’ll never understand
that she’s raising two kids
whose definition of beauty
begins with the word mom
because they see her heart
before they see her skin
that she’s only ever always been amazing

he
was a broken branch
grafted onto a different family tree
adopted
but not because his parents opted for a different destiny
he was three when he became a mixed drink
of one part left alone
and two parts tragedy
started therapy in 8th grade
had a personality made up of tests and pills
lived like the uphills were mountains
and the downhills were cliffs
four fifths suicidal
a tidal wave of anti depressants
and an adolescence of being called popper
one part because of the pills
and ninety nine parts because of the cruelty
he tried to kill himself in grade ten
when a kid who still had his mom and dad
had the audacity to tell him “get over it” as if depression
is something that can be remedied
by any of the contents found in a first aid kit

to this day
he is a stick on TNT lit from both ends
could describe to you in detail the way the sky bends
in the moments before it’s about to fall
and despite an army of friends
who all call him an inspiration
he remains a conversation piece between people
who can’t understand
sometimes becoming drug free
has less to do with addiction
and more to do with sanity

we weren’t the only kids who grew up this way
to this day
kids are still being called names
the classics were
hey stupid
hey spaz
seems like each school has an arsenal of names
getting updated every year
and if a kid breaks in a school
and no one around chooses to hear
do they make a sound?
are they just the background noise
of a soundtrack stuck on repeat
when people say things like
kids can be cruel?
every school was a big top circus tent
and the pecking order went
from acrobats to lion tamers
from clowns to carnies
all of these were miles ahead of who we were
we were freaks
lobster claw boys and bearded ladies
oddities
juggling depression and loneliness playing solitaire spin the bottle
trying to kiss the wounded parts of ourselves and heal
but at night
while the others slept
we kept walking the tightrope
it was practice
and yeah
some of us fell

but I want to tell them
that all of this shit
is just debris
leftover when we finally decide to smash all the things we thought
we used to be
and if you can’t see anything beautiful about yourself
get a better mirror
look a little closer
stare a little longer
because there’s something inside you
that made you keep trying
despite everyone who told you to quit
you built a cast around your broken heart
and signed it yourself
you signed it
“they were wrong”
because maybe you didn’t belong to a group or a click
maybe they decided to pick you last for basketball or everything
maybe you used to bring bruises and broken teeth
to show and tell but never told
because how can you hold your ground
if everyone around you wants to bury you beneath it
you have to believe that they were wrong
they have to be wrong

why else would we still be here?
we grew up learning to cheer on the underdog
because we see ourselves in them
we stem from a root planted in the belief
that we are not what we were called we are not abandoned cars stalled out and sitting empty on a highway
and if in some way we are
don’t worry
we only got out to walk and get gas
we are graduating members from the class of
fuck off we made it
not the faded echoes of voices crying out
names will never hurt me
of course
they did
but our lives will only ever always
continue to be
a balancing act
that has less to do with pain
and more to do with beauty.
———————–

Θέλετε να βοηθήσετε τις δράσεις της ομάδας To This Day για την καταπολέμηση του bullying; Πατήστε εδώ.

Πηγή: thepressproject.gr, lifo.gr

Σχολιάστε